Morgunblaðið - 01.05.1986, Blaðsíða 70

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR1. MAÍ1986
Emar Emarsson
— Minning
Fæddur 23. nóvember 1946
Dáinn 25. apríl 1986
Einlægur vinur minn og mágur,
Einar Einarsson, er látinn. Hann
veiktist 24. apríl sl. og lést skyndi-
lega.
Ég vil með fátæklegum orðum
minnast þessa gæfumanns og
þakka honum fyrir alla birtuna og
hjartahlýjuna, sem hann veitti
okkur samferðafólkinu.
Einar eða Einsi, eins og við köll-
uðum hann, var sonur hjónanna
Elísabetar Sigurðardóttur frá
Skammbeinsstöðum í Holtum og
Einars Einarssonar, sem var ættað-
ur úr Reykjavík. Hann lést 1962.
Það var fyrir rúmum tuttugu
árum að ég kynntist Einsa. Þetta
var að vori til og þegar ég lít til
baka, finnst mér eins og vorið hafí
staðið óslitið síðan.
Þótt nú hafí dregið fyrir sólu um
sinn munum við eiga eftir að sjá
birtuna á ný. Ef til vill á annan hátt
en aður. Guð hefur gefíð okkur ljós,
sem vísar okkur veginn í sorg og
gleði. Þangað munum við sækja
styrk okkar.
> Einsi ólst upp í föðurhúsum á
Rauðarárstíg 30 ásamt þremur
systkinum. I því umhverfí mótaðist
hann. Margt er minnisstætt frá
þessum æskustöðvum eins og t.d.
Skarphéðinsgata, sem liggur bakvið
húsin við Rauðarárstíg. Trén í
görðunum eru mörg mjög hávaxin
og því skjólgott á sumrin. Á vetuma
er gfatan jrfírleitt ófær þegar snjóar.
Þessi ævintýralega gata kemur
ætíð upp í huga mér þegar ég hugsa
til baka. Án efa hefur umhverfið
haft sín áhrif á uppvöxt og þroska
þeirra sem þama áttu heima í æsku.
Þetta var eins og sveit inni í miðjum
bæ. Þama við Skarphéðinsgötuna
ólust þau upp systkinin, Sigurður,
Einar, Guðríður og Erlingur. Einar
var næstelstur í systkinahópnum,
sem alla tíð hefur verið mjög sam-
heldinn.
Ég kom inn í þennan hóp eins
og gengur og var ekki gerður
mannamunur þótt ég hefði ekki
alist upp með hópnum. Aðeins
æðrulaus vinátta og hlýja auk
ómældrar hjálpsemi þegar við hjón-
in seinna meir stóðum í húsbygg-
ingum og námi.
Jólin hjá Betu vom jafnan mikið
tilhlökkunarefni. Allt tilbúið kl. 6 á
aðfangadagskvöld og eftir matinn
var farið upp til föðursystkinanna.
Á jóladag vom öll systkinin saman
komin hjá Betu, hangilqötið með
flatkökum í hádeginu og síðan var
spilað bridge allan daginn. Og
auðvitað var tekin ein og ein skák.
En jólaboðin hjá Betu breyttust í
gegnum árin. Bömin gengu út hvert
af öðra.
Eins kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Olgu Guðrúnu Snorra-
dóttur, 1973 og var það gæfuríkt
spor. Olga og Einsi vom samtaka
og hamingjusöm frá upphafí. Þeim
varð þriggja bama auðið, þrír
myndariegir synir, Einar Snorri, f.
jk-31.janúar 1972, Davíð Amar f. 16.
janúar 1978 og Birkir Snær, f. 13.
janúar 1982. Þeir feðgar vom
miklir mátar enda Einsi bamgóður
með afbrigðum. Þeirrar gæsku
höfðu systkinabömin notið í ríkum
mæli alla tíð.
Einsi hafði lært bifreiðasmíði og
vann hann við iðn sína í mörg ár,
en nú seinni ár vann hann hjá
Rafboða í Garðabæ við ýmis störf
tengd jámsmíði og smíði rafbúnað-
ar í skip.
Einsi var vel liðinn af vinnufélög-
um. Hann var vandvirkur á allt sem
hann lagði hönd á og var útsjónar-
samur og handlaginn. Einnig bar
mönnum saman um það að hann
væri grandvar og rólegur. Ef til
vill vom það hans sterkustu ein-
kenni.
Einn af Orðskviðunum hljóðar
þannig:
^ „Fámálugur maður er hygginn
^og geðrór maður er skynsamur."
Einsi og Olga fluttu að Kjarrmó-
urp 35 í Garðabæ 1983, en þar
höfðu þau fest kaup á húsi. Þótt
bardaginn við verðbótaskriðuna
hafi tafíð fyrir því að þau gætu
fullgert heimili sitt, þá var búskapur
þeirra hjóna til fyrirmyndar. Þau
hjón vom einstaklega félagslynd og
létu ekki brauðstritið aftra sér frá
því að stunda ýmiss konar félagslíf.
Allt var þetta með fólki sem
skemmti sér án áfengis. Má þar
helst nefna Hjónaklúbbinn Laufið
og Skíðadeild Hrannar.
Nú þegar við kveðjumst er það
huggun að hafa átt svo margar
ánægjustundir og mun minningin
ávallt verða björt og tær.
Ég votta þér, Olga mín, og son-
unum þremur mína dýpstu samúð.
Þá kristinn maður sofnar sætt,
þá sárt hann grátum eigi;
Þótt herrann nú oss hafi grætt,
mun hann á efsta degi,
vom ástvin láta oss aftur sjá,
í æðri gleði, en hugsast mi
Guðs lofúm vísdómsvegi.
(Sálmur, höf. óþ.)
Sigurður Sigurðsson
Sú harmafregn barst mér að
morgni þess 25. þessa mánaðar að
Einar Einarsson væri látinn.
Á þeirri stundu var það mér
ómögulegt að sætta mig við það
og trúa, og nú þremur dögum síðar
er sú staðreynd jafn erfíð.
Einar var einstakur ljúflings-
drengur, alltaf í góðu skapi og hvers
manns hugljúfi. Ég sem þessar línur
rita og starfsfélagar Einars í Raf-
boða sakna hans mjög og minnast
góðs drengs og félaga. Samskipti
okkar Einars vom mjög náin í vinn-
unni vegna stöðu hans og minnar
í fyrirtækinu og alltaf var jafn
þægilegt að vinna með Einari.
Skilningur, lipurð, hagsýni og gott
viðmót vom hans einkenni. Einar
hafði starfað með okkur á áttunda
ár og fannst mér hann alltaf vera
vaxandi í sínu starfí.
Það er mikill harmur kveðinn að
eftirlifandi eiginkonu Einars, Olgu
Snorradóttur, og sonunum þrem.
Megi góður Guð blessa ykkur og
veita ykkur styrk til að horfast í
augu við orðinn hlut.
Eigendur og starfsmenn Rafboða
kveðja góðan dreng og vinnufélaga
oe biðjum þess að hann megi hvfla
í Guðs friði.
Smárí Hermannsson
Ollu er afmörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himninum hefír
sinn tíma, og að deyja hefír sinn
tíma. Að gráta hefír sinn tíma og
að hlæja hefír sinn tíma. (Prédikar-
inn 3. kafli.)
Það er stutt síðan við litum inn
tii Olgu og Einars og glöddumst
innilega með þeim vegna þess að
elsti drengurinn þeirra átti að ferm-
ast. Það var augljóst að gleði og
samheldni ríkti í nýja vinalega hús-
inu þeirra. Það kom því eins og
þmma úr heiðskím lofti að fregna
að Einar væri allur. Hann hafði
komið þreyttur heim úr vinnu og
lést úr heilahimnubólgu nokkmm
stundum síðar.
Einar Einarsson fæddist í
Reykjavík 23. nóvember 1946.
Faðir hans hét Einar Einarsson og
lést hann er Einar var á 16. aldurs-
ári. Móðir hans er Elísabet Sigurð-
ardóttir og er hún vistmaður á
Hrafnistu hér í Rvík. Einar lauk
námi í bifreiðasmíði og vann síðan
við þá iðn í nokkur ár. Síðustu 7
árin starfaði hann hjá fyrirtækinu
Rafboðinn sem er í Garðabæ. Árið
1973 kvæntist hann Olgu Guðrúnu
Snorradóttur og eignuðust þau þrjá
mannvænlega syni: Einar Snorra,
14 ára, Davíð Amar 8 ára og Birki
Snæ sem er 4ra ára. Einar var
góður vinur drengjanna sinna. Á
seinnihluta sjöunda áratugarins hóf
hann þátttöku í starfí íslenskra
ungtemplara. Á þeim vettvangi
mættust áhugamál okkar og lagði
Einar starfsemi íþróttadeildar
Hrannar mikið lið. Undanfarinn
áratug höfum við auk þess átt
margar ánægjustundir með Einari
• (- . ■ IH 'I i 111 i i ‘á ‘í' .1t i íi /11 '•! 11 I:', I:
og Olgu á dansæfíngum og
skemmtunum, svo og í ferðalögum
á vegum hjónaklúbbsins Laufsins.
Allt virtist leika í lyndi þegar tilver-
an tók aðra og óvænta stefnu. Á
þessari stundu kveðjum við ljúfan
og traustan félaga og þökkum
honum samfylgdina.
Megi góður Guð styrkja og blessa
Olgu og sjmina, aldraða móður og
fjölskylduna alla.
Vilborg og Guðmundur
Á morgun verður borinn til mold-
ar frá Háteigskirkju, Einar Einars-
son.
Stundum gerast atburðir svo
skjótt og svo óvænt, að með ólíkind-
um er. Það var á sumardaginn
fyrsta, að Einar kom heim til sín úr
vinnu, þar eð hann kenndi lasleika.
Um kvöldið hafði honum versnað
svo, að hann var lagður inn á
sjúkrahús, þar sem hann lést að-
faranótt föstudagsins, úr heila-
himnubólgu.
Það em nú rúm tuttugu ár síðan
við Einar kjmntumst fyrst, en það
var í Utf Hrönn. Síðan höfúm við
átt ótal stundir saman í starfí og
leik. Einar sýndi fljótlega, að hann
var góðum kostum búinn, sem fé-
lagsmálamaður og var því fljótt
virkur í starfí félagsins. Arið 1969
varð hann formaður íþróttadeildar
Hrannar til 1971 og í stjóm deildar-
innar 1971 til 1973. Þá var hann
kosinn gjaldkeri deildarinnar 1977
og gegndi hann því starfí til dauða-
dags. Einar var einnig virkur í fleiri
félögum, svo sem í Hjónaklúbbnum
Laufínu. Einar var lærður bifreiða-
smiður og vann síðustu sjö árin
hjá Rafboða hf. í Garðabæ.
Ifyrst þegar við Einar kynntumst
bjó hann hjá móður sinni Elísabetu
Sigurðardóttir og öðmm bróður sín-
um, en hún var þá ekkja. Faðir
Einars, Einarsson, hafði fallið frá
þegar hann var 15 ára að aldri.
Með okkur Einari tókst strax góð
vinátta, sem hefur haldizt fram á
þennan dag. Eins og gefur að skilja
er margs að minnast í gegnum tíð-
ina. Fyrstu árin eftir að íþrótta-
deildin var stofnuð tókum við þátt
í 3. deildarkeppni KSÍ og Reykja-
víkurmótinu í knattspjmu. Það
gekk á ýmsu í þeim mótum, allt
frá því að við komust í úrslitakeppn-
ina í 3. deild og til þess að vera
burstaðir í bikarkeppni KSÍ. Og
frá þessum tíma á maður ákaflega
margar skemmtilegar minningar.
Þá var á þessum ámm hafín bygg-
ing skíðaskála Hrannar í Skálafelli
og átti Einar sinn þátt í því verk-
efni. Þegar við hættum þátttöku í
knattspymumótum héldum við
áfram að sparka og höfum leikið
knattspymu síðan, einu sinni til
tvisvar í viku allt árið til dagsins í
dag. Öll þessi ár hefur Einar verið
einn af traustustu stoðum í félaginu
og tekið til hendinni við þau verk-
efni, sem legið hafa fyrir. Hann
hefur frá upphafí verið einn aðal
drifkrafturinn í sölu getraunaseðla,
en það hefur haldið fjármálum fé-
lagsins í góðu lagi. Og í stjóm
deildarinnar hefur hann reynzt
úræðagóður, ósérhlífinn og ávallt
mátt treysta því, að hann leysti þau
verkefni, sem hann tók að sér. Að
Sigríður Benjamíns-
dóttir - Minning
Fædd 6. nóvember 1896
Dáin 25. apríl 1986
Lækkar lífdaga sól,
löngerorðinmínferð.
Faukifaranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
semlögðumérlið,
ijósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
í dag kveðjum við góða og mik-
ilsvirta konu, sem vildi ekki láta
mikið á sér bera, en lét mikið gott
af sér leiða. Hún var mjög dugleg
og ákveðin við allt sem hún gerði.
Það sést best á því er hún barðist
fyrir uppeldi bama sinna.
Ein ól hún upp 7 böm af engum
efnum. Og allt blessaðist það hjá
henni með dugnaði hennar og
guðshjálp. Þijú böm hennar em
farin á undan henni og taka þau á
móti móður sinni. Fjögur em eftir
og syrgja móður sína. Einnig sakna
ömmu sinnar 20 bamaböm og 27
bamabamaböm. Öll bamabömin
þekktu vel svarta veskið hennar
ömmu og vom fús að rétta henni
það ef hún lagði það frá sér þegar
hún kom í heimsókn. Þá vom þau
komin með það á eftir henni til að
gera vart við sig, því þau vissu að
amma átti alltaf mola í munninn,
sem var vel þeginn. Svo þegar
langömmubömin komu í heimsókn
til hennar á Þúfubarðið þá var alltaf
farið beint til hennar og alltaf var
til moli af nammi í lítinn munn, svo
var góður koss gefínn í staðinn.
Ég, sem þessar fátæklegu
kveðjulínur rita, hefði ekki getað
eignast hugulsamari og betri
tengdamóður og hef ég alltaf metið
hana mikils og þótt vænt um hana.
Hún var svo lánsöm að fá að
vera hjá dóttur sinni Ingu og manni
hennar Hjörleifí eins lengi og hægt
var fyrir hana að vera í heimahúsi
og var hún þeim mjög þakklát fyrir
það. Hún sagði við mig að þa,u
ættu heiður skilið fyrir það og
vonaði að góður guð launaði þeim
og bömum þeirra fyrir. Hún dvaldi
í sjúkrahúsi síðustu fímm mánuðina
og var mjög veik sfðustu vikumar
og hefur verið hvíldinni fegin.
Læknum og hjúkmnarfólki á Sól-
vangi em sendar hugheilar þakkir
fyrir frábæra umönnun í veikindum
hennar.
Ég kveð yndislega tengdamóður
og þakka henni fyrir allt og allt og
bið guð að blessa minningu hennar.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð bama þinna,
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varst þú gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
ogeykuraflogtrú.
Það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfiim eins og þú.
Svanfríður Eyvindsdóttir
Á morgun verður til moldar borin
amma okkar, Guðbjörg Sigríður
Benjamínsdóttir. Hún fæddist 6.
nóvember árið 1896 að Syðri-
Gegnishólum í Gaulverjabæjar-
hreppi. Foreldrar hennar vom hjón-
in Ingibjörg Halldórsdóttir og
Benjamín Jónsson. Áttu þau alls
átta böm, en aðeins þijú þeirra
komust til fullorðinsára auk Sigríð-
ar, þau Ragnheiður fyrmm hús-
freyja í Skáldabúðum og Halldór
fyrmm bóndi að Skaftaholti. Em
þau bæði látin. Auk þess áttu þau
uppeldisbróður, Oddgeir Jónsson,
sem enn er á lífí.
Amma Sigríður var aðeins sex
ára að aldri er hún missti föður
sinn. Ólst hún því upp hjá móður
sinni uns hún yfirgaf átthagana á
unglingsámnum. Vann hún víða á
þessum ámm við húshjálp og í
kaupavinnu þar til hún giftist Ast-
valdi Þorkelssyni frá Þorbjamar-
stöðum. Eignuðust þau sex böm:
Ingibjörgu, Sigrúnu, sem lést árið
-i Mil w)H iflAA
vinna með Einari öll þessi ár er
sérstök reynsla. Hann var ætíð í
góðu skapi, léttur og hláturmildur.
Aldrei man ég til þess, að hann
jrði reiður nokkmm manni né léti
hnjóðsyrði falla um aðra. Slíkir
menn em vandfundnir nú á dögum.
Ekki átti Einar mjög marga félaga,
en var þess tryggari vinum sínum.
Hann hafði gaman af því að ræða
dægur- og eilífðarmálin, ef því var
að skipta og höfum við oft átt
skemmtilegar stundir í gegnum ár:
in, þegar við höfum rætt málin. í
eðli sínu var Einar félagsvera, þótt
hann léti ekki bera mikið á sér og
hafði hann mikla ánægju af félags-
störfum og félagslífí. Eftir að hann
komst í kynni við félagslífið hjá
Hrönn á Bámgötu 11, hófst nýr
kafli í lífi hans, sem í raun stóð
allt til enda, ferðalög, dans, útivera
og íþróttir áttu vel við hann. Það
var einmitt á þessum vettvangi, sem
hann hitti Olgu Snorradóttur konu
sína. Ég man það svo vel, hve mikil
birta og gleði var jrfír Einari, þegar
hann hafði fundið lífsfömnaut sinn
og þannig hefur það jafnan haldizt
síðan í þeirra sambúð. Þau gengu
í hjónaband 1973 og hafa eignast
þijá myndar sjmi, Einar Snorra,
Davíð Ámar og Birkir Snæ. Þeir
hafa verið Einari mjög hjartfólgnir
og hefur hann haft dálæti á þeim.
Fjölskyldan var Einari mikils virði
og hann var heimakær maður, þrátt
fyrir félagsstörfin.
Ég hef hér að framan reynt að
draga framan með nokkmm fátæk-
legum orðum mynd af Einari, en
myndin, sem við félagar hans og
vinir geymum verður ekki auðveld-
lega sett niður á blað. Félagar okkar
og vinir f Hrönn hafa beðið mig að
koma hinztu kveðju á framfæri með
þakklæti fyrir ómetanleg störf,
samvem og ótal gleðistundir.
Guð gefí honum frið, konu hans
Olgu og móður Elísabetu, sonunum
þremur og bræðmm hans styrk og
ró. Hreggviður Jónsson
1970, Gunnar, sem lést árið 1984,
Gyðu, sem lést árið 1983, Guð-
björgu og Garðar. En áður hafði
amma eignast son, Eirík Smith.
Bjuggu þau fyrst í stað í Reykjavík,
en ráku síðan um hríð bú Bjama
Bjamasonar í Straumi.
Um 1930 fluttust þau til Hafnar-
Qarðar þar sem þau áttu heimili
saman þar til þau slitu samvistir í
lok fjórða áratugarins. Það kom
því í hlut ömmu að halda bömum
sínum heimili sem hún og gerði af
miklum dugnaði og hugrekki. Á
þessum erfíðu ámm naut hún oft
góðs stuðnings systkina sinna og
dvaldist amma gjaman sumarlangt
ásamt bömum sínum ýmist að
Skaftaholti eða Skáldabúðum.
Amma háði harða lífsbaráttu og
varð fyrir miklu mótlæti. En hún
hafði bæði skap og atorku til að
mæta því. Og getum við sagt að
hún hafi vaxið við hveija raun. Við
slíkar kringumstæður rejmir á þol-
gæði og innviði hverrar mann-
esksjsu, að láta ekki erfíðleikana
buga sig heldur yfírvinna þá, vaxa
með þeim og ekki minnst halda
fullri reisn. Það sem vafalítið hefur
hvað mest hjálpað henni á hinum
mjrku tímum var bjartsýnin og
glaðværðin og trúin á eigin getu
og möguleika.
Hinar erfíðu aðstæður hafa efa-
lítið átt þátt í að móta og skerpa
pólitísk viðhorf hennar og var hún
virkur stuðningsmaður Alþýðu-
flokksins al4 tíð. Og þrátt fyrir að