Morgunblaðið - 11.06.1993, Blaðsíða 45

45
Nú er sál þín rós
í rósagarði guðs
kysst af englum
dðggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnheiður Pála Ófeigsdóttir)
Við fráfall Margrétar Björns-
dóttur er okkur efst í huga þakk-
læti og tregi. Þakklæti fyrir góð
kynni og fölskvalausa vináttu og
tregi yfir því að hún skuli vera
horfin úr hópnum.
Margrét gekk í Soroptimista-
klúbb Kópavogs í janúar 1984. Um
miðjan maí sl. kvaddi hún okkur á
vorfundi á Flúðum. Þá höfðu veik-
indin sem drógu hana til dauða
sett sitt mark á hana. Hún kom
með sitt hljóða fas og lét ekki mik-
ið á sér bera, en við fundum fljót-
lega að það munaði um verkin
hennar og hún gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum á vegum klúbbsins.
Frá því að Soroptimistaklúbbur
Kópavogs var stofnaður 4. júní
1975 hefur aðalverkefnið verið
málefni aldraðra og hefur hann
ásamt níu öðrum þjónustuklúbbum
og félagasamtökum í Kópavogi tek-
ið virkan þátt í stofnun og starf-
semi Sunnuhlíðar, Hjúkrunarheim-
ilis aldraðra í Kópavogi og upp-
byggingu 80 þjónustuíbúða fyrir
aldraða að Kópavogsbraut la og
lb. Meðal verkefna klúbbsins er
rekstur Sunnukots, sem er lítil
verslun í þjónustukjarnanum í
Sunnuhlíð til hagræðis fyrir íbúa
þjónustuíbúðanna. Árið 1990 tók
Margrét að sér umsjón og af-
greiðslu í Sunnukoti. Starfið rækti
hún með þeim hætti að það verður
lengi í minnum haft. Hún ávann
sér traust og virðingu viðskiptavin-
anna, enda gerði hún sér far um
að verða við óskum þeirra eins og
frekast var kostur um vöruval, verð
og gæði. En það voru ekki síður
persónutöfrar hennar, sem laðaði
fólk að. Hin prúða og hlýja fram-
koma hennar vakti traust og vænt-
umþykju allra sem hún umgekkst.
Margrét var glæsileg kona með
mikla starfsorku og lífsþrótt sem
hún var óspör á að miðla öðrum
af meðan þrekið entist. Hún var
gædd listrænum hæfileikum. Hún
söng með Öskubuskum árið 1946-
1954 og var í sýningarflokki Ball-
ettskólans árin 1947-1950. Hún
lærði fatahönnun og fatasaum og
starfaði um tíma sem verkstjóri og
leiðbeinandi hjá Örva, vernduðum
vinnustað í Kópavogi og frá 1990
vann hún auk verslunarstarfanna
sem leiðbeinandi í Dagdvöl aldraðra
í Sunnuhlíð. Aðalstarf hennar var
þó innan veggja heimilisins.
Þegar Margrét veiktist sást vel
hvers virði hún var fjölskyldu og
vinum, sem sýndu það í verki með
heimsóknum og allri þeirri um-
hyggju sem unnt er að veita. Syst-
ir hennar Oddný (Naný), sem bú-
sett er í Bandaríkjunum kom og
dvaldi hjá henni seinustu vikurnar
sem hún lifði og veitti henni og
ijölskyldu hennar ómetanlega
stuðning.
Eiginmaður Margrétar var Sig-
urgeir Jónasson bryti og eignuðust
þau fimm börn: Ágústu Rut skrif-
stofumann, Sigrúnu Margréti póst-
fræðing, Höllu sjúkraliða, Sigur-
geir Orra háskólanema og Jónas
Björn blaðamann. Barnabörnin eru
'sex. Við sendum fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Margrétar
Björnsdóttur.
Soroptimistasystur í
Kópavogi.
Vinátta,
dýrmæt sem gull.
Þú átt hana
og gefur i senn.
Vinátta,
einstök sem demantur.
Endist um aldur
og ævi.
Vinátta,
verðmæti, ekki í krónum talin.
Þú hvorki kaupir hana
né selur.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JÚNÍ 1993
Minning
Ragnheiður Sverr-
isdóttir, Norðfirði
Vinátta,
sterk sem stál.
Þú getur ávallt leitað hennar
hjá sönnum vini.
Vinátta,
kærleikurinn í vinarmynd.
Þakkaðu Guði fyrir þá bestu gjöf
sem þú færð og gefur.
(Höf. Sigrún Gunnarsd.)
Elsku Geiri. Innilegustu samúð-
arkveðjur til þín og fjölskyldu ykk-
ar.
Guð blessi minningu minnar
kæru vinkonu.
Sólveig (Lilla vinkona).
Hafðu, Jesús, mig í minni,
mæðu og dauðans hreiling stytt,
börn mín hjá þér forsjón finni,
frá þeim öllum vanda hrint,
láttu standa á lífsbók þinni
lika þeirra nafn sem mitt.
(H.P.)
Mig langar í fáum orðum að
minnast Margrétar Björnsdóttur
sem lést langt um aldur fram. Með
henni gengur ein skapbesta kona
sem ég hef þekkt. Aldrei sá ég
hana nokkru sinni skipta skapi
þótt ýmislegt gengi stundum á.
Ég kynntist henni fyrir 21 ári
eða þegar ég og sonur hennar Orri
vorum saman í leikskóla. Þá vorum
við bekkjarbræður frá sex ára aldri
og síðan allan grunnskólann. Vor-
um við oft baldnir og nokkuð uppá-
tektarsamir, en erum enn bestu
vinir. Reyndum við oft á þolinmæði
þeirra sem að okkur stóðu. Kom
þá skapfesta Margrétar vel í ljós.
Hún mætti okkur með þeirri hlýju
og umhyggju sem hún var þekkt
fyrir. En við henni áttum við ekk-
ert svar annað en það að skamm-
ast okkar og láta í minni pokann.
Ég var alltaf velkominn á heim-
ili Margréjar og var alltaf jafn vel
tekið. Hún hafði ávallt tíma til þess
að tala við okkur strákana og
reyndist okkur mikill vinur.
Ég bið góðan Guð að gefa Geira
og börnum þeirra styrk og þrek í
þeirra sorg. Minningin um þessa
góðu konu mun ætíð lifa með okk-
ur.
Vilberg.
Þá er jarðnesk bresta böndin,
blítt við hjörtu sorgum þjáð
vonin segir: Heilög höndin
hnýtir aftur slitinn þráð.
(H. Hálfd.)
Mig langar með örfáum orðum að
kveðja ömmu mína, Ragnheiði Sverr-
isdóttur, eða Röggu eins og hún var
alltaf kölluð. Hún fæddist í Norðfirði
16. janúar 1909 og var dóttir Mekk-
ínar Árnadóttur og Sverris Sverris-
sonar. Hún ólst upp í foreldrahúsum
ásamt fimm öðrum systkinum,
Björgu, Margréti, Mikaeli, Sverri og
Línu. Á þeim tíma var lífsbaráttan
hörð og fylgdi fólki sem fæddist á
þessum tíma ákveðið lífsform og sið-
ir. Marga slíka kenndi amma mér
og fylgja mér vonandi alla mína ævi.
Átján ára réðst hún í vist suður á
land, í Viðey, og dvaldist þar um
einhvern tíma. Árið 1932 giftist hún
Ásgeiri Bergssyni og hófu þau sinn
búskap í foreldrahúsum hans á Þór-
hóli, og síðan nokkrum árum seinna
í litlu húsi austaií við hólinn, þar til
þau byggðu sitt eigið hús framan
við hólinn og nefndu það Bergþórs-
hvol. Þar bjuggu þau þar til afi lést
1966, en amma bjó þar til 1985, er
hún fiuttist í íbúð fyrir aldraða í
Breiðabliki.
Amma og afi eignuðust þijú böm:
Sverri Guðlaug, Bergþóru og Hjalta.
Alltaf fannst mér amma sérstak-
lega myndarleg kona í öllu því sem
hún tók sér fyrir hendur. Fannst mér
sem enginn byggi til betri mat og
enginn bakaði fínni kökur. Ég gleymi
aldrei hlýju og fallega pijónuðu sokk-
unum sem hún gaukaði að okkur
krökkunum. Allt varð að fara eftir
ákveðnum reglum þannig að engin
smáatriði gleymdust. Mikið þótti mér
gott að koma heim til ömmu. Hlýjan
og góðmennskan sem amma umvafði
okkur krakkana með er nokkuð sem
ég mun aldrei gleyma.
Ég minnist þess að hafa átt marg-
ar góðar stundir með ömmu, þar sem
hún miðlaði mér af þekkingu sinni á
hinum mörgu hlutum sem hún hafði
upplifað eða kynnt sér með lestri.
Minningin um ömmu er falleg og
fölskvalaus og mun ég sárt sakna
hennar. v
Eftir að ég fluttist suður hringdum
við vanalega hvort í annað tvisvar
til þrisvar í mánuði. Okkur varð tíð-
rætt um gamla tímann og hvað hafði
hent þá. Amma ræddi um ættingja
og vini og fylgdist mjög vel með
hvað við barnabörnin vorum að gera.
Nú mun amma hitta alla látnu
ástvinina sína, sem hún talaði svo
oft um af kærleika. Ég þakka fyrir
að hafa fengið að njóta samfylgdar
við hana þennan tíma og bið góðan
Guð um að varðveita sálu hennar.
Gulli, mamma og Hjalti, ykkur
votta ég mína dýpstu samúð.
Davíð.
Á vordögum 1972 fluttist undirrit-
aður búferlum til Neskaupstaðar með
Ijölskylduna og gerðist starfsmaður
bæjarins. Bjarni Þórðarson, þáver-
andi bæjarstjóri hafði allan vanda
af því að koma mér í húsnæði. Bær-
inn hafði ýmsar íbúðir „í takinu“,
handa kennurum og fleirum. Niður-
staða hans varð sú að ég færi í kjall-
arann hjá Röggu Sverris á Egils-
braut 23.
Einhveijar vangaveltur urðu hjá
hinum og þessúm um þennan ráða-
hag. Og bar mest á hugleiðingum
þess efnis hvernig húsráðandinn á
efri hæðinni tæki hinum nýju leigj-
endum.
Svo var það á björtum vordegi
síðla að við Ragga Sverris sáumst í
fyrsta sinn. Ég stóð við útidyr þegar
hún kom aðvífandi úr búð með inn-
kaupatösku í hendi. Ég man þessa
stund eins og hún sé nýskeð. Og lík-
lega helst fyrir það að við stóðum
þarna drykklanga stund og ræddum
nokkur „praktísk" atriði sem gott
var fyrir báða aðila að gera sér grein
fyrir. En um leið horfðum við allan
tímann hvort á annað líklega til að
meta persónuna.
Skemmst er frá að segja að frá
og með þessum degi hófust þau kynni
okkar á mili, sem þróuðust í einlæga
vináttu. Til marks um það nefni ég
að eftir nokkurra mánaða sambýli á
Egilsbraut 23 fór Ragnheiður að
hafa orð á því að engin sanngimi
væri í því að hún ein legði undir sig
IngSL Þórbjörg Svav-
arsdóttir — Minning
Fædd 11. júní 1938
Dáin 9. maí 1993
Kveðja frá skólasystrum
Þar sem söngur salinn fyllir,
sálir þroska ná.
Þar sem höndin hörpu stillir,
hörfa skuggar frá.
Þar sem léttir hlátrar hljóma,
hlýnar land og blóð.
Dauðir hlutir enduróma,
æsku sigurljóð.
Syngjum inn í sali alla
sólarljós og yl.
Meðan fer um hlíð og hjalla
hríð með vetrarbyl.
Svo að dísir láns og lista,
læðist til vor inn.
Þar sem slíkir gestir gista,
gróa vísindin.
(Friðgeir H. Berg)
Þannig hljóðaði texti skólasöngs
Húsmæðraskólans á Laugalandi í
Eyjafirði, þar sem leiðir okkar Ingu
lágu saman. Minning hennar og
minning skólans mun því fylgjast
að í hugum okkar, en í dag hefði
þessi elskulega og ljúfa skólasystir
orðið 55 ára. Hún lést fýrir skömmu
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri eftir hetjulega baráttu við þann
skæða sjúkdóm sem krabbamein er.
Hún var fædd á Akureyri, dóttir
hjónanna Helgu Ingimarsdóttur og
Svavars Helgasonar sem nú er lát-
inn. Tvær systur átti hún, þær
Valborgu og Agnesi, sem búsettar
eru á Akureyri ásamt Helgu, móður
þeirra.
Við kynntumst Ingu veturinn
1957-1958 þegar við vorum við
nám í Húsmæðraskólanum. Það
verða því 35 ár hinn 16. júní nk.
síðan þessi glaði og góði hópur
kvaddi skólann, en alls voru 39
námsmeyjar í þeim árgangi. Auðvit-
að var markmiðið hjá okkur öllum
að nema þau fræði sem gera skyldi
okkur að „Hagsýnum húsmæð-
rum“, bæði til munns og handa, því
að á þeim tíma var það talin undir-
staða fyrir góðu heimili og heil-
brigðu uppeldi barnanna. Skólavist-
in stóð í níu mánuði og því margs
að minnast og ekki að undra þar
sem svona stór hópur bjó undir
sama þaki. Þótt gengi á ýmsu eru
það ljúfu og góðu minningarnar sem
fylgja okkur þaðan. Inga var sú
skólasystir sem aldrei haggaðist á
hveiju sem gekk. Háttvís og ákveð-
in vann hún öll sín verk með stakri
samviskusemi og að námstíma
loknum skilaði hún besta árangrin-
um yfir skólann. Þau vináttubönd
sem hnýtt voru þennan vetur, hafa
reynst ótrúlega sterk. Það kom
glöggt í ljós þegar við hittumst í
skólanum sem „tíu ára námsmeyj-
ar“. „Það var eins og gerst hefði í
gær,“ við urðum allar átján ára
aftur. Ekki grunaði okkur þá að
við ættum ekki eftir að hittast þar
oftar, en Húsmæðraskólinn á
Laugalandi hætti starfsemi sinni
árið 1975, vegna skorts á nemend-
um. Þó að svona væri komið fyrir
skólanum ákváðu gamlir nemendur
og aðrir velunnarar hans að haldið
skyldi nemendamót á Akureyri í
október 1987 til að minnast þess
að fimmtíu ár væri liðin frá því að
skólinn tók til starfa. Undirtektir
voru góðar, á mótið mætti um eitt
þúsund manns, f.v. námsmeyjar,
kennarar og gestir. Það verður okk-
ur öllum ógleymanleg stund, en
tregablandin, því að við vissum að
við vorum um leið að kveðja skól-
ann endanlega. Við fengum frábær-
ar móttökur hjá skólasystrum okkar
á Akureyri. Eins og alltaf tóku Inga
og Guðmundur Þorsteinsson, maður
hennar, okkur opnum örmum og á
heimili þeirra í Vanabyggð lOd var
ávallt vini að finna. Þau bjuggu þar
efri hæð hússins á meðan við hokruð-
um 4-6 í þröngum kjallaranum. í
framhaldinum fluttum við hjónin svo
í svefnherbergi uppi og rugluðum
síðan reytum með Röggu að nánast
var um eitt heimili að ræða.
Þegar ég svo fluttist burt frá Nes-
kaupstað 1973 var treginn við að
kveðja Röggu mína Sverris líkt og
um nánasta ástvin væri að ræða.
Allt frá þeim tíma höfum við skrif-
ast á eða átt löng símtöl þegar þörf-
in kallaði auk heimsóknar við og við
í Breiðablik.
Þegar ég nú drep niður penna við
fráfall Ragnheiðar Sverrisdóttur
fljúga í gegnum huga minn fjölmarg-
ar myndir frá mínum kynnum af
henni og kannski eins fjölmargar
frásagnir hennar af sjálfri sér og
samferðamönnum. Allt væri það efni
í heila bók.
Þegar svo kveðjutónar úr sóknar-
kirkjunni hljóma við útför Ragnheið-
ar Sverrisdóttur verður mér huggun
á tregastundu að þessi eftirminnilega
persóna verður áfram ljóslifandi í
hugskoti mínu í hvert sinn sem ég _
læt hugann reika til hugljúfra endur-
minninga um hana.
Eins og ég gat um framar í þess-
um fátæklegu orðum mínum var það
verk Bjarna bæjarstjóra að ráðstafa
mér og fjölskyldu hús Ragnheiðar.
Aðspurðut- um ástæður svaraði hann
því til að hann þekkti öðrum betur
mannkosti leigusalans á Egilsbraut
23.
Við hjónin sendum aðstandendum
hugheilar samúðarkveðjur.
Heimir Þór Gíslason.
ásamt sonunum þrem, Ingimari,
Ármanni og Svavari Þór.
Nú er skólasöngurin okkar, sem
sunginn var við lag eftir Björgvin
Guðmundsson, hljóðnaður og með
fráfalli Ingu er brostinn einn sterk-
asti hlekkurinn sem tengdi þennan
hóp saman. Því er hugur okkar
hljóður.
Að lokum viljum við þakka henni
liðnar samverustundir. Við biðjum
Guð að styrkja eiginmann og ást-
vini hennar og halda verndarhendi
yfir litla ömmudrengnum sem var
henni sannur sólargeisli á erfiðum
stundum.
Sé gáð til baka um gengna slóð,
er greypt í hug og sinni.
Þau urðu mörg og ávallt góð,
okkar vinakynni
(Sig. Jónsson)
Fyrir hönd skólasystra veturinn
1957-1958.
Edda Aspelund,
Elín Hrefna Hannesdóttir
845 Ávaxtaskál
Verð: 3.990,-
VARIST EFTIRLÍKINGAR
ALESSI
KRINGLUNNI S: 680633