Morgunblaðið - 19.01.1991, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 1991
31
Minninff:
Siguijóna Einars-
dóttir, Siglufirði
í dag, 19. janúar, verður elskuleg
amma mín jarðsungin frá Siglu-
Ijarðarkirkju. Hún lést 11. janúar
sl. á Siglufjarðarspítala. Hafði
heilsu hennar hrakað mjög, sérstak-
lega eftir að hún varð fyrir því að
axlar- og lærbrotna sl. vor og trúi
ég því að hún hafi verið hvíldinni
fegin.
Hún amma Sigurjóna fæddist að
Steinavöllum í Flókadal, Fljótum, .
22. ágúst árið 1990, dóttir hjónanna
Önnu Jonsdóttur og Einars Bald-
vinssonar. Á fjórtánda ári fór hún
til Siglufjarðar og réðst þar í vist
til Halidórs Jonssonar kaupmanns
og konu hans, Kristínar Hafliða-
dóttur. Á því heimili vann hún, þar
til hún giftist 20. maí 1919 Joni
Gunnlaugssyni rafvirkja. Með sér í
búið tók hún tvö yngstu systkini
sín, þar sem móðir hennar hafði
látist árinu áður. Einnig bjó Einar
langafi hjá þeim í mörg ár.
Afi og amma eignuðust tvö börn.
Önnu, sem giftist Ólafi Hannessyni
símritara á ísafirði og eignuðust
þau tvö börn, og Gunnlaug raf-
virkja á Siglufirði sem giftist Þuríði
Andrésdóttur og bjuggu þau í hús-
inu hjá afa og ömmu í um tuttugu
ár, ásamt þrettán börnum sínum.
Einnig tóku afi og amma í fóstur
stúlku, Sigríði Samúelsdóttur, og
ólst hún upp hjá þeim frá barns-
aldri. Sigríður er gift Gunnari Her-
bertssyni og eiga þau tvo syni.
Ég á mjög góðar minningar frá
því ég var barn og fékk að fara til
afa og ömmu á Siglufirði mörg
sumur.
Bærinn iðaði af lífi, atvinna mik-
il og fólksfjöldinn slíkur að mér
fannst ég vera komin í stórborg.
Amma var auðvitað í síld eins og
flestar konur í bænum og ég man
hve spennandi mér þótti að vakna
um miðjar nætur þegar kallað var
„ræs“ fyrir utan gluggann. Verst
var að fá ekki að fara með. En að
börn færu í næturvinnu kom ekki
til greina. Hún ammaSiguijóna var
ströng, það þýddi ekkert að væla.
Börn áttu að fá nægan svefn, holl-
an mat, vera hrein og dugleg að
lesa. Hún hugsaði ákaflega vel um
börn, sín og annarra.
í sumar er hún varð níræð fórum
við nokkur í heimsókn til hennar,
og þó svo hún áttaði sig ekki á
okkur öllum, þá spurði hún:
„Hverng líður börnunum, hvernig
gengur þeim í skólanum?"
Ekki minnist ég þess að amma
svæfi á daginn eða legði sig þó
búin væri að salta síld hálfa eða
alla nóttina. Og heimilið hennar
ömmu fór ekki aldeilis úr skorðum
þrátt fyrir mikla vinnu, gestagang,
féiagsstörf og okkur barnabörrtin
meira og minna hjá henni og afa.
Húsið ilmaði ætíð eins og væru
að koma jól, af sápu, bóni og góðum
mat. Stéttin utan við húsið var sóp-
uð, það var eins og ekkert gler
væri í gluggunum, svo vel var púss-
að, og „hortensísur" hef ég ekki séð
fallegri síðan þær hurfu úr glugg-
unum hennar ömmu Siguijónu í
Lækjargötunni. Dugnaðurinn var
mikill og svo einstaklega vel farið
með alla hluti.
Afi dó árið 1961, en amma hélt
heimili og vann fulla vinnu til átt-
ræðisaldurs. Síðar fór hún á Elli-
heimili Siglufjarðar til dvalar.
Starfsfólki Elliheimilis og
Sjúkrahúss Siglufjarðar, svo og
einu barnabörnunum hennar ömmu
sem enn búa á Siglufirði, þeim
Birnu og Erlu Gunnlaugsdætrum,
sendi ég kærar kveðjur og þakkir.
' Megi amma min hvíla í friði.
Elva ÓlafsdóUir
Elsku amma okkar er dáin og
eftir lifa ljúfar minningar um góða
ömmu.
í húsinu hjá ömmu og afa, við
Lækjargötu 6 í Siglufirði, bjuggu
foreldrar okkar í 20 ár og ólumst
við flest systkinin þar upp, og má
því segja að amma og afi hafi ver-
ið stór þáttur í lífi okkar.
Afi dó á besta aldri, eða um sex-
tugt og muna því ekki öll systkinin
eftir honum enda mörg okkar ófædd
þá.
Það hefur eflaust oft verið erfítt
fyrir ömmu að umbera okkur og
allan þann hamagang sem hlýtur
að hafa fylgt svo stórum barnahóp,
en ekki erfði hún það við okkur.
Við vorum alltaf eins og hennar
eigin börn, og í hugum okkar ríkir
ávallt þakklæti til hennar fyrir alla
þá alúð og umhyggju sem hún sýndi
okkur og okkar fjölskyldum þegar
þær komu til sögunnar.
Þó svo að við flyttum úr húsinu
við Lækjargötuna vorum við alltaf
með annan fótinn þar. Það var svo
sérstakt að koma til ömmu. Húsið
ilmaði af hreinlæti og yfirleitt kom
maður að henni þar sem hún lá á
fjórum fótum og var að skúra og
bóna og enginn átti svo gljáfægð
gólf og hún amma enda ekki ósjald-
an sem maðurdá kylliflatur á þeim.
Oft dettur manni í hug allar fallegu
rósirnar hennar sem blómstruðu í
öllum litum í gluggunum hjá henni
og sem hún lánaði svo oft 17. júní
til þess að punta gluggana í Aðal-
búðinni. Og hvernig hún fór að því
að halda þeim lifandi ár eftir ár,
það skildi maður ekki.
Amma-vann alltaf í síld á sumrin
og seinna vann hún svo í Siglósíld
og flakaði síld í fleiri ár alveg þar
til hún hætti að vinna, þá orðin
áttræð, og segir sig sjálft að ekki
hefur amma slegið slöku við í þeirri
vinnu fyrst hún fékk að vera svo
lengi. Það kom nú í hlut yngri systk-
inanna að rétta ömmu hjálparhönd
síðari árin, eins og að fara í sendi-
ferðir, slá blettinn og sitt hvað ann-
að. Amma var afskaplega ákveðin
og akkúrat manneskja. Að gera
innkaupin fyrir ömmu var eins og
allt annað ekkert venjulegt, allt
varð að vera fyrsta flokks og aðalat-
riðið var að muna hvað allt kostaði
því hún spurði ætíð um verðið og
hvað maður fékk mikið til baka,
þetta varð oft eins og spurninga-
leikur því að hún hafði mjög gaman
af að reyna á kunnáttu okkar og
eftirtekt.
Við húsið hennar ömmu Sigur-
jónu var stór grasblettur og það
þurfti að slá og hirða hann vel og
reglulega. Það tók alltaf dágóðan
tíma að slá með gömlu sláttuvéiinni
enda varð það að vera vel gert, þá
var að raka og síðast en ekki síst,
það þótti okkur alveg hræðilega
asnalegt, en það var að sópa blett-
inn með strákúst og ná því sem
hrífan ekki tók. Amma var einstök
í sínum aðgerðum en hvað um það,
hún var góð kona og ekki bara við
okkur, hún vildi öllum vel og var
boðin og búin að hjálpa ef með
þurfti. Amma var mjög kirkjurækin
og sótti allar þær messur sem hún
gat og hvatti hún okkur til þess
líka. Það var svo gott að koma til
ömmu, og að borða hjá henni var
eins og að borða á fínasta veitinga-
húsi, bæði bjó hún til alveg sérlega
góðan mat og stjanaði við mann
eftir því.
Endalaust er hægt að riija upp
og það er svo margt sem minnir á'
ömmu og húsið, æskuheimili okkar.
Og svona var nú hjá henni ömmu
-segir maður gjárnan. Eins og til
dæmis á jólunum, það var svo hátíð-
legt að koma í fallegu stofuna henn-
ar. Þar stóð jólatréð svo fallega
skreytt á sínum stað og dropaserían
sem okkur þótti svo sérlega falleg
var þar alltaf á sama stað. Þar kom
að því að amma gat ekki verið ein
í húsinu. Hún var orðin lasburða
og varð það úr að hún fór á elli-
deild sjúkrahússins og það var er-
fitt fyrir hana að yfirgefa heimili
sitt eftir 65 ára búskap.
Við sáum hvernig þessari kjarna-
konu, sem alltaf hafði verið á þeyt-
ingi jafnt úti sem inni, hrakaði ört
eftir það.
Langömmubörnin urðu 33 og
mörg þeirra urðu þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast ömmu og það
var hátíðarsvipur á börnunum þar
sem þau sátu svo stillt og prúð við
borðið hjá langömmu og horfðú
hugfangin á hvernig hún snerist í
kring um þau og svo sagði hún svo
margt skondið.
Með þessum fátæklegu orðum.
kveðjum við ömmu okkar og þökk-
um henni alla þá ástúð og hlýju sem
hún veitti okkur á meðan hún lifði,
og trúlega hefur hún áfram auga
með okkur úr fjarlægð.
Því svo elskaði guð heiminn, að hann gaf
son sinn eingetinn, til þess að hver sem á
hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft
líf. (Jóh. 3, 16.)
Innilegar þakkir til starfsfólks
sjúkrahússins fyrir góða umönnun
sem það veitti ömmu.
Fyrir hönd okkar systkinanna og
fjölskyldna þeirra.
Elva og Kristrún
Gunnlaugsdætur.
Alexander Gíslason,
Olkeldu - Minning
UPPLÝSINGAR: SfMSVARI: 681511 LUKKULÍNA: 991000
Fæddur 1. nóvember 1918
Dáinn 11. janúar 1991
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast vinar okkar hjóna, Alex-
anders, sem jafnframt var mágur
minn. Hann andaðist eftir nokkurra
daga sjúkrahúslegu í Stykkishólmi..
Vegferð hans hér í hörðum heimi
var hljóðlát og mótaðist af nægju-
semi og tillitssemi við náungann
og sína nánustu. Þannig kvaddi
hann og þetta líf.
Alexander var fæddur að Ölkeldu
í Staðarsveit og voru foreldrar hans
hjónin Gísli Þórðarson bóndi þar og
Vilborg Kristjánsdóttir, sem lifir
son sinn og dvelur nú á sjúkrahús-
inu í Stykkishólmi. Nokkurra daga
gamall fékk Alexander kíghósta,
sem oft var örlagavaldur fólks á
þessum árum, og þó einkum á þessu
síðasta stór-harðindaskeiði aldar-
innar.
Það var talið ganga kraftaverki
næst en þó fyrst og fremst góðri
umönnun að hann hélt lífi, en svo
gekk sjúkdómurinn nærri heilsu
hans að hann náði ekki þroska sem
önnur börn. Andlegur og líkamlegur
þróttur kom ekki, þó allt væri reynt
af foreldrum hans og læknum til
að bæta þar um. Var hann næstum
mállaus fyrstu 10 árin.
Um og eftir 1930 var honum
komið í Málleysingjaskólann í
Reykjavík. Jafnframt naut hann
góðrar umönnunar og kennslu Jó-
fríðar föðursystur sinnar og Ólafs
B. Erlingssonar manns hennar, svo
og dætra þeirra.
Að þessari skólagöngu bjó hann
alla tíð og gat nú talað og lesið
dálítið. Þó var mest um vert að nú
þroskaðist hann það vel andlega að
hann var sáttur við allt og alla þó
líkamlegur þróttur léti á sér standa.
lát Guðbjartar var hann meira og
minna í skjóli Þórðar bróður sins
og Margrétar konu hans, sem alla
tíð stuðluðu að góðri líðan hans, svo
og öll börn þeirra. Einnig skal get-
ið Önnu Olgeirsdóttur, sem var
ráðskona hjá aldurhniginni móður
hans nokkur ár.
Hann kunni vel að meta velvilja
og öryggi hjá þessu fólki, svo og
öllum ættmönnum sínum.
Eins og fyrr var sagt var Alli
sáttur við tilveruna þrátt fyrir lítil
veraldleg umsvif á langri ævi. Iiann
kom oftast eina ferð á ári á suður-
landssvæðið, til að heilsa uppá ætt-
fólk og brottflutta sveitunga. Hann
var þakklátur fyrir þessar ferðir,
þó málvöntun hindraði hann stund-
um að tjá sig nægjanlega.
Hann átti og marga góða kunn-
ingja í Staðarsveit og gat þess oft
við okkur Elínu hversu mikils virði
það væri honum að þeir tóku honum
sem jafningja.
Systkinabörn hans og börn þeirra
hændust að honum, en þó að kynn-
in væru mislöng héldu þau tryggð
við hann og hann við þau.
Hann bjó frá 1938 í sama litla
herberginu í Ölkeldu-húsinu, það
var hans einkaheimur, alltaf eins,
þó skipt væri um húsbændur. Síð-
asta árið bjó hann hjá frænday sín
um, Kristjáni Þórðarsyni, og Astrid
konu hans.
Við hjónin þökkum honum vin-
áttuna frá fyrstu kynnum og biðjum
honum velfarnaðar á ókunnum
þroskaskeiðum.
Þórður Kárason
Hann gat unnið ákveðin létt verk
fram á síðasta áratug og þótti vænt
um það, en tæknihluti og vélar gat
hann ekki tileinkað sér utan reið-
hjólið á vissu aldursskeiði. Helsti
munaður hans fyrir utan það að
blanda geði við fólk var hesturinn
hans, gæðingurinn góði og útvarps-
tækið nálægt rúminu.
Hann var á Ölkeldu alla sín ævi,
fyrst hjá foreldrum, meðan þeirra
naut við, síðan hjá Guðbjarti bróður
sínum og Ásdísi konu hans. Eftir
VERTU MEÐ - ÞAÐ ER G ALDURINN