Morgunblaðið - 10.06.1986, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR10. JÚNÍ1986
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ 1986
33
Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Aöstoöarritstjóri
Fulltrúar ritstjóra
Fréttastjórar
Auglýsingastjóri
Árvakur, Reykjavík
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Björn Bjarnason.
Þorbjörn Guðmundsson,
Björn Jóhannsson,
Árni Jörgensen.
Freysteinn Jóhannsson,
Magnús Finnsson,
Sigtryggur Sigtryggsson,
Ágúst Ingi Jónsson.
Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar:
Aöalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjald 450 kr. á mánuöi innanlands. I lausasölu 40 kr. eintakið.
Kurt Waldheim
verður forseti
Olíklegt er að sigur Kurts
Waldheim í síðari umferð
forsetakosninganna í Austurríki
á sunnudaginn muni binda enda
á þær hörðu deilur um fortíð
hans, sem hófust í marsmánuði
síðastliðnum. Enginn vafí leikur
á því, að hann nýtur trausts
þjóðar sinnar, enda hlaut hann
stuðning um 2,5 milljóna kjós-
enda, sem er 53,9% gildra at-
kvæða. A hinn bóginn lítur
umheimurinn Waldheim - og ef
til vill einnig Austurríki - ekki
sömu augum og fyrr. Sönnur
hafa að vísu ekki verið færðar
á ásakanir á hendur honum um
beina aðild að stríðsglæpum
nasista, en ljóst er, að Waldheim
gerði tilraun til að leyna ákveðn-
um kafla í lífí sínu á stríðsárun-
um; taldi sig með öðrum orðum
hafa eitthvað að fela. Viðbrögð
Austurríkismanna við árásun-
um á Waldheim eru að sumu
leyti skiljanleg, þar sem þjóðar-
metnaður þeirra kann að hafa
verið særður. En margir hafa
bent á, að Waldheim-málið sýni
að Austurríkismenn hafí ekki
gert upp við nasismann á sama
hátt og t.d. Þjóðverjar. Þeir
hafí kosið þögnina í stað hrein-
skilinnar umræðu og súpi nú
seyðið af því.
Hvað sem deilunum um fortíð
Waldheims líður, er sennilegt,
að kosning hans tákni að breyt-
ingar kunni að vera í vændum
í austurrískum sljómmálum.
Embætti forseta Austurríkis
færir Waldheim ekki mikil póli-
tísk völd. Hins vegar hefur kjör
hans þegar haft pólitískar af-
leiðingar heima fyrir. Hann var
boðinn fram af íhaldsflokki, sem
verið hefur í stjómarandstöðu í
rúman hálfan annan áratug.
Sósíalistar hafa farið með stjóm
landsins á þessu tímabili og
frambjóðendur þeirra hafa jafn-
an náð kjöri í forsetakosningum
frá stríðslokum. Frambjóðandi
þeirra nú, Kurt Steyrer, tapaði
fyrir Waldheim og hlaut aðeins
46,1% atkvæða. Sósíalistar ótt-
ast, að úrslitin boði ósigur þeirra
í næstu þingkosningum og
bmgðust þannig við þeim í
gær, að Fred Sinowatz, kanslari
eða forsætisráðherra sagði af
sér.
Framhjá deilunum um fortíð-
ina verður hins vegar ekki litið.
Þær hafa þegar skaðað Wald-
heim og Austurríki eg málinu
er engan veginn lokið, hvorki
innanlands né utan. Ýmsir ótt-
ast, að hin afdráttarlausa gagn-
rýni Alþjóðasamtaka gyðinga
og stjómvalda í ísrael á Wald-
heim kunni að blása í glæður
gyðingaandúðar í Austurríki.
Leiðtogar Austurríkismanna
hafa að vísu fullyrt, að engin
hætta sé á slíku, en gyðingar
sjálfír telja sig hafa orðið vara
við aukinn fjandskap í sinn garð
í Austurríki og em sumir hverjir
uggandi um framtíðina. Sú
ákvörðun stjómvalda í Israel í
gær, að kalla sendiherra sinn í
Vínarborg heim um óákveðinn
tíma, er til marks um gremju
þeirra vegna úrslita kosning-
anna. Því miður er hætt við, að
hún verði ekki til þess fallin að
draga úr gyðingaandúð í Aust-
urríki. Raunar má efast um, að
þessi ákvörðun verði ísraeíum
til framdráttar.
Kurt Waldheim naut hefð-
bundinnar virðingar, er hann
gegndi embætti aðalfram-
kvæmdastjóra Sameinuðu þjóð-
anna á ámnum 1972-1982,
enda þótt ýmsar athafnir hans
hafí verið umdeildar. Sú stað-
reynd, að Waldheim hefur orðið
tvísaga um fortíð sína og reynt
að leyna þjónustu sinni í þýska
hemum á Balkanskaga, er
mikill álitshnekkir fyrir hann.
Virðing hans verður aldrei söm
á ný. Hvarvetna, sem hinn nýi
forseti Austurríkis kemur, verð-
ur fortíðin í fylgd hans. Þetta
er erfíð byrði, ekki síst fyrir
þjóðhöfðingja. En þetta er sjálf-
skaparvíti, sem hann hefur
sjálfur kallað yfír sig, og Aust-
urríkismenn sætt sig við, ella
hefðu þeir ekki kosið hann for-
seta sinn.
Framtíðin ein sker úr um,
hvaða viðtökur Kurt Waldheim
fær, sem forseti Austurríkis, á
alþjóðavettvangi. Eftir það, sem
á undan er gengið og upplýst
hefur verið, geta Austurríkis-
menn ekki vænst þess, að for-
seti þeirra hljóti jafn góðar og
hlýjar móttökur erlendis og
þjóðhöfðingjar eiga að venjast.
A hinn bóginn skulu menn hafa
það hugfast, að ekki hefur verið
sannað að Waldheim hafí unnið
fólskuverk eða gerst sekur um
stríðsglæpi. Hann er lýðræðis-
lega kjörinn í embætti og hvað
sem líður efasemdum um per-
sónu hans, á hann ákveðinn
rétt, sem ekki verður gengið
framhjá. Kosningabaráttan og
forsetakjörið á sunnudaginn
hafa vissulega vakið upp draug
í Austurríki, en það er vafalaust
öllum fyrir bestu að Austurríkis-
menn fái sjálfír tækifæri til að
glíma við hann. Bein afskipti
annarra þjóða af austurrískum
stjómmálum og uppgjöri þjóð-
arinnar við fortíðina eru hvorki
réttmæt né líkleg til árangurs.
Morgunblaðið/Einar Falur
Sýningarsalur Sjóminjasafns íslands i Bryde-pakkhúsi í Hafnarfirði. Nú eru þar sýndir munir er tengjast gufuskipatímanum.
Sjóminjasafn íslands opnað:
Kynnir líf og kjör
forfeðra og formæðra
SJÓMINJASAFN íslands var
opnað við hátíðlega athöfn á
laugardaginn af Sverri Her-
mannssyni, menntamálaráð-
herra. Safnið er til húsa í Bryde-
pakkhúsi við Vesturgötu í Hafn-
arfirði. í ræðu Gils Guðmunds-
sonar, formanns Sjóminjasafns-
nefndar, kom fram, að opnun
safnsins í þeim húsakynnum væri
aðeins áfangi á langri leið. Fram-
tíðarstarfsemi safnins er ætlaður
staður á svonefndri Skerseyri
fyrir vestan Hafnarfjörð, niður
undir Hrafnistu. Við opnun
safnsins voru því afhentar fjórar
milljónir króna af fé, sem fulltrú-
ar sjómanna, útvegsmanna, Al-
þingi og ríkisstjórn ákváðu að
varið skyldi úr úreldingarsjóði
fiskiskipa til varðveislu sjóminja.
Verður gjöfinni varið til að reisa
skipaskemmu.
Hér fer í heild ræða Gils Guð-
mundssonar við opnun Sjóminja-
safnsins: í Vatnsdæla sögu segir
um skip landnámsmannsins Ingi-
mundar gamla: „Var það frítt skip
en eigi mikið og kallað bíta í sigl-
ingu allra skipa best. Þótti Ingi-
mundi skip það réttilega mega Stíg-
andi heita, er svo ias hafíð.“
Þau hafa orðið örlög íslendinga
að „lesa hafíð" um flestar þjóðir
fram, enda er það auðlegð sjávarins
umhverfís landið, sem gerir eyjuna
okkar byggilega.
Það hlýtur því að gegna nokkurri
furðu, að hér skuli ekki hafa fyrir
löngu risið safn, tengt sögu mikil-
vægasta atvinnuvegar þjóðarinnar.
Hvarvetna í nálægum löndum skipa
sjávarútvegs- og siglingasöfn veg-
legan sess og eru flestum söfnum
vinsælli og fjölsóttari. Hugmyndin
um íslenskt sjóminjasafn er líka
orðin nær níutíu ára gömul, þótt
framkvæmdir hafí dregist úr hömlu.
Ýmsu verðmæti hefur verið bjargað
frá glötun, bæði á vegum Þjóð-
minjasafns og einstakra byggða-
safna, en alltof margt hefur farið
í súginn. Þörfín á allsherjar sjó-
minjasafn hefur lengi verið ákaf-
lega brýn.
Málið kom fyrst til kasta Alþingis
1947, en hlaut þá ekki afgreiðslu.
Það var loks árið 1974 að Alþingi
samþykkti ályktun um stofnun Sjó-
minjasafns Islands og skyldi því
komið upp, ef um semdist, í sam-
vinnu við Hafnarfjarðarbæ.
Hafnarfjörður valinn
Margt olli því, að Hafnarfjörður
varð fyrir valinu til að hýsa Sjó-
minjasafn. Hafnarfjörður er einn
elsti útgerðarstaður landsins og
meðal hinna merkustu. Miklu réði
áhugi forráðamanna í Firðinum,
sem buðu fram álitlegt landsvæði
undir framtíðarbyggingar og voru
reiðubúnir til að stuðla að hús-
næðislausn til bráðabirgða. Þá voru
þar einnig til reiðu merkar sjóminj-
ar, sem Gísli Sigurðsson, byggða-
safnsvörður, hafði dregið að af
mikilli elju, með góðu atfylgi Gunn-
ars H. Agútssonar, verkfræðings,
þáverandi hafnarstjóra.
Það var þó ekki fyrr en árið
1979, sem verulegur skriður komst
á sjóminjasafnsmálið. Það ár skip-
aði menntamálaráðherra Ragnar
Amalds fimm manna Sjóminja-
safnsnefnd til að semja frumvarp
að lögum um safnið, gera tillögur
um staðarval og standa fyrir söfnun
og kaupum á bátum, skipum og
öðrum sjóminjum, eftir því sem fjár-
muna yrði til þess aflað. Þá skyldi
nefndin og vinna að því, ef þess
yrði auðið, að koma safninu upp í
viðhlítandi húsnæði til bráðabirgða.
Skyldi þjóðminjavörður starfa með
nefndinni, enda safnið fyrst um sinn
a.m.k. sérstök deild í Þjóðminja-
safni.
Þessi nefnd hefur starfað síðan
og staðið fyrir framkvæmdum.
í janúarmánuði 1981 var undir-
ritaður samningur milli Sjóminja-
safnsnefndar og Hafnarfjarðar-
bæjar. Hann fól í sér tvö mikilvæg
atriði.
Þar var staðfest að Hafnarfjarð-
arbær legði til nauðsynlegt land-
svæði til framtíðarstarfsemi Sjó-
minjasafns á svonefndri Skerseyri
vestan bæjarins, við sjóinn, niður
undan Dvalarheimili aldraðra sjó-
manna.
Þá var og samið um leiguafnot
af svonefndu Brydepakkhúsi ásamt
viðbygginu, hér við Vesturgötu í
því skyni að koma hluta safnsins
þar fyrir, uns framtíðarbyggingar
hafa risið á Skerseyri.
Því er ekki að leyna, að einstaka
gagnfynisrödd hefúr heyrst, eink-
um úr Reykjavík, í tilefni af þessu
staðarvali. Enn virðist eima eftir
af viðhorfí, sem einhveiju sinni var
lýst með þessum hætti: Frá Hafnar-
fírði til Reykjavíkur er aðeins stutt-
ur spölur, en frá Reykjavík til
Hafnarfjarðar er óravegur. En þess
hygg ég nú skammt að bíða, að
flestir telji sjálfsagt, að menningar-
stofnanir, eins og söfn, dreifist
nokkuð um höfuðborgarsvæðið.
Brydepakkhús
Þetta hús hér, Brydepakkhús,
sem hýsir Sjóminjasafnið fyrst um
sinn, er hið merkasta, norskt að
gerð, um 120 ára gamalt. En til
þess að pakkhúsið og viðbyggingin,
slökkvistöðin gamla, yrðu nothæf
safnhús, þurfti að endurbyggja þau
að verulegu leyti. Hófust fram-
kvæmdir við það verk í október árið
1980, og hafa staðið yfír síðan,
með löngum hléum þó vegna fjár-
skorts. Er ég þeirrar skoðunar, að
mjög vel hafí til tekist um endur-
smíð húsanna. En sjón er sögu rík-
ari, og getur nú hver og einn um
dæmt.
Viðgerð húsanna og endurbygg-
ingu var að fullu lokið í byijun þessa
árs. Snemma í marsmánuði var sfð-
an hafíst handa um að koma safn-
inu hér fyrir, og er því mikla verki
nú farsællega lokið.
Fjárstuðningiir
Fé til þessara framkvæmda hefur
komið úr ýmsum áttum, mest þó úr
Byggðasjóði, nú Byggðastofnun, og
úr ríkissjóði. í raun og veru skipti
það sköpum verk þetta, þegar stjóm
Framkvæmdastofnunar ríkisins
samþykkti árið 1979 að veija mætti
1% af vaxtatekjum Byggðasjóðs til
varðveislu sjóminja. Frá Byggða-
sjóði hefur síðan komið verulegur
fjárstuðningur á hveiju ári, alls hátt
á fímmtu milljón króna.
Á fjárlögum árið 1981 var í
fyrsta sinn veitt fé til þessara fram-
kvæmda. Alls hefúr rflcissjóður lagt
fram, að meðtalinni tveggja milljón
króna fjárveitingu á þessu ári, 7,2
milljónir króna. Bæjarsjóður Hafn-
arfjarðar hefur greitt allan kostnað
við frágang lóðar og auk þess hefur
hann ásamt hafnarsjóði hér, lagt
nokkra flármuni af mörkum til
endursmíði Brydehúss. Þá hefur
Þjóðhátíðarsjóður veitt kærkominn
fjárstuðningtil söfnunar sjóminja.
Loks er þess að geta, að síðustu
vikumar hafa safninu borist góðar
gjafír, svo sem sjá má stað jafnt
innan dyra sem utan. Er slík velvild
og stuðningur hveiju safni mikils
virði.
Þakkir
Öllum þeim, nefndum og ónefnd-
um, sem lagt hafa fram fé, gefíð
verðmæta muni eða látið í té mikil-
væga aðstoð, flyt ég hinar bestu
þakkir. Þá vil ég af hálfu Sjóminja-
safnsnefndar þakka Þór Magnús-
syni, þjóðminjaverði, ágæta sam-
vinnu, en hann hefur verið með í
ráðum um allar framkvæmdir.
Samstarfíð við bæjaiyfírvöld í
Hafnarfirði, bæjarstjóm, bæjarráð
og Einar I. Halldórsson, bæjarstjóra
hefur verið mikið og gott í alla staði.
En mér er bæði skylt og einkar
ljúft að þakka fleirum en þegar
hafa verið nefndir. Þeir sem staðið
hafa að endursmíð sýningarhús-
anna eiga ómælt lof skilið fyrir
pfyðisvönduð vinnubrögð. Er þar
stærstur hlutur arkitektsins okkar
og framkvæmdastjórans, Páls V.
Bjamasonar, sem lagði á ráðin og
stjómaði endurbyggingunni. Stór
er einnig þáttur Bjarna Böðvarsson-
ar, húsasmíðameistara, og manna
hans, trésmiðanna. Halldór Hann-
esson, verkfræðingur, sá um hönn-
un burðarvirkis og lagna. Um pípu-
lögn alla sá Samúel V. Jónsson,
pípulagningarmeistari, raflögn
Gunnar Auðunn Oddsson, rafvirkja-
meistari, og rafmagnshönnun Guð-
mundur Gunnarsson, raftæknir.
Bragi Finnbogason, málarameist-
ari, annaðist málun húsanna að
utan og innan. Auður Sveinsdóttir,
landslagsarkitekt, hannaði garð og
annað umhverfi bygginganna. Ég
þakka þeim öllum.
Skipulag safnsins
Skipulag safnsins og uppsetning
öll í ekki stærri húsakynnum en hér
em, hefur verið mikið vandaverk.
Hefur þetta starf að mínu viti tekist
mjög vel undir forustu þeirra Páls
V. Bjamasonar, arkitekts, og Gyðu
Gunnarsdóttur, þjóðháttafræðings
og safnstjóra. Hafa þau og aðstoð-
arfólk þeirra lagt nótt við dag að
undanfornu, og haft erindi sem
erfíði.
Þá vil ég þakka félögum mínum
í Sjóminjasafnsnefnd fyrir ágætt
og einkar ánægjulegt samstarf.
Tveir þeirra auk min hafa starfað
í nefndinni frá upphafi, Bragi Sigur-
jónsson, skáld og fyrrverandi al-
þingismaður á Akureyri, og Runólf-
ur Þórarinsson, stjómarráðsfulltrúi
í Reykjavík. Skemur hafa átt þar
sæti Ólafur G. Einarsson, alþingis-
maður, Garðabæ, og Margeir Jóns-
son, útgerðarmaður, Keflavík.
Þess er að sjálfsögðu ekki að
vænta, að í þessum húsakynnum
sé hægt að sýna nema hluta þeirra
sjóminja, sem þrátt fyrir allt em
varðveittar. Flestir hinir stærri
gripir, sem safnið á, mörg skip og
bátar, svo og stórar vélar, hlutu að
bíða fymra húsnæðis. Opnun safns-
ins hér í dag er einungis áfangi á
langri leið. Á framtíðarstaðnum
þarf sem allra fyrst að rísa myndar-
leg bátaskemma, ef ekki í ár, þá
þegar á næsta ári.
Að því er stefnt að gera árlega
nokkuð rækileg skil einhveijum til-
teknum þætti íslensks sjávarútvegs,
og hefúr gufuskipatímabilið orðið
fyrir valinu að þessu sinni. Við vilj-
um kosta kapps um að þetta verði
aðlaðandi safn, þar sem meðal
annars æskufólk getur átt þess
kost að kynnast lífsbaráttu kynslóð-
anna. í rishæð Brydehúss hefur
því verið útbúinn dálítill salur, þar
sem hægt verður að flytja fræðandi
erindi, sýna myndbönd, litskyggnur
og væntanlega kvikmyndir.
Sjóminjasafn íslands má ekki
verða lífvana stofnun, sem telji það
eitt verkefni sitt, að safna munum
frá liðnum tímum. Mikilvægt er,
að það geti orðið brunnur fróðleiks
og þekkingar, sem stuðli að kynnum
_ hverrar nýrrar kynslóðar af lífí og
kjörum forfeðra og formæðra.
Takist að gera safnið aðlaðandi,
fræðandi og skemmtilegt, þá er til
nokkurs barist. Þá er tilganginum
náð.
Góðar gjafir
Að lokinni ræðu Gils Guðmunds-
sonar kvaddi Finnur Ingólfsson,
aðstoðarmaður sjávarútvegsráð-
herra, sér hljóðs. Hann flutti kveðj-
ur ráðherrans, sem nú situr fund
Alþjóðahvalveiðiráðsins, og afhenti
Sjóminjasafninu fjórar milljónir
króna. Er það helmingur fjár, sem
ákveðið var til að vemda sjóminjar,
þegar sjóðakerfi sjávarútvegsins
var breytt á liðnum vetri, er hér
um fé úr úreldingarsjóði fiskiskipa
að ræða.
Þá færði Siguijón Pétursson,
framkvæmdastjóri Sjóvá, safninu
ketil úr togaranum Coot, sem Sjóvá,
ísal og Jóhann Ólafsson & Co létu
endurgera, en honum hefur verið
valinn staður utan við safnið.
Hjónin Guðrún Ragnheiður Er-
lendsdóttir og Hermann Guðmunds-
son gáfu safninu líkan af togaran-
um Coot, sem Hermann hefur gert.
I gjafabréfí þeirra hjóna segir: „í
tilefni af opnun Sjóminjasafns ís-
lands gefum við hjónin Guðrún
Ragnheiður Erlendsdóttir og Her-
mann Guðmundsson Sjóminjasafn-
inu líkan af togaranum Coot, sem
talinn er fyrsti togari í eigu íslend-
inga. Gjöf þessi er gefín til minning-
ar um son okkar, Guðmund Erlend
Hermannsson, er drukknaði árið
1968, og feður okkar, Erlend Jóns-
son, er fórst með togaranum Ro-
bertson árið 1925, og Guðmund
Guðlaugsson, er fórst með ms.
Goðafossi árið 1944.“ Þegar Gils
Guðmundsson þakkaði gjafimar,
sagði hann, að sér væri ljúft að
minnast þess, að það hafi verið
Hermann Guðmundsson, sem fyrst-
ur flutti sjóminjasafnsmálið inn á
Alþingi, 1947. Sagði Gils, að gjafa-
bréf þeirra hjóna minnti með áhri-
faríkum og átakanlegum hætti á
lífsháskann, sem löngum hefur
sjósókn Islendinga.
lok þessarar athafnar flutti
Sverrir Hermannsson, menntamál-
ráðherra, ávarp ogopnaði Sjóminja-
safn Islands formlega. Hann minnt-
ist sérstaklega þess þrekvirkis, sem
dr. Lúðvík Kristjánsson, rithöfund-
ur, hefur unnið til varðveislu á þessu
sviði með ritverkinu íslenskir sjáv-
arhættir. Menntamálaráðherra gat
þess, að tilkoma Sjóminjasafnsins
raskaöi í engu því mikla starfí, sem
unnið hefði verið til að varðveita
sjóminjar víðs vegar um land. Ein-
stök byggðalög myndu að sjálf-
sögðu gæta eigin minja áfram.
Hjónin Guðrún Ragnheiður Erlendsdóttir og Hermann Guðmundsson,
fyrrum formaður Hlífar, við líkanið af togaranum Coot, sem þau
gáfu safninu til minningar um son sinn og feður.
Meðal gesta við opnun Sjóminjasafns voru Lúðvik Kristjánsson,
höfundur hins mikla verks um islenska sjávarhætti, og kona hans,
Helga Proppé.
Gils Guðmundsson, formaður Sjóminjasafnsnefndar, flytur ræðu
sína, þegar safnið var opnað.
Strokufanginn
handtekinn á
Austfjörðum
Var búinn að fá vinnu
í Neskaupstað
LÖGREGLUMENN á Austfjörð- ”
um handtóku um helgina fang-
ann, sem strauk úr Hegningar-
húsinu við Skólavörðustíg 29.
mái síðastliðinn. Hann var þá á
leið til Neskaupstaðar, þar sem
hann hafði fengið vinnu.
Bjarni Stefánsson, fulltrúi sýslu-
manns Suður-Múlasýslu, sagði í
samtali við Morgunblaðið, að fang-
inn hefði verið handtekinn í Reyðar-
fírði skömmu eftir miðnætti að-
faranætur sunnudagsins. Hann
hefði þá verið á Bronco-jeppa ásamt
stúlku á leið til Neskaupstaðar. Fólk
á Djúpavogi hefði orðið hans vart,
er hann fór þar um fyrr um kvöldið
og gert lögreglunni aðvart. Lög-
reglan hefði síðan króað hann af á
veginum um Reyðarfjörð og hann
gefízt upp móþróalaust. Fanginn
hefði verið vistaður á Eskifirði um
nóttina og sendur suður á sunnu-
dag.
Bjami sagði að fanginn hefði
verið búinn að raka af sér skeggið
og lita hár sitt. Með því móti hefði
hann farið ferða sinna víða um land,
meðal annars hefði hann farið um
Vestfirði og Norðurland í atvinnu-
leit.
Dómsátt á ísafirði:
Bretarn-
ir greiddu
6.200
króna seld;
DÓMSÁTT varð í sakadómi ísa-
fjarðar á sunnudag í máli þriggja
Breta, sem höfðu gerzt of nær-
göngulir við fálkahreiður í Mjóa-
firði við ísafjarðardjúp um helg-
ina. Þeir féllust á greiðslu sektar
að upphæð 6.200 krónur fyrir
hvorn þeirra og að Iáta yfirvöld-
um í té upplýsingar um ferðir
sínar um Iandið hér eftir.
Pétur Kr. Hafstein, bæjarfógeti
á Isafirði, sagði í samtali við Morg-
unblaðið, að Bretamir, þrír talsins,
hefðu viðurkennt að hafa verið við
myndatökur og komið of nálægt
fálkahreiðri. Þeim hefði verið gert
ljóst, að með því hefði þeir gerzt
brotlegir við fugiavemdunarlög.
Þeir hefðu þá fallizt á greiðslu
sektar, 6.200 krónur á mann. Kort
með merktum fálkahreiðmm og
varpstöðvum fálka í fórum þeirra
hefði verið gert upptækt, en öðrum
búnaði hefðu þeir haldið, myndavél-
um og búnaði til bjargsigs. Mönnun-
um hefði jafnframt gerið gert að
tilkynna sigtil útlendingaeftirlitsins
og lögreglustjóra í þeim byggðar-
lögum, sem þeir kæmu til, en þeir
hefðu sagzt vera á leið til Akureyrar
og Mývatnssveitar.
Gott karfaverð
í Þýzkalandi
ÞRJÚ íslenzk fiskiskip seldu afla
sinn erlendis á mánudag. Fengu
þau þokkalegt verð fyrir hann.
Einkum var gott verð fyrir karfa
í Þýzkalandi.
Freyja GK seldi rúmlega 65 lestir
í Grimsby. Heildaverð var
3.532.000 krónur, meðalverð 54,00.
Fyrir þorskinn í aflanum fengust
67 krónur að meðaltali á hvert kíló,
en auk þess seldi Freyja steinbít
og fleiri tegundir. Skarfur GK seldi
88 lestir, mest þorsk og ýsu í Hull.
Heildarverð var 4.847.000 krónur,
meðalverð 54,94. Ýmir HF seldi 163
lestir í Bremerhaven. Heildarverð
var 8.183.000 krónur, meðalverð
50,14. Aflinn var mjög blandaður.
Fyrir karfa og ýsu fékkst að meðal-
tal 61 króna á hvert kíló en 39
krónur fyrir grálúðuna, sem var
alis 60 lestir.