Morgunblaðið - 03.06.1994, Side 32

32 FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ORN ARNARSON
+ Örri Arnarson
fæddist 26. ág-
úst 1970 í Reykja-
vík. Hann lést af
slysförum á Flúð-
um 26. maí 1994.
Orn var sonur
Dagmarar Jóhann-
esdóttur og Arnar
Steingrímssonar,
sem er látinn.
Sljúpfaðir Arnar
var Hannes R. Sig-
urðsson. Systir
Arnar var Anna
Margrét Arn-
ardóttir, fædd
1962. Útför Arnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag.
í DAG þegar við kveðjum Örn
Amarson eða Ödda eins og hann
var jafnan kallaður er okkur efst
í huga minning um góðan dreng.
Kvöldið áður en hið hörmulega
slys átti sér stað leit hann inn í
suamrbústaðinn hjá okkur, honum
fylgdi glaðværð og ferskleiki eins
og jafnan áður. Þetta kvöld ræddi
hann mikið um sín framtíðaráform.
Hann hafði hug á því að setjast
aftur á skólabekk og mátti skynja
að nú væri hann búinn að gera
upp við sig hvað hann ætlaði sér.
„Heyrðu Siggi, það er eitt sem
ég þarf að biðja þig um að hjálpa
mér með og ég kem fljótlega til
þín“, sagði Óddi.
Öm var bjartsýnn og leit björt-
um augum á framtíðina.
Sem við stöndum og horfum á
eftir honum ganga frá okkur um-
rætt kvöld, með félögum sínum,
ákveðið en þó hraðar en var hans
vani, þá fínnst okkur ótrúlegt að
þetta hafi verið í síðasta skipti, sem
við sáum hann. En við verðum að
trúa því að góður Guð hafi ætlað
honum annað hlutskipti og sú að-
stoð, sem hann hafði óskað eftir,
verði að bíða um sinn.
Öm kom inn í fjölskyldu okkar
fyrir mörgum ámm, þá barn að
aldri, ásamt móður sinni og systur
þegar móðir þeirra giftist Hann-
esi, bróður Lilju. Hann vann hug
og hjarta allra í fjölskyldunni, hafði
sérstaklega létta lund, næmt skop-
skyn, þjónustulund og var einstak-
lega þægilegur í umgengni.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast honum. Við vilj-
um sérstaklega flytja kveðju frá
ömmu, sem síðasta kvöldið í
sumarbústaðnum gat faðmað hann
innilega, en með þeim voru ávallt
miklir kærleikar og gagnkvæm
væntumþykja.
Öddi átti eina systur, Önnu, en
smband þeirra systkina var mjög
náið og kærleiksríkt. Öm Steinar,
sonur Ónnu, var hans augasteinn.
Elsku Dagga, Hanni, Anna,
Guðmundur og Öm Steinar, sorgin
er þungbær, en við verðum að
læra að lifa með henni og takast
á við h^na. Megi Guð gefa ykkur
öllum styrk á þessum erfíðu tím-
um.
Minningin um elskulegan dreng
ERFI
DRYKKJUR
Látið okkur annast
erfidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsiriffiítr i sínia 29900
mun ávallt lifa í hjört-
um okkar allra.
Lilja og Sigurður.
Þegar ungur maður
í blóma lífsins fellur
skyndilega frá, með
voveiflegum hætti,
hljótum við að spyija
hver vegna. Við því er
aðeins eitt svar sem
okkur finnst þó svo
ófullnægjandi. Menn-
irnir áætla en Guð
ræður.
Ég kynntist Ödda í
heimavistarskóla fyrir tíu ■ ámm.
Þá bundumst við sterkum vináttu-
böndum sem aldrei rofnuðu. Mér
er enn í minni hvernig mér fannst
lífskrafturinn geisla af honum þeg-
ar ég sá hann fyrst. Hann virtist
alltaf vera í góðu skapi, síbrosandi
og kátur enda einstaklega vinsæll
og ötull í öllu félagslífi. Framkoma
Ödda var þannig að fólk laðaðist
ósjálfrátt að honum. Ég minnist
margra skemmtilegra ferðalaga
okkar um landið. Alls staðar átti
Öddi vini og kunningja og hann lét
sér sjaldan nægja að kinka kolli,
hann gaf sér tíma til að tala við
fólk.
En undir léttu yfirbragði bjó líka
alvara. Öddi var dugnaðarforkur,
nákvæmur og vandvirkur við það
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann átti sér stóra drauma og
naut þess að skipuleggja framtíð-
ina. Hann ætlaði sér mikla hluti í
lífínu og hann hafði burði til að
takast á við þá.
Öddi markaði djúp spor í lífi
mínu. Hann var minn besti vinur
og honum gat ég alltaf treyst,
hvað sem á gekk. Það var gott að
ræða við hann um lífið og tilver-
una. Allt milli himins og jarðar.
Skiptast á skoðunum, þiggja góð
ráð og reyna að gefa. Slíkan vin
er gott að eiga og fyrir það þakka
ég nú.
Við höfðum ákveðið að ferðast
saman til útlanda í sumar en nú
skilja leiðir um sinn. Kæri vinur,
það er huggun harmi gegn að þú
ert nú leystur frá öllum þrautum
og ég veit að góður drengur á vísa
góða heimkomu..
Ég sendi foreldrum og öllum
ástvinum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur._
Jón Om Guðmundsson.
Á sorgarstundu verða orð oft
svo lítils megnug. Mig langar þó
að reyna að festa á blað fáeinar
minningar um Ödda enda var hann
aufúsugestur á heimili mínu um
langt árabil og ég fylgdist með
honum breytast úr unglingi í full-
orðinn mann.
Fljótlega eftir að Öddi fór að
koma í heimsókn með syni mínum,
Jóni Erni, fann ég að Jón hafði
eignast góðan og traustan vin.
Eftir því sem ég kynntist Ödda
nánar þeim mun betur kunni ég
að meta hann. Hann hafði ljúfa
og prúða framkomu, var brosmild-
ur og einlægur, þó. e.t.v. örlítið
feiminn, en alltaf var stutt í glettn-
ina. Röddin var lág og þægileg.
Ég minnist þess að stundum kom
hann þegar Jón var að vinna ein-
hver viðvik á heimilinu og þá var
ekkert sjálfsagðara en að ganga
bara í verkin með honum. Tillits-
semi og hjálpsemi voru kostir sem
prýddu þennan unga mann. Hann
var líka barngóður og ég sé hann .
fyrir mér gantast við barnabörnin
mín í stofunni hjá mér. Mér er það
líka minnisstætt hve elskulega
hann þakkaði fyrir sig. Nú vil ég
þakka góð kynni. Ég mun sakna
þess að sjá þennan brosmilda unga
mann með elskulegu framkomuna
og jiægilegu röddina.
Ég votta foreldrum og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Rannveig Björnsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú .með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég votta aðstandendum og vin-
um Ödda rnína dýpstu samúð.
Megi almættið gefa ykkur öllum
þann styrk sem þarf til að takast
á við sorgina og söknuðinn nú
þegar Öddi okkar hefur verið
kvaddur yfír í annan heim.
Öddi minn, hvíl þú í friði.
Guðný Höskuldsdóttir.
Aldrei er svo bjart yfir öðlings manni
að ekki geti syrt jafn sviplega og nú
og aldrei er svo svart yfir sorgarranni
að ekki geti birt fyrir eilífa trú.
(M. Joch.)
í dag kveðjum við góðan dreng.
Það er ákaflega erfitt að meðtaka
þvílíkt reiðarslag sem það, að ungt
fólk sé kallað burt í blóma lífsins.
Upphaf kynna okkar Ödda urðu
þegar við vorum bæði á bams-
aldri. Um sex ára aldur lágu leiðir
föður míns og móður hans saman.
Við hittumst því oft alla okkar
æsku. Síðastliðið ár hef ég dvalið
á heimili þeirra vegna náms míns.
Kynntist ég horium þá enn betur
og nú sem fullorðnum manni. Þau
kynni er ég mjög þakklát fyrir.
Hann var einstakt snyrtimenni
og hans notalegi og hlýi persónu-
leiki bókstaflega miðlaði frá sér
góðvild til allra í daglegri um-
gengni. Svo einlægur og hjartahlýr
sem hann var.
Nýlega sagði Öddi mér, er við
sátum yfír kaffibolla, að nú væri
hann búinn að marka lífsstefnuna.
Hann ætlaði sér að læra og var
búinn að sækja um skólavist næsta
vetur. Við spjölluðum í einlægni
vítt og breitt um lífið og tilveruna,
svo sem að virða það sem maður
á og vera að eilífu þakklátur sínum
foreldrum. Sterklega kom fram frá
Ödda hversu vænt honum þótti um
móður sína. Einnig að rétt væri
að leita sér einhverrar menntunar
og búa sig þannig sem best undir
lífið. Eins og Öddi sagði: „Svo að
maður verði betur undir það búinn
að sjá fyrir fjölskyldu seinna meir,
þegar sú rétta finnst í fyllingu
tímans.“
Ég er viss um að sú stúlka hefði
ekki verið svikin með hann sem
lífsförunaut ef honum hefði auðn-
ast líf og heilsa. Eins er ég viss
um að þessari lífsstefnu hefði hann
haldið ótrauður áfram. Undan-
farna mánuði hafði Öddi af sínum
meðfædda dugnaði unnið af atorku
langan vinnudag og tekið alla þá
aukavinnu sem bauðst. Það sem
einkenndi Ödda var hógværð og
lítillæti.
Öddi hafði lítið gert sér til upp-
lyftingar undanfarið þegar hann
fór í sína örlagaríkustu ferð með
sínum traustu og góðu félögum.
Úr þeirri ferð auðnaðist honum
ekki að koma aftur. Hann var kall-
aður til annarra og æðri starfa á
öðrum vettvangi.
Hugheilar samúðaróskir, elsku
Dagga mín, pabbi, Anna, Guð-
mundur og Örn Steinar, sem varst
ætíð augasteinninn hans Ödda
frænda þíns.
Guð gefí ykkur styrk til þess
að mæta þessari miklu sorg. Minn-
ingin um góðan dreng mun lifa
um ókomin ár.
Þú varst ætíð svo innilegur við
mig og kallaðir mig alltaf Mar-
gréti systur, því segi ég, hvíl þú í
Guðs friði, elsku Öddi bróðir.
Margrét Harpa Hannesdóttir.
Öminn flýgur fugla hæst,
í forsal vinda.
Hinir sér það láta lynda,
leika, kvaka, fljúga og synda.
Þessi vísa kemur upp í hugann
þegar við kveðjum einn okkar allra
besta vin. Hún lýsir vel vinahópn-
um.
Við kynntumst Ödda í Skógar-
skóla veturinn 1985-86. Síðan þá
höfum við verið nær óaðskiljanlegir.
Margs er að minnast frá þessum
tíma því mikið höfum við brallað
saman. Eitt fyrsta ævintýrið gerðist
sumarið sem við urðum sextán ára.
Öddi, við og fleiri félagar keyptum
okkur bíl fyrir einhveija helgina og
ókum austur að Skógum þar sem
við skemmtum okkur saman. Þegar
helginni lauk og komið var að því
að greiða bílinn fór heldur að kárna
gamanið því ekki höfðum við gert
neinar áætlanir svo langt fram í
tímann. Svo fór að við skiluðum
bílnum á þeim forsendum að við
værum of ungir til að stofna til
skulda og litum á þá greiðslu sem
þegar hafíð farið fram sem leigu
fyrir afnot af bílum. Seljandi bílsins
var sáttur við þau málalok. Svona
var Öddi. Það varð að framkvæma
hlutina strax. Slór var bannorð í
hans huga, eins og hann skynjaði
að tíminn væri stuttur.
Öddi var leitandi og lærði mikið
á stuttum tíma. Hann reyndi fyrir
sér á ýmsum sviðum en fann sig
hvergi fyrr en hann tók að sér versl-
unarstjórastarf í matvöruverslun.
Stóð hugur hans til viðskiptanáms
og hafði hann sótt um skólavist í
háskólanum að Bifröst.
í félagslífi var Öddi mjög áber-
andi, hvar sem hann var. Hann lék
með leikfélagi Tálknafjarðar, söng
í söngleik með Fjölbrautaskóíanum
á Sauðárkróki og lék í einu fyndn-
asta atriði sem við höfum séð á
árshátíð hjá Þórsbergi hf. á Tálkna-
fírði. Hann hafði mikla hæfileika á
öllum sviðum.
Hið afdrifaríka ferðalag hófst á
hvítasunnudag. Öddi og vinnufé-
lagi hans höfðu skipulagt ferðina
og hlakkaði hann mikið til að fá
frí frá erli dagsins. Á Flúðum hitt-
ust allir félagarnir og lagði Öddi
sig allan fram um að okkur vanhag-
aði ekki um neitt. Þessi helgi átti
að vera skemmtileg. í sumarbústað
hjá foreldrum hans stóð hann yfir
grillinu eins og honum var einum
lagið. Hann unni sér ekki hvíldar
fyrr en allir voru mettir og ánægð-
ir. Á eftir var haldið í Skjólborg
og skemmtu allir sér hið besta.
Um morguninn gerðist þetta hræði-
lega slys. Þau gera svo sannarlega
ekki boð á undan sér.
Það er sárt að geta ekki afstýrt
svona slysum. Öddi var fluttur á
gjörgæsludeild Landspítalans og
sátum við, ásamt fjölskyldu hans,
við hlið hans þar til yfír lauk. Þökk-
um við starfsfólki Landspítalans
fyrir mjög góða aðhlynningu og
stuðning á allan hátt.
„Vinur! Þú hefur verið borgari í
þessari miklu borg. Hveiju máli
skiptir, hvort það hefur verið í fímm
eða þijú ár? Sömu lögin gilda fyrir
alla. Hvaða harðleikni er um að
ræða, ef það er ekki svipa einræðis-
herrans eða neinn ranglátur dóm-
ari, sem rekur þig í útlegð, heldur
sköpin sjálf, sem færðu þig hingað,
rétt eins og leikstjórinn rekur út
leikbrúðumar, sem hann hefur sett
á sviðið? — „En hlutverki mínu er
ólokið. Þættirnir eru fímm og að-
eins þrír úti!“ — Satt segir þú. En
í leik lífsins nægja þrír þættir, því
Hann hefur ákveðið leikslokin.
Hann, sem eitt sinn skóp tilveru
þína og leysir þig nú af hólmi. Þú
ert saklaus af hvoru tveggja. Far
því sáttur við einn og alla, því að
hann, sem býður þér að hverfa, er
sáttur við þig.“
Markús Árelíus
Hinn mikli listamaður Michel-
angelo sagði eitt sinn: „Dauðinn og
ástin em vængirnir sem bera góðan
mann til himins.“ Við eigum góðar
minningar um Ödda og styrkja þær
okkur í sorginni.
Dagrnar, Hannes, Anna, Guð-
mundur, Örn Steinar, Margrét og
aðrir vinir og vandamenn. Við send-
um ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur. Guð blessi ykkrn öll.
Ásbjörn Þór Ásbjörnsson,
Oskar Þór Hallgrímsson.
í dag kveðjum við góðan vin og
starfsfélaga sem svo alltof ungur
lést af slysförum. Við kynntumst
Erni síðastliðið haust þegar hann
kom að vinna með okkur. Það er
margt sem kemur upp í huga okkar
þegar við hugsum til baka, en of
langt væri að telja það allt upp hér.
Örn var glaðlyndur og gefandi
persónuleiki sem auðvelt var að
kynnast og oftast var stutt í brosið
þó eitthvað bjátaði á. Örn var dug-
legur og hugmyndaríkur og fram-
tíðaráformin voru mörg. Alltaf að
koma nýjar og nýjar hugmyndir.
Við hefðum viljað sjá eitthvað af
þeim verða að veruleika, en þegar
æðri máttarvöld grípa í taumana
fáum við litlu ráðið.
Elsku Örn, við eigum eftir að
sakna þess sárt að sjá glettnisbros-
ið þitt og heyra smitandi hlátur
þinn. Við munum minnast þín um
ókomin ár og viljum þakka þér fyr-
ir þann tíma sem við fengum að
eiga með þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Marp er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum kveðjum við
þig og sendum innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu þinnar og ann-
arra aðstandenda.
Starfsfólk 10-11,
í dag kveð ég minn mæta vin
Öm Arnarson með sorg í huga og
tómarúmi í hjarta. Það er á stundum
sem þessum sem orð eru vanmáttug
til að lýsa tilfinningum sínum. Við
Öm áttum okkar góðu stundir en
sjaldan betri en þennan örlagaríka
dag er hann féll frá. Þó sorgin sé
mikil og eftirsjáin þá get ég litið
til baka með miklu þakklæti og
sagt að mér var mikill heiður að
kynnast og eiga að svo traustan
og góðan vin. Ég mun minnast þín
alla ævi. Nánustu ættingjum og
vinum votta ég mína dýpstu samúð
á sorgarstund.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfí Jesús í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(V. Briem.)
Albert Örn Eyþórsson.
Þegar ég fékk þær fréttir að Örn
væri látinn var fyrsta hugsun mín:
Af hveiju? Síðan minntist ég þessa
unga manns. Hversu barngóður og
hjálplegur hann var og þeirrar glað-
værðar er umlék hann. Mér fannst
ávallt gaman að spjalla við Örn og
oft á tíðum leitaði hann ráða hjá
mér í sambandi við framtíð sína.
Framtíð er var þessum unga manni
björt og óráðin. En skyndilega er
Örn farinn.
Eg á, í hjarta mínu,
minningu um góðan dreng.
Elsku Dagga, Hannes, Anna,
Guðmundur og Öm Steinar. Ég og