Morgunblaðið - 18.11.1995, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 18. NÓVEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Systir mín og uppeldissystir okkar,
SIGRÍÐUR J. STEFÁNSDÓTTIR KELLEY,
andaðist á heimili sínu í Bandaríkjunum 16. þ.m.
Pétur Stefánssbn,
Oddný Thorsteinsson, Björgólfur Stefánsson.
t
Elskuleg móðir okkar,
ÍSBJÖRG HALLGRÍMSDÓTTIR,
Skipholti 21,
áður Laugavegi 128,
lést í Landspítalanum 16. nóvember.
Fyrir hönd tengdabarna, barnabarna og langömmubarna,
Ragnheiður Þorsteinsdóttir,
Hallgrimur Þorsteinsson,
Sigurleif Þorsteinsdóttir.
t
Bróðir okkar,
GUNNAR ERLENDSSON,
Kálfatjörn,
verður jarðsunginn frá Kálfatjarnar-
kirkju í dag, laugardaginn 18. nóvember
kl. 15.00.
Systkini
og fóstursystkini.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
AÐALHEIÐAR KLEMENSDÓTTUR,
Holtsgötu 31.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
Hvítabandsins.
Klemens Guðmundsson, Astri Guðmundsson,
Aðalheiöur Guðmundsdóttir, Jón Helgason,
Hrefna Guðmundsdóttir, Óli Már Guðmundsson,
Kristján Guðmundsson, Elsa Baldursdóttir,
Margrét Guðmundsdóttir, Geoffrey Brabin,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsáynda samúð
og hlýhug við andlát og útför
MAGNÚSAR DANIELS
ÓLAFSSONAR,
Njálsgötu 31 a.
Kristín Jónsdóttir,
Ólafur Magnússon, Lilja Sigmundsdóttir,
Emilía Magnúsdóttir,
Birgir Birgisson, Guðrún Gunnarsdóttir.
t
Þökkum innilega samhug og hlýju vegna
fráfalls sonar okkar, föður, sonarsonar
og bróður,
HALLDÓRSSVAVARS
ÓLAFSSONAR,
sem lést í snjóflóðinu á Flateyri
26. október sl.
Sigurlaug Ingimundardóttir, Ólafur Halldórsson,
Hrafnhildur Ósk Halldórsdóttir,
Ósk Ólafsdóttir,
Þorsteinn Ingi, Guðmundur Smári,
Ingibjörg Ragnhildur, Rögnvaldur,
Baldur Smári og aðrir aðstandendur.
HALLDÓR SVA VAR
ÓLAFSSON
+ Halldór Svavar Ólafsson
fæddist á ísafirði 18. maí
1971, en ólst upp í Bolungarvík.
Hann lést í snjóflóðinu á Flat-
eyri 26. október síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Hall-
grímskirkju 2. nóvember.
KÆRI vinur. Ég grét þegar ég
frétti lát þitt. Ógnarkraftur snjó-
flóðsins á Flateyri æddi yfír blóm-
íega byggðina, eirði engu sem það
fór yfír og mannvirki rústir einar
og er yfír lauk lágu tuttugu mann-
eskjur í valnum, sviftar lífí á augna-
bliki og einn þeirra, sem í þessum
ægilegu hamförum lentu, varst þú.
Nú er enginn Dóri framar, aðeins
lifír minningin ein um góðan dreng,
sem sérhvem dag síðan hörmung-
amar dundu yfír hefur staðið mér
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum.
Ég hafði aldrei hitt þig né séð
fyrr en leiðir okkar lágu saman á
Staðarfelli í Dölum. Við urðum svo-
kallaðir langtímamenn þar. Ég
hafði komið þangað nokkru á undan
þér, en síðan vörðu samvistir okkar
um nokkurra mánaða skeið. Aldurs-
munur var á okkur, ég um það bil
helmingi eldri, en það breytti ekki
því, að við urðum fljótlega nánir
vinir. Og þannig var það með þá
hina, sem vom okkur samferða í
lengri dvöl en almennt er á Staðar-
felli.
Mér em þeir allir í fersku minni,
Gunnaramir, Steini, Jón S. og síð-
ast en ekki síst þú, Dóri minn, sem
barst af þér svo einstaklega góðan
þokka. Þú varst stór, laglegur, yfír-
vegaður en fyrst og fremst ljúfur,
einlægur og traustur félagi. Við
sem fórum til dvalar á Staðarfelli
áttum öll það sameiginlegt að hafa
misst tök á okkar daglega lífi. Við
emm hluti af þeim stóra hópi fólks
sem orðið hefur Bakkusi að bráð
og viðurkennir það og vill gera eitt-
hvað til að breyta því.
Ég mun aldrei gleyma þessari
dvöl á Staðarfelli. Eg gleymi ekki
víkingagrúppunum okkar, þar sem
menn köfuðu í sjálfa sig og reyndu
af innstu og bestu vitund að þekkja
sitt innsta eðli, ekki gleymi ég held-
ur AA-fundunum, þar sem við tjáð-
um okkur af einlægni frá dýpstu
hjartans rótum, reyndum að átta
okkur á hvernig lífíð hafði smátt
og smátt flotið frá okkur, ættingjar
og vinir fjarlægst okkur og við sjálf-
ir mnnið á rassinn þrátt fyrir góðan
ásetning og fögur loforð og fyrir-
heit.
Ég gleymi heldur ekki göngu-
ferðunum okkar um Fellsströndina
Dóri minn, út eftir og inn eftir. Þá
var svo oft spjallað um það sem við
þrátt fyrir allt vildum ekki segja
öllum. Þá gastu af hreinu hjarta
sagt mér frá litlu dóttur þinni í
Reykjavík, sem þú eiskaðir svo inni-
lega, en gast því miður ekki verið
samvistum við að staðaldri. Þú
sagðir mér frá yngsta bróður þínum
sem var þér svo kær, frá foreldmm
þínum sem alla tíð reyndust þér svo
vel, þrátt fyrir þína erfíðu daga á
stundum. Þú sagðir mér frá sundinu
og þegar þú varst í unglingalands-
liðinu í þeirri grein og áttir heima
í Bolungarvík. Og vinur minn, þú
gast verið afskaplega viðkvæmur,
þegar þú varst að segja mér frá
lífi þínu og erfíðleikum. Oft mátti
sjá hjá þér blik á brá og tár á
hvarmi.
Við vorum báðir Vestfírðingar
og gátum því af langri reynslu tal-
að um þann landshluta og lífíð þar.
Ég heyrði að allt fyrir vestan var
þér mjög kært. Ég minnist þess að
eitt sinn eftir langa tveggja manna
göngu þar sem þér lá margt og
mikið á hjarta og þú hafðir nánast
talað einn alla leiðina. Er við nálg-
uðumst húsið á Staðarfelli stoppað-
ir, þú tókst utan um mig og sagð-
ir: „Ævar minn, mér þykir svo
vænt um þig. Þú hefur svo gott
„eyra“, þú ert alltaf tilbúinn að
hlusta."
Mér þótti ákaflega vænt um þessi
MARGRÉT
MA TTHÍASDÓTTIR
+ MARGRÉT Matthíasdóttir
fæddist í Reykjavík 10. jan-
úar 1936. Hún lést á Landspítal-
anum 1. nóvember síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Dómkirkjunni 8. nóvember.
MIG LANGAR að kveðja Margtéti
frænku með örfáum orðum.
Það er svo erfitt að trúa því að
ég eigi ekki eftir að hitta hana aft-
ur, annaðhvort á kóramóti eða ætt-
armóti.
Ég hef alltaf dáðst að dugnaði
hennar og þessu létta skapi, sem
til dæmis hjálpaði henni til að
standa sig eins og hetja í þessum
erfíða sjúkdómi, sem varð henni að
aldurtila.
Margrét var alin upp á söngelsku
heimili. Söngur var hennar líf og
yndi, enda söng hún vel. Þau eru
ógleymanleg jólaboðin sem foreldr-
ar hennar héldu. fyrir ættingjana,
þar var alltaf sungið og spilað.
Þessi sönggleði hefur haldið áfram
á heimili Margrétar og heimilum
barna hennar. A hennar heimili var
alltaf gaman að koma og hlusta á
fjölskylduna syngja.
+
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og
hlýhug viö andlát eiginmanns míns,
INGIMARS LÁRUSSONAR.
Ásta Kr. Erlingsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Kærar þakkir fyrir samúð og vinarhug
við andlát og jarðarför bróður okkar,
GESTSSTURLUSONAR
frá Fljótshólum.
Systkinin.
orð þegar ég fann hve innilega þú
meintir þau. En þannig erum við
margir alkóhólistarnir. Við erum
svo oft svo lokaðir og einir með
okkar innri tilfínningar, erum ein-
mana og engir til að hlusta á okk-
ur, hvað þáiheldur skilja þann sjúk-
dóm sem við göngum með allt okk-
ar líf. Margir í umhverfínu dæma
okkur veikgeðja vesalinga öllum og
öllu til armæðu og tjóns.
Vissulega völdum við sjálfum
okkur og öðrum oft sársauka og
erfiðleikum og margar brýr bijótum
við að baki okkur, - en það veldur
okkur oft sálarkvölum og sektar-
kennd, svo við lokumst enn frekar
inni í sjálfum okkur, með sjálfsvor-
kunnina og einmanaleikann í huga
og hjarta.
Miðað við hve ungur þú varst,
þegar lífsneistinn slokknaði, hafðir
þú öðlast gífurlega lífsreynslu. Það
er einnig eðli alkóhólista að safna
mikilli reynslu. Þar leiðir hvað af
öðru. Hvað sem öllu leið, týndir þú
aldrei góða drengnum í sjálfum
þér. Góði drengurinn sem ekki fór
alltaf hefðbundnar slóðir í lífinu og
gekk ekki alltaf beinustu og auð-
veldustu leiðina, skein alltaf í gegn,
- hjálpsamur, dyggur, trúr.
Ég mun sakna þín alla tíð. Sakna
þín vegna þess hver og hvernig þú
varst. Ljúfur, einlægur og breyskur.
Þú viðurkenndir breyskleika þinn
og vildir breyta og bæta sjálfan
þig. Allir aðrir eru líka breyskir,
en viðurkenna það aldrei og eru
sífellt að reyna að breyta öllum
öðrum en sjálfum sér.
Ég kveð þig kæri vinur. Ljúf
minningin mun llifa. Ég þakka sam-
fylgdina.
Hinar innilegustu samúðarkveðj-
ur til litlu dóttur þinnar, Hrafnhild-
ar Óskar, foreldra þinna, Sigurlaug-
ar og Ólafs, Baldurs bróður þíns
og annarra systkina þinna og allra
þeirra sem um sárt eiga að binda
vegna sviplegs fráfalls þíns.
Ég bið Guð að styrkja þau öll
og alla þá aðra sem þjást og líða
vegna hörmunganna á Flateyri.
Hvíl í friði.
Ævar Harðarson
frá Hafnarfirði.
Ég kveð Margréti frænku með
söknuði og bið Guð að geyma hana.
Ég bið Guð að styrkja fjölskyldu
hennar.
Beyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
En orðstír
deyr aldregi
hvem er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Jónina G. Melsteð.
Kæra Margrét.
Einn góðan veðurdag tókum við
tal saman í vinnunni og þú spurðir
mig hvort mig langaði að syngja í
kór. Löngunin var til staðar, en ég
var lengi að svara en mætti þó á
æfingu hjá SFR-kómum sem þú
og önnur nafna okkar stóðuð fyrir.
Ég var langyngst og naut mín vel
innan um kórfélagana þetta ár sem
við sungum saman. Ég gleymi aldr-
ei fallegu röddinni þinni sem engin
landamæri virtist hafa.
Seinna þegar ég fór að syngja
með Kvennakór Reykjavíkur vissi
ég og fann hvaða hamingju þú hafð-
ir gefið mér með því að leiða mig
fyrstu skrefín, til söngsins. Þessa
hamingju gafstu mér líklega óafvit-
andi en þú þekktir hana og vissir
hvað hún er mikils virði. Fyrir þetta
þakka ég þér af heilum hug. Minn-
ingin um þig mun lifa í hjarta mínu
þar sem söngurinn og gleðin á stað.
Þar býr einnig sorgin og söknuður-
inn en án þeirra gæti maður aldrei
lært að njóta gleðinnar.
Kæri Hjálmtýr, sorg þín er þung,
en minningin um góða konu lifir í
vel gerðum einstaklingum og röddin
sem senn bætist við í kór englanna
er sterk, hrein og tær, rödd ham-
ingju og gleði.
Guð blessi þig.
Margrét Thorlacius
Friðriksdóttir.