Morgunblaðið - 15.12.1987, Qupperneq 71

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. DESEMBER 1987
71
að minna á samviskufanga Amn-
esty International. Lokalag
tónleikanna var titillag plötunnar
Plágan í vel rokkaöri útsetningu.
Þá small allt saman hjá undirleik-
urunum og tónlistarskólun þeirra
félaganna leyndi sér ekki.
Áheyrendur voru ekki sáttir við
að allt væri búið og klöppuðu
Bubba upp með miklum látum.
Hann birtist á sviðinu með sveit-
inni og lék Bob Dylan slagarann
Morgunblaöið/Bjarni
Engir venjulegir
tónleikar ...
Ljósmynd/Bjarni
All Along the Watchtower í al-
magnaöri útsetningu og fóru allir
sveitarmenn á kostum, en eng-
inn þó eins og Bubbi sem sýndi
og sannaði að það stendur eng-
inn hérlendur honum á sporði
sem rokkara. Að rokkinu loknu
gengu menn af sviðinu og enn
vildu áheyrendur fá meira. Þeir
höfðu sitt fram um síðir og hann
kom nú einn á svið og söng Stál
og hnífur sem varð að Leadbelly-
laginu Good Moming Blues. Ekki
leið á löngu þar til Karl Sighvats-
son laumaðist inn á sviöið og
settist við Hammondorgelið.
Stuttu síðar bættust í hópinn
þeir Tómas og Ásgeir og að lok-
um Þórður. Blúsinn varð því að
góðum óæfðum og óundirbúnum
(skv. öruggum heimildum) sam-
leik. Eitt skemmtilegasta lag
tónleikanna. Við svo búið kvöddu
sveitarmenn og Bubbi, en áheyr-
endur höfðu ekki sagt sitt síðasta
orð. Þeir klöppuðu og stöppuðu
og létu öllum illum látum góða
stund þar til Bubbi lét undan og
kom aftur á sviðið. Hann vatt sér
í Segulstöðvarblús og fékk alla
til að syngja með á viðeigandi
stöðum. Lokalagið var svo sótt
aftur til upphafsins; ísbjarnarblús
var næstur og sjaldan hefur
Bubbi flutt (sbjamarblúsinn af
meiri krafti en þetta kvöld.
ísbjarnarblúsinn var lokalag
þessara útgáfutónleika; framúr-
skarandi tónleikar sem undir-
strika enn og aftur hver er bestur
rokkari íslenskur; það er í raun
engin samkeppni.
Þeir eru ekki margir íslensku rokktónlistarmennirnir sem hafa til
þess burði að fylla íslensku óperuna, hvað þá tvö kvöld í röð, en
það gerði Bubbi Morthens föstudags- og laugardagskvöld í síðustu
viku. Sértil fulltingis hafði hann megnið af Þursaflokknum sem
var, enga venjulega hljómsveit, og útkoman varð engir venjulegir
tónleikar.
B'
;
I ubbi byrjaði tónleikana
.einn á sviðinu með tólf-
' strengja Ovationgítarinn
sem hefur fylgt honum á flestalla
þéttbýlisstaði á landinu hin
seinni ár. Hann flutti lagið Undir
silfruðum boga, sem má segja
að hafi verið einkennandi fyrir
tónlistina á nýju plötunni; róm-
antísk ballaða með texta sem
ekki er ekki allur á yfirborðinu
eins og lenska er. Síðan komu á
sviðið þeir Karl Sighvatsson or-
gelleikari, Ásgeir Óskarsson
slagverksleikari, Tómas Tómas-
son bassaleikari og Þórður
Árnason gítarleikari. Glöggir sjá
að þar voru saman komnir 4/s
Þursaflokksins og þess má geta
hér að Karl hefur ekki spilað opin-
berlega sem neinu nemur í nær
tíu ár.
Fyrsta lagið sem sveitin lék
fullskipuð var Aldrei fór ég Suð-
ur, lag sem að mínu mati er eitt
það lakasta á plötunni Dögun,
en þó yfir almennu meðallagi.
Helsti gallinn við það er kannski
að Bubbi reynir að segja of mikið
í textanum; hann lætur áheyr-
endanum ekki nóg eftir. Næsta
lag, Bak við veggi martraðar, er
lag sem maður hefði frekar ætlaö
að væri líklegt til vinsælda en
Aldrei fór ég Suður, lag með
skemmtilegum texta og grípandi
laglínu. Líklega á það eftir að
heyrast meira í útvarpi þegar
þáttagerðarmenn átta sig á að
Dögun er ekki tveggja laga plata.
í Bak við veggi martraöar reyndi
mikið á slagverkið eins og í svo
mörgum öðrum lögum af Dögun,
enda mikil vinna á bak við upp-
tökurnar og erfitt að ná réttum
hljóm á tónleikum. Það tókst þó
í seinni hluta lagsins, eftir að
Ásgeir hafði átt í nokkrum tækja-
erfiðleikum. Næsta lag, Talað við
gluggann, var sótt aftur í tímann
til plötunnar Konu og það lag og
önnur gömul sýndu kannski
einna helst hvað það er sem
skilur Bubba frá ónefndum mið-
aldra barnastjörnum sem ríða
húsum tólistargyðjunnar hvað
mest um þessar mundir. Hann
er að leika tónlist fyrir fullorðna,
tónlist með innihaldi, en nær þó
til yngri hlustenda. Þar skilur á
milli feigs og ófeigs.
Titillagið af Dögun kom eins
og í beinu framhaldi af Talað við
gluggann og sýndi að Dögun er
að nokkru tónlistarlegt framhald
af Konu. Enn var hnykkt á um
framhaldið með einni perlunni
af Konu, laginu um Rómeó og
Júlíu; grafskrift „týndu" kynslóð-
arinnar. I því lagi small hljóm-
sveitin vel saman og það eina
sem hægt er að nöldra yfir er
að kannski var einleikskafli Þórð-
ar i laginu ekki nógu beittur
miðað við innihald.
Nokkuð breyttu hljómleikarnir
um stefnu þegar lagið Chile af
Plágunni var flutt, en það átti þó
vel heima í stemningunni. Hvað
sem áheyrendum hefur þótt um
Chile, sem er lag sem seint verð-
ur vinsælt, þá vakti næsta lag,
Blindsker af plötunni Lili Mar-
lene, mikla hrifningu þegar
upphafstónarnir heyrðust. Það
var nú í rokkaöri útsetningu en
oftast áður og um leið betra.
Aftur var hægt á feröinni í Bláu
tónunum af Dögun, enda flutti
Bubbi þá einn með gítarinn á
meðan undirleikararnir gengu af
sviðinu. Þeir komu aftur á svið í
næsta lagi, Mennfngu, í hverju
svip Sigfúsar Halldórssonar
bregður fyrir. Á eftir kom
Manstu, annað gott lag af Dögun
og lag sem ætti að spila meira
í útvarpi. í því rekur Bubbi hvern-
ig óttinn við að verða algáður
nær tökum á honum og vini hans;
hvergi var hægt að ná í skammt
af perú (kókaíni). Enn kom gam-
alt lag, nú Augun mín, sem sýndi
hve undirleikararnir voru þéttir.
Hafi Augun mín vakið hrifningu
vakti Skyttan enn meiri hrifningu
og Frelsarans slóð, enn gott lag
af Dögun, sem Bubbi notaði til
Bubbi og Þursarnir þakka fyrir sig.
Bjartmar náði upp gífurlegri stemmningu.
Jóhann Örn Héðinsson ráðgjafi hja'SAA náði vel til unglinganna.
„Vímulaus æska“ í Garðinum
Garöi.
Kiwanisklúbburinn Hof, æsku-
Iýðsráð f Garði og Tómstundaráð
f Sandgerði efndu til skemmtunar
sl. föstudagskvöld f samkomuhús-
inu f Garði sem nefnd var
„Vímulaus æska“. Heppnaðist
skemmtunin mjög vel og létu bæði
forsvarsmenn og unglingarnir í
ljósi ánægju sfna.
Skemmtunin hófst með diskóteki
um kl. 20 en á tíunda tímanum fór
að draga til tíðinda. Þá mætti Jóhann
Öm Héðinsson, ráðgjafl hjá SÁÁ,
og sagði unglingunum bæði frá
reynslu sinni sem starfsmaður SÁÁ
og persónulegri reynslu sinni í barát-
tunni við vímuefnin. Var með ólikind-
um að heyra hve gott hijóð hann
fékk hjá þessum aldurshópi, en ungl-
ingamir voru á aldrinum 12—15 ára.
Þess má og geta að Jóhann Öm kom
endurgjaldslaust innan úr Reykjavik.
Þá var mættur á staðinn Bjartmar
Guðlaugsson en að öðmm ólöstuðum
er hann einn vinsælasti skemmti-
kraftur dagsins í dag, ekki sízt hjá
unglingunum, enda fór það svo að
hann tók liðið með trompi ef svo
má að orði komast og var reyndar
gagnkvæmt því „þegar mamma fór
að geyfla munninn" þá gat forspilar-
inn hvílt röddina því nánast allir
unglingamir kunnu textann og
sungu með. Hefir ekki náðst upp
eins mikil stemmning í húsinu svo
langt sem elstu menn muna eins og
sagt er. Þá má geta þess að smá
uppákoma varð í miðjum konsertin-
um. Það slitnaði strengur í gítar
Bjartmars og á meðan hljóp ungur
Garðbúi, Ámi Gunnlaugsson, í skarð- -
ið fyrir Bjartmar og söng eitt lag.
Áður en Bjartmar fór stóð hann við
í eina klukkustund og gaf eigin-
handaráritanir á nærtækan pappír
af öllum gerðum. Skemmtuninni lauk
svo með diskóteki sem stóð til kl.
00.30.
— Arnór