Morgunblaðið - 17.05.1989, Side 61

MORGUNBLAÐIÐ MÍÐVIKUDAGUR 17. MAÍ 1989
61
Minning:
Snorri Asgeirs-
son rafverktaki
Fæddur 15. júlí 1926
Dáinn 4. maí 1989
Það er með sárum trega að við
kveðjum góðan föður. Hann var
okkur ekki aðeins góður faðir, held-
ur einnig okkar besti og traustasti
vinur.
Þær voru ófáar stundirnar sem
við bræðumir áttum með honum
þegar hann var að sýsla á verkstæð-
inu sínu og þótt við höfum sjálfsagt
oft flækst fyrir honum lét hann
okkur aldrei finna það. Þvert á
moti lét hann okkur finnast við
vera þátttakendur í því sem hann
var að gera og kom fram við okkur
sem félaga og jafningja. Með hon-
um fannst okkur við vera fullgildir
menn þótt við værum aðeins nokk-
urra ára kríli.
Árið 1965 eignaðist pabbi jeppa
sem fylgdi okkur í fjölda ára og
veitti okkur meiri gleði en nokkur
annar hlutur. Margar vafasamar
fjallaferðir fórum við og alltaf var
það á pabba sem mest mæddi. í
þessum ferðum komu fram allir
hans bestu eiginleikar og þar áttum
við_ okkar bestu stundir.
í þessum ferðum kom best fram
hve náin foreldrar okkar voru. Allt
sem þau gerðu, gerðu þau saman
og bar aldrei skugga á samband
þeirra. Erfítt er að hugsa sér annað
þeirra án hins því í raun voru þau
eitt.
Á þessari skilnaðarstund er okk-
ur efst í huga þakklæti fyrir sam-
fylgdina öll þessi ár.
Björgvin Gylfi og Ásgeir Valur
Tengdafaðir minn, Snorri Ás-
geirsson, rafverktaki, lést að heim-
ili sínu aðfaranótt 4. maí sl. Fréttin
kom sem reiðarslag því síðustu
fréttir af heilsu Snorra voru þær
að honum hefði ekki liðið jafnvel í
langan tíma. Uppstigningardagur,
hlýjasti og sólríkasti dagur vorsins
í Kaupmannahöfn, virkaði grár og
nagur eftir slíka harmafregn.
Eg hitti Snorra fyrst í janúar
1982 þegar mér, ástæðunni fyrir
þvi að eldri sonurinn sem var heima
í jólafríi hafði ekki sinnt fjölskyld-
unni sem skyldi, var boðið í þorra-
mat á Þinghólsbraut 37. Ég sem
borða ekki súran mat og hafði aldr-
ei þorað að bragða hákarl reyndi
að standa mig vel og gleypti hvem
hákarlsbitann á fætur öðrum svo
ég yrði nú ekki dæmd úr leik strax
í fyrstu umferð.
Snorri var mjög hár og myndar-
legur maður sem veitt var eftirtekt
hvar sem hann fór fyrir ljúfa og
glæsilega framkomu. Hann var ör-
látur maður og tilbúinn að deila því
sem hann átti með samferðafólkinu.
Snorri kvæntist árið 1951 Krist-
jönu Heiðberg Guðmundsdóttur.
Það duldist engum sem til þekktu
að þar vom hamingjusöm og sam-
rýnd hjón og vom þau enn eftir 38
ára hjónaband eins og nýtrúlofað
par.
í gegnum hugann þjóta minning-
ar um samvemstundir sl. 7 ár og
langar mig að nefna ferð sem við
„litla fjölskyldan" fómm ásamt
Kristjönu og Snorra sl. sumar á
ættarmót norður í Ófeigsfjörð það-
an sem Snorri var ættaður. Ég sé
Snorra ljóslifandi fyrir mér þar sem
hann situr á fjömsteini í Norður-
fírði og horfir yfir æskuslóðirnar.
Hann vissi að þetta var síðasta ferð
hans á Strandimar, hann var að
kveðja æskustöðvamar.
Litlu dætur mínar og sonardætur
hans þær Karen Lilja og Eva Björk
minna svo áþreifanlega á að lífið
heldur áfram, þær sýna enga mis-
kunn.
Kristjana mín, ég vil senda þér
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Eftir lifír minningin um góðan
mann.
Guðfinna Alda Skagfjörð
Það er erfitt að sjá á bak sam-
ferðamanna sinna, einkum þeirra,
sem vmaður hefur haft mikil og
náin samskipti við í gegnum árin.
Mér varð hverft við er éjg frétti
skyndilegt fráfall Snorra Asgeirs-
sonar, við Snorri höfðum þá fyrr
um daginn verið að ganga frá
ýmissi pappírsvinnu. Við bmgðum
á létt tal og minntumst á mörg
atvik, spaugileg flest, er spönnuðu
okkar samvinnu í nær þijátíu ár.
Þetta er skrítið eftir á, það er eins
og allt sé ákveðið, að við skyldum
akkúrat þá hittast og eiga svo minn-
isstæða stund saman.
Þótt við Snorri ættum samleið í
öll þessi ár, þá töluðum við lítið um
ættir okkar og skyldmenni, svo því
öllu sleppi ég her.
Kynni okkar Snorra hófust í sept-
ember 1961, er ég hóf störf hjá
verksmiðjunni Vífilfell hf., sem ann-
ar af tveim vélstjómm hjá fyrirtæk-
inu, þá hafði Snorri sem rafverk-
taki fyrirtækisins lagt raflagnir og
allt sem að rafmagni laut, en þá
Fæddur 14. september 1906
Dáinn 9. apríl 1989
Fallinn er einn úr hópi þeirra er
eiga síðustu ár sín í Fellabænum.
Fyrir fáum ámm hvarf Jón Þórar-
insson til feðra sinna. Nú er það
Hrafnkell Elíasson, Keli, frá Hall-
geirsstöðum í Jökulsárhlíð, eins og
hann gjarnan var nefndur af kunn-
ugum. Yfir báðum þessum mönnum
var léttur svipur, þeir býsna oft á
gangi hér í þessu litla samfélagi
og mátti lesa úr háttum þeirra og
tali ótvíræðan blæ kjarks, mann-
dóms og þrautseigju og lífsgleði
langrar og gifturíkrar ævi. Vafa-
laust vom þeir ekki líkir. Jóns var
áður minnst. Hrafnkel þekkti ég
lítið þar til leiðir lágu saman hér
um svo sem 8 ára skeið.
Þegar ég datt skyndilega inn í
þingmennskuna fór ég smám sam-
an að kynnast fólkinu á Austur-
landi. Hrafnkell var mikill og ein-
dreginn framsóknarmaður, og það
ber að viðurkenna að persónuleg
kynni urðu þar minni, en við þá,
sem taldir vora okkar menn. Aust-
urlandskjördæmi er stórt og póli-
tískar venjur að heimsækja stuðn-
ingsmenn og til þess býsna rík al-
menn krafa. En kunnugir vita að
var tekin í notkun ný vélasamstæða
í nýjum sal, sem mörkuðu þáttaskil
hjá fyrirtækinu varðandi fram-
leiðslu á coca cola.
Framleiðslan jókst hröðum skref-
um og varð að vinna á þrískiptum
vöktum i lokin, ekki var ónýtt að
eiga Snorra að, hann þjónustaði
fyrirtækið á. öllum tímum sólar-
hringsins, alla daga jafnt. Þótt hann
væri rifinn upp um miðjar nætur,
þá mætti hann til leiks léttur í lund
með bros á vör, skellti á mann
spaugsyrði og hló um leið.
Fyrirtækið jók framleiðslu sína
heimili Hallgeirsstaðahjóna Lám
Stefánsdóttur og Hrafnkels, var
einstaklega athyglisvert. 16 böm,
sem öll komust upp af sama for-
eldri er ekki saga, sem víða hefír
gerst á svipuðum tíma. Ég var
smám saman að öðlast skilning á
gildi þessa dæmis af Hallgeirs-
staðahjónum, og ég man að í einu
af Morgunblaðsbréfum mínum frá
því ég var við Lagarfossvirkjun
gerði ég þetta að umtalsefni.
Síðustu árin hér í Fellabæ kynnt-
umst við talsvert. Hann var oft á
ferli, röskur á gangi þótt haltur
væri, síhress og ræðinn, hvatur í
orði sem hreifingum og fullur áhuga
frá hvirfli til ylja. Oft kom ræðan
niður við ástand þjóðmála, og varð
samtalið ekki deiluefni. Hrafnkell
var grenjaskytta lengi ævinnar, al-
gengt samheiti slíkra viðfangsefna.
Það var áhugavert að heyra hann
lýsa minningum frá þeirri ævi.
Hann átti tæpast orð að lýsa þeirri
dýrð í öræfa- eða fjallakyrrð, sem
lágnættið bjó yfír og fögnuði lífsins
upp úr klukkan tvö að nóttu, þegar
náttúran tók öll að hljóma í kvaki
og fuglasöng. Eins og segir í Dísu-
kvæði Davíðs: Og jörðin verður
harpa með hundrað þúsund strengj-
og ný verksmiðjubygging með nýrri
vélasamstæðu var reist í Árbæjar-
hverfí í lok ársins 1973. Þá var
Snorri að sjálfsögðu kallaður til og
hans menn. Ýmsir byijunarörðug-
leikar gerðu vart við sig og var
ekki ónýtt að eiga Snorra að og
kom þá best í ljós hve góður fag-
maður Snorri var.
Þannig liðu árin, nóg að takast
á við. Fyrirtækið jók umsvif sín enn
og bætti við húsa og vélakostinn í
takt við aukna og fjölbreyttari
framleiðslu að kröfum tímans og
var Snorri þar til staðar sem og
áður.
Allt hefur sinn enda og svo er
um lífshlaup okkar. Það er undar-
legt að vita til þess að eiga ekki
eftir að sjá Snorra á svæðinu með
tæki sín og tól, laga og bæta, en
svona er lífið.
í einkalífínu var Snorri lánsmað-
ur, það sagði hann mér sjálfur,
hann hafði við hlið sér trygga og
dugmikla konu, Kristjönu Heiðberg
Guðmundsdóttur, sem stóð með
honum í blíðu og stríðu í hart nær
fjömtíu ár.
Drengimir þeirra, Björgvin Gylfí
og Ásgeir Valur, hafa stofnað sín
heimili og sonarbömin em orðin tvö.
Um leið og ég kveð Snorra Ás-
geirsson og þakka honum löng og
góð kynni, bið ég góðan Guð að
styrkja eftirlifandi konu hans,
drengina þeirra og fjölskyldur og
aðra ástvini.
Smári S. Wium.
um, sem heilladísir vorsins í sólskin-
inu slá. Næmi til að taka við fögn-
uði náttúmnnar, er eðlisgjöf al-
mættisins. Kjarkur og máttur til
að milda erfiða lífsbaráttu.
Hrafnkell rétti víða hjálparhönd
þessi síðustu ár. Starfslöngun og
starfsgleði hans virtist lítt viðráðan-
leg. Það varð ekki langur tími
síðast, sem hann varð að draga sig
í hlé. Ein sýn mætir ekki framar
auganu hérna í Fellabænum. Keli
á hvatlegu rölti á götunni.
Kirlq'an á Egilsstöðum var nær
fullsetin við útför hans. Alúðar-
kveðja til Lám Stefánsdóttur ekkju
hans og alls hins stóra hóps afkom-
enda og skylduliðs.
Jónas Pétursson
Við fínnum öll mikið til, en minn
huga sefar mynd af litlum léttum
líkama í sterkum hlýjum örmum afa
Baldurs.
Elsku Nanna og fíölskylda. Ég og
fólkið mitt biðjum Guð að blessa
ykkur og hugga.
Blessuð sé minning góðrar stúlku.
Hrefiia
Málningar-
límbönd

ÁRVÍK
ÁRMÚU 1 -REYKJAVÍK-SlMl 687222 -TELEFAX 687295
AFGASRÚLLUR
fyrir bílaverkstæði
Olíufélagið hf
681100
Honda 89
Accord
Sedan
2,0 EX
Verð f rá 1232 þúsund,
miðaö við staðgreiðslu á gengi 1. maí 1989
GREIÐSLUSKILMÁLAR
FYRIRALLA.
ÍHONDA
VATNAGÖRÐUM 24, RV(K„ SÍMI 689900
Anua Rún Jóhannes-
dóttir - Minning
Fædd23. janúarl976
Dáin 7. maí 1989
Grikkir töluðu um að fegurð sálar
væri í réttu hlutfalli við hreysti og
ræktun líkamans. Þetta getur vissu-
lega átt við. En fegursta sál sem ég
hef þekkt bjó í litlum og veikum
líkama. Þetta er sálin hennar Önnu
Rúnar, þrettán ára vinkonu minnar,
sem kvaddi lífið sunnudaginn 7. maí.
Allt frá fæðingu þurfti hún að
þola mikil veikindi. En dugnaður
hennar og bjartsýni vom slík, að við
sem kvörtum yfir smámunum og
körpum um veraldleg gæði, ættum
að taka okkur líf hennar og baráttu
til fyrirmyndar.
Anna Rún var ástrík stúlka sem
unni öllum og öllu. En ást hennar
var líka endurgoldin af umhyggju-
samri og fórnfúsri móður; fjölskyldu
og vinum. Annað heimili Onnu Rúnar
var Landspítalinn. Þar fékk hún góða
umönnun. Hún sagði svo oft: „Hér
em allir mér svo góðir".
Þeir sem eldri em vita hve átt-
hagaböndin em sterk. Þó Anna Rún
væri ung fékk hún að kynnast því
að vera langtímum saman fjarri
sínum átthögum. Því meiri var gleð-
in þegar hún hafði tækifæri til að
komast heim í sína kæm Dalasýslu.
Heim í Buðardal og til afa og ömmu
í Hjarðarholti.
Eg er þakkiát fyrir að hafa kynnst
þessari yndislegu stúlku og fjöl-
skyldu hennar. Þau hafa gefíð mér
mikið og kennt mér svo margt. Þeirra
líf og b arátta hefur helgast af trú,
von og kærleika.
Sá sem heimsækir fársjúkt bam
með litla gjöf eða til að stijúka þjáð-
an vanga óg fær að launum sindr-
andi bros. Þau laun em ríkuleg.
Þessa auðlegð geymi ég í hjarta
mínu. Minningu um yndislegt barn,
Önnu Rún.
Minning:
Hrafhkell Elíasson
frá Hrafhkelsstöðum