Morgunblaðið - 18.11.1995, Blaðsíða 24

VIKU
IM
MORGUNBLAÐIÐ
BUBBI Morthens veit sitthvað
um gítara og hefur átt þá
nokkra. Þessa stundina á hann fjóra
gítara og heildarverðmæti þeirra er
á bilinu 600-700 þúsundir króna.
Honum þykir þó vænst
um þann sem er í
fanginu á hon-
um á myn-
dinni. Sá er
af tegundinni
Gibson, nánar
tiltekið JF200, og
myndi seljast á u.þ.b. 200 þú-
sundir króna núna.
„Upprunalega er hann smíðaður
handa Everly-bræðnim. Þessi gít-
ar hefur ofsalega djúpan hljómbotn
og frekar mjúkan tón,“ segir Bubbi
stoltur.
Hann eignaðist gripinn árið 1989
og pantaði hann frá Bandaríkjunum.
Ari síðar byrjaði hann að spila á
hann opinberlega.
„Eini gallinn var sá að það þurfti
að spila hann til. Það tók mig eitt ár,
næstum því á degi hverjum, að spila
hann til svo ég gæti komið fram með
hann opinberlega. Það sem hreif mig
mest við þennan gítar var að ég get
notað hann í hljóðveri án þess að
þurfa að stinga honum i samband.
Hann gefur alveg gífurlega mikinn
og stóran hljóm. Eg get líka sett
hann í rafmagn og þá fæ ég svo til
sömu eiginleika.“
Hvers konar tónlistarmenn nota
svona gítar aðallega? „Þessi gítar
hefur náð miklum vinsældum í Nash-
ville-deildinni, það er í
sveitatónlist. Hann fór
líka að sjást mikið hjá
rokktónlistarmönnum
fyrir nokkru, hjá lista-
mönnum eins og Slash í
Guns’n’Roses og Ron
Wood í Rolling Stones.
Það er svo skemmtilegt við þenn-
an gítar að hann batnar með hverju
árinu. Smám saman fær hann minn
karakter. Hann sýgur karakterinn
minn inn í sig. Það gerist ef
hljóðfærið er vandað og viðurinn
góður. En eins og ég sagði áður, það
þarf að spila hann til.“
GIBSOIMIMIM
HAN5 BUBBA

Hjátrú
og

XjíUJ

MorgTinblaðið/Þorkell
ÁRNI - Þjóðháttafræðingurinn á Snotranesi við
Borgarfjörð eystra. Stóll Snotru álfkonu er í
flæðai-málinu.
ALÞYÐLEGT
HUGARFLUG
ÁRNI Bjömsson þjóðháttafræðing-
ur er orðinn eins konar umboðs-
maður íslands í þjóðtrú og fær iðu-
lega fyrirspumir frá erlendum
fjölmiðlum um þessa meintu hjá-
trúarfullu smáþjóð á norðurhjara
veraldar. Árni kvaðst fyrr á áram
hafa verið uppfullur af þeirri inn-
rætingu að almenningur á Islandi
hefði áður fyrr, upp til hópa, trúað á
huldar vættir, drauga og hvers kyns
dulræn fyrirbrigði og gerði jafnvel
enn.
„Þetta er auðvitað skemmtilegt
viðhorfyog gengur vel í fjölmiðla,"
sagði Ámi. „En eftir áralangar
rannsóknir og samtöl við aldrað fólk
er ég farinn að efast stórlega um að
íslendingar séu, eða hafi verið, eins
Snotra
í FYRNDINNI kom tiguleg
kona að Nesi í Borgarfirði
eystra og tók brátt við
búráðum. Hún hét Snotra
og hvarf um hver jól.
Ráðsmenn hafði hún en
þrír hinir fyrstu hurfu eftir
hver jól þegar þeir gátu
ekki uppfyllt það skilyrði
að segja til um hvar hún
dveldist á jólum. Þeim
fjórða tókst að elta hana
til álfheima þar sem hún
reyndist drottning í
álögum. Að launum gaf
hún ráðsmanninum jðrðina
sem sfðan heitir
Snotrunes. í fjöru fyrir
neðan bæinn er steinn
einn nefndur Snotrustóil.
• Úr jslensku vættatali
eftirÁrna Björnsson.
hi ndurvitni
ALFASTEINN
Klofinn og afgirtur
utan vegar.
Morgunbladið/Ásdís
ÁLFHÓLL - Kynleg er þokuslæðan fyrir miðri
mynd, sem líkist helst tveimui- verum í mannsmynd.
skuinn

fruuiiijj u
HJÁTRU - Olafur gefur
hægri fætinum kraft.

hjátrúarfullir og af er látið og víð-
frægt er orðið um allan heim. Al-
gengasta viðhorf fólks er að það vill
hvorki játa þessu né neita. Auðvitað
má alltaf finna fólk, sem trúir í ein-
lægni á dulræn fyrirbrigði en á
hverjum tíma hefur það líklega
aldrei verið nema um 10% af þjóð-
inni. Onnur 10% eru gallhörð á móti
og þau 80% sem eftir era hvorki játa
neita. Draugasögur og hvers
kyns munnmælasögur hafa hins
vegar löngum verið kærkomin
afþreyingþótt aðeins lítill hluti
áheyrenda og sögumanna tryðu
þeim. Ég vil því fremur kalla þetta
alþýðlegt hugarflug eða efahyggju
en þjóðtrú," sagði Árni.
„Eg brýt alltaf málbeinið úr
sviðunum," sagði
Ami er hann var
spurður um hvoi
hann væri sjálfur
haldin einhverri
hjátrú eða sérvisku
ídaglegum
athöfnum. „Ég tek
líka alltaf sveig
framhjá stiga, en
þetta tvennt er nú
kannski upphaflega
dæmi um eðlilegar
varúðarráðstafanir.
Stiginn gæti dottið
og börnum var
kennt að leita að
málbeininu í
sviðunum og brjóta5
það því alltaf var
hætta á að það
stæði í þeim sem
beinið gleyptu. Það
er áhrifaríkara að
kenna það með
sögúm um að fólk
verði mállaust ef
það brjóti ekki
beinið,“ sagði
Árni Bjömssc
HJÁTRÚ og sérviska er oft mikil
meðal íþróttafólks. Olafur Þórðar-
son, fyrirliði Skagamanna og knatt-
spymumaður ársins, kveðst ekki
vera barnanna bestur í þeim efnum.
„Hjá mér kemur þetta fram í
ýmsum myndum. Maður vill halda
sig við sömu hlutina og fer að trúa
því að ef maður breytir út af van-
anum sé voðinn vís,“ segir Ólafur
Þórðarson, knattspymukappi af
Akranesi. „Til dæmis klæði ég mig
alltaf í peysuna fyrst,
síðan buxurnar og
svo sokkana. Ég fer
aldrei í buxurnar á
undan peysunni og
því síður í sokkana á
undan buxunum.
Aðalatriðið er þó að
klikka ekki á því að
pússa hægri skóinn á
undan þeim vinstri.
Ég pússa hann líka
alltaf betur og trúi
því að það gefi
skónum, og um leið
hægri fætinum,
aukinn kraft. Það má
kannski segja að
þetta sé fremur sér-
viska en hjátrú.
Eftir að okkur
Skagamönnum fór að
ganga svona vel hafa
myndast alls konar
venjur í hópnum sem
menn halda sig við. Til dæmis fórum
við þrír, ég, Siggi Jóns og Alli
Högna alltaf í sama bílnum á útileiki
og ekki nóg með það, heldur sitjum
við alltaf í sömu sætum í bílnum.
Þetta hefur gefist vel og á meðan vel
gengur sjáum við ekki ástæðu til að
breyta út af þessu," sagði Ólafur.

fi