Morgunblaðið - 01.12.1995, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jóhanna Björg-
ólfsdóttir var
fædd í Reykjavík
26. október 1953.
Hún lést á heimili
sínu í Keflavík hinn
21. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Unnur Jóhannes-
dóttir og Björgólf-
ur Stefánsson í
Keflavík. Jóhanna
átti þrjú systkini og
eru þau Oddný, f.
9.12. 1943, Björg-
ólfur yngri, f. 7.12.
1951 og Jóhann, f. 26.2. 1962.
Utför Jóhönnu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mín ástkæra vinkona Jóhanna
er látin, langt fyrir aldur fram.
Fátt ef þá nokkuð hefir snert mig
jafnharkalega og fréttin um andlát
hennar. Ég ræddi við hana í síma
kvöldið áður en hún lést, við rædd-
um þá um lífið og tilveruna og þau
vandamál sem tíðum verða á vegi
okkar, og kom mér þá ekki til hug-
ar að þetta væri síðasta samtal
okkar hérna megin grafar. En
þannig er mannlífið. Það er gjöfult
á ýmiss konar gæði, en getur líka
verið miskunnarlaust og torskilið.
Jóhanna ólst upp á ástríku heim-
ili foreldra sinna, fyrst í Reykjavík
og síðar í Keflavík en þar bjó hún
öll sín manndóms- og þroskaár.
Jóhanna var næm og mjög vel gef-
in og nutu hæfileikar hennar sín
einkar vel í þeim ábyrgðarstörfum
sem henni voru falin. Fyrst vann
hún við bankastörf, en síðustu átta
árin gegndi hún miklu ábyrgðar-
starfi hjá Ratsjárstofnun.
Kynni okkar Jóhönnu hófust árið
1979 og varð samband okkar brátt
einkar náið og gott og trúnaður var
fullkominn á milli okkar, þannig að
við ræddum saman um einkamál
hvort annars af fullum trúnaði.
Fyrir mánuði fórum við saman út
að borða og var það sérlega
ánægjuiegt og gefandi kvöld. Við
ræddum margt og m.a. ákváðum
við að fara saman í frí á komandi
sumri og ferðast um landið.
Jóhanna var mjög alúðleg og góð
kona og mátti hún ekkert aumt sjá
án þess að hún reyndi með einhveij-
um hætti að rétta hjálparhönd og
þá fyrst og fremst þeim sem rninna
máttu sín á einhveiju sviði. Ég var
búsettur í Svíþjóð í nokkur ár og
sumarið 1984 kom Jó-
hanna og heimsótti
mig og var sú heim-
sókn í alla staði mjög
ánægjuieg. Mun ég
geyma minninguna um
þann tíma sem helgan
dóm í flóru minning-
anna. Jóhanna átti
mjög fallegt og élsku-
legt heimili í Keflavík,
og heimsótti ég hana
mjög oft og naut þá
gestrisni hennar og
höfðingsskapar. Hún
heimsótti mig einnig
mjög oft er hún hafði
lokið við vinnu sína og sátum við
þá oftast yfir kaffibolla og ræddum
saman um allt milli himins og jarð-
ar. Munu þessar ánægjustundir
seint gleymast.
Elsku Jóhanna mín, nú þegar þú
hefir farið þína hinstu ferð, vil ég
af alhug þakka þér dásamleg kynni
og með sárum trega mun ég ávallt
minnast þín, en þótt ég sakni þín
sárt, þá er sorgin og söknuðurinn
sárust hjá þinum elskulegu foreldr-
um og systkinum. Þeim vil ég votta
mína innilegustu samúð og vona
að- góður Guð verði þeim styrkur
og stoð á þessum erfiðu tímum.
Við skulum öll minnast orða Frels-
arans er hann sagði: „Ég lifi og þér
munuð lifa.“ Blessuð sé minning
Jóhönnu.
Eggert Böðvars Sigurðsson.
Það eru einkennilegar tilfinning-
ar sem bijótast fram þegar maður
stendur frammi fyrir þeirri stað-
reynd að ung kona, jafnaldra
manns, deyr. Tregablandið ástand
gagntekur mann og sú staðreynd
að lífið er forgengilegt. Hugurinn
leitar til fegurðar lífsins, þess
barnslega og einlæga og um leið
til þverstæðna lífsins. í þessu öllu
felst einhver leyndardómur sem
agnarsmár hugur okkar manna
getur aldrei skilið til fulls.
Við andlátsfregn æskuvinkonu
minnar, Jóhönnu Björgólfsdóttur,
flæða ljúfar og ævintýralegar minn-
ingar frammi fyrir hugskotssjónum
mínum. Samverustundir okkar Jó-
hönnu eru eftirminnilegar og frá
þeim tíma æskunnar þegar leikur-
inn verður að ævintýri. Við stofnuð-
um leynifélagið „Lithet" eða Litlu
hetjurnar. Vettvangur ævintýranna
var nánasta umhverfi okkar, húsin
sem voru í byggingu í Lyngholtinu
og Háholtinu í Keflavík og heiðin
fyrir ofan, þar sem móinn virtist
endalaus. Við lékum okkur líka við
vatnstankinn sem virtist svo óra-
langt í burtu. Allt var stærra i snið-
um en við sjáum það nú.
Ég man hvað mér fannst brúnu
augun hennar Jóhönnu falleg og
hvað hún gat verið glettin og hleg-
ið oft og mikið. Við gátum látið
okkur dreyma og leikið okkur sam-
an, þar sem náttúran varð hluti af
leiknum og við lékurh heilu bíó-
myndirnar. Bonanza var okkar
heimur. Litlu hetjurnar gerðu land-
nám í heiðinni og við byggðum
okkur kofa úr bárujárni og drasli
og stálumst til að grilla pylsur. Á
sumrin gerðum við blómagarða í
moldarbörðum og síðsumars fórum
við í beijamó með nesti upp í heiði.
Við fundum flöskur og seldum í
„Skúlabúð“ fyrir nammi. Gerðum
armbönd úr víraafgöngum þegar
síminn var lagður í Háholtið. Stofn-
uðum hljómsveit í bílskúrnum og
spiluðum á málningardollur. Ég
man líka vel eftir afmælum hjá
Jóhönnu og þegar hún kenndi okk-
ur stelpunum lagið „Gvandana
mera“ eftir að hafa farið með
Oddnýju systur sinni til Puerto Rico,
sem var nú ekkert smáræði þá. Svo
fengum við að fara einar með rút-
unni tii Reykjavíkur og það voru
stoltar litlar hefðarkonur sem komu
sigrihrósandi á Grundarstíginn til
ömmu hennar og fengu eftirmið-
dagskaffi. Ég gleymi ekki vísunni
sem hún kenndi mér og skrifaði í
minningarbókina mína:
Gættu þess að gegna
og gerðu það fljótt
Þú skalt ekki þræta.
því það er ljótt.
Þessa vísu hef ég farið með fyrir
dætur mínar, um leið og ég segi
þeim ævintýri litlu hetjanna í móan-
um. Á seinni árum sáumst við sjald-
an en fyrir nokkru hittumst við í
sundi. Þá kom Jóhanna mér fyrir
sjónir sem skarpgreind og lífsreynd
kona. Við gerðum grín að því að
vera komnar á fimmtugsaldur. Þá
leiddu brúnu augun hennar og
glettnislegur hláturinn mig á vit
ævintýra æskunnar í móanum þar
sem nú standa glæsivillur og iðnað-
arhúsnæði. Ég veit að lífið var vin-
konu minni stundum erfitt í seinni
tíð, en ég trúi því að nú hafi runn-
ið upp hjá henni blíður og fagur
morgunn í nýju umhverfi þar sem
hún hefur með endurnýjuðu fjöri
og endurnýjuðum kröftum tekið til
nýrra starfa í vonarlandi ævintýr-
anna.
Ég votta foreldrum Jóhönnu og
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Helga Margrét.
Hún hafði átt í erfiðleikum undan-
farna mánuði; átti við þunglyndi
að stríða sem kom og fór eins og
þjófur á nóttu.
Hún var falleg kona með hreina
sál og átti líka sína góðu glöðu
daga. Við töluðum mikið saman um
lífið og tilveruna og komumst að
þeirri niðurstöðu að enginn hefði
lofað því að lífið yrði okkur auðvelt
en þrátt fyrir allt væri það sannar-
lega þess virði að lifa því.
Einn vetur tókum við okkur til
og fórum til Reykjavíkur einu sinni
í mánuði. Við fórum út að borða
og síðan í leikhús. Þá var Jóhanna
mín í essinu sínu. Klædd sínu fín-
asta pússi, geislaði af þessari glæsi-
legu konu og vitaskuld skemmtum
við okkur konunglega.
,Við höfðum ákveðið að leggjast
í ferðalög í ellinni og töluðum í
gamni og alvöru um áfangastaði
sem yrðu fyrir valinu. En nú er
Jóhanna farin í annað ferðalag og
kemur ekki aftur. Ég mun sakna
hennar mikið.
Hvíl þú í friði, elsku vinkona.
Samúðarkveðjur tii foreldra og
systkina. Guð styðji þau og styrki.
Margrét Margeirsdóttir.
Kveðja til starfsfélaga
Tilkynningin um lát Jóhönnu
okkar kom sem reiðarslag í byijun
á nýjum vinnudegi enda nokkuð
sem ekkert okkar átti von á. Á
slíkri stundu er erfitt að tjá hug
sinn og þögnin í fyrstu oft eina
leiðin til að átta sig á slíkum
sorgarfregnum.
í huga okkar koma upp ótal
minningar um Jóhönnu sem vitna
um góðan vinnufélaga sem ávallt
var reiðubúinn að taka þátt í gleði
og sorg okkar hinna þegar svo bar
undir.
Afmælisdagar voru Jóhönnu
kærir en ævinlega minnti hún okk-
ur hin á þegar einhver átti afmæli
og var jafnframt aðalhvatamann-
eskja þess að gleðja viðkomandi í
tilefni dagsins. Á sama hátt var
enginn eins reiðubúinn og Jóhanna
að sýna hluttekningu ef einhver
átti um sárt að binda. Á þennan
hátt minnti Jóhanna okkur á mikil-
vægi þess að tjá tilfinningar barns-
ins sem býr innra með okkur öllum
en sem alltof mörgum okkar er
tamt að fela. Eftirfarandi ljóð
Gunnars Dal lýsir vel þessum eigin-
leika Jóhönnu en hún hafði sérstakt
dálæti á skáldskap hans:
Að frana til
það fylgir þeim,
sem feprð skapa,
og betri heim.
Listrænt innsæi og handbragð
var Jóhönnu ríkulega gefið sem víða
JÓHANNA
• BJÖRGÓLFSDÓTTIR
AÐALHEIÐURINGIBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR
+ Aðalheiður Ingibjörg Ólafs-
dóttir fæddist í Butru í
Fljótshlíð 22. september 1914.
Hún lést á Landspítalanum 19.
nóvember síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 24. nóvember.
AÐALHEIÐUR Ingibjörg Ólafs-
dóttir, eða Alla eins og hún var
kölluð, var tengdamóðir mín í 38
ár, og var hún mér alltaf eins og
besta móðir.
Alla var sterk persóna og fylgdi
henni mikill styrkur þegar eitthvað
bjátaði á, sem bæði ég og aðrir
nutum góðs af. Öllu kynntist ég á
afmælisdaginn hennar þegar hún
var fertug. Þá lá hún á Landakots-
spítala og hafði gengist undir fóta-
aðgerð. Þá var ég aðeins sextán
ára gömul og nýtrúlofuð syni henn-
ar Eggerti Waage.
Það er af svo mörgu að taka
og margs að minnast frá fjörutíu
ára samvistum okkar Öllu. Á
Eyrarbakka og í Þorlákshöfn, þar
sem Alla bjó lengstum, var jafnan
mikið hlegið og gantast, ekki síst
þegar dætur hennar Ólöf, Ella og
Þóra komu líka í heimsókn.
Lífið hjá henni Öllu minni var
ekki alltaf dans á rósum. Hún
þurfti mikið að vinna, en hún var
forkur til allrar vinnu, vann í fisk-
vinnu, mötuneyti, sem ráðskona
hjá Skógræktinni og loks hjá
Sjúkrahúsinu á Selfossi. Síðast en
ekki síst hafði hún þungt heimili
að annast framan af ævinni. Eftir-
lifandi manni sínum, Böðvari
Kristjánssyni, giftist hún árið
1970 og bjuggu þau í Þorláks-
höfn. Það voru ófáar ferðirnar sem
farnar voru þangað með fjölskyld-
una. Ymist var farið í sunnudag-
skaffi eða verið yfir heigi. Það var
alltaf nóg pláss hjá Öllu.
Elsku Alla, ég þakka þér fyrir
allt. Minninguna um þig geymi ég
í hjarta mínu. Böðvari, börnum
Öllu og fjölskyldum þeirra votta
ég samúð mína. Far í Guðs friði,
Alla mín. Þín tengdadóttir
Hulda ísleifsdóttir.
Frá því ég man eftir mér var
amma á Eyrarbakka alltaf kölluð
„amma stóra“ og í mínum huga í
tvöfaldri merkingu. Hún var mikil
vexti, svo sem verið hafa konur í
föðurætt minni og jafnframt stór-
vel gefin og vönduð.
Réttlætiskennd ömmu stóru var
rík, hún fylgdi ekki alltaf straumn-
um í sínum ráðum, heldur ávallt
því sem hjartað sagði. Enda kom
alltaf á daginn að hún hafði rétt
fyrir sér, þótt stundum liði nokkur
tími þar til fólk sá að hún hafði
vitað betur.
Hennar lífssýn mótaðist örugg-
lega af því mótlæti sem hún fékk
að reyna í lífinu. Hún missti fyrsta
mann sinn aðeins 28 ára gömul,
þá var hann aðeins 35 ára gam-
all, rétt að byrja lífið. Börnin þeirra
voru tvö, Ólöf og Eggert, og var
aðeins eins og hálfs árs aldursmun-
ur á þeim.
í nokkur sumur í æsku minni
var ég hjá ömmu á Kirkjuhvoli,
en svo heitir húsið á Eyrarbakka
þar sem hún bjó með Agli Þor-
steinssyni og börnum þeirra, þeim
Sigurði, Þóru og Elínu. Það var
þröngt á Kirkjuhvoli en þar var
mjög gott að vera. í minningunni
var Eyrarbakki einn stór leikvöll-
ur. Mundakot, höfnin, tjörnin við
Steinskot og Litla-Hraun, svo eitt-
hvað sé nefnt.
Ég man alltaf eftir sögu sem
pabbi sagði mér af ömmu. Hún
var á þá leið að einu sinni kom
Siggi frændi hágrátandi inn í
stofu og sagði að Stjáni vinur sinn
væri alltaf að uppnefna sig, segði
Siggi Piggi, Siggi Piggi. Amma
var snögg að bjarga því og sagði
Sigga að uppnefna Stjána bara á
sama hátt, Stjáni Piggi Stjáni
Piggi. Þetta gerði Siggi og gafst
vel.
Amma flutti á Selfoss og seinna
til Þorlákshafnar, þar sem hún
giftist Böðvari Kristjánssyni, eftir-
lifandi manni sínum. Böðvar er
góður maður og traustur og reynd-
ist ömmu góður lífsförunautur.
Þegar amma lá banaleguna þá fór
ég til hennar._ Hún virtist vera í
öðrum heimi. Ég hélt í hönd henn-
ar og hvísláði: Amma mín, þetta
er Siggi. Þá opnaði hún augun og
brosti svo fallega að ég kann eng-
in orð til að lýsa því sem þau sögðu.
Ég sakna þín, amma mín, og bið
kom fram í verkum hennar og
vinnuumhverfi. Fögur rithönd
hennar setti víða mark sitt á vinnu-
stað okkar sem og annars staðar
en hún var ávallt boðin og búin,
jafnvel í sínum frítíma, til að skraut-
rita ýmsan texta fyrir stofnunina
og starfsmenn hennar. Að sama
skapi með nákvæmu auga lista-
mannsins var öllum skjölum tengd-
um starfi hennar skipulega og hag-
anlega fyrir komið þannig að ávallt
var gengið að þeim vísum. Þannig
var Jóhanna okkur hinum ekki ein-
ungis mikilvæg fyrirmynd í starfi
heldur hvatning til að gera betur.
Vinnubrögð Jóhönnu og ósérhlífni
í starfi er því miður orðið sjaldgæf-
ara að sjá í dag og minna okkur
hin á nauðsyn þess að skila ávallt
góðu verki. Eftirfarandi línur úr
einu ljóða Gunnars Dal eiga hér vel
við:
Vel þú hefur
veröld gist
sem vinnur og skapar
og elskar af list.
Jóhanna vann skrifstofu- og
gjaldkerastörf m.a. hjá Samvinnu-
bankanum og sýslumanninum í
Keflavík áður en hún hóf störf hjá
byggingarnefnd flugstöðvar á
Keflavíkurflugvelli í maí 1984, þar
sem hún var fulltrúi og gjaldkeri
til 1987 er byggingarframkvæmd-
um lauk. Vegna góðrar reynslu af
vel unnu starfi var Jóhanna ráðin
til Ratsjárstofnunar þegar hún hóf
starfsemi á miðju ári 1987 en Rat-
sjárstofnun heyrir undir utanríkis-
ráðuneytið rétt eins og byggingar-
nefnd flugstöðvar hafði gert. Jó-
hanna átti stóran þátt í uppbygg-
ingu Ratsjárstofnunar og tók í byij-
un þátt í vel flestum verkum sem
tengjast því að koma nýrri starf-
semi á stað. Fljótlega fór hún að
færa bókhald stofnunarinnar auk
starfs gjaldkera og launaútreikn-
ings uns hún var orðin deildarstjóri
fjármála.
Það sem einkenndi Jóhönnu í
starfi öðru iremur var kurteisi, já-
kvætt hugarfar og hlýhugur á
hveiju sem gekk, auk þess sem hún
tileinkaði sér nýja tækni og breytt
vinnubrögð þegar þörf var á. Jó-
hanna gaf sér alltaf tíma til að
hlusta á samstarfsfólk sitt, leysa
úr málum þess og stofnunarinnar.
Mannlega þættinum var alltaf
sinnt, ætíð gefið af sér.
Fráfall Jóhönnu skilur eftir sig
stórt skarð í okkar hópi en hinn
jákvæði andi sem hún skapaði í
umhverfi sínu mun ríkja áfram.
Við vottum foreldrum, systkin-
um, systursyni og fjölskyldu hans
okkar dýpstu samúð vegna ótíma-
bærs fráfalls Jóhönnu.
Starfsfólk Ratsjárstofnunar.
þig að vaka yfir mér. Guð blessi
minningu þína, hvíl í friði.
Fyrir hönd systkina minna,
Sigurður Óskar
Eggertsson Waage.
Sunnudagurinn 19. nóvember
rann upp, bjartur og fagur haust-
dagur. Liðið var undir hádegi er
hringt var í okkur og okkur sagt
að amma hefði kvatt þá um morg-
uninn.
Við viljum þakka henni yndisleg-
ar stundir og skemmtilegar heim-
sóknir til hennar í Þorlákshöfn.
Þrátt fyrir lasleika og háan ald-
ur gat hún alltaf galdrað fram stór-
kostlegt veisluborð- og hún amma
kunni að búa til gos sögðu dren-
girnir alltaf eftir þessar ferðir til
hennar.
Við sendum Böðvari innilegustu
samúðarkveðjur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Egill, Ragnhildur,
Páll og Eiríkur Einar.