Morgunblaðið - 07.06.1986, Side 42

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ1986
félk í
fréttum
Söngsýklar, poppveirur
og gysberar
Faraldrar og flensur hafa aldr-
ei þótt neinir aufúsugestir og
í gegnum aldimar hafa menn beitt
hinum ýmsu brögðum til að fæla
burt og verjast vágestum þeim.
En það er með þetta sem annað
— á ekkert er að treysta. Ef marka
má síðustu fregnir slást nefnilega
hreppstjórar og oddvitar nú um
að ná inn fyrir sýslumörk sín nýj-
um og allóvenjulegum faraldri.
Faraldur sá, sem hér urn ræðir,
samanstendur af poppveirum og
hijómsveitarbakteríum, sem á
máli sérfróðra kallast: Pálmi
Gunnarsson, Eiríkur Hauksson,
Helga Möller, Tryggvi Húbner,
Sigurður Einarsson, Pétur Hjalte-
sted, Jens Hansson og Engilbert
Jensen. Til þess að styrkja þessa
flensu enn frekar eru í veiruhópn-
um afbrigði sem kallast gysberar,
nánar tiltekið þeir Eggert Dalalíf
og löggulíf Þorleífsson og Amar
Jónsson. Áreiðanlegar heimildir
herma að faraldsins hafl fyrst
orðið vart á höfuðborgarsvæðinu,
en er nú mest áberandi austur í
Grímsnesi. Hefur hann tekið sér
bólfestu í samkomuhúsinu Borg,
safnar þar kröftum og hyggst
breiðast út um allt land, áður en
langt um líður. Reyndar hefur það
flogið fyrir að þeir muni heija
fyrst á heimamenn, láti til skarar
skríða á Borg í Grímsnesi eigi
síðar en í kvöld. Rétt er að benda
fólki á að gysberamir ráðast til
atlögu kl. 11 og áhrifanna gætir
í klukkustund.
Til að forvitnast ögn nánar um
eðli þessarar flensu renndum við
austur fyrir fyall, náðum taki á
tveimur söngsýklum og skelltum
þeim undir smásjána. Rannsóknir
leiddu f Ijós að faraldurinn hefúr
tvö megineinkenni. Annars vegar
er það sprell og spaug, sem gys-
beramir sjá um auk hinna al-
ræmdu Icy-gerla, hins vegar tón-
list og trylltur dans. Það ætti
því að vera Ijóst að enginn er
óhultur, bóluefni eru engin til en
þó er ekki ástæða til að örvænta
því flensan ku vera kætandi og
allt að því mannbætandi.
Söng«ýklarlU
rEiríkurogPálnu-
Undarlegt
uppátæki
að er alveg ótrúlegt hvað fólki
dettur í hug að gera — til þess
eins að vera öðruvísi. Til að mynda
fannst henni Lee Redmond það
ógnvænleg tilhugsun að falla bara
í fjöldann, vera samkvæmt formúl-
unni bæði í fasi og framkomu. Til
þess að koma í veg fyrir það ákvað
hún að búa sér til eitthvert sérein-
kenni — gera eitthvað sem vekti
athygli. Ekki sat hún við orðin tóm
heldur tók til við að láta neglumar
vaxa og það svo um munaði. Ák-
vörðunin var tekin árið 1979 og nú,
7 árum síðar, em þær orðnar hvorki
meira né minna en 22 sm á lengd.
En ætli sé ekkert erfítt að halda
þeim heilum? „Jú, maður verður að
passa sig ofsalega vel,“ viðurkennir
Lee, „og læra alveg nýja tækni við
hversdagslegustu hluti eins og
uppvask og svefn. Ég verð t.d. að
sofa með hendumar niðri á gólfl,
sitt hvomm megin við rúmið. Það
er að vísu ekkert þægilegt, en ýmis-
legt er nú á sig leggjandi fyrir
„fegurðina", ekki satt?“ Er hún var
innt eftir því hvað fjölskyldu hennar
fyndist _um þetta uppátæki svaraði
hún: „Ég er sjálfstæð kona, sem
gerir það sem hún vill og það virðir
maðurinn minn. En ekki er hann
hrifínn af nöglunum, svo mikið er
vfst, því hann hefur margbeðið mig
að klippa þær.“ — Og lái honum
hver sem vill.
Lee Redmond og hennar dýr-
asta djásn.