Morgunblaðið - 05.03.1988, Síða 19

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. MARZ 1988
19
„Kátir voru karlar“
Þeir fyrstu eru mættir þegar búðin opn-
ar klukkan níu. Tveir litlir karlar vinda
sér inn úr dyrunum og skálma yfír að
búðarborðinu með orðunum:
„Má ég syngja fyrir þig?“
„Það er nú líkast til. Hvað ætlið þið að
syngja?“
„Kátir voru karlar," segja þeir eftir
nokkurt hik. Svo byija þeir:
„Kátir voru karlar
á Kútter Haraldi
til fískiveiða fóru
á Haraldi...“
Nú þagna þeir og horfa fast hver á
annan eins og til að leita stuðnings hvor
í annars kunnáttu. En glaðleg búðarkonan
grípur inn í:
„Nei, strákar mínir... frá Akranesi."
„Já auðvitað ...“ og þeir byrja aftur á
byijuninni. Þeir eru svartklæddir með
hatta. Annar er stór, hinn lítill. Sá stóri
er grænn í framan, sá litli fjólublár og
nefín eru fagurrauð.
„Nú kunnið þið lagið betur í næstu
búð,“ segir glaðlega konan og réttir þeim
sinn hvom smápokann. Þeir skáskjóta sér
út um dymar og smeygja sér inn í næstu
búð.
Eftir því sem líður á morguninn fjölgar
á götunum. Hirðfífl og hefðarmeyjar, sú-
permenn og sjóræningjar með lepp fyrir
auga ösla krapið á gangstéttunum þræða
búðimar og spyija:
„Má ég syngja fyrir þig?“
Mikið getur svartur ruslapoki orðið
klæðileg flík þegar búið er að steypa hon-
um yfír höfuðið og binda utan um hann
fallegt sjal eða belti. Svo hefur hann þann
kost að hægt er að vera í úlpu innan und-
ir honum og ekki rignir í gegnum hann.
Þeir sem halda að raslapoki sé bara rasla-
poki hafa greinilega ekkert hugmynda-
flug...
Litlu ferðalangamir njóta lífsins. Þau
era með plastpoka í hendinni og safna í
hann launum fyrir sönginn. Bakaríið gefur
kleinu, bókabúðin penna, skyldi skóbúðin
gefa skó? Nei, hún gefur karamellur. ..
„Upp er ranninn öskudagur," lang-
þráður frídagur nemenda og kennara. Og
það er full ástæða til að vera glaður...
hálffullir pokar af sælgæti... klukkan tvö
á að slá köttinn úr tunnunni og svo er
ball í Félagsmiðstöðinni í eftirmiðdag.
Það fykur að vísu í mann og annan
þegar búðarfólkið hlustar ekki á sönginn
heidur talar hástöfum saman meðan sung-
ið er og fleygir svo í mann einni kúlu eða
tveimur... En það er oftast fljótt úr
mönnum aftur. Svo ekki sé nú talað um
hallærisbúðimar þar sem ekkert fæst ann-
að en:
„Þér er velkomið að syngja hérna en
þú færð ekki neitt!“
„Ég ætla að biðja mömmu að kaupa
aldrei framar neitt í þessari búð,“ bítur
lítill kúreki út úr sér. Hann stendur undir
búðarvegg með vini sínum.
„Ég ætla að biðja mömmu að fara með
mér í þessa búð á morgun,“ segir vinurinn
stæðilegur úlfur.
„Ætlarðu að fara inn?“ Litli kúrekinn
er hneykslaður.
Já. Mamma á að láta kallinn tína allar
vöramar niður úr hillunum og skoða. Líka
úr efstu hillunum. Svo bara föram við og
kaupum ekki neitt... ha .. .ha.“
„Ha ... ha ... ha...“ Þeir era óðar
komnir í gott skap aftur við tilhugsunina
um morgundaginn.
„Ég meina það, getur ekki einu sinni
gefíð manni karamellu!" Lína langsokkur
snarast út úr sömu búð.
„Algjör sveppur þessi karl...“ blæs
Díana prinsessa út úr sér.
„Föram í sjoppuna, þeir gefa manni
hamborgara," fullyrðir Lína og þær ösla
krapann.
„Iss ... þeir gefa bara lakkrís. Komum
í bankann. Þeir gefa kannski notaða pen-
inga...“ Rebbi leggur af stað.
Bankinn gefur Prince Polo. Það vantar
bara kókið!
A torginu er kötturinn sleginn úr tunn-
unni. Á meðan fær afgreiðslufólkið í versl-
ununum frið. Það er hvíldinni fegið. Sum-
ir era búnir að heyra Kátir vora karlar
sexhundrað sinnum... eða var það
kannski Atti katti nóa ... Torgið er lokað
fyrir allri bílaumferð. Tunnan hangir í
bílkrana og í henni er kötturinn. Svo er
byijað að slá. Menn reiða hátt til höggs
en allt kemur fyrir ekki. Tunnan er traust-
byggð og haggast ekki.
„Er alvöra kisa í tunnunni?" Lítill álfur
stendur hjá enn minni Rauðhettu í svörtum
plastpoka með rauða topphúfu.
„Já og hún er rosalega hrædd,“ svarar
Rauðhetta.
„Aumingja kisa ... hver á hana?“ spyr
álfurinn.
„Þessi stóri með lurkinn hefur ábyggi-
lega bara stolið einhverri kisu, kannski
flækingskisu ...“ svarar Rauðhetta.
„Við skulum ekki slá köttinn," segir
álfurinn. Og þau stinga sér inn í bankann
og fá meira Prince Polo.
Meðan á þessu stendur hamast menn á
tunnunni sem lætur smám saman undan.
Stór rammungur grípur lurkinn.
„Sjáið þið, svona á að slá köttinn úr
tunnunni..." Hann snýr sér hring eftir
hring og kemur loks bylmingshögg í tunn-
una. Ekkert gerist. Krakkamir veina af
hlátri. Það er svartur plastpoki með hár-
kollu og rauðar kinnar sem veitir tunn-
unni banahöggið. Út dettur ekki kisa held-
ur GRETTIR.
„Vá... mikið var hann heppinn. Ein-
mitt svona Gretti langar mig svo í...“
stynja menn og hreyfíng kemst á hópinn.
Og hópamir storma í búðimar eina ferð-
ina enn. Það má gera tilraun til að bæta
einhveiju við í sælgætispokann.
„Heyrðu góði, ert þú ekki búinn að
syngja fyrir mig oft í dag?“ spyr gjald-
kerinn í bankanum.
„Fjandans ...“ tautar Rebbi og skýtur
sér út um dymar. Það mátti reyna það.
Tvær ungar hefðarkonur með glithár-
kollur standa fagurlega málaðar á götu-
homi. Þær era með litlu systur annarrar
sem er í plastpoka með rautt nef.
„Ætlaróu á ballið?"
„Ég veit það ekki. Það er alltaf svo
þröngt."
„Jú, greyið gerðu það komdu?“
„Þetta er svo mikið barnaball...“
„Mér er kalt á tánum, ég vil fara
heim ...“ segir sú litla.
„Bíddu, héma fáðu þér kieinu úr mínum
poka,“ segir systir hennar.
„Ég vil ekki kleinu hún er vond. Ég vil
fara heim ...“
„Þú verður þá að fara heim með hana.
Ég fer ekki á ball með smábömum.“
„Auðvitað, ætlarðu að vanga?“
„Ég veit það ekki... það fer eftir strák-
unum ...“
„Ég vil fá kakó,“ grætur litla systir.
„Tæmar mínar era að detta af.“
„Pelabam ...“ og systirin dregur hana
af stað heim.
Það kyrrist á götunum. Menn fara heim
og telja upp úr pokunum. Margir era með
góðan afrakstur eftir daginn. Svo þurrka
þeir sér og bæta við málninguna fyrir
ballið. Ef öskudagurinn væri bara oftar!
Öðram finnst hann vera alveg nógu
oft. Þeir sitja með fæturna á ofninum,
reyna að fá líf í tæmar og drekka heitt
kakó. Þeir færa ekki á ballið hvað sem í
boði væri og alls ekki til að vanga.
Og kannski er einn og einn kennari
angurvær. Nú er langa fasta hafin og
ekkert skólafrí fram undan fyrr en um
páska.
Krístín Steinsdóttir
Morgunblaðið/Júlíus
Frá afhendingu þúsundasta Scania-bílsins. Frá vinstrí: Eiríkur Stef-
ánsson skristofustjóri ísarns hf., Ólafur Jónsson forstjóri Steypu-
stöðvar Suðurlands, Ágúst Hafberg forstjóri ísarns hf., Hörður
Þormóðsson sölustjóri ísarns hf. og Halldór Jónsson forstjóri Steypu-
stöðvar Suðurlands.
Þúsundasti Scania-
bíllinn afhentur
ÞÚSUNDASTI bíllinn sem Scan-
ia-verksmiðjurnar í Svíþjóð hafa
afgreitt til íslands var afhentur
fimmtudaginn 3. mars sl.
Kaupandi þessa tímamóta Scan-
ia-vörabfls, sem ér af gerðinni T112
H 6x2, er Steypustöð Suðurlands
hf. á Selfossi en það fyrirtæki notar
einvörðungu Scania-bifreiðir til
sinnar þjónustu. Ólafur Jónsson
forstjóri veitti móttöku lyklinum úr
hendi framkvæmdastjóra ísams
hf., Ágústs Hafberg, og tók hann
um leið í notkun áttundu Scania-
bifreið fyrirtækisins.
Fyrirlestur um heimspeki
JAMES Child, gistiprófessor í
heimspeki, mun næstkomandi
sunnudag, 6. mars, flytja erindi
á vegum Félags áhugamanna um
heimspeki.
James Child er heimspekiprófess-
or við Bowling Green State háskól-
ann í Ohio í Bandaríkjunum, en
kennir við Haskóla íslands á vor-
misseri sem Fulbright-kennari. Fyr-
irlesturinn nefnist „On the Immora-
lity of Pacifísm" og hefst kl. 14.30
í stofu 101 í Lögbergi, húsi laga-
deildar. Fundurinn er öllum opinn.
SÝNING í DAG
KL. 10-15
á eldhúsinnréttingum frá JP
og eldhústækjum frá Míeie
íhúsnæði JPinnréttinga
SKEIFUNNI 7.
JPinnréttingar