Morgunblaðið - 20.04.1993, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. APRÍL 1993
36
Minning
Sigurður Björnsson
húsasmíðameistari
Fæddur 7. september 1929
Dáinn 6. apríl 1993
Kveðja frá Fijáls-
íþróttasambandi Islands
í dag kveður fijálsíþróttafólk einn
af sínum bestu félögum. Sigurður
Bjömsson, heiðursfélagi FRÍ, var á
sínum yngri árum einn af bestu
ftjálsíþróttamönnum okkar. Átti
hann m.a. Íslandsmetið í 400 m
grindahlaupi um árabil.
Þó að ferill Sigxirðar sem keppnis-
manns hafi verið með ágætum eru
þó störf hans að félagsmálum hreyf-
ingarinnar á löngum starfsferli á
þann veg að hún stendur í þakkar-
skuld fyrir allt það sem hann lagði
til fijálsíþrótta í landinu.
Ungur að árum var Sigurður val-
inn til forustu í fijálsíþróttadeild síns
félags, KR. Varð strax ljóst að þar
fór maður, sem leysti öll verk sem
honum voru falin vel af hendi.
Árið 1964 var hann fyrst kjörinn
í stjóm Fijálsíþróttasambands ís-
lands og átti þar sæti samfellt í 20
ár, mörg síðustu árin sem varafor-
maður.
Allir sem störfuðu með Sigurði á
löngum stjómarferli minnast hans
sem hins dugmikla og ósérhlífna
starfsmanns. Hann var ætíð reiðubú-
inn að leysa þau verk sem vinna
þurfti, hvort sem þau voru stór eða
smá. Öll störf sem Sigurður tók að
sér voru unnin á þann hátt að sómi
var að og samstarfsmönnum hans
þótti ætíð öryggi að fela honum for-
ustu. Sigurður naut virðingar og
vinsælda meðal allra sem hann átti
samskipti við og munu margir fijáls-
íþróttamenn minnast með þakklæti
öruggrar stjómar hans í ferðum er-
• ændis, en hann fór sem fulltrúi
fijálsíþróttahreyfíngarinnar á mörg
stórmót og alþjóðleg þing.
Sigurður var kjörinn heiðursfélagi
FRÍ 1984, fyrstur manna, og sýnir
það vel þann hug sem fijálsíþrótta-
hreyfingin bar til hans fyrir langt
og gifturíkt starf.
Þótt Sigurður léti af stjómarstörf-
um í FRÍ hélt hann ótrauður áfram
að veita fijálsíþróttahreyfmgunni
liðveislu allt til æviloka.
Fijálsíþróttasambandið sendir eft-
irlifandi eiginkonu Sigurðar, Helgu
Magnúsdóttur, sem ætíð stóð við
hlið hans í fómfúsu og tímafreku
áhugastarfi, innilegustu samúðar-
kveðjur.
— Minningin um góðan félaga og
forustumann mun lifa meðal fijáls-
íþróttafólks.
Magnús Jakobsson, formaður.
Fráfall vinar míns Sigurðar
Bjömssonar bar að skjótt og aðeins
hafa liðið nokkrir mánuðir síðan ljóst
var að hann átti í stríði við alvarleg-
an sjúkdóm. Minnir þetta okkur
óþyrmilega á fallvaltleika lífsins og
bendir okkur á þá staðreynd, að
dauðinn gerir sjaldnast boð á undan
sér.
í huga mér koma æskuminningar,
efi við Sigurður, alltaf kallaður Siddi,
ólumst upp í sama húsi á Vífilsstöð-
_«m fyrstu 10 ár ævinnar og vorum
nær daglegir leikfélagar fram yfir
tvítugt. Hann var og mikill heimili-
svinur allrar fjölskyldu minnar. Leið-
ir skildu, en alltaf hélst mikil og góð
vinátta og ekki síst hin síðari árin.
Við þessi tímamót, þegar Sigurður
er kvaddur, er margs að minnast.
Ég minnist æskuáranna, en fljótlega
kom í ljós, að Siddi var efni í mikinn
afreksmann á sviði íþrótta og gat
stokkið lengra og hærra en nokkur
annar, er ég þekkti, og ber ég enn
mörg merki þess að hafa reynt að
leika þrautir hans eftir, t.d. stökkva
yfir skurði og girðingar, því miður
oft með skelfílegum afleiðingum.
Við fórum saman á íþróttavöllinn
árið 1947, þegar auglýst var eftir
efnilegu íþróttafólki, og gleymi ég
ekki svipnum á Brynjólfí Ingólfs-
syni, Jóhanni Bernhard og Benedikt
Jakobssyni, þegar Siddi var látinn
hlaupa, stökkva og kasta kúlu svo
nokkuð sé nefnt. Auðséð var að þeir
gerðu sér grein fyrir því að þarna
var mikið efni á fe.rðinni. Hann
keppti fyrir KR og eftir skammar
æfíngar og fyrsta keppnissumarið
varð hann íslandsmeistari í fjórum
íþróttagreinum. Hann varð síðan
margfaldur sigurvegari og átti ís-
landsmet hans í fjögur hundruð
metra grindahlaupi eftir að standa
í mörg ár, en sú keppnisgrein var
talin meðal þeirra erfíðustu. Siddi
keppti í mörg ár með frábærum
árangri, en síðan lagði hann gjörva
hönd á félagsmál fijálsíþróttmanna
og var varaformaður Fijálsíþrótta-
sambands íslands í fjölmörg ár og
var oft farastjóri í keppnisferðalög-
um innanlands og erlendis og naut
óskoraðs trausts til þeirra starfa.
Við Siddi unnum á sama vinnu-
stað mörg sumur, við heyvinnu á
Vífílsstaðabúinu undir stjórn föður
hans, Björns Konráðssonar, og síðan
fjölmörg sumur við byggingavinnu,
lengst af hjá Sigurlinna Péturssyni
húsasmíðameistara, en hjá honum
lærði hann síðan húsasmíðar. Á
sumrin fórum við oftast fjórir sam-
an, þ.e. við bræðurnir þrír og Siddi,
í löng ferðalög innanlands og í lok
júlí árið 1946 í ógleymanlegt og
ævintýralegt ferðalag með Drottn-
ingunni til Færeyja og Danmerkur
og komum sem hásetar á m.b. Ág-
ústi Þórarinssyni heim aftur frá
Svíþjóð.
Það bíður væntanlega betri tíma
að gera þessum þætti ævinnar betri
skil, en Siddi var ógleymanlegur
ferðafélagi, úrræðagóður og fljótur
að slá á léttari strengi. Við fórum
gangandi yfir Reykjanesfjallgarð sl.
sumar, frá Gönguskörðum til
Strandarkirkju, en þá rifjast upp,
að hann var með í fyrstu gönguferð-
inni til Strandarkirkju fyrir um 50
árum. Þá var lagt af stað frá Vífíls-
stöðum undir leiðsögn föður míns.
Var gönguferð þessi í alla staði
ógleymanleg, enda gafst góður tími
að rifja upp ýmsa atburði frá æsku-
árunum og annað, sem á dagana
hefur drifíð síðan.
Sigurður Björnsson var athafna-
samur byggingameistari og hafði
lengst af fjölmarga menn í vinnu
og mörg stórhýsi reisti hann um
ævina. Vann hann mörg verk fyrir
Rafmagnsveitu Reykjavíkur og þá
sérstaklega við að reisa spennistöðv-
ar víðs vegar á höfuðborgarsvæðinu.
Var hann mikils metinn sem frábær
fagmaður og orðlagður fyrir góðan
frágang verka sinna.
Sigurður var mikill gæfumaður í
einkalífi. Hann giftist 26. júní 1954
Helgu Magnúsdóttir og voru þau
mjög samrýnd og studdu hvort ann-
að til dáða. Hún gerði honum kleift
að helga sig félagsmálum eins og
rakið hefur verið og vann ómet-
anlegt starf við rekstur byggingafyr-
irtækisins. Ég heimsótti vin minn
Sigurð nokkrum sinnum í veikindum
hans og er mér ógleymanleg hjarta-
hlýja Helgu við bónda sinn við þau
tækifæri og alltaf fann hún réttu
orðin til þess að hughreysta hann
og örva. Hún átti ekki langt að
sækja mannkosti sína, enda dóttir
heiðurshjónanna Sigurlínu Ebenes-
ardóttur og Magnúsar H. Jónssonar,
mikils félagsmálafrömuðar og for-
manns félags prentara í 18 ár.
Þau hjónin, Sigurður og Helga,
eignuðust þijú mannvænleg böm,
sem eru: Sigurður Sævar; Björn,
kvæntur Sigurbjörgu Ingimundar-
dóttur og eiga þau tvö börn; og Sign-
hildur, gift Ulfari Óskarssyni og eiga
þau þijú börn. Var Sigurður mikill
fjölskyldumaður og var hans mesta
yndi að veija frítímum sínum í ná-
vist hennar. Hafði hann reist sumar-
bústaði til þess að fjölskyldan gæti
sameinast og átt gleðistundir saman.
Sigurður bar sterkt ættarmót frá
foreldrum sínum. Faðir hans, Björn
Konráðsson, sem var yfír 40 ár ráðs-
maður á Vífílsstöðum, var auk þess
einróma valinn oddviti Garðahrepps
til fjölda ára. Hann var mjög mikil-
hæfur í öllum störfum sínum og ein-
staklega ráðvandur, af stórmerkum
bændaættum úr Skagafírði, en hann
féll frá fyrir nokkrum árum. Móðir
hans, Signhild Konráðsson, lengi
ráðskona við Vífílsstaðabúið, var af
kunnum færeyskum ættum og er
enn mjög ern og sterk þrátt fyrir
margvíslegt mótlæti. Áttu þau hjón
fjögur myndarleg börn og hafa tvö
þeirra nú fallið frá, svo og tengda-
sonur langt fyrir aldur fram.
Sigurður var einlægur trúmaður
og bar þjáningar sínar af miklu þol-
gæði. Þau hjón nutu á heimili sínu
nokkra mánuði aðstoðar tveggja frá-
bærra hjúkrunarkvenna, sem þau
mátu mikils, og þegar Sigurður frétti
að önnur hefði haldið fermingar-
veislu um helgina, reis hann upp og
brosti til hennar blíðlega og sagði:
„Ég óska þér innilega til hamingju“.
Voru þetta síðustu orð hans í jarð-
nesku lífi og lýsa vel hans innra
manni. Hann andaðist rétt fyrir
páskahátíðina, mestu hátíð kristinna
manna, er frelsarinn sigraði dauð-
ann. Boðskapur sigurhátíðarinnar
gefur jafnframt okkur mönnunum
fyrirheit um, að með sigri frelsarans
var dauðinn að engu gerður og við
munum með honum lifa áfram.
Fjölskylda mín sendir Helgu,
börnum, bamabömum, aldraðri
móður og allri fjölskyldu hans og
vinum innilegustu samúðark'veðjur.
Blessuð sé minnings góðs drengs.
Sigurður Helgason.
Að öllu óbreyttu hefðu við nafnar
farið í okkar árlegu vorferð vestur
í bústað um þetta leyti. Sú ferð var
ekki farin og haustferðin því hin
síðasta. Ekki gmnaði okkur þá að
sú væri raunin er við sátum í litla
notalega bústaðnum okkar og riíjuð-
um upp liðna sælutíð á þessum slóð-
um við snarkið í ofninum og flökt-
andi kertaljósin. Margs er að minn-
ast því að mörg voru sporin saman
gengin við á og skóg og fjall hvort
sem var á vordegi eða vetrartíma. I
upphafi voru íþróttirnar okkar sam-
eiginlega áhugasvið, síðar félags-
störfin innan Fijálsíþróttasambands
íslands i samfellt átján ár, en jafn-
framt fundum við að ýmis önnur
áhugasvið tengdu okkur enn frekar
saman.
Við tókum m.a. að okkur ásamt
tveimur öðrum íþróttafélögum að
rækta lax í Valshamarsá. Ásamt
fjölskyldum okkar bjuggum við um
okkur á ás einum ofarlega við ána
þar sem víðsýnt er og sólarlagið við
Klofning engu öðru líkt. Þar byggð-
um við lítinn bústað undir hand-
leiðslu Sigurðar. Þessi staður varð
okkur öllum einkar kær, en þó eng-
um jafnkær og þeim hjónum, Sig-
urði og Helgu, sem ætíð síðan hafa
sýnt honum einstaka umhirðu og
ræktarsemi.
Frá þessum stað og næsta ná-
grenni á ég mínar kærustu minning-
ar um vin minn, Sigurð Björnsson.
Hann var veiðimaður í eðli sínu, en
jafnframt mikill náttúruunnandi.
Hann gladdist yfír góðum feng, en
nærveran við náttúruna var það sem
skipti mestu máli. Minnisstæður er
hann þar sem hann sat á veröndinni
á kyrrum sumarkvöldum og hlustaði
hugfanginn á árniðinn og fuglasöng-
inn blandast saman og beindi sjón-
auka sínum að Klápfellinu til að
fylgjast með eminum hnita hringi í
uppstreyminu eða niður yfír Paradís
og Breiðafjörðinn sem baðaður var
geislum kvöldsólarinnar. í þessu
unaðslega umhverfí var hann alsæll.
Þarna kynntist ég best manninum
Sigurði Björnssyni. Hann var jafnan
hress í anda og yfírbragðið ljómaði
af góðvild og hjartahlýju. Hann bjó
yfír flestum þeim kostum er prýða
góða menn. Hugarfar hans var ákaf-
lega vel ræktað. Hann talaði aldrei
illa um nokkum mann, bar mikla
umhyggju fyrir fjölskyldu sinni, ætt-
ingjum og vinum og var jafnan
reiðubúinn að fórna sér fyrir aðra
þegar með þurfti.
Hans er því sárt saknað af öllum
þeim sem voru svo hamingjusamir
að kynnast honum og njóta samvista
við hann.
Þegar ég skrifa þessi fátæklegu
kveðjuorð minnist ég síðustu orða
hans er ég nam, en þau voru aur
og snjór. Hugur hans var greinilega
fyrir vestan og þessi tvö orð merktu
þá tálma sem oft urðu á vegi okkar
á afleggjaranum í bústaðinn. Þeir
vora jafnan yfirstignir enda nafni
minn þekktur fyrir allt annað en að
gefast upp.
En erfíðasti tálminn á lífsgöngu
hans var framundan og hann reynd-
ist honum of erfíður eins og hann
verður okkur öllum fyrr eða síðar.
Örlögum sínum mætti hann með
karlmennsku og kjarki. Hann kvart-
aði aldrei og gerði með því alla
umönnun léttari sem að mestu hvíldi
á elskulegri konu hans þar til yfír
lauk.
Góður vinur er nú kvaddur.
í þögulli bæn stöndum við sam-
ferðafólkið hnípið eftir með votan
hvarm en gleði i hjarta og þökk fyr-
ir allt hið góða er þessi vinur gaf
okkur.
Vér biðjum góðan guð að blessa
minningu hans. Blessun guðs fylgi
og eftirlifandi móður hans og systk-
inum, ástríkri eiginkonu, börnum og
barnabörnum, ættingjum og öðrum
vinum.
Sigurður Helgason.
Sigurður vinur minn er allur.
Ég sit og reyni að henda reiður
á þeim hugsunum, sem koma og
fara.
Ég fínn mig þess vanmáttugan
að skrifa honum þau eftirmæli, sem
ég vildi geta og hann ætti skilið af
mér.
Það er fiestum gefið að eignast
kunningjahóp, en þér ber að þakka
almættinu, ef þú eignast vini, raun-
verulega vini, já jafnvel þótt hann
verði ekki nema einn á lífsleiðinni.
Sigurður var einn örfárra vina, sem
ég hef getað þakkað Drottni mínum
fyrir að hafa eignast um dagana.
Öll eigum við lífinu eina og sömu
skuld að gjalda, dauðann. Hann
verður ekki umflúinn, og það er
gott. Hann er þreyttum og sjúkum
lausn frá böli.
Öll erum við samt vanbúin, þegar
maðurinn með ljáinn heggur skarð
í hóp náinna ættingja og vina. Mað-
ur fyllist sektarkennd. Eg hefði get-
að verið honum eða henni betri,
meðan tími var til.
Þannig fer mér. Ég ætlaði, en
gerði það ekki. Ef til vill er það
best þannig. Hann var „að hressast“
eftir sjúkrahúsdvölina, þegar ég hitti
hann síðast, og við brostum saman.
Hann var líka í betri höndum en
mínum. Umvafínn umhyggju og ást-
úð kærleiksríkrar eiginkonu og
barna sofnaði hann inn í eilífð þess
Vandrötuð leið kallar á örngga leiðsögn
Reflection skjáhermar. Fax- aíriturnar- og vfrusvarnarhugbúnaður fyrir IVoveil net
TRAUST LAUSN BOÐEIND -----------------------------------
TRYGG FRAMTIÐ N AUSTURSTRÖND 12 • SÍMI: 612061 • FAX: 612081
Drottins, sem ég trúi að hafi beðið
hans með opinn faðm.
Það var líka gott.
Helga mín, látinn eiginmaður er
mikil missa, en minningin um góðan
eiginmann og fjölskylduföður er
eign, sem mölur og ryð fá ei grandað.
Blessuð sé minning vinar míns.
Þórður Sigurðsson.
Sigurður Björnsson, húsasmíða-
meistari og íþróttafrömuður, lést á
heimili sínu Tómasarhaga 41 hinn
6. apríl sl. Hann var aðeins 63 ára
þegar hann lést, en hafði átt í nokk-
urra mánaða baráttu við hinn illkynj-
aða sjúkdóm krabbameinið.
Sigurður fæddist á Vífilsstöðum
í Garðahreppi 7. september 1929.
Foreldrar hans voru sæmdarhjónin
Björn Konráðsson, þá ráðsmaður
þar, og kona hans, Signhild Kon-
ráðsson, færeyskrar ættar, en Sign-
hild lifir son sinn í hárri elli.
Bernskuár Sigurðar hafa án efa
verið ánægjuleg og kærleiksrík, en
stundum bar þau á góma í spjalli
okkar um lífið og tilveruna. Hann
hefur örugglega búið að góðu og
farsælu upupeldi og það einkenndi
allt hans líf, því að lengi býr að fyrstu
gerð.
Snemma fékk Sigurður áhuga á
íþróttum og þá sérstaklega fijálsum
íþróttum. Hann gekk ungur í Knatt-
spyrnufélag Reykjavíkur (KR) og
þótti strax efnilegur. Sigurður var
einn af bestu fijálsíþróttamönnum
félagsins og varð m.a. landsliðsmað-
ur. Hann átti um árabil íslandsmet
í 400 m grindahlaupi.
Að loknum glæsilegum ferli á
íþróttavöllum hóf Sigurður störf í
félagsmálum, fyrst innan síns fé-
lags, en ekki leið löngu þar til hann
var kallaður til starfa í stjórn Fijáls-
íþróttasambands íslands. Á þeim
vettvangi hófust kynni okkar.
Samvinna og samstarf okkar Sig-
urðar innan Fijálsíþróttasambands
íslands var mjög farsælt. Góður
kunningsskapur varð fljótlega að
sannri vináttu. Það var mannbæt-
andi að vinna með Sigurði Bjöms-
syni í íþróttastarfinu. Einstök ljúf-
mennska og þægileg framkoma voru
einkenni hans. Þrátt fyrir tímafrek
og stundum vanþakklát störf í fé-
lagsmálum íþróttanna urðu fundir
um íþróttamálin skemmtilegir með
honum. Það er ég viss um að fleiri
geta tekið undir með mér, sem sátu
með okkur í stjórn fijálsíþróttasam-
bandsins í tvo áratugi. Ósérhlífni
hans kom oft í Ijós við undirbúning
og framkvæmd frjálsíþróttamót-
anna, það var alveg sama hvort um
var að ræða tímavörslu, ræsisstörf
eða sjálft yfirdómarastarfíð, allt var
svo sjálfsagt og framkvæmt af sömu
samviskuseminni og ljúfmennsk-
unni. Sigurður hafði verið sæmdur
gullmerki fijálsíþróttasambandsins
og þegar hann hætti stjómarstörfum
hjá sambandinu árið 1984 var hann
gerður að heiðursfélaga þess, sann-
arlega verðskuldað.
Gæfuspor Sigurðar í lífínu voru
mörg, það leyfí ég mér að fullyrða,
en það sem stigið var 26. júní 1954
er hann og Helga Magnúsdóttur
gengu í hjónaband ber þar örugglega
hæst. Eftir margra ára kynni mín
af þessum vinum var hamingja
þeirra svo augljós, þar ríkti kærleik-
ur og gagnkvæm virðing. Sigurður
og Helga eignuðust þijú mannvæn-
leg börn, Sigurð Sævar, sem er
ókvæntur, Björn, en maki hans er
Sigurbjörg Ingimundardóttir, _ og
Signhild, en maki hennar er Úlfur
Óskarsson. Barnabörnin eru fimm.
Að lokum langar mig að nefna
þær stundir í minningunum, sem
bjartast er yfír, en það eru ferðir
okkar á íþróttamót á erlendri grundu
og einnig þátttöku í íþróttaþingum
erlendis. Þar eins og annars staðar
var Sigurður hinn trausti félagi. Oft
framlengdum við slíkar ferðir með
eiginkonum okkar og áttum saman
dýrlegar stundir, sem ekki gleym-
ast. Eftir að við hættum stjómar-
störfum hjá Fijálsíþróttasambandi
íslands ræddum við oft um að fara
saman í góða ferð til útlanda eins og
í gamla daga. Af þessu getur ekki
orðið í því formi, sem áætlað var,
minn kæri vinur er farinn í þá ferð,
sem okkur er öllum ætlaði að fara.
Ef til vill getum við tekið upp þráð-
inn síðar. Hver veit? Vonandi.
Kæra Helga. Við hjónin sendum
þér innilegar samúðarkveðjur á þess-