Morgunblaðið - 07.08.1986, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. ÁGÚST 1986

Konunglegar
brúðir
í tímans rás
í Bretaveldi þann 23. júlí sl. og er
víst óþarfi að fjölyrða um það hvaða
hjú voru þar á ferð, — svo mikið
var tilstandið.
En þar sem kóngabrullaup hafa
að hefur varla farið fram hjá
neinum
löngum verið skrautlegar uppákom-
ur er e.t.v. ekki úr vegi að líta
aðeins um öxl og rija upp hveiju
forverar ungfrú Ferguson, sem nú
ber titilinn hertogayngjan af York,
að konungleg brúð-
kaup hafa verið mjög í sviðsljósinu
að undanfömu, eða réttara sagt
eitt tiltekið brúðkaup, sem fram fór
Móðir núverandi Bretadrottningar var klædd samkvæmt
hátísku þriðja áratugarins er hún gekk að eiga tilvonandi
konung.
skrýddust á sínum merkisdögum.
Mikil leynd hvílir jafnan yfir út-
liti brúðarinnar áður en hún birtist
í skrúðanum og þá sérstaklega þeg-
ar tískuheimurinn heldur niði-i í sér
andanum af eftirvæntingu yfir því
hvernig til hafi tekist hjá viðkom-
andi tískuhönnuði, sem hreppt
hefur hið eftirsótta hnoss að hanna
flík, er búast má við að líkt verði
eftir um allan heim eftir að hún
hefur komið fyrir almenningssjónir.
Og þó að fjölmiðlafárið hafi sótt
í sig veðrið og vel það síðan Alex-
andra drottning steig sporin upp
að altarinu, blómum skiýdd, árið
1863, þá hafa kynsystur hennar
varla haft minni áhuga á því hvern-
ig til tækist en seinni tíma áhuga-
fólk um brúðarskart hefðarkvenna.
Þijátíu árum síðar hafði heldur
dregið úr blómskrúðinu á brúðar-
kjól Mariu drottningar og meira
máli virtist skipta að mjótt mitti
brúðarinnar nyti sín til fullnustu.
Öðrum þijátíu árum seinna var
mittið hins vegar heldur betur kom-
ið úr tísku, eins og sjá má á
brúðkaupsmyndinni af foreldrum
núverandi Bretadrottningar.
Alexandra blómum skrýdd á seinni hluta
síðustu aldar.
Mitti Maríu drottningar var látið njóta sín til
fullnustu og heldur dregið úr blómskrúðinu.
fclk í
fréttum

„Aðdáendur mínir sýndu
mér svo mikla trú og tryggð
í veikindunum, að mér
finnst ég bókstaflega skulda
þeim þetta hljómleikaferða-
lag,“ segir söngkonan
Barbara Mandrell.
Barbara ásamt eiginmanni
sínum í tuttugu ár, Ken
Dudney og dóttur þeirra,
Jamie.
„íguðs bænum,
spennið þið beltin “
- biður sveitasöngkonan Barbara Mandrell
Sveitasöngkonan Barbara Mand-
rell var ein þeirra sem ávallt
hugsaði er slys og sjúkdóma bar á
góma: „Það kemur ekki fyrir mig.“
Flest þekkjum við þennan hugsunar-
hátt af eigin raun, ríghöldum í þá trú,
að við séum undir einhveiri sérstakri
vemd, ekkert slæmt geti hent okkur.
Mandrell hafði verið á faraldsfæti í
25 ár, á fleygiferð, ýmist akandi eða
fljúgandi og aldrei hirt um að tryggja
sig neitt sérstaklega, hvað þá heldur
að spenna beltin — þar til haustdag
einn árið 1984. „Ég var að koma út
úr stórmarkaði einum ásamt börnun-
um mínum tveimur, þegar allt í einu
grípur mig þessi einkennilega tilfinn-
ing um að ég verði að kenna bömum
mínum góða siði. Án þess að vita af
hveiju stakk ég upp á að við spenntum
nú öll öryggisbeltin áður en við héldum
heim á leið. Vart vorum við fyrr kom-
in af stað en ég sé bíl koma á fleygiferð
beint á móti mér. Hvað gerðist ná-
kvæmlega kem ég sennilega aldrei til
með að muna, né heldur vikumar þijár
sem á eftir fóru. í mér brotnuðu flest
öll bein, ég marðist og missti meðvit-
und. Til allrar hamingju sluppu bömin
sem sátu í aftursætinu, með marbletti
og skrámur — en ég varð óvinnufær
í tvö ár,“ segir Mandrell. „Það er æði
kaldhæðnislegt, en það var ekki fyrr
en eftir þetta slys, sem ég gerði mér
grein fyrir hvað lffið væri mér í raun-
inni mikils virði. 1 fleiri daga gátu
læknamir ekki lofað ættingjum
mínjm neinu. Ég var í lífshættu og
allir vissu að bmgðið gat til beggja
vona. Þegar ég svo loksins rankaði
við mér þjáðist ég af minnisleysi og
var afskaplega viðkvæm og lítil í
mér. Þetta hefur svo lagast með
tímanum, en þó er ég allt önnur mann-
eskia nú en ég var fyrir óhappið.
Sumar persónubreytingamar eru mjög
af hinu góða, aðrar á ég erfítt með
að sætta mig við. En þetta er nokkuð
sem ég verð bara að taka með jafnað-
argeði — nokkuð sem enginn getur
útskýrt. Til að mýnda var ég mikill
lestrarhestur hér áður fyrr. Nú get
ég aftur á móti ekki lesið, verður bara
óglatt og líður mjög illa er ég tek mér
bók í hönd.“
— En er hún orðin nógu frísk til
að haida alla þá hljómleika sem fyrir-
ætlaðir em nú í sumar? „Já, ég held
það,“ segir hún. „Alla mína ævi hef
ég verið afskaplega opin fyrir fólki,
vil helst faðma allan heiminn að mér.
Með ámnum hefur mér þó lærst að
það eitt tryggir mér ekki vináttu og
velvild. Þó svo að ég elski allan heim-
inn er ekki þar með sagt að heimurinn
elski mig. Sú lexía var bæði sársauka-
full og tormelt. Þegar ég lenti í slysinu

Sl
i
//
Rúmu ári eftir
slysið eignaðist
Barbara litla dótt-
ur, Natalie. „Sú
meðganga var
martröð, en barnið
er blessun Guðs,“
segir hún.