Morgunblaðið - 25.05.1988, Side 21

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. MAÍ 1988
21
Eitthvað skemmtilegt,
eitthvað hættulegt
Leiklist
Hávar Sigurjónsson
Leikhópurinn Þíbylja sýnir i
Hlaðvarpanum:
Gulur, rauður, grænn og blár.
Leikstjórn: Þór Túlinius og
Ása Hlín Svavarsdóttir.
Lýsing: Egill Árnason.
Leikhljóð: Guðrún Jarþrúður
Baldvinsdóttir. -
Búningar: Ása Hlín Svavars-
dóttir.
Leikendur: Inga Hildur Har-
aldsdóttir, Ólafía Hrönn Jóns-
dóttir, Bryndís Petra Braga-
dóttir, Ingrid Jónsdóttir.
Frumsýningar á íslenskum
leikverkum vekja oftast nær
þó nokkra athygli. Það er
helst ef leikverkið rekur ekki
uppruna sinn til hefðbundins
handrits - á sér ekki höfund
og kallast því leikverk en ekki
leikrit að hefðbundnum sið -
að frumsýning vekur ekki
jafnmikla athygli og ella. Það
hjálpar heldur ekki þegar að-
standendur sýningarinnar
gefa sig út fyrir að vera hálf-
gerðir krakkar og vekja þá
hugmynd út í frá að þau séu
bara að leika sér, þó komin
séu um þritugt og fuil ástæða
til að taka verk þeirra alvar-
lega.
Því er þessi formáli svona að
ég var afskaplega hrifínn af
sýningu leikhópsins Þíbylju og
það sem hrífur mig einna minnst
er að leikhópnum skuli hafa tek-
ist fyrirfram að fylla mig röng-
um hugmyndum um eðli og inni-
hald sýningar þeirra, Gulur,
rauður, grænn og blár. Ég
óttaðist tilgerð og skrípalæti.
Því fór Qarri og er þetta reynd-
ar aðeins vinsamleg ábending til
hópsins um að passa betur upp
á kynningarstarfið.
Leiksýning Þíbylju flokkast
undir leikverk en ekki leikrit.
Það helgast af því að verkið er
samið af leikendunum sjálfum
og sýnir þessi nafngiftavitleysa
betur en margt annað hversu
langt við erum komin frá uppr-
una leiklistarinnar að við tökum
ekki lengur fullt mark á sköpun-
argetu leikarans. Nú þarf ætíð
höfund, handrit og hlutverk sem
leikarinn túlkar baki brotnu svo
verkið sé fullkomnað. það er að
sama skapi sjaldan sem maður
sér leikarann fullkomlega ber-
skjaldaðan frammi fyrir áhorf-
endum, þar sem hann hefur ekki
einu sinni texta eftir annan til
að skýla sér á bakvið ef allt
annað þrýtur. Það er kannski
hægt að tala um jafna dreifíngu
áhættunnar þegar höfundur,
leikstjóri og leikendur eiga allir
nokkum hlut að máli í endan-
legri framsetningu leikrits. Þeg-
ar þessi áhætta safnast á eina
hendi - það getur aðeins verið
leikarinn - þá fer að renna upp
fyrir manni ljós hvað átt er við
þegar talað er um að í leikhúsi
verði að taka áhættu. Leikkon-
umar flórar sem leika verkið
Gulur, rauður, grænn og blár
taka allar þessa áhættu; þær
leggja sjálfar sig að veði með
eigin hugmyndir, orð og líkama
til túlkunar og flutnings og á
örfáum augnablikum verksins
skín í hjarta þeirra. Þetta er
kannski óþarflega háfleygt orða-
lag yfír svo einfaldan hlut að á
köflum hitta hugmyndir þeirra
klárlega {mark. Þessi augnablik
verða sterkust í samskiptum
kvennanna fjögurra þar sem þær
em þær sjálfar - ef draga má
línu á milli draums og vemleika
í verkinu - sömuleiðis verður
sannleikurinn áleitnastur þar
sem leikkonumar fjórar hafa
leitað f eigin reynslu og komið
upp með gullkom úr daglega
lífínu. Veikustu punktamir em
svo aftur þar sem lengst er far-
ið frá raunvemleikanum og þá
verður manni fyrir að hugsa að
þetta hafí verið tekið með fyrst
og fremst vegna þess að þeim
hafí þótt atriðið skemmtilegt
fyrir sig. Hér er kannski farið
óvarlega með orð eins og „sterk-
astur" og „veikastur" , því í
sjálfu sér er aðeins um efnislega
skilgreiningu að ræða, flutning-
urinn er jafn og sterkur og allar
leikkonumar fjórar hafa sterka
nærvem á sviðinu og er jafn-
ræði með þeim að því leyti. Per-
sónusköpunin er þó brotakennd
og átti ég í erfíðleikum með að
fínna bakgmnn við þijár þeirra;
Fjóla, Ólafíu Hrannar, var sú
eina sem varð trúverðug í mínum
huga og ástæðan er sú að í verk-
inu em mestar upplýsingar
gefnar um þá persónu. Þetta
snertir reyndar einn flöt enn á
verkinu, byggingu þess og fram-
vindu, gmnnupplýsingum er
ábótavant s.s. um stað, tilgang
og tíma; m.ö.o. hveijar em þær,
hvar em þær og hvað em þær
að gera? Þetta er reyndar
heimtufrekja í einum sem vill
alltaf láta segja sér sögu og er
satt að segja tilbúinn að trúa
öllu ef þessum fmmskilyrðum
er fullnægt. Það þarf í sjálfu sér
ekki alltaf að segja einhveija
sögu, en að segja enga sögu og
segja eitthvað samt er vanda-
samt og á köflum riðar verkið
vegna þessa en mestan partinn
nær það að vinda sig áfram
hnökralaust.
Leikstjórar þessarar sýningar
em tveir og því viðbúið að þeir
hafí haft hönd í bagga með leik-
konunum fjórum. Nýtingin á
rýminu, yddun á texta og niður-
röðun atriða hefur tekist ágæt-
lega, ljósabeiting Egils Ámason-
ar er kunnáttusamleg við slæm
skilyrði; litla lofthæð og nánast
engar vegalengdir.
Loks er rétt að undirstrika
að verkið frá upphafi til enda
iðar af gamansemi og kátínu,
það er semsagt skemmtilegt og
þegar þessu þrennu er fullnægt;
að skemmta áhorfendum, segja
þeim eitthvað eftirminnilegt og
leggja sig allan fram við það
verður til skemmtilegt og hættu-
legt leikhús. Það gleðilega fyrir
áhorfendur er að þeir taka
minnsta áhættu, þeim er tryggð
ánægjuleg stund í leikhúsi -
þrátt fyrir litla lofthæð.
Sumarhús
OKKAR REYNSLA - ÞINN HAGUR
Trésmiðjan Þinur á djúpar rætur
í trjávöru- og byggingariðnaðin-
um. Arið 1986 tók Þinur við rekstri
eininga- og gluggaverksmiðju
Húsasmiðjunnar hf, sem hafði
verið rekin í áratugi. Því samein-
ast ítrésmiðjunni Þin mikil reynsla
og fagþekking,
Verið velkomin,
Trésmiðjan Þinur Kf.y
s. 46621 og 45144.
Við höfum sumarhús til
sýnis á lóð okkar við Fífu-
hvammsveg í Kópavogi.
Á staðnum ertæknideild
með fagmönnum sem
veita ráðgjöf og gera
verð- og efnisáætlanir.
Hér erum viö