Morgunblaðið - 01.07.1987, Qupperneq 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. JÚLÍ 1987
Helga Karls-
dóttir - Minning
Fædd 29. janúar 1929
Dáin21.júni 1987
Helga Karlsdóttir dáin. Þegar
Steina dóttir hennar og besta vin-
kona mín hringdi til að segja mér
það var erfítt að trúa því. Helga
sem alltaf var svo hress og kát.
Ég vissi reyndar að hún var veik,
en að veikindi hennar væru þetta
alvarleg bjóst ég ekki við.
Þegar ég hugsa til baka, til þess
tíma er ég kynntist Helgu fyrst þá
kemur um leið annað nafn í hug-
ann, Haukur. Helga og Haukur,
manni fannst þau óijúfanleg heild.
Nú hefur þessi heild verið rofín af
þeim sem öllum okkar örlögum
ræður.
Ég kjmntist Helgu og Hauki fyr-
ir rúmum 25 árum þegar ég flutti
utan af landi til Reykjavíkur og fór
að spila handbolta með dætrum
þeirra. Við Steina urðum góðar vin-
konur og heimili þeirra Helgu og
Hauks í Fossvoginum varð mitt
annað heimili.
Árin liðu og við uxum úr grasi
en vinskapurinn var alltaf jafn góð-
ur. Ég giftist og flutti út á land svo
ferðunum í Fossvoginn fækkaði, en
alltaf var jafn gaman og gott að
koma þangað, Helga og Haukur
breyttust ekki neitt.
Með þessum fátæku orðum vil
ég kveðja Helgu og þakka fyrir allt.
Megi algóður Guð styrkja Hauk,
Steinu, Dóru, Sigga, tengdaböm
og bamaböm í þeirra mikiu sorg.
Blessuð sé minning hennar.
Björg S. Blöndal
Mig setti hljóða þegar hringt var
til mín og mér tilkynnt lát Helgu.
Hún fór inn á sjúkrahús fyrir sex
vikum og datt mér þá ekki í hug
að þaðan ætti hún ekki afturkvæmt.
Ég kynntist Helgu fyrir nokkrum
árum og duldist mér þá ekki að þar
var manneskja með sterkan per-
sónuleika sem ekki mátti vamm sitt
vita án þess að hún ekki rétti út
höndina öðrum til hjálpar, það
þekkti ég af eigin raun. Það þurfti
ekki mikið til að laða fram bros hjá
henni þó hún hefði sínar eigin skoð-
anir.
Það kom fyrir að við Helga sett-
umst niður og bar þá oft á góma
trúmál, en hún var trúuð og talaði
stundum um bamaböm sín, sem
voru sólargeislamir hennar. Helga
hafði reista og tígulega framkomu,
hún var alltaf smekklega klædd,
þó um leið látlaus í klæðaburði.
Helga og Haukur áttu dásamlegt
heimili f Brúnalandi 2, það fór ekki
framhjá neinum samheldni þeirra
hjóna í að fegra og piýða jafnt að
utan sem innan. Bar heimili þeirra
vott um að þar var húsmóðir sem
var með afbrigðum smekkleg og
hreinleg, þar var gestrisni og hlýja
höfð í fyrirrúmi, þessara eiginleika
bar ég gæfu til að verða aðnjótandi.
Helgu og Páli Hauki varð þriggja
bama auðið, tveggja stúlkna og
eins drengs, öll mjög mannvænleg
böm, auk þess ólu þau upp dóttur-
son sinn, sem heitir Haukur og bar
Helga hag hans mjög fyrir brjósti.
Hún sagði mér í vetur er við sátum
saman að tali sem oftar að hún
hlakkaði svo til þegar hann næði
þeim áfanga að útskrifast sem bak-
arameistari, en hún náði því ekki
að vera viðstödd þau tímamót þar
sem hún var þá komin á sjúkrahús.
Nú er Helga mín horfín yfír
móðuna miklu, þar er alltaf sumar,
birta og friður. Ég votta þér, Hauk-
ur minn, bömum og bamabömum
og öðmm aðstandendum mína
Bjarnheiður Jórunn
Þórðardóttir— Kveðja
Fædd 3. mars 1907
Dáin22.júní 1987
Aldrei hefur nokkur gata verið
tengd eins sterkt einni persónu í
huga mér og Sjafnargatan í
Reykjavík henni Nóu frænku. Síðast
kom ég við á Sjafnargötunni í byijun
mars þegar Nóa hélt af miklum
myndarskap upp á áttræðisafmælið
sitt og þóttist þá viss um að ekki
liði langur tími þar til ég heilsaði
uppá hana aftur. Þó að sú heimsókn
verði aldrei farin, þá er eitt víst að
ekki mun sú staðreynd á nokkum
hátt slíta tengslin á milli Sjafnargöt-
unnar og hennar Nóu frænku í
mínum huga.
Bjamheiður Jórunn Þórðardóttir,
eins og hún hét fullu nafni, var
fædd í Sjólyst á Stokkseyri 3. mars
1907. Hún var dóttir hjónanna Sess-
elju Steinþórsdóttur og Þórðar
Bjömssonar. Nóa, eins og hún var
ávallt kölluð, var næstyngst fjögurra
systkina, Lovísu, Sigursteins og
Oskars, sem öll lifa systur sína.
Árið 1928 fluttist Nóa suður til
Reykjavíkur með foreldrum sínum
og giftist þar Hafliða M. Sæmunds-
syni kennara við Austurbæjarskól-
ann, en þau Nóa höfðu kynnst á
Stokkseyri þar sem Hafliði kenndi
um tíma. Nóa og Hafliði eignuðust
þijú böm, Dagbjörtu, Sjöfn og Þórð
sem öll eru á lífí.
Þau hjónin reistu í samvinnu við
foreldra Nóu myndarlegt hús á
Sjafnargötu 6 í Reylq'avík. Haustið
1940 lést Hafliði og kom það þá í
hlut Nóu að vera fyrirvinna heimilis-
ins. Hún giftist aftur árið 1946
Hálfdáni Ólafssyni frá Stóra-
Hrauni, en hann andaðist skyndilega
aðeins 6 árum síðar og enn á ný
varð Nóa eina fyrirvinna heimilisins.
Hún vann hörðum höndum ýmist við
saumaskap eða afgreiðslustörf og
hélt uppi myndarlegu heimili ásamt
móður sínni sem bjó alla tíð hjá Nóu
á Sjafnargötunni þar til hún lést
háöldruð árið 1968.
Það er óhætt að segja að mikið
hafí mætt á Nóu um ævina. Hún
varð að ganga í gegnum þungar
raunir á fullorðinsaldri, lenti í alvar-
legu umferðarslysi og var vart hugað
líf. En alltaf reis Nóa upp aftur,
sterkari og ósérhlífnari en fyrr.
Ef orðin rausnarskapur og um-
hyggja eiga við einhveija manneskju
þá áttu þau svo sannarlega við Nóu
frænku. Þær eru minnisstæðar
heimsóknimar á Sjafnargötuna, því
þar kom enginn að tómum kofanum
og ófáar ferðimar gerði Nóa sér
suður í Fjörð til að heilsa uppá
frændfólkið.
Með þessum kveðjuorðum vil ég
fyrir hönd okkar á Þúfubarðinu
þakka Nóu samfylgdina og öll elsku-
legheitin í gegnum árin. Ef allir
bæru sömu umhyggju fyrir náung-
anum í bijósti sér og Nóa gerði, þá
er víst að heimurinn væri fallegri
og lífshlaupið mörgum manninum
léttara.
Lúðvik Geirsson
dýpstu samúð og megi Guð gefa
ykkur styrk í sorg ykkar.
Fari Helga mín í friði og megi
blessun Guðs fylgja henni og bless-
uð sé minning hennar.
Hulda
Ég trúi á guð, þótt titri hjartað veika
og tárin blindi aupa minna ljós.
Ég trúi, þótt mér trúin finnist reika
og titra líkt og stormi slegin rós.
Eg trúi því að allt er annars farið
og ekkert sem er mitt er lengur til
og lífið sjálft er otðið eins og skarið,
svo ég sé varla handa minna skil.
(M. Joch.)
í dag, 1. júlí, er lögð til hinstu
hvíldar elsku móðuramma mín,
Helga Karlsdóttir.
Mig langar til að minnast hennar
með nokkrum orðum. Júnímánuður
skartar sínu fegursta og það er að
lifna yfír öllu lífí.
Það má segja, að ég hafí alist
upp í Fossvoginum alla mína tíð,
undir verndarvæng ömmu og afa.
Hér hjá ömmu hefur mér liðið mjög
vel og ég hefí getað haft það eins
og ég hefí viljað. Það eru ófá skipt-
in sem hún hefur passað bamaböm-
in sín, enda vom þau óskaplega
hænd að henni.
Er ég hugsa til baka um allt það
sem amma hefúr gefíð mér af hjarta
sínu, fyllist ég söknuði og ég hefði
viljað hafa hana hjá mér lengur.
Því hún var yfirleitt svo jákvæð við
mig og til í flest. Hún leiddi mig
alltaf áfram til hins betra og sanna
í náminu og nú er komið að mér,
að rækta í hjarta mínu það sem hún
gaf mér af hjarta sínu.
Amma var stórglæsileg og bráð-
myndarleg í mínum augum. Allt
sem hún tók sér fyrir hendur varð
eigi betur gert og bar heimili henn-
ar og afa þess vitni. Hún vakti
athygli fyrir glæsilegan klæðaburð.
Það er sorglegt að svona skildi fara,
loksins þegar hún og afi gátu farið
að leika sér sjálf.
En aðfaranótt 21. júní kom kall-
ið og ég skil ekki tilganginn. En
fyrst ekki var hægt að lækna hana,
er ég þakklátur fyrir að hún fékk
að fara í friði og þjáist ekki lengur.
Mig langar til að senda hjartans
þakkir til lækna, hjúkrunar- og
starfsfólks á Landakoti og allra
annarra, sem hjálpuðu til í veikind-
um ömmu.
Elsku afi minn, það er búið að
reyna mikið á þig undanfama mán-
uði og ég dáist að hve þú hefur
staðið þig vel. Það var ómetanlegt
fyrir ömmu að hafa þig hjá sér,
enda mátti hún varla af þér sjá.
Ég bið guð að gefa þér styrk, til
að yfirstíga þessa miklu sorg, en
ég veit að þú átt eftir að spjara þig
með þínum hressileika.
Ég þakka henni samfylgdina og
allar þær ánægjustundir, sem ég
fékk að eiga með henni. Ég mun
sakna hennar mikið, en ég hugga
mig við að nú líði henni vel og hún
sé velkomin í sín nýju heimkynni.
Minning hennar mun lifa í huga
mínum um ókomna framtíð.
Haukur Stefánsson
í dag verður til moldar borin
tengdamóðir mín, Helga Karlsdótt-
ir, er lést þann 21. júní, eftir stutta
sjúkdómslegu. Sá sjúkdómur
greindist í janúar sl. er hún gekkst
undir aðgerð og dvaldi hún þá á
Landakoti í um 3 vikur. Um miðjan
maí lagðist hún inn á Landakot
aftur og var þar.þar til yfír lauk.
Helga var aðeins 58 ára þegar kall-
ið kom. Þegar við heimsóttum hana
þann 19. júní, langaði hana svo að
sjá Pál Helga þegar hún vissi af
honum út í bfl. Þegar hann kom
vildi hún sjá hann og halda í hönd-
ina á honum og sagðist skyldi leika
við hann þegar hún kæmi heim. I
dag gæti hún það ekki. Eins spurði
hún um Kristínu Þóru sem var ekki
með. Sama dag fékk hún einnig
Helga og Magnús Theodór í heim-
sókn.
Helgu minnist ég sem alúðlegrar
konu, sem alltaf var tilbúin til að
veita öðrum hjálparhönd. Það voru
ófáar stundimar sem hún leit eftir
bamabömum sínum. Þau, sem
yngst em, fóm ekki ófáa bíltúrana
með afa og ömmu í Brúnó.
Gott var að koma á heimili þeirra
Helgu og Hauks, alltaf var maður
velkominn. Ég, ásamt fleirum, á
eftir að sakna hennar. Það er ein-
kennilegt að koma á heimili hennar
og hitta hana ekki.
Ég vona að Helgu eigi eftir að
líða vel og þeir tímar komi að við
hittumst öll aftur.
Jóhanna
Kveðja frá
Thorvaldsensfélaginu
Það var í septembermánuði árið
1977 að nokkrar konur úr Thor-
valdsensfélaginu fóm til London
ásamt vinkonum sínum, sem ekki
vom í félaginu. Ein af þessum vin-
konum var Helga Karlsdóttir. Eftir
nokkurra daga kynni vomm við
félagskonur ákveðnar að bjóða
Helgu í okkar hóp, svo vel líkaði
okkur við hana í ferðinni. Hún var
ætíð svo prúð og elskuleg kona.
Ári síðar gekk hún í Thorvaldsens-
félagið. Og ekki urðum við fyrir
vonbrigðum með störf hennar þar.
Hún var alltaf boðin og búin að
vinna félaginu það gagn sem hún
mátti, hvort sem um var að ræða
algeng félagsstörf eða verzlunar-
Axel Sigurðs-
son — Minning
Okkar elskulegi afí og langafí
er dáinn. Afí okkar, Axel Sigarðs-
son, varð 85 ára gamall.
Alla tíð bar hann hag okkar
bamabama og langafabama fyrir
bijósti. Hann gerði allt fyrir okkur
og var okkur mikill vinur. Heimili
afa og ömmu í Melgerði 21 var
okkur sannkallaður griðastaður.
Mörg okkar fengu að sigla í
fyrsta skipti á ævi okkar til útlanda
með Gullfossi. Afí, sem var kokkur
um árabil á Gullfossi, vildi endilega
bjóða okkur þegar við höfðum náð
10 ára aldri með sér til Kaup-
mannahafnar. Þar áttum við að
kynnast Kóngsins Köpen og fara í
Tívolí. Afi var í essinu sínu þegar
hann var að ráfa um með okkur í
Tívolí, þá varð hann ungur í annað
sinn.
Yndislegri afí og amma en okkar
fínnast áreiðanlega ekki. Allur
þeirra tími og hugsun snerist um
okkur bama- og bamabamabömin.
Þó að við værum orðin 21 talsins
vorum við hvert og eitt mikilvægt
í þeirra augum.
Erfítt þykir okkur nú að leiðar-
lokum að sjá af og skilja við elsku
afa. Ekki væri það afa, langafa,
að skapi að láta skrifa um sig ein-
hveija langloku. Það var ekki að
hans skapi að vekja á sér athygli.
Vildi helst gera öðmm greiða svo
lítið bæri á. Afi og amma sem
hvergi máttu aumt sjá lifðu eftir
einkunnarorðunum: Sælla er að
gefa en að þiggja. Eftir því fóra
þau alla tíð.
Þessi fátæklegu orð era aðeins
til að sýna það, að við viljum alla
störf á bazamum, þótt ekki væri
það hennar „rétti dagur“. Sem
dæmi um það hve mjög hún bar
hag félagsins fyrir bijósti má nefna
að hún tók að sér, eina helgina, að
mála allt verzlunarhúsnæðið ásamt
Hauki eiginmanni sínum, sem
studdi hana drengilega í öllum
hennar athöfnum.
Á kveðjustund er okkur Thor-
valdsenskonum efst í huga þakklæti
til þeirra hjóna fyrir ómetanlegan
stuðning við málefni félags okkar
og þá ekki síður fyrir góð, en því
miður allt of stutt kynni, sem verða
okkur öllum minnisstæð.
Við sendum eiginmanni, bömum
og öðram ættingjum hennar, okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um þess að æðri máttarvöld styðji
þau og styrki á þessum þungbæra
reynslustundum.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Sesselja Erlendsdóttir
Höfðingskona er horfín okkur
langt um aldur fram. Helga var
dóttir hjónanna Steinunnar Unnar
Guðmundsdóttur og Karls Jónsson-
ar.
Hún ólst upp með móður sinni
og þremur bræðram hér í borginni
og þurftu þau systkin snemma að
taka til hendinni og hjálpa móður
sinni.
20. desember árið 1947 giftist
hún Páli Hauki Gíslasyni, þau
bjuggu fyrst á Hofteignum. Síðan
fluttu þau í Fossvoginn og bjuggu
þar alla tíð, síðast um árabil í
Brúnalandi 2, og áttu þar glæsilegt
heimili og sérstaklega snyrtilegt,
vora þau höfðingjar heim að sælq'a
enda vinmörg.
Þau eignuðust 3 böm: Steinunn
Unnur, gift Einari Þórðarsyni;
Halldóra, sambýlismaður hennar er
Sveinn Magnússson, og Sigurður,
sem er kvæntur Jóhönnu Skúladótt-
ur. Bamabömin era orðin 6. Allt
er þetta afbragðsfólk, vinnusamt
og duglegt.
Helga var mikil húsmóðir, góð
móðir og tengdamóðir, enda var
samband þeirra hjóna við fjölskyldu
sína „fagurt mannlíf".
Um 7 ára skeið starfaði hún hjá
Félagsmálastofnun borgarinnar við
Norðurbrún 1 hjá aldraða fólkinu.
Naut hún þess starfs enda var hún
mjög gjöful við umhverfí sitt hvar
sem hún var.
Hún var mjög starfsöm og lifði
lífínu lifandi, enda veit ég að hún
var elskuð og virt af aldraða fólk-
inu.
Við unnum saman í Thorvaldsen-
félaginu um árabil. Þar var hún
ætíð boðin og búin að koma til
starfs hvort sem það var hennar
„skyldudagur" eða ekki, enda mjög
vinsæl af félagskonum.
Ég kveð þessa elskulegu vinkonu
mína með söknuði og þakka henni
alla vináttuna, öll árin og sam-
vinnuna.
Við Kjartan sendum Hauki og
bömunum innilegar samúðarkveðj-
ur, þau era rík að hafa átt Helgu,
þessa yndislegu og gjöfulu konu.
Fari hún í friði.
Unnur Ágústsdóttir
tíð muna og þakka allt það, sem
afi hefur gert fyrir okkur.
Elsku amma og langamma, Guð
hjálpi þér að ganga í gegnum þann
erfiða tíma, sem nú er framundan.
Mundu að þú átt okkur að til að
styrlq'a þig og styðja.
Bamaböm og bamabamaböm