Morgunblaðið - 23.06.1995, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 23. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
• •
HORÐURH.
BJARNASON
+ Hörður H.
Bjarnason,
fæddist 29. júlí
1928. Hann lést á
Landakotsspítala
15. júní sl. Foreldr-
ar Harðar voru
Hjálmar Bjarna-
son, bankaritari í
Reykjavík, og El-
ísabet Jónsdóttir,
húsmóðir. Systkini
hans voru Gunn-
hildur, f. 1921, býr
í Reykjavik; Jón
Haukur, f. 1923,
d. 1977, bjó í Paris;
Emil Nicolai, f.
1925, býr í Astralíu, og Sigríð-
ur, f. 1926, býr í Reykjavík.
Hörður kvæntist Bryndísi
Bjarnason, f. 1926, 1949. Börn
þeirra eru 1) Camilla, f. 1949,
húsmóðir og stud theol., gift
Garðari Sverrissyni vélaverk-
fræðingi og býr í Garðabæ.
Börn þeirra eru Hrönn, f. 1970,
Bryndís, f. 1974 og Hörður, f.
1979. 2) Pétur, f. 1951, fram-
kvæmdastjóri Félags rækju- og
hörpudisksframleiðenda,
kvæntur Herdísi S. Gunnlaugs-
dóttur menntaskólakennara.
Þau búa á Akureyri. Börn
þeirra eru Heiðrún, f. 1985, og
Katrín, f. 1986. 3) Elísabet, f.
1953, starfsmaður sambýlisins
Tjaldanesi, gift Inga Bjarnari
Guðmundssyni starfsmanni
Vífilfells hf. Þau búa í Mos-
fellsbæ. Börn þeirra eru
Brynja, f. 1974, Ema, f. 1976,
Camilla, f. 1978, Bjarki, f. 1981,
Baldur, f. 1985, og Eyþór, f.
1986. 4) Bryndís, f. 1957, kenn-
ari á Isafirði, gift Þórði Skúla-
syni, rafvirkja hjá Orkubúi
Vestfjarða. Börn þeirra eru
Ottó, f. 1975, og Skúli, f. 1981.
Ottó er í sambúð með Sigur-
björgu Benediktsdóttur og
þeirra barn er ívar
Þór, f. 1994. 5) Hild-
ur, f. 1962, B.A. í
sálfræði, húsmóðir
í Hafnarfirði, gift
Jean Posocco, graf-
iskum hönnuði.
Börn þeirra eru Ari
Sylvain, f. 1987,
Egill Fabian, f.
1990, og Hrafn
Olivier, f. 1995. 6)
Hörður, f. 1964,
íþróttafræðingur í
Garðabæ, kvæntur
Kristínu Rögnu
Pálsdóttur íþrótta-
fræðingi. Barn
þeirra er Sara, f. 1993.
Hörður lærði símvirkjun og
starfaði á sjálfvirku símstöð-
inni í Reykjavík til 1966 er hann
gerðist símstöðvarstjóri í Vest-
mannaeyjum. Arið 1973 gerðist
hann umdæmisstjóri Pósts og
síma á Vestfjörðum með aðsetri
á Isafirði en 1974 fór hann aft-
ur til starfa í Reykjavík sem
deildarsljóri og hafði umsjón
með sjálfvirku símstöðvunum í
Reykjavík og á Reykjanesi.
Hörður fór á eftirlaun hjá Pósti
og síma árið 1986 og starfaði
eftir það til dauðadags sem
húsvörður í Flataskóla i
Garðabæ. Hörður var virkur í
starfi hjá Oddfellow-hreyfing-
unni og Kiwanis-hreyfingunni.
Hann starfaði um tíma innan
Sjálfstæðisflokksins og var for-
maður flokksfélagsins í Vest-
mannaeyjum um skeið. Þá tók
hann þátt í félagsstarfi síma-
manna og var ritari og síðar
varaformaður Félags islenskra
símamanna um nokkurra ára
bil.
Hörður H. Bjarnason verður
jarðsunginn frá Vídalinskirkju
í Garðabæ í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
ÞAÐ ER erfitt að vera stuttorð
þegar frá svo mörgu er að segja.
Afi var tekinn frá okkur svo snögg-
lega að það var sem heimurinn
færi á hvolf.
Ég átti því láni að fagna að hafa
búið hjá ömmu og afa um nokkurt
skeið og er ég lít til baka þá verð
ég að segja að þetta var einn besti
tími lífs míns til þessa. Það var aldr-
ei neitt fok yfir hlutunum. Ef eitt-
hvað fór úrskeiðis, eins og oft vill
fara með ungling á heimilinu, var
því alltaf mætt með umburðar-
lyndi. Þegar þörf var á ákúrum
voru þær veittar með umhyggju og
hlýju og á sama hátt var afi alltaf
fyrstur til að hrósa fyrir vel unnin
verk.
Það var auðvelt að láta sér þykja
vænt um afa. Blíðlegt viðmót og
sterkur persónuleiki hans gerðu það
að verkum að gott var að leita til
hans og njóta nærveru hans. Vin-
konur mínar öfunduðu mig af
ömmu og afa. Eitt sinn varð einni
á orði að hann væri svona ekta
afalegur, sem hann og var.
Við höfum öll misst mikið og víst
er að það er sárt en við megum
vera þakklát fyrir þann tíma sem
við áttum með honum. Höfum fast
í huga, eins og afi sagði, síðasta
sumar á Reykhólum, hversu mikinn
fjársjóð við eigum hvert í öðru.
Brynja.
Það hefur verið höggið skarð í
Bjamason fjölskylduna. Einn mátt-
arstólpa hennar hefur verið kallaður
burt til frekari verkefna í öðrum
heimi. Það verður skrítið að fara
„uppeftir" til afa og ömmu og sjá
ekki afa koma á móti sér eða heyra
hann kalla „hæ, hæ“ innan úr stofu.
Núna er jarðvist hans lokið og
eftir lifa minningar. En við getum
víst öll verið sammála um að af
þeim eigum við nóg. í mínum huga
er afi alltaf tengdur einhveiju gleði-
legu, s.s. jólum, áramótum og ekki
síst ferðalögum. Það eru örugglega
fáir sem hafa verið jafn duglegir
að ferðast í gegnum tíðina og afi
og amma, hvort sem það er innan-
lands eða utan.
Góða skapið var aldrei langt und-
an hjá afa. Það var undantekninga-
laust hægt að fara uppeftir, ef eitt-
hvað bjátaði á og fara þaðan hress-
ari í bragði. Þeir eru sjálfsagt fáir
ef einhveijir, sem muna afa öðru-
vísi en í góðu skapi.
Mig langar til að þakka afa mín-
um samfylgdina og allt það góða
sem hann, á sinn hægláta hátt,
kenndi mér.
Elsiu amma, þú hefur misst mest
af okkur öllum, en ef þú lítur í
kringum þig, sérðu að hann lifir í
öllu sem í kringum okkur er. Hann
unni landinu sem nú er í blóma,
hann unni okkur öllum, börnunum
sínum og afabörnunum, og við erum
öll hjá þér.
„Glaðlyndi líkist eldingu sem
brýst í gegnum dimm ský og gleðin
lýsir upp hugann." (Joseph Addi-
son.)
Guð gefi okkur styrk til að vinna
úr og læra að lifa með sorginni.
Bryndís Garðarsdóttir.
Ég sá Hörð fyrst fyrir um 32
árum. Sex árum síðar hagaði for-
sjónin því þannig að hann varð
tengdafaðir minn, er ég kvæntist
Camillu, elstu dóttur hans og Binnu.
Heimili konu minnar var öllu fjöl-
mennara en ég átti að venjast, en
þau systkinin eru sex talsins. Þegar
okkur tengdabörnunum fjölgaði
jókst erillinn á heimilinu, því ætíð
hefur verið gott þau heim að sækja.
Mér var strax þannig tekið á heim-
ili tengdaforeldra minna að mér
fannst sem ég væri eitt af börnun-
um þeirra. Hef ég æ síðan notið
hinna sterku fjölskyldu- og
tryggðabanda sem eru svo sterk í
fjölskyldu Harðar og Binnú.
Það hefur verið siður í fjölskyld-
MINNINGAR
unni að fara saman í útilegur og
hafa þau hjón ávallt verið mið-
punkturinn í þeim ferðum.
Fjölskylduferð án þeirra hefur verið
óhugsandi, enda hver haft sínu hlut-
verki að gegna. Heimili Harðar og
Binnu hefur alltaf staðið opið öllum
vinum barna þeirra og hafa margir
þeirra bundist tryggðaböndum við
þau hjón. Það má því segja að fátt
hafi verið aðhafst í fjölskyldunni
án þess að Hörður og Binna væru
í innsta hring. Samheldni fjölskyld-
unnar hefur þannig verið alveg ein-
stök og gefið mér ómetanlegar
minningar.
Hörður varð stöðvarstjóri Pósts
og síma í Vestmannaeyjum árið
1966 og bjó þar uns gosið varð.
Síðan fluttist ljölskyldan til ísa-
íjarðar um eins árs skeið, en frá
árinu 1974 hafa þau búið í
Garðabæ. Við hjónin fluttum nokkr-
um árum síðar í næsta nágrenni
við tengdaforeldra mína og urðu
þá samskipti okkar enn nánari.
Hefur okkur reynst ákaflega gott
að geta leitað til þeirra og ósjaldan
höfum við Hörður glímt við hin
ýmsu vandamál líðandi stundar,
ekki hvað síst þau „mekanísku“ .
Hörður hafði mjög gott lag á að
halda farartækjum heimilanna
gangandi, þó svo að þau væru ekki
alltaf af nýjustu gerð. Oft var því
litið í „vélasal" bílanna eins og hann
sjálfur orðaði það.
Árið 1984 stofnuðum við Hörður
ásamt einum vina okkar lítið fyrir-
tæki sem varð tómstundagaman
okkar í nokkur ár. Starfsemin var
þess eðlis að oft þurfti mikla þolin-
mæði og útsjónarsemi til að fram-
kvæma það sem þurfti. Þá komu
eiginleikar Harðar vel fram, því
þolinmæðina og jafnaðargeðið hafði
hann fengið í vöggugjöf. Við félag-
arnir nutum þessara stunda vel og
oft var glatt á hjalla á loftinu hjá
okkur.
Hörður lærði símvirkjun og starf-
aði í um 42ja ára skeið hjá Pósti
og síma. Hann var aðeins 58 ára
að aldri er hann fór á eftirlaun eft-
ir þágildandi reglum. Þá fékk hann
starf sem húsvörður í Flataskóla í
Garðabæ. Þótti honum mjög vænt
um þetta starf, því bæði þótti hon-
um gott að vera innan um börnin
og starfsmenn skólans, en ekki síst
þar sem í starfinu fékk hann útrás
fyrir þá þörf sína að „dytta að“
eins og hann kallaði það.
Hörður var heilsuhraustur allt
fram til þess að fyrir fáum vikum
kenndi hann þess meins sem bar
hann ofurliði. Síðan hefur atburða-
rásin verið mjög hröð og enn sann-
ast hve alvarlegur sjúkdómur
krabbamein er.
Binna mín, það er sárt að horfa
á eftir góðum félaga og vini og
verður hans sárt saknað af okkur
öllum. Bið ég Guð að styrkja þig í
sorg þinni.
Megi Hörður Bjarnason hvíla í
friði.
Garðar
Það er mikið lán að alast upp í
stórri og samheldinni fjölskyldu,
innan um yndislegar manneskjur.
Við höfum átt margar ómetanlegar
stundir saman, svo sem fjölskyldu-
ferðalögin á sumrin, öll jólaboðin,
afmælisboðin og aðrar samveru-
stundir af hinum ýmsu tilefnum.
Gleði og glaðværð hefur einkennt
þessar samkomur okkar. Því var það
ákaflega undarleg tilfínning að vera
nú samankomin af tilefni sem ekki
var gleðiefni heldur mikill missir og
sár sorg, fráfall afa míns Harðar
Bjarnasonar. Afi var stór hluti af
okkar fjölskyldu og nú blasir við
tómarúm sem erfitt verður að venj-
ast.
Minningamar reika um hugann
ein af annarri frá hinum ýmsu stöð-
um og tímum. Fastast sækir þó á
minning um þá væntumþykju, vin-
áttu og kærleik sem alltaf fylgdi
afa, því sú minning fylgir öllum hin-
um.
Afi og amma eignuðust sex börn,
sex tengdabörn, sautján barnabörn
og eitt barnabarnabarn. Þetta er
stór og myndarlegur hópur, en afi
átti hlýtt og rúmgott hjarta sem við
rúmuðumst öll vel í. Hann fylgdist
ávallt með því sem við vorum að
gera hveiju sinni af áhuga og hlut-
deild. Það var alltaf gott og ánægju-
ríkt að fara til ömmu og afa og
ræða hvaðeina sem á döfinni var.
Þau voru hvetjandi þátttakendur í
lífi okkar allra og umfram allt ómet-
anlegir vinir sem gott var að leita til.
Umvafið sorginni brýst nú fram
þakklæti, gleði og stolt yfir því að
hafa átt þennan einstaka og yndis-
lega mann að, bæði sem afa og
góðan vin.
Elsku amma mín, mér þykir
ósegjanlega mikið vænt um þig og
ég bið þess að Drottinn leiði þig í
þínum mikla missi.
Hrönn Garðarsdóttir.
Fyrstu kynni okkar Harðar
Bjarnasonar urðu sumarið 1949,
þegar hann kom vestur með frænku
minni Bryndísi og Camillu dóttur
þeirra. Það man ég bezt frá þeirri
heimsókn, að farið var inn á Skip-
eyri og hafði Hörður með sér nýstár-
legan búnað. Þótti mér það göídrum
líkast, að hægt væri að að slá golf-
kúlu af þvílíku afli, að hún færi
samt í rétta átt og lenti að lokum
þar sem til var ætlast. Því rifja ég
þetta atvik upp, að þannig finnst
mér Hörður hafa gengið að hveiju
verki, af festu, öryggi og lagni. Én
það var jafnlyndið og kímnin, sem
einkenndi hann umfram allt annað
og hann var hvers manns hugljúfi.
Leiðir fjölskyldna okkar lágu síð-
ar náið saman, þegar Hörður tók
við stöðu umdæmisstjóra Pósts og
síma í Vestmannaeyjum og áfram
eftir að hingað suður var komið.
Elsku frænka. Við Ájlaug og fjöl-
skyldan öll sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur, þökkum allar
ánægjustundirnar, sem við höfum
átt með ykkur og fyrir það, að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi, að
hafa fengið að eiga Hörð Bjarnason
að vini. Eftir lifir minningin um
góðan, grandvaran og farsælan
mann.
Orn Bjarnason.
Það er skammt milli lífs og dauða.
Skyndilegt fráfall Harðar Bjarnason
minnti óþyrmilega á þá staðreynd.
Hörður, sem aldrei var frá vinnu
vegna veikinda, sýktist fyrir rúmum
mánuði af lungnabólgu. Þegar á
veikindin leið kom í Ijós að hann
þjáðist af lungnakrabba.
Skyndilega er þessi stóri myndar-
legi maður allur og við vinnufélag-
amir erum harmi slegnir. Söknuður
okkar er sár en sárastur er missir
eiginkonunnar Bryndísar sem var
honum svo nátengd og kær og
barnahópsins stóra sem ávallt var
nálægur þeim hjónum.
Leiðir okkar Harðar lágu saman
fyrir rétt tæpum áratug þegar hann
tók við starfi húsvarðar við Flata-
Skóla í Garðabæ. Þessi hávaxni,
vörpulegi maður sómdi sér vel á fjöl-
mennum vinnustað fimm hundruð
bama og rúmlega fimmtíu fullorð-
inna starfsmanna. Hörður ávann sér
traust og virðingu allra með fram-
komu sinni og ytra Sem innra at-
gervi.
Samskipti mín, sem skólastjóra,
við Hörð voru mikil og ekki síst
fyrir þá sök hvaða mann hann hafði
að geyma. Þegar húsnæðismálin
voru til umfjöllunar við ýmsa aðila
utan skóla var gott og jafnframt
ánægjulegt að njóta samstarfs við
Hörð. Það ríkti heldur engin logn-
molla hjá okkur í þeim málum því
stöðugt var eitthvað í gangi, ný-
byggingar, viðbyggingar eða end-
urbætur á húsnæði skólans.
Við Hörður áttum einnig samleið
í stjórnmálunum. Hann átti sæti í
fulltrúaráði Sjálfstæðisflokksins í
Garðabæ og eftir að ég tók sæti í
bæjarstjórn þá ræddum við gjarnan
málin og oftast var það í gamansöm-
um tón. Hörður var félagssinnaður
maður. Hann var meðlimur í Kiwan-
is- og Oddfellow-reglunum, einnig
var hann virkur í Starfsmannafélagi
Garðabæjar. Það var gaman að
ræða við Hörð um menn og málefni
því hann var sérstaklega áhugasam-
ur og vel að sér um ættir og upp-
runa manna. Hann var áberandi
fróður bæði um landið og atburði
þjóðfélagsins. Hugurinn var opinn
einnig fyrir listum, hann sótti gjam-
an leiksýningar og var ungur í anda.
Hann hafði ákveðnar skoðanir en
bjó yfir þeim hæfileika að sýna létt-
leika þótt undirtóninn væri alvara.
Á litla bílnum sínum ferðuðust
þau hjón um allt land og lögðu mikla
rækt við börnin og fjölskyldur
þeirra. Heimilið í Holtsbúðinni stóð
þeim öllum opið enda voru dvalar-
gestir þar tíðir. Á brúðkaupsafmæl-
inu færðu börnin þeim bók sem inni-
hélt lífshlaup þeirra hjóna í máli og
myndum. Það var stoltur ættfaðir
sem sýndi mér gjöfina góðu.
Við skólaslitin í vor flutti ungur
nemandi nokkur kveðjuorð til skól-
ans og í þeim orðum talaði hann
um Hörð allsheijarreddara, sem lýs-
ir svolítið hvar hann stóð í hugum
barnanna. Sterkur persónuleiki
hans gaf stofnuninni óneitanlega
sinn svip.
Ég vil þakka Herði fyrir sam-
fylgdina, samvinnuna og ekki síst
fyrir vináttuna. Ástvinum hans,
Bryndísi og afkomendum öllum
votta ég dýpstu samúð.
Sigrún Gísladóttir.
Hörður er látinn, horfinn yfir
móðuna miklu. Hann hafði kennt
sér meins um tíma í vor, reyndi að
harka af sér og stunda starf sitt,
en varð að lokum að lúta í lægra
haldi fyrir skæðum sjúkdómi.
Hörður Bjarnason gegndi 'störf-
um húsvarðar í Flataskóla undan-
farin níu ár. Við fyrstu kynni leyndi
sér ekki að þar fór mikill mann-
kostamaður, sem betur kom í ljós
við nánari kynni og samstarf.
Hörður var maður mikill á velli.
Hann var gæddur góðum gáfum og
skapgerð. Aldrei sást hann skipta
skapi, þótt greinilega væri hann
skapríkur, og fast stóð hann á skoð-
unum sínum, en virti jafnframt
skoðanir annarra. Gamansamur var
hann og tíðum með glens á vör. En
á bak við gamanyrði var grunnt á
alvörumanninum, sem ljúft var að
ræða við um lífið og tilveruna. Móð-
urmálið bar hann fyrir bijósti og
vildi sem mestan veg þess og virð-
ingu.
Hjálpsemi, greiðvikni og hlýja
voru ríkir þættir í eðli hans, svo rík-
ir að helst virtist sem þá nyti hann
sín best, er hann gat lagt öðrum
sem mest lið.
Um hann gilti sannarlega þessi
forna mannlýsing: „Hann var vitur
maður og góðgjarn."
Það er mikill sjónarsviptir að
Herði. Við söknum góðs samstarfs-
manns og vinar. Sár harmur er nú
kveðinn að eiginkonu hans og fjöl-
skyldu. Þeim vottum við öllum
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Harðar.
Starfsfólk í Flataskóla.
Nokkuð óvænt er fallinn frá góð-
ur félagi og vinur, Hörður Bjarna-
son. Hann var stofnfélagi að Kiwan-
isklúbbnum Setbergi í Garðabæ og
annar forseti hans. Hörður starfaði
í klúbbnum í ein 17-18 ár og setti
mark sitt á starfsemina, sérstaklega
í byijun, enda var hann sá eini af
stofnfélögunum, sem áður hafði
starfað í Kiwanishreyfingunni.
Nú þegar þessi trausti og góði
félagi er skyndilega horfinn af okk-
ar jarðneska tilverusviði, þá er
margs að minnast úr allt að tveggja
áratuga samstarfi. Ávallt verður þó
efst í huga minningin um traustan
félaga og vin, sem með lagni og
kunnáttu var fær um að vísa klúbbn-
um okkar leið á mótunarárum hans.
Þótt Hörður væri fyrir nokkru hætt-
ur beinni þátttöku í Kiwanisstarfi,
þá breytti það litlu í samskiptum
hans og félaga í Setbergi. í okkar
augum var hann áfram þessi góði,
gamli og trausti vinur, sem ávallt
var jafn ánægjulegt að hitta og eiga
orðastað við.
Nú þegar leiðir skilja, um sinn
að minnsta kosti, þá kveðjum við,
Kiwanismenn í Garðabæ, Hörð með
söknuði og þökkum traust og
ánægjuleg kynni. Aðstandendum
Harðar vottum við samúð og send-
um okkar bestu kveðjur.
Setbergsfélagar, Garðabæ.