Morgunblaðið - 01.11.1987, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. NÓVEMBER 1987
55
Ebba Þor-
steinsdóttir
- Minning
Fædd 19. maí 1927
Dáin 14. október 1987
Hún Ebba er dáin. Þessi harma-
fregn barst okkur að morgni 13.
okt. sl. Við samstarfsfólk hennar á
St. Jósefsspítala í Hafnarfirði áttum
erfitt með að trúa að hún væri öll.
Við vonuðum að hún yrði ekki köll-
uð burt frá okkur svona fljótt. Við
ólum með okkur þá von að hún
fengi að koma aftur til sinna starfa.
Nú er sú von orðin að engu.
Við kynntumst Ebbu fyrir 9 árum
þegar hún hóf störf á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði. Það kom fljótt í
ljós að þarna var kona er bar af
sér góðan þokka og reyndist auk
þess mikill kvenkostur. Það var
ávallt reisn yfír Ebbu. Ebba var
hávaxin kona, bein í baki og eftir
henni var tekið er hún gekk eftir
göngunum, hún var svo tíguleg.
Allt hennar viðmót var þægilegt.
Hún var glaðlynd og reyndi að vinna
það besta úr öllu. Og alltaf var hún
jákvæð, hvað sem á dundi og tók
öllu sem að höndum bar með jafnað-
argeði. Ebba hafði alla þá kosti að
bera sem til þurfti í oft erilsömu
starfi.
Við sem áttum því láni að fagna
að kynnast Ebbu náið þáðum oft
heimboð hjá henni. Það var sama
reisnin yfir öllu. Allur gróður innan
dyra sem utan bar þess merki að
um hann var hugsað af alúð. Blóm-
in voru hennar stolt og margan
afleggjarann eigum við frá Ebbu.
I tilefni af 60 ára afmæli sínu
sl. vor hélt Ebba okkur samstarfs-
fólki sínu veislu, þá orðin sjúk kona.
Það sýnir best stórhug hennar og
dugnað. Engan grunaði að þetta
yrði síðasta samverustund okkar
með henni á St. Jósefsspítala.
Það er sárt að horfa á eftir þess-
ari hugrökku konu, sem reyndist
svo tryggur samstarfsmaður. Ebba
skilur eftir sig góðar minningar sem
munu lifa.
Við þökkum henni samveru-
stundimar og vottum eiginmanni
og bömum okkar dýpstu samúð.
Samstarfsfólk á
St. Jósefsspítala,
Hafnarfirði.
Birting af-
mælis og
minningar-
greina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjóm blaðsins á 2. hæð í
Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnar-
stræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
Dagmar Olafs-
dóttir - Minning
Fædd 2.júní 1910
Dáin 10. október 1987
A lífsleiðinni gefum við hvort
öðm ómetanlegar gjafír sem við
bætum í safn reynslu og þekking-
ar. Amma Dagmar skilur við okkur
með sæg af slíkum gjöfum og dýr-
mætt er að hafa umhyggju hennar,
dugnað og framtakssemi að leiðar-
ljósi er við göngum æviveginn.
Við lítum til baka og minnumst
hversdagsstunda í eldhúsinu hjá
ömmu með þakklæti. Ómetanleg
var umhyggja hennar fýrir okkur.
Seint og snemma var henni um-
hugað um öryggi og velferð ástvina
sinna og við vitum að hún mun
áfram halda vemdarhendi yfír okk-
ur.
Við kveðjum með trega hana
ömmu, sem ávallt gaf sér tíma til
að hlusta á lítil vandamál og gefa
okkur skoðanir sínar og heilræði.
En við varðveitum minningamar
um þær ófáu gleðistundir sem við
áttum saman.
Traust hennar og vinátta mun
ávallt fylgja okkur.
Dinna, Dammý og Skorri
Tengdamóðir mín, Dagmar Ól-
afsdóttir, lézt þann 10. október sl.
á Landspítalanum eftir stutta legu,
en í allmörg undanfarin ár hafði
hún kennt þess sjúkdóms, sem áður
hafði lagt systur hennar tvær að
velli langt um aldur fram. Dagmar
fæddist á Seyðisfirði 2. júní 1910.
Hún var önnur í röðinni af fjórum
bömum foreldra sinna, sem voru
hjónin Guðrún Guðjónsdóttir og
Olafur Ólafsson. Það sama ár flutt-
ist fjölskyldan til Vestmannaeyja,
en Ólafur var sjómaður að atvinnu.
Þar bjuggu þau hjón með bömum
sínum til ársins 1918. í janúarmán-
uði það ár lét seglskipið Rigmor
úr höfn í Portúgal. Ólafur var þar
fyrsti stýrimaður. Það kom ekki
aftur úr þeirri för og spurðist aldr-
ei til þess framar. Guðrún stóð þá
ein eftir með fjögur ung böm og
kveljandi ótta vikum og mánuðum
saman um afdrif skipsins. Það er
ef til vill ekki auðvelt nú til dags
að setja sig inn í slíkar aðstæður.
Samgöngur, samhjálp og tiygging-
ar voru þá með öðrum hætti en nú
þekkist. Guðrún brá fljótlega á það
ráð að flytja til Reykjavíkur og
hélt þar heimili með dætrum sínum
þremur en sonurinn, sem var yngst-
ur, ólst upp hjá móðursystur sinni
á Neskaupstað.
Dagmar, tengdamóðir mín,
minntist oft æsku sinnar og ávallt
með mikilli gleði og stolti yfír því
með hvflíkum dugnaði og útsjónar-
semi móðir hennar, Guðrún, sá um
uppeldi og framfærslu bama sinna
við hinar erfíðustu aðstæður. Aldrei
heyrði ég annað en að allsnægtir
hefðu verið á því heimili, slík var
ráðdeild og eljusemi þessarar ekkju.
Árin liðu m.a. við sumardvöl í Mýr-
dal, sveit sem Dagmar unni æ síðan,
og árið 1929 siglir hún til Dan-
merkur til náms á Sorö Husholdn-
ingsskole. Það var mikið ævintýri
ungri stúlku og ekki algengt að
sækja slíka menntun til útlanda á
þeim tíma. Sú skólaganga skildi
eftir djúp spor. Þar voru hnýtt vin-
áttubönd, sem ekki hafa rofnað
fyrr en nú nær sex áratugum síðar,
og veganesti skólans einkenndi
heimili hennar alla tíð. Henni þótti
vænt um hið hlýja umhverfi Sorö
og vitjaði þess staðar oftar á ævi
sinni er hún mátti þvi við koma.
Þegar heim kom giftist hún eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Jóni
Bjamasyni. Það var mikið gæfu-
spor. Hann var henni umhyggju-
samur og traustur eiginmaður, hún
var honum góð eiginkona. Missir
hans er því vissulega mikill. Þau
settu saman heimili í Reylqavík og
keyptu þegar fram liðu stundir hús-
ið á Njarðargötu 5 í félagi við
Guðrúnu móður hennar. í þessu
húsi bjó fjölskyldan siðan um langt
skeið. Þar ólust bömin upp, Ólöf
gift Val Egilssyni tannlækni, búsett
í Chicago, Inga Bima lektor í Slag-
else og Gunnar, sem starfar hjá
Orkustofnun. Þar bjó Guðrún til
æviloka í skjóli dætra sinna og
tengdasona. Þar bjó bróðirinn
Haukur þegar hann stundaði nám
sitt í Stýrimannaskólanum. Þama
bjó stórfjölskylda að þeirra tíma
hætti.
Fljótlega eftir andlát Guðrúnar
fluttu þau hjón, Dagmar og Jón, á
Hraunteig 13, þar sem þau hafa
búið síðan. Þar kynntist ég henni
fyrst. Hún var fríð kona sýnum og
fágæt húsmóðir. Allt, sem laut að
matargerð og húshaldi, gerði hún
með einhverum sérstökum glæsi-
brag, sem henni var einni laginn.
Hún kunni manna bezt að halda
veizlur góðar og þeir munu margir
í þessari fjölskyldu sem telja að
naumast verði haldið sómasamlega
upp á hátíðir og tyllidaga með öðru
sniði en hennar. Óll verk sín vann
hún af nákvæmni og vandvirkni, í
þeim efnum var aldrei gefíð eftir.
Gilti þá einu hvort hún saumaði
kjóla á dætur sínar eða bamaböm
ellegar gerði útsaum, aðeins það
bezta var nógu gott. Nú hin síðari
ár notaði hún bæði gleraugu og
stækkunargler til þess að greina
örfínan þráðinn. Mörg verk hennar
skreyta heimili ^ölskyldunnar og
munu gera um langan aldur, en
auðvitað var hennar eigið heimili
ljósasti votturinn um listfengi henn-
ar og sköpunargleði. Þar hélt hún
öllu óaðfínnanlega allt til síðasta
dags, eins og hún hafði ávallt gert.
Okkur, sem yngri emm og stóðum
henni nærri, fannst að hún hefði
mátt spara þrek sitt meir og slá
af þeim kröfíim, sem hún gerði til
verka sinna. Það var ekki ætíð gott
að muna að þar fór kona hátt á
áttræðisaldri. Hún helgaði líf sitt
manni, heimili og bömum. Ég veit
af löngum kynnum við tengdamóð-
ur mína að ekkert það var til, sem
hún hefði ekki á sig lagt til þess
að auka á velferð bama sinna og
eiginmanns. Bamaböm hennar
nutu þess og í ríkum mæli. Ef ein-
hvem vanda bar að höndum okkar
gerði hún hann umsvifalaust að
sínum og þá komst ekkert annað
að, en einlægur vilji til hjálpar og
slík fómfýsi að sjaldgæft er. Væri
þar af mörgu að segja.
Á liðnu sumri fóru þau hjón til
Danmerkur í sumarfrí og dvöldu
þar á heimili dóttur sinnar í mánað-
artíma. Þá var enn farið um fomar
slóðir og vitjað vina. Þau komu
heim úr för sinni þann 21. septem-
ber sl. glöð og ánægð, en þrekið
var á þrotum og hin afmarkaða
stund hennar nær liðin. Hún hverf-
ur okkur nú um sinn er haustar,
þegar grös sölna í Mýrdalnum og
marglitt laufíð fellur í skógum Sjá-
lands. Að okkur sem eftir lifum er
þungur harmur kveðinn. Við sam-
einumst í þökk fyrir líf hennar og
starf, er svo oft var í okkar þágu.
Ég bið guð að gefa tengdaföður
mínum styrk í sorg hans. Blessuð
sé minning tengdamóður minnar.
Erla Hjartardóttir
Edward Jones
„Guitar Slim“
___________Blús______________
Árni Matthíasson
Earl King, gítarleikarinn
snjalli, sagði eitt sinn frá þvi
að Guitar Slim kom fram á tón-
leikum með helstu meisturum
blúsgitarsins, Clarence Gat-
emouth Brown, T-Bone Walker
og Lowell Fulson, í Opelousas
í Louisiana. Þá hermir sagan
að Guitar Slim hafi sagt við
hina: „Herrar mínir, hér eru
samankomnir helstu gitarleik-
arar landsins. Eftir að ég hef
komið fram í kvöld mun enginn
muna eftir þvf að þið hafið
verið hér líka.“ Þeir hlógu all-
ir, en svo fór sem hann sagði.
Guitar Slim kom fram á syiðið
í bláum fötum og skóm, með blátt
hár. Þjónn bar hann á háhesti í
gegnum áheyrendahópinn á með-
an hann lék á gítarinn, enda með
yfír 100 metra gítarsnúru. Þjónn-
inn bar hann út á bflastæðið fyrir
utan tónleikastaðinn og þar varð
umferðaröngþveiti.
Ekki var það þó svo að Guitar
Slim, sem hét reyndar Edward
Jones, þyrfti á öllu umstanginu
að halda til að koma sér á fram-
færi, því hann var snjall gítarleik-
ari og góður lagasmiður.
Edward Jones fæddist Green-
wood, eða Hollandale, í Miss-
issippi 10. desember 1926. Þegar
hann komst til vits og ára fluttist
hann úr sveitinni lflct og svo marg-
ir á undan honum, en hann fór
ekki norður eins og flestir, heldur
suður til New Orleans. Þar fór
hann að leika á gítar og lék þá
blús. Fyrst er hans getið í tónlist-
arsögunni um 1950 og þá sem
góðrar eftirlíkingar af Clarence
Gatemouth Brown, sem er von-
legt, enda var Gatemouth þá á
hátindi frægðar sinnar. Slim tók
fyrst upp árið 1951 og um 1953
var hann orðinn meðal þeirra vin-
sælli á sviðinu í Suðurrikjunum.
Það ár tók hann upp lagið The
Things That I Used to Do með
Ray Charles á píanó. Lagið sló
rækilega í gegn og varð vinsæl-
asta rytmablúslag ársins 1953.
Það var ekki bara laglínan og
gospellíkur söngurinn sem vakti
hrifningu, heldur var gítarleikur-
inn ólíkur því sem menn áttu að
venjast. Slim notaði bjögun á líkan
hátt og Jimi Hendrix átti eftir að
grípa til löngu síðar. Uppúr 1955
voru vinsældir Slim famar að
minnka og voru í niðursveiflu allt
fram til 1958 að hann varð að
taka sér hlé frá tónleikahaldi
vegna ofþreytu og drykkju. 1959
fór hann aftur af stað, en var þó
ekki búinn að ná sér að fullu. í
febrúar það á lést hann úr lungna-
bólgu í New York. Hann var
greftraður í Thibodeaux með
gítarinn sér við hlið.
Besta leið til að kynna sér tón-
list Guitar Slim er á tveimur
plötum sem Ace hefur gefíð út,
en á annarri þeirra á hann helm-
ing á móti Earl King. Platan sem
hann hefur einn til umráða heitir
einfaldlega The Things That I
Used to Do. Þar á eru upptökur
sem hann gerði fyrir Specialty og
eru lögin tekin af upprunalegu
„master“ segulböndunum og með-
höndluð stafrænt til að ná fram
sem bestum hljómi. Eðlilega er
mest gaman að heyra The Things
That I Used to Do en önnur lög
á plötunni eru og skemmtileg,
enda var Slim góður söngvari
ekki síður en gítarleikari. Einna
skemmtilegust eru lögin Guitar
Slim, The Story of My Life, A
Letter to My Girl Friend, Reap
What You Sow og Bad Luck
Blues. í þeim lögum öllum sýnir
hann takta á gítarinn sem áttu
eftir að hafa mikil áhrif á það
hvemig gítarinn var notaður í
blúsnum og ekki síður rokkinu
eins og heyra má hjá Jimi Hendr-
ix og Stevie Ray Vaughan.
grunnnámskeið
Fjölbreytt, gaanlegt og skemmtilegt
byrjendanámskeio í notkun Macintoshtölva.
Dagskrá:
Grundvallaratriði Macintosh
Teikniforritið MacPaint
Ritvinnslukertið Works
Gagnagrunnurinn Works
Töflureiknirinn Works
Helgar og kvöldnámskeið
Næstu námskeiö hefjast 7.nóvember Halldór Kristjánsson
verkfræöingur
TOlvu-og :'/'■v-:':
vBrkfræöiþjónustan
Grensásvegi 13, sfmi 68 80 90 einnig um helgar