Morgunblaðið - 10.06.1986, Blaðsíða 53

12. 1907 og konu hans, Kristjönu
Örnólfsdóttur, Jóhannessonar,
einnig á Suðureyri, f. 2. 7.1909.
Börn þeirra hjóna Þorláks og
Kristjönu voru: Páll, rafvirkjameist-
ari, Jón Kristinn rafvirkjameistari
f. 28.5 1939, d. 1983 í Danmörku
og Gunnar, fulltrúi við Félagsmála-
stofnun Reykjavíkurborgar, f. 4.
12. 1943. Fósturdóttir þeirra er
Guðfinna Ríkey Einarsdóttir F.
16.1. 1945. Dóttir Þorláks er Auður
f. 26.10. 1930. Móðir Páls lést
1969.
Kynni okkar Páls hófust fljótlega
eftir að ég og mín fjölskylda fluttum
í Kópavog 1967. Hafði faðir minn
þá verið kunnugur Páli um langt
skeið. Var hann búinn að hrósa Páli
í mín eyru bæði sem manni og
fagmanni, áður en okkar fundir
urðu í nýja bæjarfélaginu okkar.
Það var okkur svo mikill styrkur
hversu hjartanlega þau hjónin Páll
og Ásthildur tóku á móti okkur
innflytjendunum, þegar við fórum
að taka þátt í félagslífi sjálfstæðis-
manna í bænum. Enda voru þau
hjón áberandi sakir glæsileika
þeirra, frúin framarlega í pólitíkinni
en Páll með mestu afhafnamönnum
í bænum.
Við störfuðum öll saman í Sjálf-
stæðisfélagi Kópavogs og þaðan
eigum við margar minningar um
Pál. Hann var ráðagerðarmaður
hinn mesti og áhrifamaður. Fastur
var hann fyrir ef því var að skipta.
En mér fannst hann ráðhollur og
raunsær og hafði gott mat á mönn-
um og málefnum. Síðar áttum við
Páll ýmis viðskipti saman. Voru þau
öll á einn veg. Allt stóð sem stafur
á bók af hans hálfu. Verk sín fram-
kvæmdi hann af stakri nákvæmni
og aldrei stóð á neinum hlut. Komst
ég líka fljótt upp á lag með það,
að leita til Páls um ráðgjöf um
raffræðileg efni. Brást það ekki að
hann gat leyst úr hveijum hlut og
þulið reglugerðarákvæði utanað,
þar sem þess þurfti við. Var þetta
mér ákaflega mikils virði. Sakna ég
nú vinar í stað og ráðhollustu hans.
Eins og áður sagði var Páll at-
hafnasamur og stóð að mörgum
byggingum í Kópavogi. Má þar
nefna Hamraborg 1—3, þar sem
Sjálfstæðisflokkurinn bar gæfu til
að eignast hlut í og hefur sitt félags-
heimili.
Þær byggingar reisti Páll í félagi
við Stefnir Helgason. Þegar þeir
voru að byggja húsin sagði einn
bankastjói-i við mig, að þeir væru
að byggja miklu meira en þeir réðu
við. Þetta sagði ég Páli. Hann
brosti við og sagðist nú mundi sjá
til með það, hvor hefði betur í áætl-
unum, þeir eða stjórinn. Enda klár-
uðu þeir húsið og urðu auðugir
menn. Þannig fannst mér Páll vera,
ókvíðinn og áræðinn og treysti á
sjálfan sig fremur en aðra. Sannur
sjálfstæðismaður.
Páll rak umfangsmikla rafverk-
takastarfsemi á höfuðborgarsvæð-
inu og naut mikils álits sem slíkur,
fyrir vandvirkni og áreiðanleika.
Það þurfti ekki að fresta steypum
vegna þess að raflögnin væri ekki
komin hjá Páli. Var Raffell hf.
traust fyrirtæki í góðu áliti, þar sem
þeir störfuðu saman feðgamir og
auk þess Jón Kristinn um tíma.
í dagfari var Páll ákaflega prúð-
ur maður og alúðlegur. Hann var
vel meðalmaður á hæð, nokkuð
þéttvaxinn, bjartur yfirlitum með
Ijóst hár og bar sig vel á velli.
Hann var maður glaðsinna þó hann
færi hóflega. Kímnigáfa hans var
hárfín á stundum, gat verið eins
og brezkur húmor getur verið,
þegar beitt er „understatement"
með örlitlu háðsívafi. Hann var
hrókur alls fagnaðar á gleðistund-
um, mikill hófsmaður sjálfur á vín,
allt að því bindindismaður og reykti
aldrei. En hann kunni vel að veita
öðrum og þau hjón bæði. Eru þau
mörg boðin sem við hjónin þágum
af þeim hjónum, hvert öðru glæsi-
legra. Var smekkvísi þeirra sérstök.
Erum við mjög þakklát fyrir alúð
þeirra, gestrisni og vináttu í gegn-
um árin, sem núna eru orðin svo
alltof fá, þegar Páll hefur svo
skyndilega horfið frá okkur yfir
móðuna miklu, að okkur finnst í
blóma lífsins aðeins 52 ára að aldri.
Eftir sitjum við lömuð af hinni
skyndilegu alvöru lífsins. Við erum
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ1986
53
ekki eilíf hér, kvöldið getur komið
fyrr en okkur varir. Hversu dýrmæt
er ekki hver stund í góðra vina
hópi. Við gleymum alltof oft að
gera okkur ljóst hversu fá tækifær-
in eru í raun og veru, sem við nýtum
til þess að rækta vináttu okkar.
Dagarnir eru svo fáir ef grannt er
skoðað. Því ríður á að njóta þeirra
eins vel og maður hefur vit til.
Páll kvæntist árið 1954, Ásthildi
Pétursdóttur, f. 11.6. 1934Jónsson-
ar bifreiðastjóra og konu hans Jór-
unnar.
Með bjartsýnina mest eina að
veganesti hófu þau nýtrúlofuð að
byggja hús við Fífuhvammsveg og
fluttu þangað 1955. Þama stendur
hið glæsilegasta heimili, sem ber
smekkvísi og samlyndi húsráðenda
fagurt vitni.
Þeim hjónum varð tveggja bama
auðið: Björgvin, myndasmiður, f.
22.1. 1955 og Margrét f. 1.6. 1959,
stúdent og leiðsögumaður. Bæði eru
þau í hjónabandi og nýtir borgarar.
Barnabörnin eru orðin 3 talsins.
Að leiðarlokum er margs að
minnast þó fátt verði sagt. Eftir
stendur minningin um góðan dreng.
Megi sú minning verða eftirlifandi
ástvinum hans ljós í myrkri saknað-
arins og ylur daganna, þegar hin
mikla elfur tímans hefur dreift og
borið með sér sorgarélin, sem nú
gára flötinn og byrgja okkur sýn.
Halldór Jónsson
Oft getur það reynst erfitt að átta
sig á tilverunni og öllum tilgangi
lífsins á jörðu hér. Ekki síst þegar
kvaddur er maður í blóma lífins.
En enginn ræður för, þar ráða öfl
okkur ókunnug.
Páll Þorláksson, mágur minn, var
aðeins 51 árs að aldri, þegar hann
var kallaður yfir landamærin miklu.
Ekki datt mér það í hug einn góð-
viðrisdaginn í síðasta mánuði að þá
væri ég að ræða við Palla í hinsta
sinn. Hann var kátur og glaður og
í þessu góða jafnvægi, sem ævin-
lega einkenndi hann. Hann hlakkaði
til ferðar á suðlægar slóðir og
sumarleyfsins þar með Asthildi
systur minni.
Ég kynntist Páli meðan hann var
komungur og ástfanginn af systur
minni. Þeirra samband var frá
fyrstu tíð afar gott. Samt voru þau
ólík um flesta hluti, en einstaklega
samhent og höfðu svo góð áhrif
hvort á annað. Saman reistu þau
fallegt heimili þar sem gott var að
koma.
Páll Þorláksson hóf ungur nám
í rafvirkjun og fetaði þar með í
fótspor föður síns. Síðar gerðist
hann rafverktaki og sá um stór-
byggingar, m.a. Hamraborgina,
miðbæ Kópavogs, ásamt fleiri aðil-
um í byggingargreininni. Á sinn
hljóðláta og yfirlætislausa hátt
vann Páll Þorláksson mörg stórvirk-
in.
Orlögin höguðu því svo til að þau
Páll og Ásthildur reistu bú sitt í
Kópavogi á hinum miklu land-
nemaárum þar í bæ. Þar hafa þau
búið þijátíu góð ár. Ég minnist
þess, þegar byggingaframkvæmd-
imar stóðu yfir á Fífuhvammsvegi
39, hversu góður stjómandi Páll
var, og hversu laginn verkmaður
hann var.
í áranna rás hafa þau Páll og
Ásthildur haft mikil áhrif á fram-
vindu mála í bænum sínum. Ást-
hildur sem bæjarfulltrúi og Páll sem
mikilhæfur uppbyggjandi stórra og
góðra mannvirkja, sem prýða bæinn
og munu verða verðugur varði um
minningu hans.
Ég vil að lokum, um leið og ég
kveð Pál Þorláksson, mág minn,
þakka honum fyrir alla þá vinsemd
sem alla tíð stafaði frá honum til
fjölskyldu okkar. Ég veit að margir
syrgja Pál Þorláksson og hefðu
viljað eiga samleið með honum
miklu lengur. En nú kveðjum við
hann með söknuð í huga og biðjum
honum velfarnaðar á nýjum braut-
um og ókunnum. Sérstaklega vil ég
votta Asthildi systur minni, Björg-
vin og Margréti og Ijölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð, einnig
Þorláki föður hans og öðrum skyld-
mennum.
Fari minn kæri mágur í friði og
ég þakka fyrir hans miklu vinsemd.
Jón Birgir Pétursson
Þegar ég var unglingur las ég
eitt sinn ritgerð sem einn af vinum
mínum hafði skrifað og fengið
verðlaun fyrir. í ritgerðinni hugsaði
hann sér söguhetjuna koma fyrir
skapara sinn á efsta degi og að
skaparinn spyrði, „Hvað hefur þú
gert við lífíð sem ég gaf þér? Hef-
urðu ávaxtað það sjálfum þér og
öðrum til góðs?“ Manninum vafðist
tunga um tönn og hann leit undan.
Vini mínum, Páli Þorlákssyni,
sem nú er látinn langt fyrir aldur
fram, hefði ekki orðið svarafátt og
hann hefði ekki þurft að líta undan.
Hann sóaði ekki lífí sínu í neinum
skilningi, heldur ávaxtaði það sér
og samferðamönnum sínum til sí-
felldrar gleði og gæfu. Ég þekki
ekkert fólk sem hefur lifað lífinu
eins lifandi og þau hjónin Ásthildur
og Palli og allir vinir þeirra hafa
fengið að njóta þess með þeim.
Sambúð þeirra og viðmót hvort við
annað hefur verið eins og fallegt
en skemmtilegt ævintýri og mann-
bætandi fyrir vini þeirra og vanda-
menn. Osjálfrátt nefnir maðúr oft-
ast nöfn þeirra beggja í sömu
andrá rétt eins og það væri sama
nafnið. Þau hafa í raun lifað hvort
annars líf.
Þessi ótímabæri aðskilnaður er
því sár og erfíður, en hann hafði
gert boð á undan sér og gert sam-
vcrustundir síðustu misseri enn
dýrmætari og minningar sem eftir
sitja enn bjartari.
Maður gekk þess ekki dulinn ef
maður átti vináttu Páls Þorláksson-
ar. Hún var ekki allra, en hún var
heil og án skilyrða þegar hann á
annað borð batt slík bönd. Hann
var ekki maður hávaða eða mikillar
fyrirferðar, en fastur fyrir og
munaði um hann þar sem hann lagði
fram krafta sína. Hann var jafnan
glaður í viðmóti, hlýr og traustur
og umgekkst annað fólk af inn-
borinni kurteisi og velvild. Þeir sem
hafa notið gestrisni hans gleyma
því ekki.
Vinahópurinn okkar sem stofnað
var til fyrir rúmum áratug hefur
misst lit við fráfall þessa ljúfa
manns. Páll Þorláksson skildi þó svo
mikið eftir af sjálfum sér í vitund
sinna að hann mun lifa með þeim
allar stundir.
Kæra, kæra Ásthildur mín. Ég
og fjölskylda mín sendum þér,
bömum þínum, tengdabömum og
barnabömum innjlegar og hlýjar
samúðarkveðjur. Ég treysti því að
sólskinsstundir liðinna ára varpi
birtu yfir þau sem ókomin eru.
Guð blessi minningu Páls Þor-
lákssonar.
Jónína Michaelsdóttir
Dcyrfé.deyjafrændur
deyrsjálfuriðsama.
En orðstír deyr aldregi
hveimsérgóðangetur.
(Hávamál.)
Það er erfitt að sætta sig við að
hann Palli frændi sé horfinn yfir
móðuna miklu, alltof snemma og
svo óvænt. Hann kveður í byijun
sumars, þegar nóttin er björt og
náttúran að vakna af vetrardvala.
Líf flestra er þmngið eftirvæntingu
og gleði en það syrtir í hug okkar
sem þekktu hann.
Ein fallegasta myndin í fjöl-
skyldualbúminu á bernskuheimili
mínu varaf honum, 15 áragömlum,
og ég horfði oft á hana. Þá bjuggum
við hvort í sínum landshluta, en
kynni okkar urðu ekki verulega
fyrr en á seinni ámm. Ég varð
ekki fyrir vonbrigðum með þau
kynni. Rósemi og hlýja stafaði frá
honum, góð áhrif og notaleg.
í hræringum hugans rifjast eitt
og annað upp sem tengist þessum
frænda mínum, fjölskylduboð, ætt-
armót og t.d. þegar ég hitti hann
og Ástu um hávetur í Þýskalands-
ferð og það óvænta „ævintýri" sem
við lentum í. Og seinna dagur í
Lúxemborg í sól og blíðu sem varð
svo eftirminnilegur að sú borg mun
alltaf minna mig á Palla. Ekki sízt
koma í hugann allar yndislegu
stundirnar á heimili Palla og Ástu.
Frændi var höfðingi heim að sækja
og kunni flestum betur að gera góða
veislu og þær urðu margar. Heimilið
og fjölskyldan var greinilega ham-
ingja hans og umhyggja fyrir öldr-
uðum föður var mikil. Palli kynntist
sinni góðu konu í gagnfræðaskóla
og eftir 35 ára sambúð voru þau
eins og nýtrúlofuð. Þau fundu alltaf
upp á einhveiju til að krydda tilver-
una, gæfan var þeim hliðholl og þau
nutu þess að vera til.
Ég kveð frænda minn með sökn-
uði og virðingu og við Jón þökkum
tryggðina á liðnum árum.
Elsku Þorlákur, Ásta og börnin
þín, megi kærleikur og afl sumars-
ins styrkja ykkur.
Maddý
Löngum hefur það verið svo að'
handhafí ljásins örlagaríka hefur
reitt til höggs þegar minnst varði.
Gengið að lífsmynstrum í fyllingu
og riðlað; komið vinum og vanda-
mönnum í opna skjöldu og skilið
við magnvana yfir skyndilegu brott-
falli ástvina. Svo var um andlát Páls
miðvikudaginn 28. maí. Örfáum
dögum fyrr hafði hann haldið glað-
ur og reifur utan á vegum skrifstofu
okkar, enn einu sinni í þeim tilgangi
að létta undir með eiginkonu sinni,
Ásthildi Pétursdóttur, sem fyrir
löngu hefur unnið sér hylli hundr-
uða ferðamanna hérlendra fyrir
einstaka fararstjórn á erlendri
grund. Þrátt fyrir að við höfum
kynnst Páli fyrst og fremst gegnum
eiginkonu hans og dóttur, nánum
samstarfsmönnum okkar til margra
ára, er það til marks um opinn og
einlægan hlýhug þeirra, sterk fjöl-
skyldubönd og sérstæða samheldni
að við skulum hafa orðið þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast Páli
það náið sem raun ber vitni.
Páll Þorláksson fæddist í Reykja-
vík 1934 og var sonur hjónanna
Þoráks Jónssonar, rafverktaka, og
Kristjönu Ömólfsdóttur, húsmóður.
Hann lauk prófi í rafvirkjun frá
Iðnskóla íslands árið 1952 og stofn-
aði ungur sitt eigið fyrirtæki sem
hann vann við alla tíð síðan. Árið
1954 kvæntist hann Ásthildi Pét-
ursdóttur, fararstjóra og bæjarfull-
trúa í Kópavogi, og reistu þau sér
myndarlegt hús við Fífúhvammsveg
í Kópavogi og bjuggu þar æ síðan.
Félagslyndi beggja er alkunna öll-
um er kynntust þeim. Páll vann
mikið að félagsmálum í sínu fag-
félagi, Landssambandi rafverktaka,
og gegndi formannsstöðu í Félagi
lögg. rafverktaka í Reykjavík um
skeið. Ásamt eiginkonu sinni tók
hann mikinn þátt í störfum Sjálf-
stæðisflokksins í Kópavogi og lagði
þar sem annars staðar fram sinn
óeigingjama skerf. Böm þeirra
hjóna em Björgvin, myndasmiður,
kvæntur Sigrúnu Karlsdóttur og
eiga þau þijár dætur, og Margrét,
skrifstofumaður, gift Sverri Agli
Bergmann, stórkaupmanni.
Við minnumst Páls ekki síst í
ógleymanlegum jólaboðum þeirra
hjóna þar sem ávallt ríkti sérstætt
og glaðvært andrúmsloft. Þar var
sannkölluð hátíðarstemmning,
kræsingar á borð bomar af rausn
og viðmót bamsins kallað fram í
gestum í samræmi við ftjálslegt og
hlýlegt heimili. Það _var gott að
sækja þau Pál og Ásthildi heim
enda vom þau einstakir gestgjafar
í hvivetna. Og ekki síður kynntumst
við einstöku innræti Páls og sam-
heldni og vináttu hans og Ásthildar
í þau mörgu skipti sem þau réttu
ferðalöngum erlendis hjálparhönd.
Er það tæpast ofmælt þegar fullyrt
er að betri fararstjóm á erlendri
gmnd sé vart hægt að hugsa sér.
Við munum minnast Páls sem
glaðværs, hjartgóðs og dugandi
manni, sem öllum lagði lið er þiggja
vildu, og var ávallt til taks er ein-
hvers staðar ef á bjátaði. Við emm
þakklát fyrir glaðar stundir með
Páli og fjölskyldu hans og einnig
fyrir að hafa fengið að njóta starfs-
krafta hans og gáfna. Það er okkur
einnig mikill heiður að hafa fengið
að njóta samstarfs Ásthildar og
Margrétar og er það von okkar að
það megi haldast sem lengst. Við
sendum Ásthildi, Margréti og
Björgvini og öðmm aðstandendum,
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan guð að styrkja
þau. Við munum lengi muna góðan
dreng.
Starfsfólk
Samvinnuferða-Landsýnar
Kveðja frá Sjálf-
stæðiskvennaf élaginu
Eddu, Kópavogi
Á kveðjustund, sem kom óvænt
og fyrr en varði, koma upp í hugann
leiftur minninga frá samvemstund-
um með Páli, bæði í félagsstarfí og
þá ekki síður sem gestir á hans
fagra heimili og konu hans, Ást-
hildar Pétursdóttur. Þær stundir
verða okkur öllum ógleymanlegar.
Ásthildur, börnin, tengdabömin og
þá ekki síður bamabömin hafa
mikið misst. Því á erfiðum tímum
finnst okkur oft að sorgin sé eins
og þungur klettur í bijóstinu. En
við skulum ekki gleyma að öll él
birtir upp um síðir.
Elsku Ásthildur, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til þín og fjöl-
skyldu þinnar. Megi Guð styrkja
ykkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafði þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfýlgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald.Briem)
Blómastofa
FriÓfmns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
0pi6 öll kvöld
tll kl. 22,- éinnig um helgar.
Skreytingar viö Öll tilefni.
Gjafavörur.

Legsteinar
ýmsar gerðir
Marmorex
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður

Legsteinar Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum. Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf um gerð og val legsteina.
a S.HELGASONHF STEINSmlÐJA SK£MA(VEGI 48 SiMl 76677