Morgunblaðið - 16.07.1987, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 16.07.1987, Blaðsíða 39
hefðum, þegar allt hafði sína röð og reglu. Afí lést 12. júlí síðastliðinn í Landspítalanum í Reykjavík eftir um tveggja og hálfsmánaðar sjúkralegu. Kærar þakir viljum við senda öllu því starfsfólki á hand- lækningadeild 11-G sem hann önnuðust fyrir einstaka umönnun, það verður seint fullþakkað. Andlát afa var fallegt. Öll feng- um við góða stund með honum síðasta sólarhringinn sem hann lifði. Með því síðasta sem hann ræddi við okkur fyrir burtför sína var afmælið hennar ömmu. Hún varð áttræð daginn sem hann dó. Hann vildi að hún fengi allt það besta sem á var kosið. Stundum furðaði maður sig á hversu lífseigur hann væri í veikindum sínum en hann vildi örugglega fremur vera með okkur í anda á afmælinu henn- ar heldur en að vera of veikur til að taka þátt, allavega hefði það verið í þeim anda sem hann lifði í. Elsku amma, erfíður tími hefur farið í hönd. Við skiljum nú við yndislegan mann, mann sem hafði þörf fyrir hvfldina góðu. Megi Guð blessa þig og varðveita í sorg þinni svo og okkur öll. Hér hafa verið skrifuð fátækleg orð. Minningin um afa mun lifa í hjörtum okkar um ókomna tíð. Manngæska hans var mikil og von- andi megum við afkomendur hans vera manneskjur til að varðveita það góða sem hann hefur skilið eftir, af honum höfum við lært og megi Guð halda vemdarhendi yfír þeim lærdómi. Svo að lifa ég sofni hægt, svo að deyja að kvöl sé bægt, svo að greftrast sem guðs bam hér gefðu, sætasti Jesú, mér. — Amen. (H.P.) Elva Jóhanna og Ingibjörg Margs er að minnast, margt er hér að þakka, Guði sé lof fyrir liðna tíð. Hann Skarphéðinn afí minn var mörgum góðum kostum búinn, flestum þeim kostum sem prýtt geta einn mann. Þar bar ekki hvað síst á örlæti og ósérhlífni. Minning- amar streyma fram hver annarri ljúfari, ekkert var nógu gott fyrir okkur hin. Óteljandi eru ánægjustundir mínar hjá afa og ömmu í Ólafsvík, hjá þeim var alltaf jafn gott að vera, þau voru ávallt gefendur, fannst sælla að gefa en þiggja. Afí minn hafði unun af því að blanda geði við fólk, aldrei stóð á honum að gera öðrum greiða með bros á vör, greiðviknin var honum í blóð borin. Hann hafði alla tíð mjög sterka réttlætiskennd — „rétt er rétt“ eins og hann sagði svo oft sjálfur. Með söknuði kveð ég hann sem kenndi mér allar mfnar bænir. flesta daga við smíðar og viðgerðir úti í skúr. Er þar margur góður gripurinn, sem ber góðan vitnisburð þeim hæfíleikamanni, er þar réði ríkjum. Þama undi hann sér bezt og fannst slæmt ef dagur leið án þess að hann kæmist til vinnu úti í skúr. Snyrtimennska var honum í blóð borin og allt skyldi vera á sínum stað, jafnt úti sem inni. Þótt árin færðust yfír, var hugsunin alltaf jafn skýr, stutt var í brosið, augun full af kímni og góðsemi skein úr MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. JÚLÍ 1987 Minningin um besta mann sem ég hef þekkt, minningin um afa minn mun fylgja mér um ókomna tíð því minningin lifir þótt maðurinn deyi. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hansdýrðarhnossþúhljötaskalt. (V.Briem) Ruth S. Gylfadóttir „Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur við vin þinn, því að það, sem þér þykir vænst um í fari hans, getur orðið þér Ijósara í fjarveru hans, eins og fjallgöngumaðurinn sér fyallið best af sléttunni." (Spámaðurinn eftir Kahlil Gibran. ) Oft er það svo á stórum stundum í lífi okkar, að minningamar renna eins og leiftur gegnum hugskot okkar. Þannig fór fyrir mér, þegar kær vinur, tengdafaðir minn, kvaddi þennan heim. Ljúft er til þess að hugsa, að yfír þeim minn- ingum hvflir enginn skuggi. Skarphéðinn Guðbrandsson var fæddur í Bifröst í Ólafsvík 30. sept- ember 1906. Sonur hjónanna Jóhönnu Margrétar Valentínusar- dóttur og Guðbrandar Sigurðssonar hreppstjóra. Bifrastarsystkinin voru sex; Viíberg, Baldur, Skarphéðinn, Oddný, Guðrún og Torfhildur. Þau komust öll til fullorðinsára og þóttu einkar mannvænlegt fólk, dugleg og sérstaklega handlagin eins og þau áttu kyn til. Þijú þeirra létust í blóma lífsins, Vilberg, Guðrún og Oddný. Samheldni systkinanna var orðlögð. Torfhildur sem flust hafði til Keflavíkur, kom með manni sínum á hveiju sumri til æskuheim- ilis síns. Bræðumir, sem í daglegu tali voru kallaðir Héði og Baldi, voru jafnvel svo samrýmdir að ef eitthvað kom uppá sem þeir voru ekki sammála um þá ræddu þeir það ekki meira því þeir höfðu aldr- ei reiðst hvor öðrum allt sitt líf. Þeir giftust systmm frá Borgar- holti, Baldur Þórunni og Skarphéð- inn Laufeyju. Laufey og Skarphéð- inn byijuðu búskap í Hvammi, húsi Þórunnar og Baldurs. Skarphéðinn byggði við efri hæð hússins og þar bjuggu þau hjón sín fyrstu búskap- arár og þijú elstu bömin fæddust þar. Árið 1944 keypti Skarphéðinn æskuheimili sitt, Bifröst. Guðbrand- ur var þá látinn fyrir fjórum áram. Jóhanna hélt eftir baðstofu sinni og þar bjó hún í skjóli sonar síns og fyölskyldu hans, þar til hún fór á elliheimilið Grand, háöldrað. Hún lést árið 1966. Skarphéðinn og Laufey eignuð- ust fjögur böm. Arið 1938 Vilberg, dætur hans era Laufey og Sóley og fóstursonur Guðmundur. Árið 1941 Guðrúnu, gifta Gylfa Guð- mundssyni. dætur þeirra era Ruth og Rakel. Árið 1942 Hreiðar Þóri, hveijum andlitsdrætti. Aldrei .var komið að tómum kofunum þegar leitað var ráða eða beðið um leið- beiningar. Það er leitt til þess að hugsa að fá ekki lengur að njóta samvista við hann. Það er tómlegt héma í Skuld. En fyrir þann tíma sem við voram samferða, viljum við fyölskyldan hér á neðri hæðinni þakka og biðjum Guð að blessa minningu hans. Bróður, fóstur- systram og öðram aðstandendum sendi ég mínar innilegustu samúð- arkveðjur. „Frændi, þegar fiðlan þegir, fugiinn krýpur lágt að skjóli, þegar kaldir vetrarvegir villa sýn á borg og hóli, sé ég oft í óskahöllum, ilmanskógum betri landa, ljúflíng minn sem ofar öllum íslendíngum kunni að standa, hann sem eitt sinn undi hjá mér einsog tónn á fiðlustrengnum, eilíft honum fylgja frá mér friðarkveðjur brottu geingnum. Þó að brotni þom í sylgju, þó að hrökkvi fiðlustreingur, ég hef sæmt hann einni fylgju: óskum minum hvar hann geingur." (H.L) Biraa. giftan Svölu S. Thomsen, dætur þeirra era Elva Jóhanna og Ingi- björg. Arið 1949 Guðbrand, er lést á fyrsta ári. Skarphéðinn stundaði sjó í tæp þijátíu ár. Fyrst á árabátum, síðan opnum vélbátum, línubátum og á togurum. Um 1950 hætti hann á sjónum. Þá höfðu þau hjón stækkað Bifröstina og bjuggu þau þar þang- að til í vetur að þau fluttu suður og fengu hjónaíbúð í Jökulgrann að Hrafnistu. Þá var öll fyölskylda þeirra flutt frá Ólafsvík og vildu þau eyða ævikvöldi sínu nálægt bömum og bamabömum. Ég hef átt því láni að fagna að eiga þau hjón að sem aðra foreldra í tæpan aldarfjórðung. Átján ára unglingur kom ég inn á heimili þeirra og era dætur okkar því fyórða kynslóðin sem hefur notið Bifrast- arheimilisins. Það er dýrmætt fyrir unga foreldra að eiga slíkt fólk að og ennþá dýrmætara er það fyrir bömin. Eðlislæg greind, sálarþroski og vöndun til orðs og æðis er sú arfleifð sem þau hjón hafa miðlað bamabömunum. Dætur okkar allra áttu sér sameiginlegt herbergi hjá afa og ömmu, þar vora þeirra hlut- ir og rúm sem alltaf var uppbúið og þangað var gott að leita. Álltaf var eitthvað góðgæti í búrinu og afi taldi ekki eftir sér sporin ef á þurfti að halda. Amma var alltaf tilbúin að hlusta og hlúa að. Allt líf þeirra hjóna hefur miðast að því að veita bömum sínum og fjölskyld- um þeirra allt sitt besta. Skarphéð- inn var einstaklega natinn við böm og unglinga. Enda era ófáir ungu vinimir sem hann hefur eignast í gegnum starf sitt í fiskverkunar- húsunum í Ólafsvík. Vinnuvöndun og verklagni er gott veganesti út í lífíð. í þeim efnum var ekki komið að tómum kofanum hjá honum. Þess nutum við líka hjónin ómælt, þegar við voram að byggja húsið okkar var ekki ónýtt að eiga bræð- uma að. 39 í vor kenndi Skarphéðinn þess meins sem dró hann til dauða. Hann gekk æðralaus undir uppskurð í byijun maí, sagðist ekki hafa neinu að kvíða öll sín mál væra frágeng- in. Sama æðraleysi hefur hann sýnt þessar tíu vikur sem hann háði helstríð sitt. Síðasta kvöldið sem hann mátti mæla sagði hann að allt væri eins og best væri á kosið. Hann var þakklátur öllu starfsfólki handlækningadeildar 11-G á Landspítalanum en umönnun var með miklum ágætum hjá þessu ein- staka og hlýja starfsfólki. Umvaf- inn ástúð eiginkonu, bama og bamabama lauk hann hérvist sinni að morgni þess 12. júlí. Ég kveð kæran tengdaföður með djúpri virðingu og þakklæti fyrir mildu föðurhöndina hans. „Drottinn veittu dánum ró hinum líkn sem lifa." Svala S. Thomsen hlý Nví, VERA, — vandaðir borðdúkar og servíettur. Bjóðir þú til veglegs málsverðar skaltu vanda til borðbúnaðarins. Vera borðdúkar og servíettur eru úr góðu, mjúku og straufríu efni. Ótrúlega mikið úrval fallegra og bjartra lita. Og nú er um að gera að nota hugmyndaflugið við servíettubrotin. r , - KDSl rA BODA Bankastræti 10, Sími 13122

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.