Morgunblaðið - 21.04.1994, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. APRIL 1994
Minning
Kolbrún Jóhanna
Finnbogadóttir
Fædd 21. nóvember 1938
Dáin 15. apríl 1994
Á morgun, föstudaginn 22. apríl
1994 verður útför móður minnar
Kolbrúnar Jóhönnu Finnbogadóttur
gerð frá Bústaðakirkju. Hún fæddist
á Seyðisfirði 21. okt. 1938, dóttir
hjónanna Finnboga Laxdal Sigurðs-
sonar sjómanns og Kapítólu Sveins-
- dóttur fískverkakonu. Eignuðust
þau 11 börn og bjuggu við mjög
þröngan húsakost. Mamma fór sem
bam inn á heimili hjá Waage-fólkinu
á Seyðisfirði sem tók henni sem sínu
eigin barni og þar var fyrir öðlings-
konan Guðrún Bjarnadóttir frá
Gíslastaðagerði sem gekk henni í
móðurstað.
Mamma var ein af fyrstu kven-
bréfberum landsins, stofnandi bréf-
berafélagsins og lengi formaður Þórs
og Freyju, félags bréfbera. Hún
hafði mikinn áhuga á íþróttum og
útivist, stundaði blak í fjölda ára
með vinkonum sínum í öldungablaki
Víkings. Sem dæmi um kraft hennar
og dugnað létu þau hjónin ásamt
' yngsta syninum sig ekki muna um
að hjóla hringinn í kringum landið
á nokkrum dögum. Hún starfaði í
mörg ár sem svæðanuddari, heilari
og fór á fjölda námskeiða sem tengd-
ust þessum hugðarefnum.
Foreldrar mínir kynntust þegar
þau voru 17 ára unglingar. Þau eign-
uðust fjóra syni, þá Rúnar Laxdal
stýrimann, f. 20. ágúst 1957, kvænt-
ur Jóhönnu Gísladóttur, kennara og
eiga þau þijú böm; Gunnar Öm
kennara, f. 4. apríl 1960, kvæntur
, Jóhönnu Jónasdóttur kennara og
eiga þau tvö börn; Jafet Egil bak-
ara, f. 8. janúar 1964, í sambúð
með Maríu Grétarsdóttur viðskipta-
fræðingi; og Svein Ólaf nema, f. 6.
janúar 1977. Búskapurinn hófst í
Skógargerði 3 og bjuggum við þar
í 13 ár í húsi sem afi, pabbi og Ása
frænka komu upp með hörðum hönd-
um en af litlum efnum. Síðan fluttum
við í Unufeil og vomm þar í tíu ár
og fluttum þaðan í Vesturberg 199.
Mamma og pabbi voru mjög sam-
rýnd hjón, höfðu sömu áhugamál og
vora mjög mikið saman, ég veit að
ég tala fyrir munn okkar bræðranna
þegar ég segi að við hefðum ekki
getað átt betri foreldra.
Það var fyrir tveimur áram að
mamma hóf baráttuna við illvígan
sjúkdóm, hún vann margar orastur
en á endanum vora öll vopn úr hönd-
um hennar slegin og síðasti lífsneist-
inn slökktur. I baráttu sinni við
þennan sjúkdóm stóð hún sig eins
og hetja, kvartaði aldrei undan sínu
hlutskipti né velti fyrir sér „hvers
vegna ég?“ Hún hafði miklu fremur
áhyggjur af því hvað yrði um yngsta
drenginn sinn og pabba þegar Ijóst
var að hverju stefndi og bað okkur
að líta eftir þeim fyrir sig. En tárin
og sorgina hafði hún fyrir sig. Mig
langar að þakka starfsfólki krabba-
meinsdeildar kvenna á Landspítalan-
um, deild 23A, fyrir hjálpina og
hugulsemina, en ég verð að segja
* að ég hef aldrei kynnst eins þægi-
legu, samviskusömu og góðu fólki á
einum vinnustað.
Við nutum þeirrar gæfu að hafa
mömmu heima síðustu vikurnar sem
hún lifði. Þar gat fjölskyldan hlúð
að henni og hún að okkur, en það
verður þó að segjast eins og er þetta
hefði ekki verið mögulegt nema
vegna þess að pabbi og móðursystir
mín Hrefna voru vakin og sofin yfir
henni öllum stundum.
Ég og fjölskylda mín kveðjum þig
núna, mamma mín, með söknuði og
trega. Ég veit að þetta eiga eftir
að verða erfiðir tímar hjá okkur sem
elskuðum þig svo heitt, en minning-
in um einstaka móður og góðan vin
lifir um eilífð.
Gunnar Örn.
Það er komið að kveðjustund, að
vísu ekki óvænt en alltof fljótt. Á
föstudag kveðjum við elskulega
mágkonu sem lést á heimili sínu
umvafin ást og umhyggju eigin-
manns, sona, tengdadætra og vina.
Við vissum öll hvert stefndi, samt
biðum við eftir að hið óvænta gerð-
ist. Að Kollu okkar tækist að sigra
vágestinn, hún var þannig. Kolla
hafði mikinn lífskraft og óhætt er
að segja að hún naut lífsins til loka
þó sárþjáð væri.
Um páskana áttum við nokkrir
vinir saman ótrúlega fimm daga, þó
af Kollu væri dregið og hún þyrfti
oft að hvílast. Þá granaði okkur
ekki að svo stutt væri eftir.
Ég minnist fyrstu ferðar okkar
saman, með Kollu, Gunnari og elsta
syninum, Rúnari. Þar sitja þau þijú
á vörabílspalli og era á leiðinni upp
í sveit með okkur hjónunum í okkar
fyrstu sameiginlegu ferð. Ferðamát-
inn þætti ekki merkilegur í dag en
fyrir þijátíu og fimm árum fórum
við sjö saman á vörubíl tengdaföður
míns. Vörubíllinn hafði yfirbyggðan
pall og í honum var matast og sof-
ið. Ferðinni var heitið í Þrastarskóg
og þar áttum við öll saman yndislega
sumardaga. Síðan hefur mikið
breyst. Árvisst hefur verið að fara
í „Kofann" um verslunarmannahelg-
ina. Það er sælureitur á fjöllum, sem
þeir vinir Gunnar bróðir og Guð-
mundur Daníelsson reistu af harð-
fylgi fyrir mörgum árum. Þó ekki
væri vítt til veggja þá blikna öll
önnur sumarhús í samanburði. Nátt-
úrufegurðin og kyrrðin, veiðin í vatn-
inu og síðast en ekki síst góður fé-
lagsskapur, sannkallaðar unaðs-
stundir.
Kolbrún Finnbogadóttir fæddist á
Seyðisfírði hinn 21. október 1938,
dóttir hjónanna Finnboga Laxdal
Sigurðssonar og Kapítólu Sveins-
dóttur. Kolla ólst þar upp í stóram
systkinahópi. Ung að áram kynntist
hún bróður mínum Gunnari Gunn-
arssyni úr Reykjavík. Þar varð þeirra
framtíðarheimili. Þau eignuðust
fjóra mannvænlega syni. Þeir eru
Rúnar Laxdal, f. 20. ágúst 1957,
stýrimaður á Seyðisfirði, kona hans
er Jóhanna Gísladóttir kennari og
eiga þau þijú börn; Gunnar Örn,
fæddur 4. apríl 1960, kennari í
Reykjavík, kona hans Jóhanna Jón-
asdóttir kennari og eiga þau tvö
börn; Jafet Egill, fæddur 8. janúar
1964, bakari í Reykjavík, unnusta
hans María Grétarsdóttir viðskipta-
fræðingur; og yngstur er Sveinn
Ólafur, fæddur 6. janúar 1977, nemi,
býr í foreldrahúsum.
Það hefur alltaf verið mjög gest-
kvæmt á heimili Kollu og- Gunnars.
Margir áttu þar griðastað. Faðir
Koliu, Finnbogi, eyddi þar síðustu
árum ævi sinnar hjá Kollu og Gunn-
ari. Þetta var fallegt samband sem
fáir aldraðir fá að njóta. Sagði hann
mér að aldrei hefði hann órað fyrir
því að hann myndi kunna svona vel
við sig í höfuðborginni. Honum
fannst allir vera sér svo góðir.
Fyrstu búskaparár sín bjuggu
Gunnar og Kolia í sama húsi og
faðir okkar og Ása systir. Oft fannst
mér sá gamli full afskiptasamur en
Koila tók því með jafnaðargeði því
hún vissi að þetta var umhyggja.
Gömlu mennirnir hans Gunnars urðu
augasteinar afans. Gamli maður var
gælunafn sem pabbi notaði á yngsta
soninn hveiju sinni.
Hún vinkona mín elskaði að ferð-
ast, hvort sem var innanlands eða
utan. í vor hugleiddum við að fara
til Evrópu og sigla um ár og skurði
þó við værum vondauf um að af því
yrði.
Kolla mín gekk í gegnum ótrúlega
erfíða krabbameinsmeðferð en aldrei
lét hún það aftra sér frá því að njóta
lífsins. Hún hafði alla tíð verið frek-
ar heilsuhraust enda sinnti hún
sjálfri _sér bæði andlega og líkam-
lega. Ótrúlegt að kona sem fyrir
rúmum tveim áram hjólaði hringinn
í kringum landið með eiginmanni og
syni, hlaut bæði gull og silfur fyrir
ári í blakkeppni, skuli nú hafa lotið
í lægra haldi fyrir þessum vágesti
sem krabbamein er.
Koila hafði líknarhendur sem hún
var ólöt að nota til hjálpar öðram
þó sjúk væri. Ég er þess fullviss að
hinn innri kraftur hennar gerði henni
kleift að deyja með þeirri reisn sem
hún gerði.
Það var yndislegt þótt sárt væri
að sjá þá umhyggju sem hennar
nánustu sýndu henni. Einhvers stað-
ar stendur að við uppskerum það
sem við sáum til og vinkona mín
sáði aðeins góðum fræjum. Það á
eftir að ylja okkur um ókomin ár
þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta vináttu hennar.
Elsku Gunnar, synir, tengdadætur
og bamabörn, megi góður Guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Minningin um góða konu lifir.
Hrafnhildur.
Látin er langt um aldur fram
æskuvinkona mín hún Kolbrún Jó-
hanna Finnbogadóttir, hún sem var
svo lífsglöð og sterk.
Það var gæfa mín þegar eg flutti
í næsta hús við Kollu á Seyðisfirði.
Þar hófst okkar vinátta sem hefur
staðið í tæp 50 ár og aldrei fallið
skuggi á. Kolla hafði einstaklega
ljúfa skapgerð og mikinn innri styrk
sem hún miðlaði öllum sem tii henn-
ar komu. Kolla lifði ávallt sólarmeg-
in í lífinu. Ung giftist hún Gunnari
Gunnarssyni og saman eignuðust
þau fjóra mannvænlega syni. Þau
voru samhent hjón og bjuggu sér
fagurt heimili sem stóð öllum opið.
Æðruleysi Kollu var undravert.
Þrátt fyrir erfiða meðferð vegna
veikinda siðastliðið eitt og hálft ár
hélt hún sínu striki. Hún fór í veiði-
túra, dvaldi í sumarhúsum og ferð-
aðist erlendis. Nú síðast um páskana
fór hún með ferðaklúbbnum sínum
í Vaðnes og hafði mikla ánægju af
dvölinni þar.
En nú hefur Kolla mín, umvafin
kærleika ástvina sinna, kvatt þennan
heim og haldið ein og óttalaus í síð-
ustu ferðina sem enginn á aftur-
kvæmt úr og eftir stend ég sorg-
mædd yfir því að fá ekki lengur að
njóta návista hennar. En sú hlýja,
gleði og bjartsýni sem ávallt geislaði
frá henni fer aldrei frá mér og mun
ylja mér um ókomin ár. Ég bið Guð
að styrkja Gunnar, Rúnar, Gunnar
Örn, Jafet, Svein og fjölskyldur
þeirra við þennan mikla missi.
Hrefna Magnúsdóttir.
Elskuleg tengdamóðir mín, Kol-
brún J. Finnbogadóttir, er látin,
langt fyrir aldur fram. Kolla fæddist
á Seyðisfirði 21. október 1938, og
var fimmta í röðinni af ellefu börnum
þeirra Kapítólu Sveinsdóttur hús-
móður og fiskverkakonu og Finn-
boga Laxdal Sigurðssonar sjómanns.
Sem stelpa bjó Kolla lengi á heimili
Þorbjörns Arnoddssonar bílstjóra,
konu hans Þórunnar Waage og dótt-
ur þeirra Pálínu. Kolla var þar eins
og ein úr fjölskyldunni og tengdist
henni nánum böndum. Sérstök vin-
kona hennar varð vinnukonan á
heimilinu, Guðrún Bjarnadóttir frá
Gíslastaðagerði á Héraði, og kom
sú vinátta vel í ljós nú á síðustu
mánuðum. Kunnum við Gunnu bestu
þakkir fyrir tryggð hennar og um-
hyggju.
Sem ung stúlka fór Kolla til
Reykjavíkur og kynntist þar eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Gunnari
Gunnarssyni framkvæmdastjóra.
Þau eiga fjóra syni og barnabörnin
eru orðin fimm.
Gestrisnin á fallegu heimili þeirra
hjóna er með eindæmum, enda er
þar gestkvæmt. Vinir og vandamenn
líta við í kaffi og enda gjarnan í
mat, og bæði skyldfólk og vanda-
lausir utan af landi gista hjá Kollu
og Gunna þegar þeir eiga erindi í
bæinn. Oft hafa þau tekið fólk inn
á heimilið til sín í lengri eða skemmri
tíma, bæði ættingja sem hafa verið
í húsnæðishraki og venslafók af
landsbyggðinni sem þarf að sækja
menntun sína til Reykjavíkur. Ein
úr þeim hópi er undirrituð, sem að
miklu leyti á menntun mína þeim
hjónum að þakka. Alltaf var sjálf-/
sagt að fá að búa hjá þeim, og kogí
reyndar annað aldrei til greina þar
sem þau tóku það ekki í mál. Ekki
aðeins veittu þau mér fæði og húsa-
skjól heldur líka góðan félagsskap,
uppörvun og hvatningu.
Finnbogi, faðir Kollu, fluttist til
þeirra hjóna eftir andlát konu sinnar
og bjó hjá þeim í 12 ár eða þar til
hann lést fyrir sex árum. Hlaut hann
þar þá umhyggju sem einkennir fjöl-
skylduna alla og alltaf er veitt sem
sjálfsagður hlutur.
Kolla átti sér mörg áhugamál.
Alveg frá því ég kynntist henni hef-
ur hún haft mikinn áhuga á náttúru-
lækningum hverskonar og ber þar
sennilega hæst svæðanuddið. Hún
stundaði svæðanudd í mörg ár og
hefur margur maðurinn fengið hjá
henni ótrúlega bót meina sinna. Allt-
af var auðsótt að fá nudd hjá henni,
enda hafði hún óbilandi trú á því.
Skemmtilegt og einkennandi er ný-
legt atvik þegar Kolla, nývöknuð
eftir mikla aðgerð, vildi aðstoða
stofusystur sína sem var sárkvalin
í maga. Hjúkrunarfólkið vissi ekki
hvað var að konunni og var að leita
að lækni til að sprauta hana við
kvölunum. Kolla biður þá Gunnar,
mann sinn, að þrýsta á tiltekinn
punkt á iljum konunnar. Gunnar sá
sig hins vegar ekki knúinn til að
fara að eiga við iljarnar á svo til
bláókunnugri konu. Kolla gaf sig
ekki frekar en fyrri daginn og end-
aði svo að hún reif sig fram úr rúm-
inu, þreif í fótinn á konunni, sem
spyr hvort hún hafi nú ekki nóg
með sjálfa sig. Hún lætur Kollu þó
eftir fótinn og Kolla þrýstir á „Oles-
en-punktinn“ í einhverja stund og
fer að því búnu aftur upp í rúm.
Þegar hjúkrunarfólkið kom svo og
tilkynnti að læknir væri á leiðinni
til að gefa konunni sprautu, segir
hún því að verkurinn sé horfinn,
töfrakonan í rúminu við hliðina á
sér hafi læknað sig. Reyndar er
hægt að segja ótal slíkar sögur af
Kollu, alltaf átti hún góð ráð við
t
Ástkær eiginkona, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
KOLBRÚN JÓHANNA
FINNBOGADÓTTIR
bréfberi,
Vesturbergi 199,
Reykjavik,
andaðist á heimili sínu föstudaginn
15. apríl sl.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðakirkju
föstudaginn 22. apríl kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á líknarfélög

Gunnar Gunnarsson,
Rúnar L. Gunnarsson, Jóhanna Gisladóttir,
Gunnar Örn Gunnarsson, Jóhanna Jónasdóttir,
Jafet Egill Gunnarsson, María Grétarsdóttir,
Sveinn Ólafur Gunnarsson
og barnabörn.
öllum kvillum, stórum og smáum
sem heijuðu á vini hennar og vanda-
menn. Þau ráð hafa oft dugað vel
og eiga eflaust eftir að duga okkur
lengi enn, þótt við höfum þessa
elskulegu konu ekki lengur á meðal
okkar.
íþróttir skipuðu háan sess í huga
Kollu og hún tók þátt í þeim af lífi
og sál, bæði sem áhorfandi og eins
ef hún var sjálf í keppni, æfingu eða
að leika sér. Hún stundaði blak með
öldungadeild Víkings í Ijölda ára af
miklum áhuga og lét ekki deigan
síga þrátt fyrir mikil veikindi.
Synir Kollu hafa allir stundað
íþróttir í einhveijum mæli, og hafa
verið dyggilega studdir af mömmu
og pabba. Þegar farið var á völlinn
til að hvetja Gunnar Örn eða Jafet,
fór ekki á milli mála að Kolla var
mætt.
Aldrei hef ég kynnst eins ástríku
sambandi milli mæðgina og var milli
Kollu og strákanna hennar, enda eru
þeir allir fádæma miklir mömmu-
strákar. Reyndar var Kolla þannig
að aliir löðuðust að henni, glaðlynd,
falleg og traust kona, jafnan hrókur
alls fagnaðar. Veikindum sínum tók
hún með ótrúlegu jafnaðargeði og
lét þau lítið sem ekkert trufla sitt
daglega líf. Hún naut þar einstaks
stuðnings Gunnars eiginmanns síns,
sem hefur annast hana af þvílíkri
natni og slíkum dugnaði að varla
eru til önnur dæmi um slíkt. Fyrir
utan að stunda vinnu sína, sjá um
Kollu og allt heimilishald, hefur
Gunni verið sá sem hefur hringt til
að hressa upp á okkur hin þegar á
móti hefur blásið og neikvæðar frétt-
ir borist. Fyrir það hlýtur hann ævar-
andi aðdáun okkar sem af vissum.
Það hlýtur að vera strákunum hugg-
un að eiga slíkan föður og að vita
til þess að mamma þeirra fékk þá
bestu umhugsun sem völ var á í
veikindum sínum.
Elsku Gunni, Rúnar, Gunnar Örn,
Jafet og Svenni. Það er ótrúlegt að
þessi yndislega og hressa kona sem
var ykkur öllum svo mikils virði skuli
ekki vera./ lengur á meðal okkar.
Sorg ykkar er mikil og sárin gróa
seint. VJð skulum þó reyna að hugga
okkur/við að hún átti mörg góð ár,
og þákka fyrir að einmitt þið voruð
svo heppnir að eiga þessa sérlega
góðu eiginkonu og mömmu.
Jóhanna Gísladóttir.
/
Föstudagurinn 15. apríl var
óvenju sólríkur og hlýr, fegursti
dagur vorsins og sumarið á næsta
leiti. Þann dag hneig sól Kolbrúnar,
vinkonu minnar, til viðar. Hugurinn
fyllist trega. Kolbrún hafði barist
hetjulegri baráttu við sjúkdóm þann,
sem að lokum hafði betur.
Ég veit þú heim ert horfm nú
og hafin þrautir yfir
svo mæt og góð, svo trygg og trú
svo látlaus, falslaus reyndist þú,
ég veit þú látin lifir.
Þetta erindi Steins Sigurðssonar
lýsir vel þeirri minningu sem er efst
í huga mínum við andlát Kollu, eins
og hún var jafnan kölluð af þeim
sem hana þekktu.
Margs er að minnast þegar hug-
urinn reikar til baka. Kynni okkar
hófust fyrir liðlega tuttugu árum.
Við störfuðum þá saman sem póst-
freyjur hvor á sínum vinnustaðnum,
vorum félagar í Póstfreyjufélagi ís-
lands og báðar í stjórn félagsins.
Það var fyrst og fremst hennar verk,
eldhugans, baráttukonunnar, að
stofna það félag og gegna þar for-
mennsku á fyrstu árum þess. Konur
voru þá nýteknar við hefðbundnu
karlastarfi bréfberans og höfðu ekki
rétt til að vera félagar í Póstmanna-
félagi íslands. Póstfreyjufélagið
sameinaðist síðan Póstmannafélag-
inu árið 1974.
Stjórn Póstfreyjufélagsins var
mjög samhent og fékk hún áorkað
mörgum góðum málum og er mér
minnisstæðast þegar safnað var
undirskriftum hjá almenningi og
fyrirtækjum um að ekki yrði borinn
út póstur á laugardögum. Það er
með slíkum sameiginlegum, mark-
vissum aðgerðum sem árangur næst.
Félagslíf í Póstfreyjufélaginu var
mjög líflegt á þessum árum, spila-
kvöld, bingó og myndakvöíd auk
ferðalaganna, sem báru jafnan hæst
vor og haust. Það vantaði mikið, ef
þau Kolla og Gunni komust ekki
með í ferð. Þessir hressu og kátu