Morgunblaðið - 20.03.1994, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR SUNNUDAGUR 20. MARZ 1994
Minning
Helgi Helgason
Fæddur 7. janúar 1926
Dáinn 12. mars 1994
Guð hefur tekið afa minn frá
mér, en enginn getur tekið frá mér
minningamar um hann og hvað ég
elskaði hann mikið.
Þegar mér var sagt frá því að
hann afi minn væri dáinn, sagði ég
bara: „Nei, hann afi minn er sko
ekki dáinn.“ Hvemig gat afí minn
verið dáinn? Hann sem ég hafði
verið í nálægð við allt mitt líf.
Eg er bara svo heppin því að þó
að afi sé dáinn á ég svo mikið af
fallegum og góðum minningum um
hann. Eg þakka bara fyrir þann
tíma sem ég fékk að eiga með hon-
um, áður en hann fór. Ég á eftir
að sakna hans alveg rosalega mik-
ið, en ég verð að trúa því að hann
sé nú á góðum stað og líði betur
nú en honum hefur liðið undanfarið
vegna veikinda sinna.
Himinljós um heiða nátt
hýrt þér benda og skína
þangað, sem þú öðlast átt
aftur vini þína.
Ó, hve bjartan endurfund
eilífð brosa lætur,
fólnuð blóm úr foldarlund
fá þar nýjar rætur.
(Guðrún Magnúsdóttir)
Edda Björk Friðriksdóttir.
Hve oft gekk ég ekki inn heim-
reiðina að Fomastekk 17 og við
mér blöstu opnar bílskúrsdyrnar.
Þar fyrir innan stóð hávaxinn tein-
réttur maður og horfði sínu sér-
staka óráðna augnaráði á þann sem
nálgaðist. Hverju gat ég átt von á
í þetta skiptið? Eitt var víst að ekki
varð ég fyrir vonbrigðum með það
sem beið mín. Alltaf kennslustund
í einhveiju þeirra fjölbreyttu áhuga-
mála sero tengdafaðir minn, Helgi,
átti sér. Oftar en ekki stóð hann
með lítinn og veikburða trjágræðl-
ing í höndunum. Ég hafði fengið
að fylgjast með, alveg frá því að
fræinu var sáð og síðan þroskanum
og um leið kenndi hann mér vinnu-
brögðin við að ná árangri í trjárækt-
inni. Ef litazt var um í skúrnum
sást klukka á vegg, ekki venjuleg
klukka heldur mikið klukkuverk,
gert af fagmanni öðru hvom megin
við síðustu aldamót. Ef að var gáð
mátti sjá að hún sýndi hárréttan
tíma. Þessa klukku hafði ég séð hjá
honum nokkram vikum áður, lúna,
þreytta og með öllu óvirka. Það var
ótrúlegt hvað hann gat gert með
þessum lipru fingrum. Á hefil-
bekknum vom fallega skreytt naut-
gripahorn, skarpgripir og nokkrir
krossar úr silfri, að sjálfsögðu unn-
ir að öllu leyti af honum. Þeir vom
á mismunandi stigum, en allir ætl-
aðir börnum og barnabörnum, sem
nú varðveita þá og minnast föður
og afa þegar þeir em bornir.
Hrein unun var að hlusta á hann
þegar hann gleýmdi sér við að ræða
um blóm og tré og þar var ekki
komið að tómum kofunum eins og
garðurinn umhverfis húsið ber
glögg merki um. Ég veit ekki hve
margar mismunandi tegundir þar
voru, enda treysti ég mér engan
veginn til að telja. Helgi skilaði svo
sannarlega skuld sinni til landsins
með tijárækt sinni, enda var hann
ósínkur á að gefa frá sér til þeirra
sem hann treysti til að fara rétt
með.
Þegar hann fékkst til að taka sér
hlé frá því sem hann var að dunda
við og við settumst niður við kaffi-
bolla bar margt á góma. Oft vék
hann sér til baka í tíma og sagði
frá samferðafólki fyrri tíma og líf-
inu í höfuðborginni á þeim árum
sem hann var að alast upp. Ekki
ósjaldan leitaði hugur hans og frá-
sögn til þeirra tíma og þess fólks
sem hann dvaldi hjá í æsku, austur
í Flóa, og hann tengdist svo sterk-
um böndum.
Ég þakka þér, Helgi minn, fyrir
samfylgdina, sem að vísu var ekki
löng í árum talið og vona að ég
hafi vit og visku til að fylgja fyrir-
mynd þinni í hvívetna.
Friðrik G. Gunnarsson.
Elsku pabbi minn, Helgi Helga-
son, Fomastekk 17, er fallinn frá
68 ára að aldri.
Pabbi var glæsilegur maður,
trygglyndur, einstakt snyrtimenni
og heiðarlegur fram í fíngurgóma.
Pabbi og mamma, Anna Guð-
mundsdóttir, kynntust í skíðaskála
Vals, mjög ung að árum. í síðast-
liðnum mánuði áttu foreldrar mínir
45 ára brúðkaupsafmæli. í tilefni
þess áttum við börnin þeirra fímm
og tengdaböm ánægjulegar sam-
verustundir.
Börn vom pabba alltaf mjög kær
og þau hændust að honum, hvort
heldur það vom afabörnin sjö eða
önnur böm, enda var alltaf tími til
að spjalla og fræða þau. Varð einu
afabaminu að orði: „Hann afí, hann
veit allt.“
Pabbi naut þess að vera úti í
náttúmnni, hlusta á kyrrðina og
fuglana. Fuglana sem hann þekkti
á flugi sem af hljóðum. Sama má
segja um þekkingu hans á blómum
og tijám. Unun hafði hann af söfn-
un tijáfræa, sáningu og umhirðu
þess sem til var sáð. Lýsir vel hirt-
ur og fallegur garður hans best
handbragði og umhyggju sem hann
bar fyrir öllu lífí.
Síðustu árin „dundaði" hann eins
og hann orðaði það sjálfur, því hann
var mjög laghentur. Skar út pijóna-
stokka, bjó til skreytingar, skraut-
skrifaði, lagfærði hluti og smíðaði
úr silfri. Úr silfri bjó hann til blaða-
hnífa, skeiðar, hringa og nú síðast
silfurkrosshálsmen fyrir barnaböm-
in sín, sem þau geyma í minning-
unni um afa sinn.
Velferð fjölskyldunnar var pabba
efst í huga og er því missirinn sár.
Pabbi mun lifa um ókomin ár í hjört-
um okkar sem þekktum hann best
og fengum að njóta mannkosta
hans. Vertu sæll elsku pabbi minn
og Guð varðveiti þig.
Þín dóttir Inga Lára.
Mig langar með nokkmm orðum
að minnast elsku pabba míns sem
lést á hjartadeild Borgarspítalans
12. mars sl.
Pabbi var búinn að vera mikill
sjúklingur sl. þijú ár. Aldrei kvart-
aði hann eða talaði um sín veik-
indi. Reyndi hann eins og hann gat
að leyna því fyrir sínum nánustu
hversu sjúkur hann var í raun og
vem.
Þótt vænta hefði mátt kallsins,
var sársaukinn mikill þegar það
kom.
Pabbi var góður maður, snyrti-
menni mikið, samviskusamur,
trygglyndur og hjartahlýr. Hann
var boðinn og búinn að hjálpa til ef
á þurfti að halda. Alltaf átti hann
til einhver huggunarorð. Sjúklingar
Borgarspítalans nutu þessarar
gæsku hans í ríkum mæli, þótt sjálf-
ur væri hann sjúkur maður. Að öllu
þurfti að hlúa, hvort sem vom
mannverur, tijáplöntur eða dýr.
Sem dæmi má taka er skógarþröst-
ur flaug á glugga eitt sumarkvöld.
Pabbi fór strax, tók fuglinn upp í
lófann og hlúði að honum langt
fram eftir nóttu. Fuglinn lifði.
Pabbi hafði svokallaðar „grænar
hendur" enda handlaginn mjög.
Gekk honum vel í tijá- og blóma-
rækt á lóð sinni og í gróðurhúsinu.
Er garðurinn gott dæmi um það
hversu vel honum tókst til í garð-
ræktinni, Mikinn hluta afraksturs-
ins gaf hann þó frá sér með glöðu
hjarta.
Margan fallegan gripinn smíðaði
hann eða skar út, svo sem pijóna-
stokka, skartgripi, ljós eða skreyt-
ingar af ýmsu tagi, en allt þetta
gaf hann frá sér þar sem hans
ánægja var í því fólgin að gleðja
aðra. Honum féll aldrei verk úr
hendi. Honum tókst að koma hálf-
ónýtum klukkum í lag sem væm
þær nýjar. Væri einhver hlutur í
ólagi eða ónýtur, þá lagfærði eða
smíðaði hann nýjan. Hann virtist
geta lagfært allt og komið í gang,
nema sínu eigin gangverki. Þar
fékk hann engu um ráðið.
Þótt pabbi þyrfti að hægja á ferð-
inni síðustu árin, var hann alltaf
jafn þolinmóður og nákvæmur fram
úr hófi.
Fyrir 49 árum kynntist pabbi
mömmu minni, Önnu Guðmunds-
dóttur, þá kornungri Stúlku. Það
vom þeim báðum heilladijúg spor.
FERMINGARTILBOÐ
Hollofil 4 sæng
Luno-fill sæng
Luno-fill sæng
Hollofil 4 koddi
Luno-fill koddi
efungllak.
s WOHWAY J
Sængur og koddar
7.054,- kr. stgr.
4.916,- kr. stgr.
3.491,- kr. stgr.
2.066,- kr. stgr.
1.354,- kr. stgr.

Hugsaðu hlýtt - Gefðu ajnngjihik.
Þekking Reynsla Þjónusta
FÁLKINN
SUÐURLANDSBRAUT 8 • S: 91-814670
ÞARABAKKA - MJÓDD • S: 91-670100
Umboðsme
um land all
Hafa þau staðið sem einn maður
gegnum súrt og sætt.
Þau eignuðust fimm böm og sjö
bamaböm sem eru á aldrinum
tveggja til sautján ára.
Mamma mín hefur einnig verið
mikill sjúklingur undanfarin ár,
enda höfðu þau miklar áhyggjur
hvort af öðm.
Pabbi var mikill fjölskyldufaðir
og afí. Hann var hafsjór af fróðleik
og gaf sér alltaf góðan tíma til að
miðla þeim fróðleik til barnabarn-
anna. Þau sögðu líka oft: „Hann
afí Helgi veit og getur allt.“ Hann
vissi nöfnin á öllum þeim fuglum
sem sáust í náttúrunni og á öllum
þeim blómum sem fundust, en aldr-
ei mátti slíta upp blóm nema eitt
og eitt, ef rannsaka átti þau frek-
ar, t.d. fræflana. Þetta fannst böm-
unum stór skemmtilegt. Þessu og
ýmsu öðm miðlaði hann einnig til
annarra bama því börn löðuðust
að pabba. Barnabömin búa að þess-
um samvemstundum með afa sín-
um alla sína ævi. Söknuður þeirra
er sár en sárastur er hann þó hjá
móður minni, sem missir elskulegan
eiginmann og lífsfömnaut. Pabbi
hafði allt það að bera sem hægt
er að krefjast af einni manneskju,
nema heilsuna.
Barnabörnin vissu að afi þeirra
var veikur í hjartanu, en það hlaut
að vera hægt að laga. Allt gat hann
lagað.
Pabbi vissi að hann var að falla
á tíma, en átti svo margt eftir að
gera. Hann hélt því ótrauður áfram,
stundum af meira kappi en forsjá.
Þriðja febrúar sl. áttu mamma
og pabbi 45 ára brúðkaupsafmæli.
Pabbi vildi endilega að haldið yrði
upp á daginn fyrir fjölskylduna
þótt hann væri nýkominn heim af
spítala. Hann naut þessa kvölds
ekki síður en við hin.
Við börnin og tengdabörn fórum
með mömmu og pabba út að borða
stuttu síðar og var það yndislegt
kvöld. Pabbi vitnaði oft í það kvöld
og margþakkaði okkur fyrir þessa
ánægjustund, sem við áttum sam-
an. Hann vildi endilega láta taka
myndir af sér og mömmu ásamt
börnunum sínum. Þær myndir sá
hann aldrei.
Minnumst við þessarar stundar
ásamt öllum þeim góðu minningum,
sem við eigum í hugskotum okkar
um pabba.
Pabbi ætlaði rétt að skreppa á
Borgarspítalann 28. febrúar í
blóðprafu, en var lagður inn til frek-
ari rannsóknar. Þaðan átti hann
ekki afturkvæmt.
Með þessum orðum vil ég kveðja
elsku pabba minn og bið góðan Guð
að geyma hann.
Mömmu minni, sem sér á eftir
ástkærum eiginmanni sínum og
vini, systkinum mínum, tengdason-
um, barnabörnum og öðrum þeim
er voru pabba góðir, votta ég mína
dýpstu samúð.
Far í friði, elsku pabbi.
Vertu Guð faðir faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hðnd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
María Helgadóttir.
Líf mannsins er hverfult. Þeirri
staðreynd fáum við ekki breytt en
erum þó alltaf á vissan hátt jafn
óviðbúin þeim tímamótum í lífí okk-
ar þegar ástvinir hverfa af lífs-
brautinni. Þegar hugurinn hverfur
til minninganna er hins vegar til-
fínning fyrir því láni að hafa notið
samvista við gott fólk ómetanleg
og græðandi vegarnesti til framtíð-
arinnar. Þannig er mér nú innan-
bijósts þegar ég kveð kæran
tengdaföður minn Helga Helgason,
sem lést 12. þ.m. í Borgarspítalan-
um.
Helgi var fæddur í Reykjavík 7.
janúar 1926. Foreldrar hans voru
Magnea G. Magnúsdóttir, húsmóð-
ir, frá Hraunkoti í Grímsnesi og
Helgi Kr. Helgason, vélstjóri, sem
fæddur var á Vífílstöðum í
Garðabæ. Þau era bæði látin en
Svava Þórhalls-
dóttírfrá Brettings-
stöðum — Minning
Fædd 15. ágúst 1919
Dáin 12. mars 1994
Vinkona okkar og frænka Svava
Þórhallsdóttir er látin. Enn hefur
verið höggvið skarð í raðir okkar
samferðamannanna og skilið eftir
tómarúm hjá okkur sem eftir stönd-
um.
Svava var fædd á Brettingsstöð-
um á Flateyjardal 15. ágúst 1919.
Foreldrar hennar vora Petrína Sig-
urgeirsdóttir og Þórhallur Pálsson
og bjuggu þau lengst af á Efri
Brettingsstöðum ásamt Guðmundi
og Jóhönnu systkinum Þórhalls.
Svava átti þijá eldri bræður.
Tveir þeirra eru á lífi: Páll, f. 1913,
hann dvelur nú í Sunnuhlíð, hjúkr-
unarheimili aldraðra í Kópavogi, og
Ásgeir, f. 1915, vistmaður á dvalar-
heimilinu Hlíð á Akureyri. Þórður
lést árið 1985.
Tvíbýli var á Brettingsstöðum og
jörðin Jökulsá skammt frá. Á þess-
um bæjum bjó frændfólk Svövu
ásamt börnum sínum. Mikill sam-
gangur, samvinna og vinátta var
alla tíð á milli heimilanna.
Bændur á Flateyjardal voru
kunnir fyrir einstaka hjálpsemi,
góðvild og myndarbrag. Margir
gangnamenn minnast enn höfðing-
legrar gestrisni dalbúa en þeir komu
þangað á haustin, oft þreyttir og
hraktir. Sömu sögu hafa ferðamenn
að segja er þar bar að garði.
Flateyjardalur er fagurt byggð-
arlag, en afskekkt, og hlaut þau
örlög að leggjast í eyði eins og
mörg önnur á okkar landi.
Haustið 1953 fluttust síðustu
ábúendur dalsins á braut, fólkið af
Brettingsstaðabæjunum tveimur.
Fjölskylda Svövu fluttist til Flateyj-
ar, en hjónin Emilía Sigurðardóttir
og Gunnar Tryggvason ásamt sínu
skylduliði til Akureyrar.
Stóru fallegu húsin í dalnum
fagra stóðu nú auð, eldurinn kuln-
aði og nú var ekki lengur hlýtt í
ranni, enginn hlúði að þreyttum
ferðamanni.
Á þessum tímamótum orti Árni
G. Eylands:
Haustið er komið, tómt er í tröðum.
Til'hvers var sumarsins gróður alinn?
Síðasti bóndinn á Brettingsstöðum
bjó sig að heiman og kvaddi dalinn.
Enginn á vallarhól vorinu mætir,
veginn um hlíðina enginn riður,
enginn á kaffikönnuna bætir
og kunningja sínum til stofu býður.
Nokkrum árum síðar, þegar ak-
vegur var lagður yfir Flateyjardals-
heiði og börnin sem ólust upp með