Morgunblaðið - 10.06.1986, Blaðsíða 58

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR10. JÚNÍ1986
58

tícis/i/vdn
„ Ég þar-F lotago. ól. Vi'á búum <x9.hae%."
ást er___
... að láta drauminn
rætast.
TM Reg. U.S. Pat. Off.—all rights reserved
01985 Los Angeles Times Syndicate
Saksóknari góður. Róleg-
ur. Við náum delanum á
næstu minútum.
Með
morgnnkaffinu
Til hamingju prófessor.
Þér tókst það!
HÖGNIHREKKVÍSI
Laugavegur og lífsins vegur
Til Velvakanda:
Kristinn Hraunfjörð skrifar:
Ég er ekki fullkominn frekar en
nokkur annar jarðarbúi, þess vegna
stóð ég við hlið vagnstjóra fyrir
nokkrum árum og hélt uppi sam-
ræðum þó að við mér blasti skilti
sem á stóð: Viðræður við vagnstjóra
í akstri bannaðar. Þennan dag gátu
farþegar ferðast gjaldfrítt af mér
ókunnum ástæðum en hitt veit ek,
að farþegunum gekk afar illa að
skilja að ekki þyrfti að borga, og
þurfti vagnstjórinn að margtyggja
það í hvem og einn, eftir eina slíka
tuggu varð honum að orði: „Ja svei
mér þá ég held að meirihluti far-
þeganna hafi baun í heilastað." Síð-
an hef ég oft ígrundað þessa mein-
legu fyndni á grundvelli þess að
öllu gamni fylgir nokkur alvara.
Uppbygging leiðakerfís SVR
virðist vera svokallaðri stjóm gamla
miðbæjarins sem iokuð bók, er þeir
fara fram á að aksturstími vagna
sem aka niður Laugaveg verði
lengdur. Nú er tíminn sem tekur
að aka þennan spotta 5 til 25 mínút-
ur þannig að ef þessi miðbæjar-
stjóm er ekki með heilabú eins og
getið er um hér á undan, hlýtur hún
að sjá að þegar vel gengi niður
Laugaveginn þyrftu vagnamir að
bíða í Lækjargötu í 20 mínútur svo
áætlunin raskaðist ekki. Þar að
auki er það vanvirða við þá farþega
sem búa vestan lækjar að láta þá
húka í vögnunum 20 til 25 mínútum
lengur en þörf væri á ef ekið væri
um Skúlagötu.
Og vendi ég nú mínu kvæði í
kross. Er ég sat í Breiðholtsvagnin-
um fyrir skömmu tók að rigna
svamptæjum yfír réttláta sem
rangláta og stafaði það af því að
unglingar sem sátu í aftasta sætinu
voru að tæta það sundur. Fljótlega
bárust kvartanir til vagnstjórans
en hann sinnti því engu og er niður
á torg var komið var aftursætið
nakið sem kirkjubekkur, ungling-
amir hurfu á braut en farþegamir
góðu gáfu sig aftur á tal við vagn-
stjórann og spurði hveiju það sætti
að hann léti þetta afskiptalaust, og
ekki stóð á svarinu. „Eg fæ ekki
einu sinni mannsæmandi laun fyrir
að aka vagninum hvað þá að ég fái
aukagreiðslu fyrir löggæslustörf,"
og með það var hann farinn. En ég
held að þeir þurti nú ekki að kvarta
Ég má til með að vekja athygli
á nýjum veitingastað, sem er hreint
upplagður fyrir foreldra að fara á,
með böm á öllum aldri, einkum
tveggja til 7, 8 ára. Staðurinn heitir
Úlfur og ljón og hefur það til síns
ágætis að auk þess að bjóða upp á
hina ágætustu rétti, einkum físk-
rétti við til þess að gera vægu
verði, þá býður hann upp á slíka
afþreyingu fyrir bömin, að foreldr-
ar, aldrei þessu vant, fá notið
matarins og hvfldar, án nokkurra
á-hyggja af bömunum. Það sem í
boði er, er salur, með flölda raf-
magnsbfla, sem böm niður í tveggja
ára geta sjálf stjómað. Bömin hafa
einstaklega gaman af þessum leik,
einkum og sér í lagi þegar hægt
er að klessa á samferðamanninn í
næsta bfl. Veitingastaðurinn sér
Til Velvakanda.
Vilborg Guðmundsdóttir skrifar
í Velvakanda 14. maí sl. og óskar
eftir vitneskju um höfund að texta
sem fluttur var í danslagakeppni
SKT 1954, sem hefst á þessum
orðum: „Einn sólskinsbjartan sum-
yfír laununum sínum. Eftir 12 ára
starf hafa þeir 25.149 kr. á mánuði,
en það er að vísu 10 til 14 þúsund-
um minna á mánuði en vagnstjórar
SVK hafa fyrir sömu vinnu, en
þeir fá heldur ekki að fara niður
Laugaveg.
sóma sinn í því að gera rafmagns-
bfla þessa ekki að féþúfu, heldur
em þeir notaðir sem hreint
skemmti- og afþreyingartæki fyrir
bömin. Þriggja mínútna ferð, eða
svo, kostar aðeins 10 krónur og
má til samanburðar geta þess að
ein álíka ferð í rafmagnsbflana í
tívolí í Hveragerði kostar 70 krónur.
Ég lýsi því yfír ánægju minni
mað þessa nýbreytni í veitinga-
mennskunni í Reykjavík, og tel
hana tvímælalaust til þess fallna
að foreldrar „þori" í auknum mæli
að fara út að borða með bömum
sínum, því það em jú svo margir
staðir hér í Reykjavík, sem em
ekki beinlínis vinsamlegir bama-
fólki.
ardag er sál manns ung og þyrst."
Þessi texti er eftir Dósótheus Tím-
ótheusson sem ættaður var úr Bol-
ungarvík. En lagið sem sungið er
við textann er eftir Eyþór Stefáns-
son frá Sauðárkróki.
Krlstný Pálmadóttir
Úlfur og ljón
— staður til þess að borða með börnunum á
Ánægð móðir
Textinn er eftir
Dósótheus Tímótheusson
Víkverji skrifar
Nú em sum þeirra veitingahúsa,
sem spmttu hér upp eins og
gorkúlur um hríð, búin að gefa upp
andann. Aðrir veitingamenn hafa
að vísu oftast hlaupið í skarðið,
tekið við húsakynnum, skipt um
nafn á króanum, dubbað uppá
matseðilinn. En það er að koma á
daginn, sem margir höfðu raunar
séð fyrir, nefnilega að of mikið má
af öllu gera og meira að segja líka
á íslandi. Þegar greiðasölustaðimir
em komnir á annað hvort götuhom
hér á höfuðborgarsvæðinu megnar
jafnvel landinn ekki að éta svo gráð-
ugt og drekka þau fím af gorkúl-
umar haldi allar heilsunni.
Ballið byijaði með öllu skvaldrinu
og öllum draumunum um svokall-
aða „pöbbamenningu" uppá breska
vísu. Raunar var bjórinn bara þykj-
ustubjór svo að það er kannski ekki
að undra þó að menningin blómstr-
aði ekki. Kannski tekur hún fjörkipp
aftur þegar bamapíumar okkar úti
á þingi átta sig loksins á því að 60%
vodka er alls ekkert hollari næring
fyrir hvítvoðunga en svosem þriggja
prósenta fullorðinsbjór.
XXX
Eftir að harðnaði á dalnum hjá
veitingamönnunum hefur slag-
urinn um viðskiptavinina á hinn
bóginn dregið annan og miklu verri
dilk á eftir sér en andlát fáeinna
öldurhúsa. Orfáir þeirra — blessun-
arlega fáir að vísu — sýnast vera
komnir í kapphlaup um það hver
geti boðið gestunum ugpá óféleg-
ustu „skemmtiatriðin". Islendingar
eru vitanlega orðnir það „verserað-
ir“ í veröldinni að enginn þarf að
segja þeim að svona lagað bamalegt
ógeð tíðkast í útlandinu. Munurinn
er bara sá að þar er það kennt við
það, sem við höfum löngum kallað
búlur, en ekki veitingastaði sem
vilja um leið láta líta svo út sem
þeir séu sakleysið uppmálað.
Kona af Suðumesjum vék að
þessum ófognuði í ágætu bréfí hér
í Velvakanda í vikunni leið. Henni
sýndist meðal annars sem það færi
kannski að vera sjálfsagt fyrir
okkur íslendinga að hætta að guma
af þessari sérstæðu menningu
okkar. Víkveiji tekur undir það.
Hún gerist næsta „billeg“ því mið-
ur.
XXX
Akjósanlegast hefði það vitan-
lega verið að þær upplýsingar,
sem nú verða framreiddar, hefðu
birst hér fyrir nýafstaðnar kosning-
ar. Þær hefðu sýnt mönnum svart
á hvítu að þó að pólitíkusamir okkar
séu að vísu skrautleg hjörð þá eiga
þeir ekkert að gera í suma af kolleg-
um sínum í útlandínu.
Úrklippan, sem Víkveiji hefur
fyrir framan sig, segir frá kosning-
um til aðskiljanlegra embætta sem
fram fóru í E1 Paso í Texas í síðast-
liðnum mánuði. Þegar fréttin var
skrifuð var einn frambjóðandinn á
geðveikrahæli, annar lá undir
ákæru fyrir fíkniefnasölu, sá þriðji
var búinn að setja upp kosninga-
skrifstofu í skjóli skenksins á
brennivínsbar og sá fjórði, maður
að nafni Berliner, — ja, það var nú
eiginlega einna verst komið fyrir
honum — hann var nefnilega dauð-
ur.
XXX
Samkvæmt kosningareglunum á
þessum slóðum mun ekki vera
hægj: að afturkalla framboð nema
það sé gert minnst fjórum vikum
fyrir kjördag og það ekki (þó að
furðulegt sé) þó að menn séu
komnir undir græna torfu. Auk
þess virtist sá, sem var í forsvari
fyrir demokratana þama suðurfrá,
en það var flokkur hins framliðna,
alls ekkert áfram um það að strika
yfír líkið. Blaðamaðurinn sem ræddi
við hann hefur eftirfarandi eftir
honum:
„Sumt fólk er kannski ekkert
hrifið af því að greiða dauðum
manni atkvæði sitt, en mörgum
fínnst hins vegar að Berliner hafí
verið vænsti maður og eiga það
inni hjá þeim að vera jafn sigursæll
látinn og hann var í lifanda lífí.“
Og lýkur þar þessum síðbúna
kosningapistli.