Morgunblaðið - 17.05.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
í
I
I
I
(
(
(
(
I
(
(
\
(
(
I
(
(
(
(
JOHANNES
INGÓLFSSON
+ Jóhannes Ing-
ólfsson skip-
stjóri fæddist í
Reykjavík 6. nóv-
ember 1933. Hann
veiktist nijög
snögglega rétt að
síðastliðnum pásk-
um, var færður á
gjörgæsludeild
Borgarspítalans og
átti ekki aftur-
kvæmt þaðan en
lést 6. maí. For-
eldrar hans voru
Ingólfur loft-
skeytamaður og
stöðvarstjóri í Gufunesi, f. 15.
september 1903, d. 18. júní
1950, Matthíasson kennara,
verslunarstjóra og alþingis-
manns í Haukadal í Dýrafirði,
Ólafssonar, og konu hans Unn-
ar Sigríðar, f. 6. ágúst 1904,
d. 26. febrúar 1976, Einars-
dóttur bátasmiðs í Reykjavík,
Einarssonar. Kona Jóhannesar
er Gyða Sigfúsdóttir, þau
gengu í hjónaband 1954. Börn
þeirra eru: Ingólfur stýrimað-
ur, Hulda Kristín, Jóhannes
Ingólfur matsveinn og Sigrún
lögfræðinemi.
Útför Jóhannesar fer fram
frá Dómkirlyunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
JÓHANNES tók farmannapróf frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík
1955 og síðar tók hann gagn-
fræðapróf utan skóla. Hann réðst
1950 á skip Jökla hf., Vatnajökul,
sem ég undirritaður stýrði. Var
hann þar starfandi um ellefu ára
skeið að frádregnum námstíma í
Stýrimannaskólanum, fyrst messa-
drengur, þá matsveinn að loknum
námstíma hjá okkar ágæta bryta
Bjarna Bjamasyni frá Vestmanna-
eyjum, síðan háseti, bátsmaður,
stýrimaður og skipstjóri í afleys-
ingum skipstjóra á skipum félags-
ins en var fastráðinn skipstjóri
1965-67. Lét hann þá af sigling-
um er Jöklar hf. seldu skip sín úr
landi til Kóreu, en héldu einu skipa
sinna eftir í leigu Eimskipafélags
íslands.
Síðan leysti hann af sem hafn-
sögumaður við Reykjavíkurhöfn til
ársloka 1972. Var þá skipaður
skipstjóri á dráttarbátnum Magna
og var með hann til 1983 er hann
var fastráðinn hafnsögumaður í
Reykjavík og hélt því starfi uns
fyrir um fjórum árum að hann
réðst rekstrarstjóri Reykjavíkur-
hafnar og var í því starfi til ævi-
loka.
Hann gekk í Skipstjórafélag Is-
lands 1966, var varaformaður þar
1971-79 og varaformaður FFSÍ
1974-79. Jóhannes var ritstjóri
fimmtíu ára afmælisrits Skip-
stjórafélagsins 1985, er þetta 368
blaðsíðna rit með myndum og
greinargerð um félagsmenn. Einar
Ingólfsson vélfræðingur, bróðir
Jóhannesar, myndskreytti ritið.
Þau hjónin Jóhannes og Gyða
reistu sér fallegt og glæsilegt
heimili á Látraströnd 28 á Sel-
tjarnarnesi og bjuggu þar með
börnum sínum. Þau ráku blómabúð
í Domus Medica-húsinu í allmörg
ár. Um hver jól sendu þau mér
fallega blómakörfu með kveðju
sém gladdi. Blómabúðina seldu þau
síðan og hófu veitingarekstur í
Duushúsinu í félagi við son sinn
Jóhannes Jökul.
Jóhannes var vel á sig kominn
andlega sem líkamlega, hár vexti
og þéttur á velli og ljós yfirlitum.
Litríkur persónuleiki er nú horfinn
sjónum vorum.
Sundlaugarfélagar okkar bera
honum kveðju með eftirsjá. Jói,
með þessum fáu orðum vil ég
kveðja þig með kærri þökk fyrir
allar okkar samverustundir. Missir
og söknuður Gyðu og
barnanna er mikill.
Votta ég þeim mína
dýpstu samúð. Minn-
ingin lifir.^
Bogi Ólafsson.
„Einstakur" er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjómast af rödd síns
hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur" á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur" er orðið sem best lýsir þér.
(Teri Femandez.)
Traustasti hlynurinn í lífi okkar
er fallinn: Jóhannes Ingólfsson,
tengdafaðir minn, er allur, langt
um aldur fram. Hann bognaði ekki,
en veiktist skyndilega af óvæntum
sjúkdómi og tók skjótt af. Þannig
kvaddi hann, eins og hann lifði,
með karlmennsku og reisn. Dag-
arnir í lífi okkar, sem þekktum
hann best og áttum hann að, verða
ekki samir.
Fyrir sextán árum kynntist ég
syni Jóhannesar, Jóhannesi Jökli.
Jóhannes tók mér strax vel, og
ekki hafði ég lengi vanið komur
mínar í hús hans, þegar hann af-
henti mér lykil og við hann var
fest spjald með hlýlegum orðum.
Þá var ég sextán ára. Eftir það
var ég af hans húsi.
Það eru ekki faguryrði í þessum
kveðjuorðum, þegar ég segi, að
hann hafí verið mér eins og faðir.
Hann var það. Góðir feður eru
umhyggjusamir, og þeir aga.
Jóhannes, tengdafaðir minn, var
„einstakur" í mínum augum og
mínu lífi, en það þýðir hvorki, að
við höfum alltaf verið sammála né
að hann hafi verið fullkominn, enda
á hið fornkveðna við, að „erat svo
gott, að galli né fylgi“. Hann gat
stundum verið snöggur upp á lag-
ið, og oft hvessti. En hann var
hreinlyndur og lét ekki litið efni
vaxa í mein. Hann tók á hlutunum
af einurð og drenglyndi, hvort sem
þeir voru þægilegir eða ekki og
hann kunni ekki að meta óhreina
liti. Hans form voru hrein og eitt
orð hans betra til efnda en löng
loforð margra. Hann var alltaf
þar, þegar við leituðum til hans.
Með sinni traustu og hlýju hendi
lék hann oft létt á nótur daganna,
og þá var gott með honum að vera.
Hann lét sér mjög annt um fjöl-
skyldu sína og þótti gaman að
vera afi. Það var nær því fastur
liður að eyða sunnudagskvöldunum
hjá honum og Gyðu á Látraströnd-
inni, og samverustundirnar í sum-
arbústaðnum í Biskupstungum eru
ótaldar. Frá þessum stundum okk-
ar og fleiru gæti ég margt sagt,
en geymi það með mér.
Jóhannes, tengdafaðir minn,
kvaddi of fljótt, og hús hans verð-
ur aldrei samt. Frá okkur öllum
er mikið tekið, en mest eiginkonu
han^ og besta vini, Gyðu Sigfús-
dóttur. Henni sé líkn í þraut.
Rannveig Steinunn
Björnsdóttir.
Á meðan Jöklar hf. voru og
hétu fór ég nokkra túra yfir Atl-
antshafið sem háseti á Langjökli,
einu af mörgum skipum félagsins.
Bátsmaður um borð var Hreggvið-
ur Daníelsson, verkhygginn og
dugandi sjómaður sem hafði mörg-
um árum áður verið leiðbeinandi
Jóhannesar, einskonar fóstri hans
um borð í gamla Vatnajökli, fyrsta
skipi Jökla. Jóhannes hóf þar frum-
raun sína sem háseti 15 ára gam-
MIÐVIKUDAGUR 17. MAÍ1995 33’
MINNINGAR
all og leist fóstra hans strax vel á
drenginn, taldi hann mikið efni í
skipsráðanda, sem kom á daginn.
Jóhannes var allan sinn farmanns-
feril skipveiji á skipum Jökla hf.
og hluthafi seinustu ár sín þar.
Mér skilst að einn sonur hans beri
nafnið Jökull, svo að sterkar taug-
ar hafa bundið hann skipafélaginu..
Um hríð voru flest skip Jökla
leigð útlendingi, þar á meðal far-
kostur undirritaðs, Langjökull og
glænýtt og fallegt skip sem bar
nafnið Hofsjökull. Við sigldum eitt
sinn úr Kattegatinu inn til Rand-
ers á Jótlandi og fréttum að von
væri á Hofsjökli úr gagnstæðri
átt. Það er alltaf hátíðleg stund
þegar skip frá sama félagi mæt-
ast, menn raða sér upp og veifa
hver til annars, eimpípur þandar
samkvæmt reglum og menn skipt-
ast á orðum ef unnt er. Skipstjór-
inn í brúnni á þessu glæsilega skipi
reyndist vera Jóhannes Ingólfsson
og fyrsti vélstjóri var enginn annar
en bróðir hans, Einar. Tveir bræð-
ur æðstu menn um borð í sama
skipinu. Sjaldgæft tilfelli á meðal
farmanna.
Barnungur missti Jóhannes föð-
ur sinn á sviplegan hátt og haft
er eftir ömmu hans, sem tók mik-
inn þátt í uppeldi bamabarna sinna
og bar honum fregnina, að þá hefði
hann spurt sig: Hvað gerðum við
núna, amma mín, hvernig förum
við nú að? Hún hefði svarað hon-
um, að öll myndu þau hjálpast að
og leggjast á eitt til að tryggja
framtíðina. Svo sannarlega gekk
það eftir og Jóhannes kom göfug-
lega fram og létti undir með móð-
ur sinni, samhliða því að kosta eig-
in skólagöngu.
Núna snúa skyld mál að börnum
og barnabörnum hans og það efar
enginn að þau sýna sömu um-
hyggjuna. Það er fyrst sem reynir
á samheldni og styrkleika fjöl-
skyldu þegar faðirinn, fyrirvinnan,
fellur frá. Eitt er víst að eplið fell-
ur ekki langt frá eikinni og tíminn
læknar flest sár.
, Að endingu vil ég og aldin móð-
ir mín, Hlíf Matthíasdóttir, færa
Gyðu, eftirlifandi konu Jóhannes-
ar, og öllum aðstandendum öðrum,
innilega samúð okkar beggja.
Minning um góðan dreng máist
seint út.
Matthías Ólafsson.
Með nokkrum orðum vil ég
minnast góðs vinar, Jóhannesar
Ingólfssonar, fyrrverandi skip-
stjóra hjá Jöklum hf.
Eg var svo lánsamur að fá að
sigla með honum fyrir tæplega
þijátíu árum. Við fylgdumSt meira
og minna að um tveggja ára skeið.
I þá tíð sigldu þijú af ijórum skip-
um Jökla hf. að mestu erlendis og
vorum við þá að heiman í fimm
til átta mánuði í senn. í slíkum
útilegum kynnast menn vel. Með
okkur Jóhannesi tókst fljótlega góð
vinátta og gagnkvæmt traust og
nutum við þess að starfa saman.
Skipstjórn var honum létt verk í
hvívetna, aginn var góður og and-
inn um borð léttur. Mönnum leið
vel undir stjórn lians og virtu hann
að verðleikum.
Árið 1967 hætti Jóhannes sigl-
ingum að mestu. Hann lagði gjörva
hönd á margt eftir það sem ég læt
öðrum eftir að rekja.
Genginn er góður drengur,
ótímabært og fyrirvaralítið eins og
svo oft. Ég er mjög þakklátur fyr-
ir að hafa kynst honum og að hafa
æ síðan átt hann að vini þótt við
hittumst alllof sjaldan í seinni tíð.
Ég og fjölskylda mín biðjum
honum guðs blessunar. Gyðu,
börnum þeirra og allri fjölskyld-
unni vottum við okkar innilegustu
samúð.
Ólafur Thorarensen.
Ég og samstarfsfólk mitt hjá
Kolaportinu vorum harmi slegin
þegar við fréttum af fráfalli Jó-
hannesar Ingólfssonar. Stutt var
síðan við áttum ánægjuleg samtöl
um samstarf okkar í sumar og
Jóhannes var búinn að leggja drög
að fjölda skemmtilegra viðburða
við höfnina á næstu mánuðum.
Ég kynntist Jóhannesi fyrst í
ársbyrjun 1992, þegar Kolaportinu
var falið að annast ákveðin verk-
efni í sambandi við Hafnardag sem
efnt var til þá um sumarið í tilefni
af 75 ára afmæli Reykjavíkurhafn-
ar. Þá þegar skynjaði ég að Jó-
hannes var hugmyndaríkur og
hreinskiptinn athafnamaður. Hann
bar hag og orðstír Reykjavíkur-
hafnar fyrir bijósti og var fastur
fyrir í samningaviðræðum en þó
ætíð sanngjarn. Jóhannes veitti
okkur hrós fyrir störf okkar fyrir
höfnina og okkur voru falin enn
ábyrgðarmeiri verkefni.
Á undanförnum árum hefur Jó-
hannes margoft sýnt velvild til
Kolaportsins í verki og mér liefur
þótt ákaflega vænt um hversu
mikið hann lagði sig fram um að
hafa okkur með í ráðum og upp-
lýsa okkur um hin margvíslegustu
mál sem hann taldi að gætu gagn-
ast okkur á einhvern hátt. Þegar
Kolaportið fluttist í Tollhúsið fyrir
ári efldist samstarfið enn meira
og hefur verið ánægjulegt að vera
næstu nágrannar við þá fjölbreyttu
starfsemi sem Reykjavíkurhöfn
hefur rekið á hinum glæsilega
Miðbakka. Þar hefur Jóhannes átt
ríkan þátt.
Við vottum ástvinum Jóhannes-
ar okkar innilegustu samúð.
Jens Ingólfsson.
Kveðja frá Hafnarstjórn
Reykjavíkur
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit;
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyr en af ég veit.
(B. Halld.)
Jóhannes Ingólfsson forstöðu-
maður hafnarþjónustu Reykjavík-
urhafnar er látinn langt um aldur
fram eftir skammvinn veikindi.
Jóhannes hóf ungur sjómennsku
og var háseti á ms. Vatnajökli frá
1950-1957. Á þeim árum stundaði
hann einnig nám við Stýrimanna-
skólann í Reykjavík og lauk þaðan
farmannaprófi árið 1955. Hann var
síðan stýrimaður og skipstjóri á
Jöklunum allt til ársins 1967 er
hann fór í land og hóf eigin at-
vinnurekstur.
Jóhannes starfaði sem hafn-
sögumaður í Reykjavík á sumrum
frá árinu 1967 og þar til hann var
skipaður skipstjóri á dráttarbátn-
um Magna í ársbyijun 1972. Því
starfi gegndi Jóhannes til hausts-
ins 1983 er hann varð hafnsögu-
maður og varðstjóri, en í febrúar
1990 var hann ráðinn til starfa á
skrifstofu Reykjavíkurhafnar sem
forstöðumaður hafnarþjónustunn-
ar, en það var þá nýtt starf, sem
hann gegndi allt til dauðadags.
Jóhannes tók þátt í samstarfi með
evrópskuin starfsbræðrum sínum
og sat í stjórn samtaka þeirra. Á
næsta ári er fyrirhuguð ráðstefna
Evrópusamtakanna hér á landi og
bar Jóhannes hitann og þungann
af skipulagningu hennar. í hans
anda verður þeirri vinnu fylgt eftir
af hálfu Reykjavíkurhafnar.
í hartnær 30 ár helgaði Jóhann-
es Reykjavíkurhöfn starfskrafta
sína. í forstöðumannsstarfinu, sem
hann gegndi síðustu fimm árin,
sameinuðust stjórnunar- og skipu-
lagshæfileikar Jóhannesar skip-
stjórnarkunnáttunni. Það hefur
verið afar dýrmætt fyrir höfnina
að njóta starfskrafta Jóhannesar
og skarð hans verður sannarlega
vandfyllt. Glaðvær og ljúf fram-
koma ásamt áreiðanleika ein-
kenndi samskiptin við Jóhannes.
Það viðmót fundum við strax sem
k'omum ný til starfa i hafnarstjórn
á liðnu sumri. Fyrir hönd Hafnar-
stjórnar Reykjavíkur vil ég þakka
Jóhannesi áralangt heilladijúgt
starf í þágu hafnarinnar og ein-
staklega góð samskipti við hafnar-
stjórn.
Eftirlifandi eiginkonu Jóhannes-
ar, Gyðu Ásdísi Sigfúsdóttur, börn-
um þeirra fjórum og öðrum ætt-
ingjum og vinum, flyt ég hugheilar
samúðarkveðjur.
Árni Þór Sigurðsson,
formaður hafnar-
stjórnar.
Árið 1967 réðust tveir ungir
menn til starfa hjá Reykjavíkur-
höfn. Jóhannes Ingólfsson hóf
störf sem hafnsögumaður eftir
margra ára reynslu við millilanda-
siglingar, en undirritaður var nýút-
skrifaður verkfræðingur með tak-
markaða starfsreynslu. Jóhannes
var síðar ráðinn sem skipstjóri á
Magna og vann við það í tíu ár. Á
þeim tíma voru samskipti okkar
Jóhannesar lítil en þau jukust þeg-
ar hann tók aftur við starfi hafn-
sögumanns og síðar varðstjóra í
hafnsögu.
Við skipulag hafnarsvæða og
hönnun hafnarmannvirkja er
mikilvægt að gott og náið sam-
starf sé milli tæknimanna og skip-
stjórnannanna. I slíku samstarfi
var reynsla Jóhannesar mikilvæg,
bæði sem hafnsögumanns og skip-
stjóra Magna, en ekki síður reynsla
hans af siglingum til erlendra
hafna. Það átti síðan fyrir okkur
að liggja að tengjast nánari bönd-
um, því með stuttu millibili vorum
við ráðnir til nýrra starfa hjá
Reykjavíkurhöfn, hann sem for-
stöðumaður hafnarþjónustu en ég
sem hafnarstjóri. Það starf sem
hann tók að sér var nýtt og mark-
mið þess var að tengja saman og
samræma þjónustu hafnarinnar við
viðskiptavini til sjós og lands.
Jóhannes tókst á við þetta verk-
efni af krafti og áhuga og hefur
með starfi sínu átt ríkan þátt í að
breyta og bæta þjónustu Reykjavík-
urhafnar á mörgum sviðum. Þá r
hefur hann einnig stjórnað fram-
kvæmd hafnardaga, sem á skömm-
um tíma hafa tryggt sér sess í
borgarlífi í Reykjavík og treyst bönd
milli hafnarinnar og borgarbúa.
Jóhannes vann mikið af öryggis-
málum og stjórnaði m.a. nefnd sem
hafði það verkefni að auka öryggi
á hafnarsvæðinu og móta reglur
um meðferð hættulegra efna og
varnir gegn mengun. Margar til-
lögur þeirrar nefndar hafa fengið
framgang, og eru nú hluti af
starfsreglu fjölda fyrirtækja. Jó-
hannes tók virkan þátt í alþjóðlegu
samstarfi á sínu starfssviði í sam-
tökunum European Harbour Mast-
er Association. Á síðustu ráðstefnu
samtakanna flutti hann tillögu um
að ráðstefnan skyldi haldin í
Reykjavík árið 1996. Mér er sagt
að það hafi ekki síst verið fyrir
framgöngu hans að Reykjavík varð
fyrir valinu. Þessi ákvörðun gladdi
Jóhannes mjög, enda hafði hann
mikinn metnað fyrir hönd Reykja-
víkurhafnar og sinnar stéttar. Jó-
hannes hafði verið valinn ráð-
stefnustjóri og í bréfi frá samtök-
unum eftir andlát hans hvöttu for-
ráðamenn þeirra til þess að ráð-
stefnan verði haldin í minningu
hans í viðurkenningar- og þakk-
lætisskyni fyrir það starf sem hann
vann fyrir samtökin.
Við María þökkum þeim Jóhann-
esi og Gyðu góðar samverustundir.
Fyrir hönd Reykjavíkurhafnar
votta ég Gyðu og fjölskyldu dýpstu
samúð.
Hannes Valdimarsson.