Morgunblaðið - 13.08.1988, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. ÁGÚST 1988
Minning:
Jónína Sigurjóns-
dóttir, Byggðarhomi
Fædd 20. októberl911
Dáin 10. júlí 1988
Jónína, eða Lóa eins og hún var
oftast nefnd, var á sjötugasta og
áttunda aldursári þegar hún lést í
Sjúkrahúsi Suðurlands.
Sunnudagsmorguninn 10. júlí sl.
lauk Lóa sinni jarðvistargöngu og
hóf nýtt líf í öðrum heimi. Það var
hennar trú.
Við sem fengum að kynnast þess-
ari dagfarsprúðu og glaðlegu konu
vitum að hún gerði sér ekki háar
hugmyndir um betra líf eftir dauð-
ann. Hún trúði því að með æðru-
leysi og góðum gjörðum famaðist
mönnum vel í allri framtíð. Þannig
hagaði Lóa lífí sínu alla tíð.
Hún var fædd að Kringlu í
Grímsnesi, yngst 10 systkina. For-
eldrar hennar voru Siguijón Gísla-
son frá Heimalandi í Hraungerðis-
hreppi og Jódís Sigmundsdóttir frá
Kambi í Villingaholtshreppi. í
Grímsnesinu ólst Lóa upp og var
Kringla henni ljúf í minningunni.
Heimilið var ekki ríkt af gulli og
silfri en það var auðugt af öllu öðru.
Siguijón og Jódís voru bændur sem
yrktu jörð sína af natni og gáfu
bömum sínum það sam jörðin gaf.
Stórir víxlar á framtíðina voru
ekki teknir sem afkomendur áttu
að greiða síðar. Þau skiluðu bömum
sínum skuldlausum til framtíðar.
Lóa fór ung að vinna fyrir sér,
að heiman fór hún rík af góðu at-
læti foreldra sinna og systkina.
Hún breytti alla tíð í samræmi
við sitt uppeldi, hún gerðist bónda-
kona og tók aldrei meir af landinu
en það sem landið gaf. Skynsemin
réði ríkjum í öllum hennar athöfn-
um.
Fyrir rúmum 50 árum kom Lóa
að Byggðarhomi í Flóa og gerðist
þar kaupakona. Heimilið að Byggð-
arhomi var fjölmennt og gekk hún
þar í öll störf.
Yngsti sonur Byggðarhoms-
hjóna, Geir Gissurarson var um þær
mundir að taka við búi foreldra
sinna og svo fór að hann treysti
engum betur til að stíga þetta skref
með sér en ungu kaupakonunni úr
Grímsnesinu. Hugir þeirra og hend-
ur féllu saman til allra góðar verka
upp frá því.
Lóa eignaðist góðan eiginmann
sem hún elskaði og dáði til hinstu
stundar.
í Byggðarhomi átti hún láni að
fagna, hún eignaðist gott heimili
sem hún gerði enn betra með per-
sónu sinni.
Lóa og Geiri eignðust fimm böm
sem öll eru gift. Gissur búsettur á
Selfossi, Úlfhildur búsett í Mosfells-
bæ, Hjördís búsett í Reykjavík, Gísli
bóndi í Byggðarhomi og Biynhildur
búsett á Selfossi.
Bamabörnin eru orðin 17 talsins
og eitt langömmubam. Ég kynntist
Lóu fyrir rúmum tuttugu árum þeg-
ar ég fór að venja komur mínar að
Byggðarhomi. Hún tók mér vel og
er ég henni þakklátur fyrir það.
Ég komst fljótt að því að tónlist
var hennar áhugamál, hún unni
vandaðri tónlist hvaða nöfnum sem
hún nefndist. Hún var næm fyrir
öllu sem vel var gert. Lóa var
tengdamóðir mín og hún var einnig
vinur minn, hún gaf mér svo margt
sem gott er að minnast nú þegar
hún er gengin.
Hún leit á lífíð með raunsæjum
augum en var glettin og skemmtileg
þegar það átti við, hún laðaði að
sér menn og málleysingja.
Vinahópurinn var stór, kom það
glöggt í ljós þegar hún var lögð til
hinstu hvílu að Laugardælum. Vinir
og vandamenn allstaðar af landinu
gerðu sér ferð til að fylgja henni
síðasta spölinn.
Ég hafði orð á því við góðan vin
Byggðarhomshjóna að mér hefði
þótt fjölmennt við útförina. Ég
undra mig ekki á því, sagði hann,
hún var þannig kona og þetta var
þannig heimili. Þessi orð þurfa ekki
frekari skýringar við. Þetta var
þannig heimili, sem Lóa gæddi svo
mildum blæ, veröld sem hún leifði
okkur að kynnast. Okkur sem minn-
umst hennar með þægilegum og
ljúfum minningum..
Kristján Einarsson, Selfossi
Hrefna Ingólfs-
dóttir — Minning
Fædd 22. júlí 1948
Dáin 29. júlí 1988
Tveir áhrifamestu og yndisleg-
ustu þættir mannlífsins em hin
fagra sumartíð og æskan. Við Is-
lendingar tölum alltaf fyrst um
veðrið við hvert viðmót, og látum
óspart í ljós ánægju okkar og hrifn-
ingu Jiegar veðrið er blítt og fag-
urt. Astæðan fyrir þessu mun vera
sú, að lengst af hefíir dugandi fólk
byggt þetta, oft nefnda harðbýla
land, þar sem veður getur komið
úr öllum áttum, af hinum ýmsu
gerðum á einum og sama sólar-
hringnum: Þessu hefur hið vökula
auga hins vinnandi manns mátt
fylgjast með í aldanna rás. Einnig
hitt að aðalatvinnuhættimir til
lands og sjávar voru háðir veðrum
og vindum. Því þarf engan að undra
þótt að hin athafnasama þjóð gledd-
ist fögru veðri og góðu, sú gleði
er oss í blóð borin. Hinn sólargeisl-
inn var æskan, unga fólkið bömin
fögur og glöð allt í kringum okkur,
ánægjan sem þau hafa veitt okkur
verður aldrei mæld með vog.
Þessir fegurstu forgangsþættir
lífsins koma fyrst í hugann þegar
ég sest niður við ritvélina og hyggst
minnast Hrefnu Ingólfsdóttur. Óll
minning henni tengd minnir á þessa
tvo þætti lífsins. Það var á björtum
vordegi sem foreldrar hennar Ing-
ólfur Þórðarson og Friðrika Jóns-
dóttir komu fyrst í okkar heimahlað
á Eystra-Miðfelli með bömin sín tvö
Grétar 11 ára og Hrefnu að verða
8 ára vorið 1956. Þetta fólk var
okkur ókunnugt þá, en bauð af sér
góðan þokka við fyrstu sýn. Erindið
var að biðja okkur hjón fyrir Grét-
ar, sem sumardreng, þetta var upp-
hafið að nánum og góðum kynnum
við þetta fólk, á meðan líf þeirra
hjóna entist og síðan þau hlýju
kynni sem er við afkomenduma og
þeirra fólk. Ingólfur var þá og í
árafjölda skipstjóri á hvalveiðiskip-
unum, átti því marga ferð um Hval-
fjörðinn og að bryggju í hvalstöð-
inni. Það lá því einkar vel við að
fylgjast með innkomu hvalskipanna
frá Miðfelli, þaðan sást vel til þeirra
sigla Qörðinn. Á tveggja tíma fresti
töluðu hvalveiðimennimir í talstöð-
ina, á það tal var hlýtt, veiði og
annað skrifað í bók, og það í mörg
ár, svo ekkert fór á milli mála; það
var auðvelt að sjá út tímann til að
komast á bryggjuna. Þetta var ein
aðalástæðan fyrir því að Friðrika
og Hrefna vom hjá okkur á Mið-
felli oft mikinn hluta sumarsins.
Stundum fór Friðrika með manni
sínum í veiðiferð og varð þá Hrefna
stundum eftir hjá okkur, eða þegar
vel viðraði, að hún fékk að fara
sjóferð líka. Við sögðum stundum
í gríni að yngsta bam þeirra hjóna
væri búið að vera einu ári lengur á
Miðfelli en það var gamalt, vegna
þess að móðirin var það mikið á
Miðfelli þegar hún gekk með dreng-
inn. Hann hlaut nafnið Pétur Haf-
steinn, var látinn heita nafni frænda
Ingólfs, sem fórst með skipi sínu
við Færeyjar á þessum árum, hann
var mikill fjölskylduvinur í þessari
fjölskyldu. Ég gleymi aldrei hve
Hrefna litla varð harmi slegin þegar
andlátsfregnin barst alveg að óvör-
um, við sátum öll við snæðing á
hátíðisdegi þegar síminn hringdi og
bað um Ingólf, það var svipleg
fregn. Litli drengurinn Pétur, sem
bar nafn horfna frændans var hjá
okkur í mörg sumur, mig minnir
til 17 ára aldurs. Ég man hann
sagði þegar pabbi hans sagðist vera
búinn að ráða hann annað í vinnu
„svo það verður þá ekkert sumar
hjá mér ef ég verð ekki á Mið-
felli...“
Þessari fjölskyldu fylgdi glað-
værð og góðvild til allra svo allir á
heimilinu urðu heillaðir af þessu
fólki. í okkar fjölskyldu vom mörg
böm og sum á sama aldri og böm
þeirra hjóna, því myndaðist glaðvær
'V» t ÍL
og góður félagsskapur með þessu
unga fólki. Aldrei minnist ég að
ólæti eða ófriður fylgdi þessu unga
elskulega fólki, hitt verður mér
lengi minnistætt hversu þetta var
glaðvær og samstilltur bamahópur,
sem naut þess innilega að eiga
ómældar gleðistundir saman í sveit-
inni. Þessi samvera er upphafíð að
góðri vináttu, sem lengi verður við-
haldið ætla ég að vona. Hrefna var
glaðvær og góð stúlka, mjög dáð
sem eina stúlkan í fjölskyldunni,
þá ekki síst af föður sínum og öll-
um. Þau komu oft til okkar og
stoppuðu Jón Kjemlf og Hjálmfríð-
ur kona hans, (afi og amma
Hrefnu), á meðan hún lifði. Þau
létu oft í ljósi hrifningu sína og
ánægju yfír þessu góða samfélagi
þessa unga fólks, þau gerðu svo
sannarlega ekki uppá milli okkar
bama og þeirra. Allar em þessar
minningar okkur einkar kærar. Það
er reyndar listin að lifa, að fólkinu
megi koma vel saman og taka tillit
hvert til annars. Þegar þessara
samverustunda er minnst gæti
maður ályktað að þetta sé afar ein-
falt mál, og ég held að ef fólk vill
lifa glöðu frjálsu og yndislegu
mannlífi þá séu öll skilyrði til þess
á okkar dásamlega friðarlandi.
Þessir hugljúfu hugrenningar úr
sjóði minninganna, hljóta að koma
fyrst I hugann þegar ég minnist
Hrefnu Ingólfsdóttur. Hún var
43
Kveðjuorð:
Sigurður Hreinn
Erlingsson
Fæddur 3. október 1968
Dáinn 28. júlí 1988
Siggi var hann ætíð kallaður, eða
Siggi Erlings. Þennan unga mann
höfum við þekkt frá því er hann var
smábam. Við kynntumst foreldrum
hans, Jakobínu Theódórsdóttur og
Erlingi Guðmundssyni haustið 1965.
Veturinn 1966 bjuggum við í sam-
félagi með sonum okkar í Kópavogi.
Erlingur og Sölvi sátu saman í
Stýrimannaskólanum og útskrifuð-
ust þá um vorið. Var að vonum mik-
ill samgangur á milli íbúða og lærðu
þeir félagar mikið saman þennan
vetur. Hefur ætíð haldist mikill og
náinn vinskapur á milli okkar, sem
aldrei hefur borið skugga á.
Eftir skólaslit um vorið skildu leið-
ir um stund. Við fluttum til Akra-
ness, en þau til Tálknafjarðar. Tæp-
um þrem árum síðar fluttum við til
Tálknafjarðar og var gleði okkar
mikil yfír því að geta hist oftar og
endumýjað vinskap fjölskyldnanna.
í millitiðinni höfðu þau misst annan
son, Sigurð eldri, sem var með okkur
í Kópavogi, en hann drukknaði 5 ára
gamall. Fyrsti sonur þeirra dó koma-
bam.
Sár sorg hafði barið að dymm hjá
þeim og um svipað leyti varð Sigurð-
ur, bróðir Jakobínu, komungur efni-
spiltur úti, þar fyrir vestan. En þá
kom bjartur rauðhærður sólargeisli,
Sigurður Hreinn, inn í líf þeirra.
Siggi var sannkallaður sólargeisli
foreldra sinna, hann fæddist 3. októ-
ber 1968.
Snemma kom í ljós að þetta var
dugnaðarstrákur sem ætíð vildi
bjarga sér sjálfur. Alltaf var hann
mannkostum búin, sem hún átti kyn
til. Allt var þetta traust fólk, heiðar-
legt, dugmikið kjamafólk, sem batt
vináttu sína órofa tryggðarböndum,
slíkra vina er gott að minnast.
Hrefna átti góður brautargengi að
mæta, fyrst í föðurgarði, þar sem
allur frami var í boði, einnig eftir
að hún giftist sínum eiginmanni,
Finni Jóhannssyni smíðameistara,
miklum drengskapar- og dugnaðar-
manni, sem kunni vel að meta kosti
konu sinnar og reyndist mikill og
góður heimilisfaðir. Hann reisti
þeim með eigin hendi stórt og fal-
legt íbúðarhús í Mosfellsbæ. Hús-
móðirin lagði sinn metnað í að búa
þeim gott heimili og fallegt. Þannig
verður árangurinn þegar gott dug-
andi fólk vinnur saman af samstillt-
um hug og vilja. Þeim hjónum
fæddust þrír efnilegir synir, sá elsti
er að stofna sitt heimili með ungri
konu og farinn að heiman, hann
heitir Ingólfur, næstur er Jón Andri
og fermdist í fyrra, yngstur er
Valdimar 6 ára. Ég frétti að Hrefna
hefði sýnt æðruleysi og hugrekki í
sínum veikindum, það var henni
líkt. Það er kannski af eigingimi
að hryggjast þegar ský dregur fyr-
jr sólu á miðjum fögrum degi, eins
og nú hefur gerst. En þessar mann-
legu tilfínningar verða vart af okk-
ur máðar. Söknuðurinn er sár þegar
litið er yfír farinn veg, þessi unga
elskulega kona er kvödd frá sínum
ástvinum, og það á morgni lífsins
má segja, foreldramir féllu báðir
frá með stuttu millibili á góðum
aldri, sumir mega sætta sig við
þung örlög. Hinu má ekki gleyma
að lífíð er að láni, það er annar sem
ræður vegferð okkar, þar verður
engu um breytt. Hvenær sem á
móti blæs biðjum við hann ráða,
því skyldum við þá undrast hans
vilja. Þetta er allt óráðin spuming,
sem ekki verður svarað að sinni.
Hitt ber að muna að við stöndum
í þakkarskuld fyrir það góða sem
okkur hefur hlotnast í lífinu, hvort
heldur sem við njótum þess lengur
eða skemur. Eg bið ástvinum
Hrefnu Ingólfsdóttur allrar blessun-
ar. Ég bið þann sem lífíð gaf að
hugga, styrkja og bæta skaðann.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Valgarður L. Jónsson
brosandi þótt brosið væri dulúðugt,
því dulur var hann um sínar innctu
tilfinningar. En seiglan var alltaf til
staðar og hann komst það sem harSt
ætlaði sér. Siggi var vinfastur og
traustur, enda sýndi það sig að í
sumar var honum falin formennska
á bát frá Tálknafirði og gekk veiðin
mjög vel hjá honum. í haust ætlaði
hann f Stýrimannaskólann í
Reykjavík og var ákveðinn f að gera
sjómennsku að ævistarfí sínu. Hann
var búinn að sækja um húsnæðis-
stjómarlán til fbúðarkaupa og var
búinn að fá vilyrði fyrir því. Þetta
sannar að Siggi hugsaði stórt og
framkvæmdi það. Þann 28. júlf sl^.
vorum við stödd á heimili þeirra þeg-
ar bræðumir Siggi, Teddi og vinir
þeirra undirbjuggu ferðalag til Vest-
mannaeyja, var það hinsta ferð
Sigga. Við töluðum um það á heim-
leiðinni að við hefðum aldrei séð
hann svona bjartan og fallegan.
Þannig munum við minnast hans
með geislandi bjarta brosið. Elsku
Minna, Elli, Teddi og Gummi. Við
vonum að Guð gefi ykkur styrk í
sorg ykkar. Við trúum þvf að Siggi
hafi lokið skóla sfnum í þessari jarð-
vist og að hann hafi verið kallaður
til æðri starfa. Guð gefí að allar
góðu minningamar um sólargeislann
ykkar lýsi ykkur um ókomna framtíð.
Ragnheiður og Sölvi
Hann Siggi er dáinn! Þessu er
erfítt að trúa og enn erfíðara að
sætta sig við það. Enn eitt tilgangs-
laust slys, sem að þessu sinni snertir
okkur djúpt, því að við höfðum þekkt
og okkur þótti vænt um Sigga eins
langt aftur og við munum. Hvers
vegna hann, sem var svo ungur átti
eftir að gera svo margt og alltaf var
tilbúinn að hjálpa öðrum með alla
hluti?
Við höfðum verið leikfélagar frá
því að við vorum smástrákar, hann
var snar þáttur af daglegu lífi okkar
og vináttan hélst óbreytt þótt fjar-
lægð skildi að. Þótt hann sé horfínn
okkur úr þessu lffi mun minning
hans lifa í hugum okkar, minning
þess sem engum vildi illt.
Foreldrum hans og bræðmm vott-
um við samúð okkar.
Jón Ingi og Bjarni
Blóma-og
W skreytingaþjónusta ®
™ hvertsemtilefnider.
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Álfhcimum 74. sír