Morgunblaðið - 28.05.1991, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. MAÍ 1991
Tríunifih
VORLINAN
H-BÚÐIN
HRÍSMÓUM 2, GARÐABÆ
BORGARTUNI28, SIMI622901.
L
Lmó 4 stoppar vlA dymar
Kveðjuorð:
Helga Gunnarsdóttir
tónmenntafræðingur
Það var fyrir tveimur árum að
leiðir okkar Helgu Gunnarsdóttur
lágu saman í starfi fyrir Nordisk
Pedagogisk Union (Samtök nor-
rænna tónlistar- og tónmennta-
kennara).
Helga hafði verið fulltrúi Tón-
menntakennarafélags íslands frá
árinu 1985 í þessum samtökum og
tekið mjög virkan þátt í starfi þeirra
og ráðstefnum sem haldnar eru
annað hvert ár. Ráðstefnan 1989
var haldin í Svíþjóð og vorum við
fulltrúar íslands í stjórn NMPU
þar. Fyrir mig, nýgræðinginn í
þessu samstarfi, var það ómetan-
legur styrkur að fá að fylgjast með
Helgu og kynnast samtökunum með
hennar hjálp. í lok ráðstefnunnar
tók Helga við embætti forseta
NMPU, og var hún þá búin að
kynna hugmynd sína um þema
næstu ráðstefnu, sem haldin yrði á
íslandi 1991, og staðsetningu henn-
ar, Laugarvatn. Það var með til-
hlökkun og nokkrum kvíða um fyr-
irsjáanlega mikla vinnu, sem við
héldum síðan áfram að hittast
ásamt starfssystkinum okkar og
byija undirbúning fyrir sumarið
1991. En bjartsýnin og óskin um
góðan árangur var aldrei langt und-
an og var hlutur Helgu þar ekki
sístur. Hún fann okkur fallega
mynd, sem nú prýðir auglýsingu
ráðstefnunnar. A þeirri mynd er
langafi Helgu, Helgi Helgason,
ásamt félögum í Lúðurþeytarafé-
lagi íslands með hljóðfæri sín við
Öxarárfoss á Þingvöílum. Með þess-
ari mynd tengdi hún saman þema
ráðstefnunnar, en það er: Tónlist
og náttúra, — við okkar fallega
landslag.
Félag tónlistarkennara vill þakka
Helgu hennar mikla framlag og ein-
lægan áhuga, sem hún sýndi öllu
því sem að tónlistarmenntun og
tónlistarmálum snýr.
Fyrir hönd félaga okkar í stjóm
NMPU, frá Finnlandi, Svíþjóð, Nor-
egi, Danmörku, Færeyjum og ís-
landi eru fjölskyldu Helgu færðar
innilegar samúðarkveðjur og þakk-
ir.
Ég vil þakka Helgu þau góðu
kynni sem við áttum og bið Guð
að styrkja Sigurgeir, Emblu, Sól-
veigu, Gunni og Steingrím í þeirra
miklu sorg.
Sigríður Sveinsdóttir,
formaður Félags
tónlistarkennara.
Það eru nú senn 17 ár síðan ég
kynntist henni Helgu Gunnarsdótt-
ur, frænku minni og vinkonu. Leiðir
okkar lágu saman í tónmenntakenn-
aradeildinni í Tónlistarskólanum í
Reykjavík, hún sprenglærð á loka-
ári, ég lítill busi. Frá fyrstu tíð þótti
mér mikið til þessarar frænku
minnar koma. Hún var aðsópsmikil
í fasi, talaði jafnan skörulega, var
föst fyrir og fylgin sér, söng eins
og engill og hló sérkennilegum, dill-
andi hlátri sem lét engan ósnortinn.
Það var aldrei lognmolla í kringum
Helgu í Brekku. Gilti þá einu hvort
starfsvettvangur hennár væri við
kennslu í Kennaraháskólanum. Tón-
listarskólanum eða Leiklistarskólan-
um, á fundum í tónmenntakennara-
félaginu, á bamakóramótum eða á
kóræfingum - alltaf var áhuginn
jafn brennandi og alltaf átti hún
jafn auðvelt með að hrífa fólk með
sér. Auk þess átti hún stórt hjarta
og hús sem rúmaði fjölda vina; stóra
og yndislega fjölskyldu, að ógleymd-
um Qölda ferfættra heimilisvina.
Ötullega lét hún félagsmál okkar
tónmenntakennara til sín taka og
síðustu árin var hún fulltrúi okkar
í samtökum norrænna tónlistar- og
tónmenntakennara, NMPU, og var
forseti stjómar félagsins þegar hún
lést. Það var einmitt á stjórnarfundi
Hallfríður Guðjóns-
dóttir, Akureyri
Það er rétt ár liðið frá því ég
drakk síðast kaffi í litla húsinu hjá
Fríðu á Geislagötu 1 á Akureyri.
Hún var þá áttræð orðín, en ung
og falleg eins og hún hefur alla
tíð verið. Ég hafði orð á því að
hún breyttist ekkert þrátt fyrir
aldurinn. Hún mótmælti og sagði
heilsuna á förum og kvaðst vona
að hún fengi að fara fljótt. Gamal-
menni vildi hún ekki verða.
Ég tók þetta ekki alvarlega,
enda bar hún þessa engin merki,
og við ræddum um gamla tíma.
Þegar ég var strákur bjuggu þau
í lítilli risíbúð í Búlandi, sem er
nýbýli byggt úr Pálmholtslandi,
Hallfríður og maður hennar, Sig-
urður frændi minn Sveinbjömsson.
Faðir minn og hann voru systra-
synir. í Búlandi bjóð föðurbróðir
minn Halldór Ólafsson oddviti og
fjölskylda hans. Þarna var einnig
Sveinbjöm faðir Sigurðar síðustu
ár sín. Þetta var áður en þjóðin fór
að græða og breyta gróðanum í
hallir. Þá var víða búið þröngt.
Á stríðsárunum fluttu Fríða og
Siggi til Akureyrar. Keyptu lítið
hús á Geislagötu 1 og bjuggu þar
meðan bæði lifðu og Fríða eftir lát
Sigurðar. Sigurður Sveinbjörnsson
var erfíðismaður alla tíð og kona
hans gekk líka í ýmsa vinnu. Þetta
var þó ekkert venjulegt verka-
mannsheimili. Þar vom í öndvegi
hannyrðir húsfreyjunnar og bækur
húsbóndans. Sigurður las mikið og
orti sjálfur, eins og fleiri í þeirri
ætt. Á efri ámm gaf hann út tvær
ljóðabækur.
Þegar ég hafði viðkomu á Akur-
eyri leit ég stundum innfyrir á
Geislagötu 1 og drakk þar kaffí
og át stóra skammta af heimabök-
uðum kökum með kaffinu. Og
þarna var talað um fleira en veð-
rið og skepnuhöldin. Eftir að ég
/mH7ÍÐ\H
Oliufélagiö hf
ÚRVALS bón- og
hreinsivörur!
í Kaupmannahfífn fyrir rúmu ári,
sem hún kenndi sér meins af þeim
sjúkdómi sem hefur nú lagt hana
að velli. Sá fundur var haldinn til
að undirbúa ráðstefnu tónlistarkenn-
ara sem verður á Laugarvatni nú í
sumar og er mér til efs að af henni
hefði orðið ef ekki hefði til komið
eldmóður Helgu og trú á því að við
gætum staðið fyrir jafn veglegri
ráðstefnu og kollegar okkar á hinum
Norðurlöndum. Mikið hlakkaði hún
til að takast á við þetta verkefni og
mikið átti hún erfítt með að sætta
sig við að taka sér frí frá stjórnar-
störfum þegar heilsan brást. Síðustu
vikurnar, þegar hún var orðin fár-
sjúk, fylgdist hún engu að síður
grannt með öllum undirbúningi,
brýndi okkur busana og áminnti
okkur um að gleyma nú ekki þessu
eða hinu og að sjá til þess að þetta
eða hitt yrði nú gert almennilega.
Við höfum fylgst með henni beijast
hetjulega, full vonar og bjartsýni á
að þessum ósköpum færi brátt að
linna. Það er sárt til þess að hugsa
að hún verði ekki með okkur framar
og ósættanlegt gagnvart fjölskyldu
hennar, eiginmanni og börnum.
Þeirra bíður það erfíða hlutskipti að
læra að lifa án hennar. Ég er þess
hinsvegar fullviss að hún á eftir að
vera með okkur í anda og úr mínu
húsi fylgir sú bæn að hugur hennar
og kjarkur efli okkur hin sem kveðj-
um hana nú með kærri þökk fyrir
allt.
Tóta
var kominn suður, var ég spurður
í þaula um skáldskapinn í
Reykjavík. Hverslags menn þetta
væru Einar Bragi, Jón Óskar,
Hannes Sigfússon, eða hvað þeir
hétu nú þessir menn sem ortu ný-
móðins atómljóð, eins og þá var
kallað. Ekki var Sigurður skáld
sérlegur aðdáandi slíkrar ljóða-
gerðar, en forvitinn var hann.
Hallfríður kona hans hafði einnig
áhuga, og kanski var hún opnari
fyrir nýjungum en maður hennar.
Mér koma þau hjón gjarnan í hug,
er ég heyri neftida alþýðumenn-
ingu.
Ekki veit ég með vissu hvar
Hallfríður fæddist. Móðir hennar
var vestfírsk og dó tveimur árum
eftir fæðingu Hallfríðar. Faðirinn
Guðjón Hallgrímsson bróðir Þor-
láks bónda á Syðri Reistará, kom
barninu í fóstur til systur sinnar
Kristínar fyrri konu Halldórs föð-
urbróður míns. Bjó þetta fólk þá
allt í Pálmholti og þar ólst Hallfríð-
ur upp, en flutti með Halldóri og
Kristínu í Búland er það var reist,
og þá nýgift Sigurði. Þar bjó hún
í næsta nágrenni við mig á æskuár-
unum og mætti skrifa um það Iangt
mál, sem ekki verður þó gert hér.
Akureyri verður fátækari næst
þegar ég kem þar, því litla húsinu
á Geislagötu 1 hefur þá verið lok-
að, Hallfríður og Sigurður voru
bamlaus. Sigurður skáld Svein-
björnsson segir í einu ljóða sinna:
Þú fagra land með gullna roðageisla
ég geng þinn veg.
Og angan þina allar lífs míns stundir
ég að mér dreg.
Þar finn ég þig, sem fjötra marga leysir
og fagna þér.
Og gamlir draumar anda míns þá yngjast
og oma mér.
Svo þakka ég kaffíð og allt sem
með því hefur fylgt um dagana.
Jón frá Pálmholti
ov
m»6 ,»66VJ\\'3C