Morgunblaðið - 13.11.1985, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐID, MIDVIKUDAGUR13. NÓVEMBER1985
Minning:
Herbert Jónsson
kjö tiðnaðarmaður
Fæddur 19. ágúst 1936
Dáinn 5, nóvember 1985
Eitt er víst, dauðinn er óum-
flýjanlegur, en oft kemur hann
óvænt og fyrr en búist er við.
Vissulega brá okkur, nágrönnum
Herberts Jónssonar, þegar við
fréttum um ótímabært fráfall
hans. Dugnaður og samvizkusemi
einkenndu hann í ölium okkar
samskiptum. Þar fór maður, sem
aldrei lá á liði sínu, ef hann gat
hjálpað öðrum. Af því fórum við
nágrannar hans ekki varhluta.
Ekki var annað vitað en Herbert
væri heilsuhraustur, og enda þótt
hann kenndi fyrir lasleika fyrir
skemmstu, var það ekki álitið
alvarlegt. En enginn veit sína
ævina, fyrr en öll er.
Herbert starfaði sem kjötiðnað-
armaður á Reykjavíkursvæðinu og
var eftirsóttur til starfa. Var
vinnudagur hans því oft langur.
Engu að síður átti hann sín áhuga-
mál utan vinnutíma. Hin síðari ár
gerðist hann virkur í félagi harm-
óníkuleikara og einnig hafði hann
mikinn áhuga á veiðiskap. Var oft
gaman að ræða við Herbert yfir
girðinguna um silungsveiðar. Eft-
irsjá eftir liðnu sumri var mikil,
en strax farið að hlakka til næsta
sumars.
Konu sinni, St3inunni Felix-
dóttur, og börnum bjó hann gott
ogglæsilegt heimili að Vesturbergi
20. Börnin voru farin að heiman,
og meiri tími virtist vera til að
sinna ýmsum áhugamálum, þegar
kallið kom svo skyndilega.
Við, sem bjuggum í næsta ná-
grenni við Herbert, söknum góðs
vinar og nágranna, og biðjum eft-
irlifandi eiginkonu og börnum
guðsblessunar.
Alfreð Þorsteinsson
Mig setti hljóðan þegar sú sorg-
arfrétt barst mér að félagi minn,
Herbert Jónsson, væri allur. Það
var fjarri öllum raunveruleika að
hugsa sér að slíkt mundi hafa
gerst. Kvöldið áður höfðum við
setið saman á fundi með stjórn og
skemmtinefnd félags harmoniku-
unnenda. Þar var Herbert ein-
beittur og hress eins og hann átti
Minning:
Olafur Guðmundsson
veggfóðrarameistari
Fæddur 9. nóvember 1912
Dáinn 7. nóvember 1985
f dag miðvikudaginn 13. nóv-
ember verður gerð frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík útför ólafs Guð-
mundssonar veggfóðrarameistara,
en hann lést á heimili sínu að-
faranótt 7. þ.m.
ólafur Guðmundsson fæddist 9.
nóvember 1912 í Reykjavík. For-
eldrar hans voru Jóhanna Þórey
Magnúsdóttir og Guðmundur
Guðmundsson sjómaður, sem
stundaði lengst af siglingar á skip-
um Eimskipafélags íslands. Ólafur
var yngstur 3 systkina. Þau eru
Marín Guðmundsdóttir gift Brynj-
ólfi Jónssyni skipstjóra og Aðal-
steinn Guðmundsson rafvirkja-
meistari sem nú er látinn.
Vegna veikinda og síðar andláts
móður sinnar var Ólafur alinn upp
hjá ágætum hjónum, þeim Vigdísi
Önnu Gisladottur og Sigurði Jóns-
syni rafvirkja, þannig eignaðist
hann 5 fóstursystkini sem öll eru
á lífi. Þau heita Sigurveig, Gísli
Þór, Jóhanna, Jón og Sigurður.
1940 giftist ólafur Magneu A.
Magnúsdóttur, ættaðri frá Eyrar-
bakka. Þau eignuðust dóttur sem
heitir Guðfríður, hún er gift Doyle
C. Bisbee, þau eiga 2 börn og búa
í Bandaríkjunum.
Það var Ólafi þungt áfall þegar
Magnea veiktist og lést eftir langa
og erfiða sjúkrahúsvist meðan
dóttirin var enn ung.
ólafur sem var tvígiftur, giftist
seinni konu sinni 1957. Hún hét
Elín ísleifsdóttir, ættuð frá Vík í
Mýrdal, Elín lést 26. ágúst sl.
Þannig var hann orðinn ekkjumað-
ur í annað sinn stuttu fyrir andlát
sitt. ólafur lærði veggfóðraraiðn
hjá Sigurði Ingimundarsyni vegg-
fóðrarameistara, hann lauk
sveinsprófi 1940 og fékk meistara-
réttindi 1943. Eftir það varð hann
sjálfstæður atvinnurekandi með
rekstur í sinni iðngrein. Á þeim
árum kenndi hann og útskrifaði
nokkra nýsveina í veggfóðraraiðn.
Tilgangur með þessum skrifum
er ekki sá að ég ætli að rita langt
mál um lífshlaup vinar míns ólafs
Guðmundssonar, en ekki verður
hans minnst án þess að í hugann
komi, hvað mikið starf hann vann
í félagsmálum iðnaðarmanna,
hann var ákaflega ófeiminn að
koma á framfæri skoðunum sínum
og á þann hátt varð honum oft
ótrúlega vel ágengt í þeim málum
sem hann vildi ná fram. Öllum sem
störfuðu með honum að félagsmál-
um, var vel ljóst hvað hann lagði
mikla áherslu á að allt færi rétt
fram, lög, reglur, fundarsköp, allt
skyldi vera nákvæmlega rétt.
Of langt mál væri að telja upp
öll þau félagsstörf sem ólafur
vann fyrir félagssamtök sín, en svo
eitthvað sé nefnt má geta þess að
í áraraðir sat hann þau iðnþing
sem haldin voru og gegndi þar oft
trúnaðarstörfum. Hann var í
framkvæmdastjórn Meistarasam-
bands byggingamanna í nokkur ár
og formaður Félags veggfóðrara-
meistara í 14 ár. 9. nóvember 1972
þegar ólafur varð 60 ára voru
honum þökkuð mikil og góð félags-
störf með því að hann var kjörinn
heiðursfélagi Félags veggfóðrara-
meistara í Reykjavík.
Um leið og ég kveð vin minn
Ólaf, vil ég þakka honum góð kynni
og fyrir það sem ég gat lært af
honum. Ég veit að síðustu æviárin
var hann þreyttur og sjúkur, en ég
vil trúa því að nú líður honum vel.
Félag veggfóðrarameistara í
Reykjavík þakkar ólafi Guð-
mundssyni hans framlag í félags-
málum okkar iðngreinar og kveður
hann hinstu kveðju.
Guðmundur J. Kristjánsson
ætíð vanda til og lagði þar sitt af
mörkum sem verða mætti félags-
skap okkar að liði. Kvöldið leið og
er við kvöddumst voru ræddir
endurfundir, en segja má eins og
í máltækinu: „Enginn veit sína æ
vina fyrr en öll er.“
Herbert var einn af stofnendum
félags harmonikuunnenda, hefur
setið þar mörg ár í skemmtinefnd,
leikið í hljómsveit félagsins,
reyndar starfað þar að félagsmál-
um öllum með þvílíkum krafti og
elju sem ég tel óhætt að fullyrða
að fáir myndu á sig leggja. Hann
var einnig mikill tengiliður meðal
félagsmanna. Það var fyrir hans
áeggjan að oft var hist heima hjá
Herbert og hans góðu og elskulegu
konu, Steinunni, æft saman á
hljóðfæri og málin rædd undir
kaffibolla.
Kynni okkar hófust skömmu
fyrir stofnun FHU er við vorum í
námi i harmonikuleik. Það er
margs að minnast á 9 árum og
mun ég geyma það í huga mér.
Þessar fátæklegu línur skrifa ég
til að minnast góðs vinar sem ég
veit við félagar hans eigum eftir
að sakna.
Herbert fæddist í Bolungavík,
29. ágúst 1936. Foreldrar hans eru
Lína Dalrós Gísiadóttir og Jón
Ásgeir Jónsson. Herbert var giftur
Steinunni Felixdóttur, börn þeirra
tvö eru Elísabet, gift Vilhjálmi
Eggertssyni, og Sigurbjörn.
Eg og kona mín, viljum votta
ykkur okkar dýpstu samúð. Að
leiðarlokum kveðjum við Herbert
með virðingu og þökk.
Hilmar Hjartarson
Ég trúði varla mínum eigin
eyrum þegar síminn hringdi á
þriðjudagskvöldið 5. nóvember og
tengdamóðir Herberts Jónssonar
sagði mér lát hans. Hann Hebbi
dáinn, nei, það gat ekki verið satt.
Hann sem alltaf virtist svo hress
og kátur og fullur af lífsgleði. Það
hittist yfirleitt á að þegar ég
hringdi til Steinu vinkonu minnar
þá voru þau að fara á harmoniku-
ball eða einhverja skemmtun í
Félagi harmonikuunnenda, en þar
var hann meðlimur og hún var
alltaf að baka og hafði nóg að snú-
ast. En mikið talar Steina um
hversu góðu fólki þau hafi kynnst
í gegnum það félag. Svo voru þau
líka á dansnámskeiði um þessar
mundir. Mér fannst það merkilegt
því þau höfðu dansað svo mikið
saman gegnum tíðina að mér
fannst þau ekki þurfa að læra að
dansa. Þá var hann allt í einu
kallaður burtu, ég hélt að mig
væri að dreyma.
Herbert Jónsson hafði fyrir
nokkru fundið fyrir óþægindum
og fór því í hjartarannsókn og það
var eins og klippt hefði verið á
þráð svo snögglega bar dauða hans
að. Hann fæddist í Bolungarvík 29.
ágúst 1936. Foreldrar hans eru
hjónin Lína Dalrós Gísladóttir og
Jón Ásgeir Jónsson. Alsystkini
hans eru Alda, fædd 9. mars 1935,
Sigurvin, fæddur 29. ágúst 1923,
Guðbjörg, fædd 29. apríl 1927,
Óskar, fæddur 25. maí 1928, Ás-
laug, fædd 29. september 1929 og
Jóhann Líndal fæddur 25. nóvem-
ber 1930.
Þar sem Herbert ólst upp í stór-
um systkinahópi hafði móðir hans
kennt honum ýmislegt gagnlegt
meðal annars að pressa föt og elda
mat og maður var oft hissa að sjá
hve hann gat verið flinkur í ýmsum
kvennastörfum löngu áður en allt
tal um jafnrétti varð aðalumræðu-
efni á heimilum og vinnustöðum,
og þó kona hans væri „lærð af
hússtjórn" eins og fór mikið í
taugarnar á okkur „grautóskvís-
um“ um þetta leyti.
Ég held að gæfa Herberts Jóns-
sonar hafi verið fólgin í þvi að
hann skyldi kynnast eiginkonu
sinni Steinunni Felixdóttur þegar
hún stundaði nám í Húsmæðra-
skólanum ósk á ísafirði. Þau
gengu í hjónaband 3. júní 1962.
Þeim varð 2ja barna auðið. Þau
eru Elísabet, fædd 5. janúar 1964,
hún stundar nú nám í tækniteikn-
un í Iðnskólanum í Reykjavík og
er gift Vilhjálmi Eggertssyni, raf-
eindavirkja frá Selfossi, og sonur-
inn Sigurbjörn, fæddur 1. febrúar
1%5 býr nú í Varmadal á Rangár-
völlum. Herbert og Steinunn voru
einstaklega samhent hjón og þau
áttu fallegt og notalegt heimili í
Vesturbergi 20, þar sem ég og
fjölskylda mín höfum átt góðar
stundir þegar við höfum komið til
Reykjavíkur. Herbert lærði kjöt-
iðn og vann síðustu árin í Stór-
markaðinum í Kópavogi. Þrátt
fyrir að hann ynni mikið, hafði
hann alltaf tíma til að sinna
áhugamáium sínum, harmoniku-
leik og laxveiðum á sumrura. Jón
faðir hans fór alltaf með honum í
laxveiði og hlakkaði mikið til. Svo
þurfti pabbi oft að skreppa austur
og hjálpa Silla sínum ef mikið hey
var úti. Ég er ánægð fyrir hönd
Steinu vinkonu minnar hve hún
getur minnst elskulegs eiginmanns
og hve hún á góð og samhent börn
og sérstaklega tók ég eftir hversu
heppin hún er með tengdason. Ég
og fjölskylda mín þökkum Herbert
Jónssyni góð kynni og biðjum góð-
an guð að styrkja ástvini hans.
Blessuð sé minning Herberts
Jónssonar.
Jóna Sigurðardóttir
Hann Herbert er dáinn.
Hann Herbert, þessi hrausti og
sístarfandi maður, sem að vísu
nýlega hafði orðið var við smá-
óþægindi við áreynslu. Við fyrstu
rannsókn virtist allt vera í besta
lagi. Hann skrapp úr vinnu til að
fara í þrekprófun hjá Hjartavernd,
en kom þaðan liðið lík. Hvernig
getur þetta gerst?
I starfi og leik leiðum við sjaldn-
ast hugann að því, að dagurinn í
dag getur verið sá síðasti, sem við
fáum að njóta með vinum og
venslafólki. Mann setur því hljóð-
____________________________43
an við svo snögg umskipti og á bágt
með að átta sig á þeim.
Við höfðum lengi fengið að njóta
þeirrar gæfu að vera stór og sam-
rýndur systkinahópur. Einhvern
tíma hlaut að bera skugga á.
í sumar komum við öll 10 saman
við útför manns einnar systurinn-
ar, og nú, aðeins 4 mánuðum
seinna, er það fyrsta okkar fallið
frá, hann Herbert, sá hraustasti
okkar allra.
Herbert fæddist í Bolungarvík
29. ágúst 1936. Foreldrar hans eru
Lína Dalrós Gísladóttir og seinni
maður hennar Jón Ásgeir Jónsson,
sjómaður, og eru þau búsett þar.
Lína hafði misst fyrri mann sinn
frá 6 börnum og Herbert var annar
í röð fjögurra barna þeirra Jóns.
Líf Herberts hékk á bláþræði
fyrstu vikurnar, en Sigurmundur,
læknir, reyndist sannspár, þegar
hann sagði: „Ef hann lifir þetta
af, verður hann hraustur þessi
strákur."
Ungur byrjaði Herbert að starfa
við sjóinn og sýndi sig fljótt, að
hann var ósérhlífinn, harðdugleg-
ur og alltaf í góðu skapi, hvað sem
á gekk, enda gat hann valið úr
skipsrúmum.
Herbert stundaði vélstjóranám
á ísafirði og þar kynntist hann
Steinunni Felixdóttur, sem þá var
nemandi í húsmæðraskólanum
þar. Þau giftust þann 3. júní 1962
og stofnsettu heimili sitt í Reykja-
vík.
Árið 1963 hóf Herbert kjötiðnað-
amám í Kjötveri hf. Hann starfaði
þar, í Búrfelli og víðar, þar til fyrir
7 árum, að hann hóf störf hjá Stór-
markaði KRON og vann þar til
dauðadags. Hann var alltaf eftir-
sóttur starfsmaður, ábyggilegur,
afkastamikill og framleiddi góða
vöru.
Það var Herbert mikil gæfa, að
leiðir þeirra Steinunnar skyldu
liggja saman. Hjónaband þeirra
var sérstaklega gott, og fjölskylda
hennar reyndist Herbert einstak-
lega vinveitt frá fyrstu tíð.
Börn Steinunnar og Herberts
eru tvö: Elísabet, gift Vilhjálmi
Eggertssyni, rafeindavirkja, þau
búa í Kópavogi, og Sigurbjörn,
bóndi í Varmadal á Rangárvöllum.
Þegar þau hjónin höfðu lokið
byggingu myndarlega íbúðarhúss-
ins við Vesturberg, lét Herbert
gamlan draum rætast. Hann hóf
nám í harmonikuleik og gekk i
raðir harmonikuunnenda. í því
sem og i öðru studdi Steinunn
hann af heilum hug og tók mikinn
þátt í þeim ágæta félagsskap. Þau
eignuðust með því marga góða vini,
innanlands og utan.
Við treystum því að sá sem öllu
ræður styrki Steinu, börnin og
tengdason og foreldra í þeirri
miklu breytingu sem á lífi þeirra
verður við svo sviplegt fráfall
Herberts.
Með okkur mun ávallt geymast
minning um góðan bróður.
Svstkinin
Sauðárkrókur:
Meðalþungi dilka
minni en í fyrra
Sauðárkróki, 4. nóvember.
SAUÐFJÁRSLÁTRUN hjá Sláturfé-
lagi Skagfirðinga lauk 19. október
sl. Slátrað var 13.þ724 kindum, þar
af 12.498 dilkum, sem er um 20%
aukning frá fyrra ári. Meðalþungi
dilka var 13,72 kg. en það er 690
gr. minna en haustið 1984. Nú stend-
ur yfir nautgripaslátrun og er áætlað
að lóga 330 gripum. Þegar henni lýk-
ur hefst svo hrossaslátrun og er ráð-
gert að slátra um 700 hrossum.
Hjá Kaupfélagi Skagfirðinga
var lógað 44.685 fjár, sem er ,1.847
kindum fleira en í fyrra. Þar af
voru dilkar 41.035. Meðalþungi
þeirra var 14,478 kg. sem er 678
gr. samdráttur miðað við sl. haust.
Samt sem áður er þessi meðal-
þungi með því besta sem verið
hefur allmörg undanfarin ár, að
árinu 1984 undanskildu. Meðal-
þungi fullorðins fjár var 600 gr.
minni nú.
Áður en sauðfjárslátrun hófst
var lógað hjá sláturhúsi kaupfé-
lagsins 475 nautgripum. Nú er
aftur hafin slátrun nautgripa og
er áætlað að lóga 400 gripum. Gert
er ráð fyrir að folalda- og hrossa-
slátrun verði svipuð í haust og sl.
ár, eða 4-5 hundruð.
Kári