Morgunblaðið - 24.01.1987, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. JANUAR 1987
43
Minning:
IngibjörgJ. Bjama-
dóttir, Stykkishólmi
„Trúr skaltu vera og tryggur í
lund.“
Eftir þessum orðum skáldsins
finnst mér hún hafa lifað, eins og
frekast er hægt. Þegar ég fluttist
til Stykkishólms vorið 1974 varð
hún fljótlega trúr og tryggur heim-
ilisvinur okkar hjónanna. Konan
mín var heilsulaus. Alltaf var Inga
boðin og búin að rétta hjálparhönd.
Þegar féll úr dagur að hún kom
ekki, fannst okkur tómlegt. Með
þessum fáu kveðjuorðum rek ég
ekki æviferil hennar. Starfsdagar
hennar voru flestir hér í Stykkis-
hólmi. Lengst í versluninni Hólm-
kjöri og hjá sömu eigendum nokkuð
áður. Hvar sem hún vann sýndi hún
sömu trúmennskuna. Þegar konan
mín sá að hennar ævi var á þrotum,
bað hún Ingu að hlynna að mér
eftir sinn dag, sem hún lofaði og
efndi trúlega. Tók hún þá að sér
heimilishjálp á mínu heimili.
Hneigðust hugir okkar saman við
aukin kynni. Svo gerðist það sumar-
ið 1982 að ég tók fótarmein og var
fluttur á Landspítalann 14. júlí. Þá
lá Inga á Fransiskusspítalanum í
Stykkishólmi. Þegar hún komst af
spítalanum kom hún fljótlega til
mín að hlynna að mér og hressa.
Hún fékk leyfi hjá vinnuveitendum
sínum að mega taka sér frí frá
störfum til að geta fórnað mér tíma
sínum. Um mánaðamótin ágúst—
september var fóturinn tekinn af
mér. 22. sept. kom hún eina ferðina
enn til mín. Þá var bati minn á því
stigi að ég mátti flytjast á Fransis-
kusspítalann í Stykkishólmi. Hún
lét sig ekki muna um það að bíða
eftir mér og taka mig heim með
sér 29. sept. Þessa samverudaga
okkar á spítalanum fann ég skjótan
bata hjá mér. Hún var mér lífs- og
heilsugjafi. 13. okt. kom ég alkom-
inn heim. Þá um leið flutti hún til
mín á mitt og síðan okkar heimili.
Þetta hafa verið samfelld sæluár.
Umönnun hennar og ástúð er ekki
hægt að lýsa með orðum. Trú-
mennskan svo fullkomin, umsjón
hennar varð með þeim ágætum að
ég fól henni öll viðskipti og heimilis-
halii. Reglusemin og trúmennskan
voru svo sterkir eiginleikar í fari
hennar að leitun finnst mér vera á
öðru eins. Hún fómaði sér fyrir
mig. Hún var ekki að hlaupa frá
þegar hættan steðjaði að. Það getur
ekki talist eftirsóknarvert að taka
að sér einfættan mann og búa með
honum.
„Ég lofaði þessu þegar konan þín
dó,“ sagði hún oft. Oft hafa leiðir
skilið hjá karli og konu fyrir minna
tilefni en þetta. Það gerði hún ekki.
Þess vegna tileinka ég henni orð
skáldsins sem ég hefi að upphafs-
orðum mínum. Hún var góð
húsmóðir, heimilisstörfin unnin svo
snyrtilega að unun var á að horfa.
Heimilið var svo bjart og hlýtt.
Gestrisin var hún mér til mikillar
ánægju. Hún vildi öllum gott gera.
Hún var búin að vera einbúi síðan
hún fór úr foreldrahúsum. Undarleg
var leiðin.
Þrátt fyrir þær ástæður sem ég
hefi lýst, naut hún þess að eiga
félagsskap og halda heimili með
mér.
Maðurinn með ljáinn kom fyrr
en nokkurn gat grunað og var skjót-
ur að verki. Guðs vilji er öðru æðri.
Hans vegir eru órannsakanlegir.
Mig brestur orð til að þakka henni
alla ástúð og umhyggju eins og
verðugt er.
Fel anda hennar í guðs föður
hendur. Bið hann að launa fyrir
mig. Hún var mikil og einlæg trú-
kona.
Móður hennar, bræðrum og
tengdafólki votta ég hjartanlega
samúð mína. Bið guð að hugga það
og styrkja.
„Far þú í friði.
Friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(V. Br.)
Agúst Lárusson
Hver gleymir brosinu hennar
Ingu? Hver gleymir þeirri stund þar
sem hún var og lagði eitthvað til
málanna með sínu léttlyndi og góðu
sál. Aldrei sá ég hana öðru vísi en
glaða á brá. Utanaðkomandi ástæð-
ur gátu ekki haggað því. Hún var
lítil telpa þegar við sáumst fyrst.
Þá var hún í foreldragarði með
mörgum systkinum. Þar var hvorki
hátt til lofts eða vítt til veggja, en
því tók enginn eftir, því seiðmagnað
andrúmsloftið beindi gestinum á
allt annað stig. Þessi góða og sam-
rýmda fjölskylda gerði svo mikið
úr litlu að þar var sannarlega skóli,
þessi alþýðuskóli, sem gefur svo
fagurt veganesti í lífsgöngunni. I
hópi leiksystkina fór ekki framhjá
neinum að alltaf benti Inga á það
besta og verðmætasta og það sem
hún lagði til málanna kom beint frá
hjartanu. Hvar sem Inga vann og
hveijum sem hún þjónaði var alúð
lögð í verkið og ég vissi að henni
þótti hún aldrei gera nógu mikið
og nógu vel. Þetta kunnu hús-
bændur hennar að meta.
Á góðum stað í bænum keypti
hún sér íbúð og þar stóð hennar
hreinlega og smekklega heimili um
skeið og síðar, þegar hún flutti
heimili sitt á Skúlagötuna, til að
geta sem best hlúð að góðum vini,
lagði hún svo mikla alúð við allt
að það var hreinasta unun að koma
þangað og þangað átti ég margar
ferðimar, fróðleikur og vinsemd
Ágústar Lárussonar og svo alúð og
umhyggja og gestrisni Ingu var
þannig að ekki varð á betra kosið.
Á þetta heimili komu margir og
allir fengu ágætan beina. Þrátt fýr-
ir að Inga starfaði í verslun á
daginn, virtist hún hafa nægan tíma
til að taka til og baka og ég held
að þetta léttlyndi sem hún átti svo
mikið af ásamt góðu hjartalagi hafí
unnið sitt verk í þessum umsvifum.
Inga átti alla ævi heima í Hólmin-
um. Það var henni nóg. Ég held
að áhuginn á öðmm löndum hafí
verið takmarkaður. Það mátti segja
um hana eins og Guðmundur á
Sandi kvað um ekkjuna við ána:
Hún elskaði ekki landið, en aðeins
þennan blett. Það var henni nóg
og er tærri ættjarðarást til?
Eins og áður segir átti ég margt
sporið heim á Skúlagötuna. Eg
hrökk líka við þegar ég heyrði að
Inga hefði kvatt. Þessi kæri staður,
þar sem ég hafði bæði fengið and-
lega og líkamlega næringu, hafði
misst allt of mikið.
En góðar minningar omar maður
sér við. Og nú þegar ég kveð Ingu
er hugur minn heill af þakklæti
fýrir öll brosin, öll gæðin, allt æðru-
leysið.
Hún sýni með lifí sínu að hún tók
orð frelsarans alvarlega. Þau voru
henni haldreipið. Það fann ég. Um
leið og ég bið guð að varðveita og
styrkja ástvini alla og vini bið ég
hann einnig að blessa minningu
góðrar konu.
Árni Helgason
Á undanförnum vikum hafa
óvenju margir Hólmarar kvatt
þennan heim, en að hún Inga okkar
hér á Skúlagötu 1 yrði næst, óraði
okkur síst fyrir. Svona snögg um-
skipti koma sem reiðarslag og eins
gott að sjá það ekki fyrir. Ég veit
að Ingibjargar Bjamadóttur verður
minnst af öðrum, en mig langar þó
til að festa á blað fáein kveðju- og
þakklætisorð. Líf okkar í þessu
húsi var svo samofið, þó að mikill
aldursmunur væri á íbúunum. Það
er erfítt að hugsa sér breytinguna
og of seint að þakka henni Ingu
með orðum. En í huganum eru
henni færðar hjartans þakkir fyrir
alla góðvild og mannbætandi fram-
komu. Þegar ég hugsa um Ingu
Bjama sé ég að allt hennar líf var
þjónusta við aðra. Svo lengi sem
ég man eftir mér hefur hún verið
við afgreiðslustörf hjá sama fyrir-
tæki, verið til þjónustu reiðubúin
með bros á vör og þægileg í við-
móti þegar viðskiptavinurinn þurfti
á að halda. Einnig á ég góðar minn-
ingar um Ingu hjá ömmu minni og
afa sem ég var heimagangur hjá.
Þá varð allt svo glatt og skemmti-
legt, eins og Inga hefði gleðina í
för með sér til gamla vinnufélaga
síns, sem var hættur að geta farið
út á meðal fólks. Þau hlógu svo
innilega saman, því Inga hafði svo
dillandi og smitandi hlátur og afi
hresstist, þó að fátt yrði til að gleðja
hann, eftir að ellin fór að leika
hann grátt. Þessar stundir eru
geymdar en ekki gleymdar. Þegar
ég fór að eiga heimili hér að Skúla-
götu 1 var Inga komin hér á neðri
hæðina og tekin við því hlutverki
sem hún hefur haft í nokkur ár,
að annast fatlaðan afa mannsins
míns. Þetta hefur hún rækt á þann
hátt að hún átti allra aðdáun fyrir
og ætla ég ekki að lýsa því nánar.
Sennilega hefur það einnig verið
henni mikil lífsfylling, því það var
eðli hennar samkvæmt að hjálpa
og hugsa um annarra þarfir á und-
an sínum eigin.
Inga eignaðist ekki böm, en þau
vom mörg bömin sem hún átti sem
góða vini og fögnuðu henni. Og
skemmtu sér í návist hennar. Lára
María dóttir okkar er ein af þeim
sem nutu ástar hennar í ríkum
mæli, það var ekki vandi að víkja
sér frá ef hún fékk að vera hjá
„Ingu sinni" og afa.
Nokkmm dögum áður en Inga
dó komum við heim eftir nokkurra
daga flarvem. Samfundir þeirra í
það skipti verða ein af góðu minn-
ingunum sem geymast. Inga fékk
að heyra ferðasöguna þegar þessi
tveggja ára stúlka fór í stórmarkað
með mömmu sinni og ömmu, þá
leit hún í kringum sig við kjöt-
borðið og sagði: „Er Inga mín hér?“
Hún hafði svo oft glaðst við að sjá
hana við borðið í Hólmkjöri. Eg
vona að litla dóttir mín eigi áfram
mynd hennar í huganum, við reyn-
um að hjálpa henni til þess.
Ég hef valið sem kveðjuorð vers
úr sálmi sem ömmu og afa þótti
svo fallegur útfararsálmur.
„Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S.Kr. Pétursson.)
Við Hörður og Lára María kveðj-
um svo Ingu okkar um leið og við
sendum móður hennar, bræðrum,
Ágústi afa og öllum sem þótti vænt
um hana, innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sigurborg Leifsdóttir
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð i
Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnar-
stræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
Ingersoll-Rand loftþjöppur
Afköst: 110—320 l/mín.
Þrýstingur: 8—10 BAR.
Verð frá kr. 11 .000,-
IhIhekiahf
Lz_G-B Laugavegi 170-172 Simi: 695500.
Véladeild símar: 695730 — 695750.
„ EFMA
UT5AIA
í heilum ströngum -bútar
frá FATAVERKSMIÐJUnm QEFJUh |
5KÓ
MARWBUR
- húsið
AUÐBREKKU-KOPAVOGI
Opió: 10-19 virkadaga/10-lóá laugardögum
MEÐ EINU SfMTALI
er hægt að breyta innheimtuað-
ferðinni. Eftir
argjöldin sku
viðkomandi greiðslukortareikn-
■PirTT.n
SÍMINNER
691140
691141