Morgunblaðið - 28.12.1986, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. DESEMBER 1986
27
Héldum dauðahaldi í
uppblásna loftsúluna og
spyrntum í botn bátsins
- sagði Anton Sigþórsson viðgerðarmaður á Suðurlandinu
ANTON Sigþórsson gegndi stöðu viðgerðarmanns í vél á Suður-
landinu. Hann er búinn að starfa í fjögur ár hjá Nesskip; á Akranes-
inu, Vesturlandinu og nú síðast á Suðurlandinu.
„Ég var kominn í koju og var
að lesa í bók þegar ég fann að skip-
ið var farið að hallast á bakborða,“
sagði Anton. „Þá fór ég í buxur
og treyju og hélt upp í brú til að
athuga málið. Þá skipti engum tog-
um að skipið var hreinlega að
leggjast á hliðina og engin tími til
þess að fara aftur niður í klefa og
í önnur föt. Það var því ekkert
annað að gera en bíða þess sem
verða vildi.
Við settum björgunarvesti á okk-
ur og síðan höfum við líklega verið
um það bil 15 til 30 mínútur um
borð í skipinu áður en því hvolfdi.
Þegar kom að því skullu tvö ólög
á skipið þar sem ég var staddur og
björgunarvestið tættist í sundur en
ég lenti í sjónum og skolaði hrein-
lega burt frá skipinu. Ég sá
gúmbátinn í fjarska og synti að
honum. Nonni stýrimaður dröslaði
mér um borð og við hjálpuðumst
síðan að við að tosa liðið upp í bát-
inn.
Það furðulega er að ég varð aldr-
ei hræddur. Að vísu var ég dálítið
smeykur fyrst þegar maður vissi
ekkert hvað var að gerast, hvort
skipið myndi sökkva eða ekki, en
þegar út í þetta var komið hvarf
hræðslan og ég var ákveðinn í því
að deyja ekki. Mér fannst ég hafa
það alveg á tæru og sérstaklega
eftir að Nimrodinn kom. Þetta var
fyrst og fremst spuming, fannst
mér, um að þrauka og gefast ekki
upp.
Lengi vel fann ég ekki fyrir kuld-
anum, eiginlega ekki fyrr en ég kom
í þurra bátinn eftir liðlega 10 tíma
volk í laskaða bátnum. En það var
erfítt að standa af sér sjóina í lask-
aða bátnum og við félagamir
héldum dauðahaldi í uppblásnu
loftsúluna undir þaki bátsins og
spyrntum í botn bátsins þegar ólög-
in riðu yfir.
Ég var sérstaklega illa klæddur
en ég vafði álpoka um höfuð og
hendur til þess að fá einhveija vöm.
Ég var aðeins í þunnri peysu og
berfættur, missti inniskóna þegar
ég fór í sjóinn.
Þetta er hrikaleg lífsreynsla en
rosalegast er að sjá kunningja sína
þurfa að lúta í lægra haldi í þess-
ari baráttu," sagði Anton Sigþórs-
son.
-áj.
Með 19 þúsund tunnur af sfld
FARMUR Suðurlandsins var
rúmar 19.000 tunnuraf saltsíld.
Er það tæpur tíundi hluti þeirr-
ar síldar sem samið var um
sölu á við Rússa á liðnu hausti.
Að sögn Einars Benediktsson-
ar, aðstoðarframkvæmdastjóra
Síldarútvegsnefndar, var verð-
mæti farmsins um 70 milljónir
króna. Hann var fulltryggður.
Suðurlandið sigldi frá
Grindavík austur með ströndinni
og lestaði síld í vinnslustöðvum.
Síðasti viðkomustaður skipsins
var Reyðarfjörður, þaðan sem
siglt var úr höfn á Þorláksmessu.
Systurskip Suðurlandsins, Urriða-
foss, lagði af stað með jafn stóran
farm á sunnudagskvöld og var
væntanlegt til Murmansk um há-
degi á föstudag.
Skolaði útbyrðis í brot-
sjó með björgiuiarbátnum
- sagði Halldór Gunnarsson, fyrsti vélstjóri og Vélskólanemi, sem var í afleysingatúr
HALLDÓR Gunnarsson 1.
vélstjóri var í afleysingatúr
í hinni örlagaríku ferð.
Halldór er á síðasta ári í
Vélskóla íslands og var þetta
í fyrsta skipti sem hann vann
á vöruflutningaskipi. Hann
hefir áður verið talsvert á
togurum.
„Það einkennilega er,“ sagði
hann, „að ég var aldrei hræddur,
nema þann tíma, sem ég fór niður
í vél til þess að hjálpa yfirvélstjór-
anum, þegar skipið var farið að
hallast verulaga mikið. Ég vissi
að vélarrúmið var versti staðurinn
til þess að vera á við þessar kring-
umstæður. Þegar ég kom upp úr
vélarrúminu fór ég að klæða mig,
því það var ekkert annað að gera
en að taka þessu. Ég var ekki
búinn að slá því föstu að skipið
færi niður; taldi enn von, en
klæddi mig til öryggis." Halldór
sagði að eftir þetta hefði atburða-
rásin verið mjög hröð. Reyndi
hann við annan mann að skjóta
út björgunarbátnum, sem lenti á
dekkinu. Þegar Halldór fór að
reyna að leysa bátinn skolaði hon-
um útbyrðis í brotsjó sem reið
yfir skipið.
„Ég hékk síðan á grindverki
skipsins, aftantil, og þar fékk ég
tvær miídar dýfur; holskeflur, sem
rifu mig niður. En síðan komst
ég frá skipinu og synti í nokkrar
mínútur að gúmbjörgunarbátnum.
Eftir að við vorum komnir um
borð í björgunarbátinn var þetta
auðvitað barátta upp á líf og
dauða. Ég var staðráðinn í því að
komast heim; ég ætlaði heim úr
því að ég komst um borð í björgun-
arbátinn og líklegast hefir þessi
skapfesta haldið í mér lífinu.
Ég get ekki sagt að ég hafi
hugsað um neitt nema að halda
lífi. Ég sat mikið úti á borðstokk
gúmbjörgunarbátsins og beið eftir
flugvél, því að ég vissi innra með
mér að það kæmi flugvél. Ég gisk-
aði á að það myndu líða fjórir til
fimm tímar, en ég hafði innri
vissu, sem éjg held að hafi dugað
mér best. Eg bað með sjálfum
mér og fór með bæn, sem stendur
á hálsmeninu mínu,“ sagði Hall-
dór Gunnarsson. -áj
Þyrluáhöfn á Vædderen við gúm-
björgunarbátinn sem Nimrod
þotan kastaði niður til skipveija
á Suðurlandi
Lík eins skipveijanna á ms. Suð-
urlandi borið frá borði Vædder-
en í Þórshöfn í Færeyjum í
fyrrinótt.
Morgunblaðið/Ragnar Axelsson/Árni Sæbergf