Morgunblaðið - 25.02.1992, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. FEBRÚAR 1992
Gestur Jóhannesson,
Akureyri - Minning
stofurnar. Nokkuð er það, að úr
þeim skóla komu margir við meiri
visku á sumum sviðum en miðlað er
í dag á margra ára skólagöngu. Öll
náðu þessi systkini háum aldri og
er Gestur sá síðasti sem hverfur
sjónum okkar.
Á annan dag jóla árið 1926, gift-
ist Gestur Lísbeti Tryggvadóttur.
Móðurætt henar var úr Skagafirði,
en föðurætt úr Fnjóskdal. Þar hall-
aðist ekki á með þeim hjónum hvað
dugnað og vinnusemi snerti og kom
það sér oft vel fyrir þau í lífsbarátt-
unni. Þau fluttu fljótlega til Akur-
eyrar og þar stundaði hann ýmiss
konar verkamannavinnu. Þau eign-
uðust 4 börn: Báru, Rögnu, Tryggva
og Sigurð, sem öll eru búsett hér á
Akureyri. Bamabömin urðu 13 og
bamabarnabörnin eru nú orðin 26.
Á þessum fyrstu búskaparárum
þeirra var atvinnuleysi töluvert
héma og víða fátækt og bágindi.
En Gestur var eftirsóttur til vinnu
og einhvem veginn tókst þeim að
sjá heimilinu farborða svo þar leið
enginn skort. Sótari bæjarins var
hann um 18 ára skeið og var eftir
það oft nefndur Gestur sótari og
kunni hann þeirri nafngift vel. Eftir
það vann hann í mörg ár í verk-
smiðjum Sambandsins, eða þar til
hann varð að hætta þar fyrir aldurs
sakir, og þó rúmlega það. Hann
þótti enginn eftirbátur sér yngri
manna til vinnu, þótt kominn væri
yfir sjötugt, og þar eins og annars
staðar þjónaði hann húsbændum
sínum af sömu trúmennsku og ein-
kenndi hann alla tíð.
Hann var mikill verkalýðssinni
og barðist fyrir bættum hag hinna
vinnandi stétta. Eflaust muna marg-
ir eldri borgarar hann með rauða
fánann í 1. maí-göngunni ár hvert.
í minningabrotum í bók séra Bolla
Gústavssonar má lesa er hann sér
fyrir sér hvar: „Sótarinn gengur
fremstur og heldur á Rauðum fána,
mikill um herðar, kjálkabreiður og
andlitið veðurbitið undir húfu-
skyggninu." Þegar heim var komið
eftir langan og strangan vinudag,
setti hann gjarnan upp gleraugun
og las Þjóðviljann sinn spjaldanna
á milli. Svo hurfu þeir af sjónarsvið-
inu um svipað leyti, Þjóðviljinn og
hann.
Gestur réðst fljótlega í það stór-
virki, ásamt mági sínum, að byggja
hús við Norðurgötu 34. Þar var fjöl-
skyldan með smábúskap í skúr á
baklóðinni til að drýgja heimilistekj-
urnar. Seinna byggði hann svo á
Reynivöllum 2, stórt hús, og þótti
þá mörgum í mikið ráðist af dag-
launamanni. En með harðfylgi og
útsjónarsemi þeirra hjóna gekk það
NOTAÐU
PENINGANA ÞÍNA
í EITTHVAÐ ÁNÆGJULEGRA EN
DRÁTTARVEXTI
Við minnum á gjalddaga
húsnæðislána sem var
1. FEBRÚAR
1, MARS____________________
leggjast dráttarvextír á
lán með byggingavísitölu.
cSb HÚSNÆÐISSTOFNUN RÍKISINS
LJ SUÐURLANOSBRAUT 24 108 REYKJAVÍK ■ Sl'MI 696900
Fæddur 6. september 1897
Dáinn 13. febrúar 1992
Það var friðsæll og ljúfur viðskiln-
aðurinn hjá hinni 94 ára kempu,
Gesti Jóhannessyni, er hann kvaddi
þennan heim síðdegis 13. þessa
mánaðar. Sáttur við lífið, sáttur við
dauðan og sáttur við Guð og menn.
í huga hans komst aldrei hinn
minnsti efi að um framhaldslíf eftir
veruna hér á jörðu og óttalaus fól
hann það sínum Drottni á vald. Síð-
ustu vikumar var harm farinn að
þrá það að fá að „kveðja", eins og
hann komst að orði. Það eina sem
hann óttaðist í sambandi við dauð-
ann, var í veikindum konu hans og
þegar hún lá banaleguna, ef hann
yrði kallaður á brott á undan henni.
Honum auðnaðist það að geta ann-
ast hana uns yfir lauk og eftir það
var honum ekkert að vanbúnaði.
Gestur, tengdafaðir minn, var
fæddur að Vestari-Krókum yst í
Fnjóskdal, 6. september 1897, sonur
hjónanna Sigríðar Sigurðardóttur
og Jóhannesar Sigurðssonar. Þau
fluttu svo að Ytra-Hóli sinn stóra
bamahóp, fimm syni og fimm dæt-
ur, við vinnu og eljusemi eins og
tíðarandinn bauð. Þá var ekki hægt
að stóla á styrki né tryggingar þó
eitthað bjátaði á, heldur aðeins á
eigin mátt og megin. Enda var þeim
ekki fisjað saman þessum systkin-
um, og alla tíð þekkt fyrir annað
en að sitja auðum höndum. Ekki
var um mikla skólagöngu að ræða
í þeirra uppvexti, nema í skóla lífs-
ins, en þann skóla nýttu þau sér
vel. Gamall maður þarna úr sveit-
inni sagði frá því á efri árum, að
mikil hátíð hafi verið hjá sér og sín-
um systkinum í æsku, þegar Sigríð-
ur á Ytra-Hóli kom í heimsókn.
Enginn hafi sagt eins skemmtilega
sögur og hún. Ekki efa ég að frá-
sagnarlist hennar hafl einnig fallið
í góðan jarðveg hjá þeim Hólsbörn-
um. Stundum er sagt að háskóli
fyrri tíma hafi verið íslensku bað-
★ GBC-Pappírstætarar
ÞýsK framleiðsla
Ýmsar stær&ir og gerðir fáanlegar
OTTO B. ARNAR HF.
Skipholti 33-105 Reykjavík
Símar 624631 / 624699
dæmi upp og alla tíð voru þau frek-
ar veitendur en þiggjendur.
Aldrei hafði Gestur svo mikið að
gera, að hann hefði ekki tíma til
að leggja náunganum lið ef á lá.
Þyrfti að gera við þak, slá lóð, eða
moka snjó af stétt, var Gestur
mættur og oftar en hitt, óbeðinn.
Ég veit að þeir eru margir sem
minnast hans með þakklátum huga.
Móðir Lísu, Hólmfríður Hall-
grímsdóttir, bjó hjá þeim í mörg ár
og létti undir með Lísu við heimil-
isverkin, en hún vann töluvert utan
heimilisins. Undir það síðasta, þegar
Hólmfríður var farin að heilsu, ann-
aðist Gestur hana ásamt konu sini
og fleirum, af mestu alúð. Hendum-
ar hans virtust ekki vel fallnar til
hjúkrunarstarfa, stórar hijúfar og
vinnulúnar. Þær reyndust þó duga
vel til þeirra starfa sem og annarra,
auk þess sem hans hlýja, góða hjarta
sló í takt við umönnunina, og það
hefir ekki lítið að segja. Eftir að
hún fór á sjúkrahús og þar til hún
lést heimsótti hann hana nánast
daglega og mataði hana á stöppuð-
um ávöxtum sem hafði með sér í
krukku.
Oftast fór hann á milli á hjólinu
sínu, það sem og annað sem hann
þurfti að komast leiðar sinnar og
það hentaði Gesti vel. Ekki sá hann
þó ástæðu til að fara alltaf að
ýtrustu nákvæmni eftir umferðar-
reglunum, þó bílakostur bæjarbúa
hefði aukist verulega á því tímabili
sem hann steig reiðhjól sitt á götum
Akureyrar. En hann slapp furðan-
lega frá óhöppum. í þau tvö skipti
sem hjólið hans fór halloka í þeim
viðskiptum reisti Gestur það við og
hélt ferð sinni áfram og fannst
óþarfí að íjasa neitt þar um.
Aftur reyndi svo á alúð hans og
umhyggju þegar heilsu konu hans
fór að hraka. Þá tók hann að Iokum
við eldamennskunni, auk þess að
hjúkra og hlynna að henni. Þó naut
hann þessi erfíðleikaár góðrar að-
stoðar Rögnu, dóttur sinar og henn-
ar manns, Davíðs, en þau bjuggu
alla tíð á neðri hæðinni á Reynivöll-
um 2. Lísu var það óljúf tilfínning
að flytja burt af heimili sínu, svo
hann stóð eins lengi og stætt var.
í nóvember 1984, þegar heilsa
hans sjálfs fór að bila, var breyting
ekki umflúin. Þau fluttu þá á Dval-
arheimilið Hlíð og nutu þar hins
besta atlætis. Lísa virtist ánægð og
þakklát, svo lengi sem hún gat látið
það í ljós. Hún lést svo 28. sept.
1989 og hafði þá verið rúmlliggj-
andi um nokkurt skeið. Gestur sat
sem fyrr með pijónana sína á stól
við rúmið hennar, þar til yfirlauk.
Gestur var glaðlyndur maður oft-
ast kátur og hress og með spaugs-
yrði á vörum. Aldrei minnist ég
þess í þau 37 ár sem ég þekkti
hann, að hann missti stjóm á skapi
sínu, og var hann þó alls ekki skap-
laus maður, en fór vel með það.
Ljúfmennskan og hjálpsemin sátu
alltaf í fyrirrúmi.
Hann hafði gaman af því að ferð-
ast um landið og var með afbrigðum
minnugur á þá staði sem hann fór
um, þótt langt væri um liðið. Það
var gaman að vera með honum út
á Flataeyjardal, þar sem hann
þekkti hvem hól og hveija hæð með
nafni. Þá flutu gjarna með sögur
frá liðnum tíma. Mest undraðist ég
þó minni hans, þegar hann var rúm-
lega níræður fór með okkur hjónun-
um fram að Sörlastöðum í Fnjóskad-
al. Þessa leið hafði hann farið ríð-
andi með ungu fólki, þegar hann
var 21 árs. Enn mundi hann nöfn
á kennileitum sem mættu augum
okkar og bæjum, sem komnir vom
nú í eyði og hvar þeir höfðu staðið.
Nú síðast, viku fyrir andlátið þuldi
hann af veikum mætti upp skyld-
leika á fólki úr dalnum sínum, og
er ég þess fullviss að þar var rétt
með farið.
Nú fáum við ekki lengur svör við
ýmsu því sem okkur hefur láðst að
spyija hann um. Nú er of seint að
skrifa niður eft.ir honum örnefnin á
Flateyjardalnum, eins og ég ætlaði
alltaf að gera, en kom ekki í verk.
Það er svo ótal margt sem nú er
orðið of seint.En við megum vera
þakklát fyrir allt sem hann hefír
gert fyrir okkur. Við megum líka
vera þakklát fyrir að hann fékk að
halda sinni andlegu reisn fram til
hins síðasta, þó líkaminn væri út-
bmnninn.
Við þökkum starfsfólki Hlíðar
frábæra ummönnun og hlýju í garð
þeirra Lísu og Gests, þessi ár sem
þau dvöldu þar.
, Þegar löngum starfsdegi er lokið,
þá er gott að hvílast.
Blessuð sé minning þeirra beggja.
Kristín Halldórsdóttir.
Minning:
Ásdís Kristjánsdóttir
Fædd 12. júní 1919
Dáin 18. febrúar 1992
Mig langar að minnast elsku-
legrar föðursystur minnar Ásdísar
Kristjánsdóttur. Eðlilega leitar
hugurinn aftur í tímann til bems-
kunnar þar sem Ása kom mikið
við sögu. Við systurnar dvöldumst
hjá þeim hjónum Ásu og Halla
þegar foreldrar okkar vom erlend-
is. Ekkert var skemmtilegra en
að fá að fara til Ásu þar sem við
systur vissum að yrði verulega
dekrað við okkur. Ása sagði okkur
systmm eftir andlát foreldra okkar
að ef við hefðum ekki átt góða
bernsku þá vissi hún ekki hver
hefði það. Það sem hún áttaði sig
ekki á var að hún átti stóran þátt
í að móta þessa hamingju á okkar
bernskuárum.
Ég man aldrei eftir henni öðm-
vísi en kátri og brosandi jafnvel
þó hún væri helsjúk, hún virtist
alltaf fínna eitthvað til að vera
glöð yfir.
Ófáar stundir áttum við þijár
systur ásamt móður okkar hjá
þeim Ásu og Halla þegar þau voru
nýkomin frá Ástralíu með spenn-
andi sögur og myndir þaðan. Þótt
Ása hafi verið lítt talandi á ensku
kom hún með spennandi sögur frá
Singapore og fleiri stöðum, faðm-
andi þá sem hún átti góð sam-
skipti við, þrátt fyrir litla kunnáttu
í málinu, en þannig var hún gerð.
Ekki var meiningin að koma
með neina lofræðu um hana Ásu
frænku, enda vita þeir það best
sem hana þekktu hvaða mann hún
hafði að geyma.
Mig langar bara að þakka henni
yndislegar minningar og ég votta
ykkur, Halli, Ema og Sissí, mína
bestu samúð.
Auður.
Ásdís Kristjánsdóttir var fædd
á Þingeyri við Dýrafjörð, en flutt-
ist ung til Reykjavíkur. Hún gift-
ist þar Haraldi Kristinssyni,
frænda mínum.
Af fyrstu minningum frá
bemskuárum mínum minnist ég
Ásu, eins og hún var alltaf kölluð,
þakklátum huga sem enn hefur
aukist við kynni fullorðinsára.
Hið góða andrúmsloft á heimili
hennar og snyrtimennska, sam-
fara víðsýni hugans um málefni
lífsins og góðvild til allra er hún
þekkti. Eg minnist dóttur þeirra
hjóna Ásu og Halla, Unnar, sem
var jafnaldra og leiksystir mín, en
lést á besta aldri og var öllum
harmdauði. Önnur dóttir þeirra
hjóna er Ema. Hún og maður
hennar John eru búsett í Ástralíu
ásamt sonum sínum. Ema kom
heim til íslands til að vera við jarð-
arför móður sinnar. Hið góða hug-
arfar og ágæt greind Ásu og ekki
síst hin prúðmannlega framkoma
manns hennar gerði heimsóknir á
heimili þeirra mér ógleymanlegar.
Viðræður um sameiginleg hugðar-
efni voru þroskandi og bætandi.
Þar sat gleði og góðvild í fyrir-
rúmi. Ég þakka henni fyrir allar
samverustundir okkar.
Guðs blessun fylgi minningu
hennar.
Guðbjörg K. Kjartansdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Hjartkær móðursystir mín Ás-
dís Kristjánsdóttir lést sl. þriðju-
dag eftir löng og erfið veikindi og
verður í dag kvödd frá Dómkirkj-
unni. Ásdís var búin að fá hvert
veikindaáfallið á fætur öðru, en
samt kom lát hennar eins og reið-
arslag yfir okkur ástvini hennar.
Við höfðum freistast til að ýta
hugsun um dauða langt í burtu
enda þótt góðu dögunum færi
stöðugt fækkandi.
Ása var fædd 12. júní 1919 á
Þingeyri við Dýrafjörð. Hún var
dóttir hjónanna Kristjáns Sig.
Kristjánssonar kennara og Guð-
rúnar Þorbjargar Kristjánsdóttur.
Systkini hennar voru Kristján,
fæddur 27. ágúst 1903, dáinn 24.
maí 1971, Guðni, fæddur 28. júlí
1905, dáinn 20. september 1977,
Einar, fæddur 5. febrúar 1907,
dáinn 28. september 1980, Ingi-
björg, fædd 2. júní 1911, dáin 20.
ágúst 1938, Kristinn Rósinkrans,
fæddur 18. mars 1913, dáinn 14.
desember 1930, Álfhildur, fædd
19. október 1916, Bjarni, fæddur
4. mars 1924, dáinn 4. september
1988 og Baldur, fæddur 7. febrúar
1921, dáinn 7. mas 1921. Nú er
Álfhildur móðir mín ein eftir af
systkinahópnum.
Ása giftist Haraldi Kristinssyni
15. janúar 1944 og hafði þeirra
fallega hjónaband því varað í 48
ár er hún lést. Þau eignuðust tvær
dætur Unni Ámýju, 13. ágúst
1946, sem lést 18. febrúar 1985,
aðeins 38 ára gömul frá tveim
ungum sonum, og Ernu, fædd 24.
apríl 1952, sem býr í Melbourne
í Ástralíu ásamt manni sínum John
Moore. Þau eiga tvo syni, en hafa
auk þess alið upp syni Unnar eftir
að hún lést. Þau Ásdís og Harald-
ur ólu einnig upp Sigrúnu Magnús-
dóttur fædda 19. maí 1957, hún