Morgunblaðið - 13.08.1988, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. ÁGÚST 1988
í
i
J
Minning:
Einar Björnsson
-Litlalandi
[SflMBO]
Fæddur 9. september 1887
Dáinn 8. ágúst 1988
Einar Bjömsson frá Laxnesi,
síðar að Litlalandi, lést í Reykja-
lundi mánudaginn 8. ágúst nær
hundrað og eins árs að aldri.
Með Einari er genginn einn
merkasti bóndi héraðsins. Hann
fæddist í Laxnesi í Mosfellssveit
en ólst upp á næsta bæ, Norður-
gröf á Kjalameshreppi. Einar bjó
síðan í Mosfellssveitinni allan sinn
aldur á jörðunum Lambhaga,
Skeggjastöðum og í Laxnesi en við
þann bæ var hann jafnan kenndur.
í byijun stríðsins brá hann búi
og stundaði eftir það ýmis störf,
en ávallt stundaði hann tamningar
svo sem hann hafði reyndar gert
frá blautu bamsbeini.
Einar var maður vinsæll og
víðkunnur og hafa þættir úr lífi
hans þótt ærið merkilegir og birst
í ýmsum blöðum og tímaritum t.d.
„Hestinum okkar“.
Einar var gæfumaður í lífínu,
eignaðist væna kona og lífsföru-
naut en það var Helga Magnús-
dóttir ljósmóðir. Þau eignuðust tvö
böm, Magnús kennara og Margr-
éti starfsstúlku hjá pósti og síma.
Ennfremur ólu þau upp einn fóst-
urson, Aðalstein Halldórsson.
Hvort systkinanna eignaðist 5 böm
og em þau og börnin hið mesta
atgervisfólk, vel gefin og vinsæl.
Einar hafði aldrei mjög stórt bú
en notadrjúgt og gagnsamt enda
var hlúð að hverri skepnu svo góð-
ar afurðir skiluðu sér til sölu á
markað.
Á yngri ámm var Einar í
fremstu röð íþróttamanna og var
einkum snjall glímumaður. Tíu ára
eignaðist hann sinn fyrsta hest og
hann átti hesta ávallt síðan eða
þar til hann hætti að fara á hest-
bak um 95 ára aldurinn. Hann var
svo lánsamur að vera andlega
hress allt sitt líf, allt fram á síðustu
Menn telja að Einar hafi verið
einn af þeim fáu sem var orðinn
þjóðsagnapersóna í lifanda lífí, en
það undraði engan sem til þekkti.
Hann sagðist sjálfur aldrei hafa
hitt annað en gott fólk á sínum
lífsferli. Sagði sem svo að kannske
hefðu menn verið eitthvað misjafn-
ir en „þeir sem vom eitthvað gall-
aðir þeim kynntist ég aldrei,“ sagði
hann við blaðamann þegar hann
varð níræður. í öllu því sem Einar
tók sér fyrir hendur var hann
ákveðinn og fylginn sér og sagt
var hér fyrr á ámm að það þætti
hentugt og gott veganesti fyrir
frambjóðendur að eiga stuðning
og fylgi Einars á Litlalandi.
Æviferill Einars er þegar skráð-
ur við ýmis tækifæri eins og áður
er getið og því litlu við að bæta
öðm en þökk fyrir samfylgdina frá
okkur samferðamönnum fyrir þau
nær eitt hundrað ár sem hann var
þátttakandi í lífí og starfí fólksins
í sveitinni, og vel mundi hann tvær
kynslóðir. Hann var öragglega sá
íbúi sveitarfélagsins sem lengst í
samfleytt, hefír verið skráður í
bækur hreppsins, enda elstur allra
núlifandi manna hér í sveit er hann
lést.
Þessi fáu og fátæklegu kveðju-
orð verða ekki lengri, enda var
Einar ekki gefínn fyrir hávært hól
í lifanda lífí og fannst á stundum
næsta lítið til um slíkt tal.
Með vinsemd og þökk stöndum-
við nú vinir og kunningjar yfír
moldum þessa aldraða íslenska
höfðingja og óskum honum góðrar
ferðar yfír móðuna miklu. Hann
beið brottfararinnar í ró og æðm-
leysi og trúði því staðfastlega að
famir ástvinir biðu hans.
Einari var margvíslegur sómi
sýndur á efri ámm og var m.a.
heiðursfélagi Hestamannafélags-
ins Harðar í Kjósarsýslu.
Aðstandendum Einars er vottuð
samúð við fráfall hans.
Jón M. Guðmundsson,
Reykjum
Kveðjuorð:
• 00
Steingrímur Orn
Steingrímsson
Fæddur 2. maí 1970
Dáinn 1. ágúst 1988
Þann 9. ágúst fylgdum við ást-
kæmm vini og skólafélaga okkar
til grafar. Okkur langar með þess-
um fáu orðum að kveðja í hinsta
sinn vin okkar, Steingrím Öm eða
Steina eins og við kölluðum hann
alltaf.
Við kynntumst Steina okkar
fyrst þegar hann hóf göngu sína í
8. bekk Austurbæjarskóla. Með
okkur tókst fljótt góður vinskapur
enda hefði annað verið einkennilegt
vegna skapferlis Steina. Hann var
svo opinskár, einlægur og blíður.
Það er okkur minnisstætt þegar við
gengum í gegnum erfíðleika ungl-
ingsáranna saman, hvemig Steina,
sem átti stundum erfiðara en við,
tókst ávallt að rífa okkur upp úr
dapurlegum hugsunum með glað-
værð og skilningi. En þrátt fyrir
að Steini væri dagfarsprúður dreng-
ur bjó hann yfír miklu skapi sem
honum tókst listilega vel að hemja.
Ef það kom fyrir að hömlurnar
bmstu var ætíð stutt í blíða brosið
hans. Á þessu skemmtilega skóla-
ári brölluðum við Steini ýmislegt
saman. Oft á dimmum vetrarkvöld-
um sátum við saman og ræddum
málefni líðandi stundar. Það ein-
kenndi Steina hversu vel hann tal-
aði um vini sína og fjölskyldu. Þó
bar mest á hve vel hann lét af bróð-
ur sínum sem hann leit mjög upp
til. Viljum við um leið votta honum
dýpstu samúð.
Næsta skólaári fengum við því
miður ekki að deila með Steina.
Hann fluttist til Neskaupstaðar. Þó
héldum við sambandi eftir fremsta
megni. Steini leit alltaf inn þegar
hann var í Reykjavík og dvaldist
hjá ömmu sinni.
Með bros á vör hugsum við til
þeirra yndislegu stunda sem við
eyddum með Steina. Það er sorg-
legt til þess að hugsa að andlit
hans er nú aðeins til í hugum okk-
ar og hjörtum. Steini okkar hefur
gengið veginn á enda.
Við biðjum Drottin að styrkja og
varðveita fjölskyldu hans um leið
og við vottum þeim alla samúð okk-
ar.
Bára, Sif og Berglind
dagana sem hann lifði og fótavist
hafði hann einnig nema í veikind-
um sínum tvær síðustu vikumar.
Tamningar vom sérgrein Einars
en einkum lét honum vel að taka
ólma og illviðráðanlega hesta til
lagfæringar eins og það var kall-
að. Þá kom honum að góðu gagni
lipurð, kraftar og mýkt glímu-
mannsins. Einar var viljasterkur
maður og harðgreindur sem hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum en var ekki alltaf tilbú-
inn að ræða þær við hvem sem
var. Vandur var hann að virðingu
sinni og gætinn í orðum en gaf
ekki kost á sér til mannaforráða
enda þótt á stundum væri eftir því
leitað.
Skaphöfn Einars var ólgandi
sterk á alvömstundum og í glað-
værðinni en dillandi hlátur hans
var einstakur og óvenjulegur og
hreif alla með.
Glettni var snar þáttur í daglegu
lífí hans og í glöðum hópi var hann
hrókur alls fagnaðar. Á seinni
ámm hóaði hann hinum mörgu
vinum sínum saman á stóraf-
mælum, þá komu margir og þá var
sungið og dansað fram eftir nóttu.