Morgunblaðið - 01.12.1995, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 1995 57
I
i
J
)
i
i
5
I
i
I
<
í
i
4
4
4
4
(
(
i
i
i
4
(
4
• Fleiri minningargreinar uni
Valtý Guðmundsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
fyrir aldursmuninn. Ég gat leitað
til hans með vandamál og ávallt
reitt mig á trúnað hans. Þegar ég
lít yfir farinn veg sé ég reyndar að
í okkar samskiptum hefur hann að
öllu jöfnu verið meiri gefandi en
þiggjandi. Ég gleymi aldrei einu
sumri fyrir mörgum árum þegar
ég hafði vegna óvenju mikilla anna
og einnig blankheita vegna húsa-
kaupa ekki farið neitt í frí með
börnin mín. Þá kom Valtýr að
máli við mig og bauð mér afnot
af sumarbústaðnum sínum á þann
hátt að ég gat ekki annað en þeg-
ið það með þökkum og við dvöldum
í fallega bústaðnum hans og Siggu
í heila viku í góðu yfirlæti.
Valtýr var ætíð mikill bóndi og
ræktunarmaður og það voru ófá
haustin, sem hann birtist með kart-
öflur í poka til að gauka að mér
og öðrum vinum sínum. Mér er
sagt að jafnvel þetta haust hafi
hann verið Iangt kominn með að
taka upp úr kartöflugarðinum sín-
um áður en hann varð að láta und-
an elli kerlingu.
Valtýr var lánsamur í einkalífi
og hann og konan hans Sigríður
Böðvarsdóttir voru mjög samhent
og höfðu mörg sameiginleg áhuga-
mál. Þau áttu fallegt heimili, sem
bar þess vitni að húsráðendur höfðu
yndi af bóklestri og að hlusta á
tónlist. Sigríður vann einnig á
Orkustofnun allmörg ár í hluta-
starfi og var því vel kunnug mörg-
um okkar vinnufélögum Valtýs.
Það var mikið áfall fyrir Valtý þeg-
ar Sigríður lést fyrir nokkrum árum
og fannst mér hann ekki verða
samur eftir það.
Ég þakka Valtý samfylgdina og
umhyggjusemina og votta aðstand-
endum hans samúð vegna fráfalls
hans.
Hrefna Kristmannsdóttir.
Snemma sumars 1975, þegar
ég hóf vinnu sem sumarmaður á
Orkustofnun, kynntist ég Valtý
húsverði í Keldnaholti eins og hann
var oftast nefndur vinnufélaga á
meðal. Með okkur tókst góður vin-
skapur þó mikill væri aldursmun-
ur. Líklega vegna þess að Valtýr
var ungur í anda og átti gott með
að samlagast fólki. Báðir höfðum
við áhuga á íþróttum og beindist
umræðan oftast inn á þær brautir.
Ég Víkingur og Valtýr Framari,
> þó ekki genetískur heldur innflutt-
ur af óðalinu Miðdalskoti inn í
Alftamýri. Iþróttaáhuginn var
mikill og því óþijótandi umræðu-
efni.
Valtýr var eðalframsóknarmað-
ur og mátti hvergi halla á þann
sómaflokk í hans áheyrn nema ef
vera skyldi á einhvetja ungliða sem
hvort eð er voru blendnir í trúnni.
Lengi hafði ég hann grunaðan um
að hafa flutt inn í Framhverfið
vegna skyldleika nafnsins við
flokkinn góða og hefur þeim grun
enn ekki verið eytt.
Hann var hin föðurlega ímynd
og átti auðvelt með að ræða við
alla samstarfsmenn hvort sem var
um daginn og veginn eða um hávís-
indaleg málefni. Enda leituðu menn
til hans í vinnupásum til að létta
af sér áhyggjum eða hlaða upp á
ný andans forðabúr. Gott var að
skemmta sér með öldungnum enda
mikill gleðimaður.
Líklega geta bændur ekki látið
af vinnusemi sinni þótt búskap sé
hætt og halda áfram að vinna
myrkranna á milli. Valtýr var stöð-
ugt að, ef ekki fyrir okkur jarð-
fræðingana í Keldnahnolti þá fyrir
sjálfan sig og aðra. Orðið hvíldar-
tími virtist ekki hafa slæðst inn í
hans orðabók.
Ég get tínt upp endalaust úr
minningabrotum ánægjulegar sam-
verustundir en læt hér staðar num-
ið. Ég vil aðeins segja að lokum,
að það var mikil gæfa fyrir mig
að kynnast þér.
Ásgrímur Guðmundsson.

- kjarni málsins!
SIGRÍÐUR
ÞORSTEINSDÓTTIR
hugann en einhvernveginn rata
þær ekki á blaðið. Eitt það fyrsta
sem ég man eftir úr æsku var þeg-
ar Símon bróðir minn var skírður,
en þá bjuggum við í Reykjavík. Það
var mikið hlakkað til þessa dags
og ég held að það hafi ekki síður
verið vegna þess að afí og amma
á Sauðárkróki komu suður. Ég man
að við amma fórum og kíktum á
litla bróður þar sem hann lá sof-
andi í vöggunni. Önnur minninga-
brot koma upp í hugann, amma
að fá sér í pípu eftir að hafa farið
í hesthúsin, amma með hitapokann
sinn í stólnum sínum fyrir framan
sjónvarpið og amma að hlusta á
veðurspána. Það er skrítið hversu
mikið svo hversdagslegir hlutir sitja
eftir í minningunni.
Amma var mikil hestakona og
hefur átt marga gæðinga um
ævina. Hún hefur sagt okkur marg-
ar sögur af hestunum sínum og
lengi hélt ég að enginn ætti eða
hefði átt góða hesta nema hún
amma mín. Amma bjó mestan hluta
ævi sinnar í Fljótunum og unni hún
mjög heimahögum sínum. Eftir að
afi og amma fluttu frá Nýrækt
eignuðust þau sumarbústað í landi
Brúnastaða en það er næsti bær
við Nýrækt. Þarna í sumarbústaðn-
um átti hún margar af sínum bestu
stundum og á hveiju sumri fóru
þau þangað, til að fá kraft frá
náttúrunni og sveitinni eins og
amma sagði stundum. Þar leið
henni vel enda þekkti hún hveija
þúfu þar í kring og hefur sagt mér
margar sögur af álfum og huldu-
fólki sem búa þarna i nágrenninu.
Það var síðast núna í sumar að þau
voru þar og var amma mjög glöð
yfir því að geta verið þar í nokkra
daga. Fjölskyldan öll á góðar minn-
ingar af veru sinni með þeim í
bústaðnum og verður tómlegt að
koma þangað og hitta ekki ömmu.
Amma var send af hreppnum
árið 1947 til Reykjavíkur til að læra
til ljósmóður. Því starfi sinnti hún
til ársins 1961 eða þar til þau hjón-
in fluttu til Sigluijarðar. Það hefur
að líkindum verið erfítt starf, sér-
staklega á veturna þegar snjór var
yfir öllu en þá fór amma í vitjanir
á skíðum, oft marga kílómetra.
Einnig leituðu sveitungar hennar
oft til hennar því langt var í næsta
lækni og samgöngur ekki eins auð-
veldar þá og þær eru nú á tímum.
Það er margs að minnast um
góða konu en minningarnar fylgja
okkur og það eru þær sem stappa
stálinu í okkur á sorgarstundu. Það
er okkur huggun að hún kvaddi
okkur ánægð með það að vera kom-
in hingað til Akureyrar þar sem
hún og afi voru búin að búa um sig
í huggulegri íbúð hjá dóttur sinni.
Hún hefði þó mátt njóta þess leng-
ur. Við áttum von á því að hún
fengi að vera lengur með okkur
þegar það var orðið hluti af dag-
legu lífi okkar að hitta hana.
Amma var mjög trúuð kona þótt
hún bæri það ekki mikið með sér.
Trúna hafði hún fyrir sig og þang-
að leitaði hún eftir styrk. Hún hafði
mikinn áhuga á andlegum málefn-
um og starfaði með Sálarrannsókn-
arfélaginu á Sauðárkróki og var
um tíma í bænahring. Hún var viss
um það að það yrði tekið vel á
móti sér á þeim stað, sem við förum
á eftir þetta jarðlíf. Þar sé ég hana
fyrir mér þeysast um á gæðingun-
um sínum, sem alveg örugglega
hafa tekið vel á móti henni ásamt
öllum þeim ástvinum sem farnir
eru á undan henni.
Elsku amma, hafðu þökk fyrir
allt sem þú hefur verið mér og
þótt þú sért farin mun ég halda
áfram að leita til þín.
Þín,
Sigríður Huld.
Jólamatur,
gfafir og föndur
Uppskriftir, heimsóknir,
jólasiðir, konfektgerð,
fóndur, pakkar og margt fleira
er í 64 síðna blaðauka
sem fylgir Morgunblaðinu
nk. sunnudag, 3 desember.
+ Sigríður Þor-
steinsdóttir
Ijósmóðir fæddist
5. desember 1918
að Höfða við Akur-
eyri. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
23. nóvember sl.
Foreldrar hennar
voru María Guð-
mundsdóttir og
Þorsteinn Helga-
son. Árið 1945 gift-
ist hún Símoni G.
Jónssyni, f. 5.11.
1922, og hófu þau
búskap að Nýrækt í Fljótum.
Þau eignuðust 3 börn, þau eru:
1) María Svanfríður, f. 21. júní
1944, verkakona á Akureyri.
Hún á 3 börn og sambýlismaður
hennar er Sigurjón Gunnlaugs-
son verkamaður. 2) Kolbrún
Ingibjörg, f. 21. des. 1945, sjálf-
stæður atvinnurekandi á Siglu-
firði. Hún á 5 börn en elsta son
sinn missti hún. Sambýlismaður
hennar er Jóhann Jónsson sjó-
maður. 3) Aðalsteinn Jón, f. 13.
sept. 1955, sjálfstæður atvinnu-
rekandi, búsettur í
Bessastaðahreppi.
Sambýliskona hans
er Guðný Ólafsdótt-
ir snyrtifræðingur
og eiga þau þrjá
syni. Sigríður ólst
upp til 6 ára aldurs
í Eyjafirði er hún
fluttist með föður
sínum, sem þá var
orðinn ekkill, að
Stóra-Holti í Fljót-
um. Sigríður lærði
til ljósmóður 1947
og starfaði sem ljós-
móðir í Fljótum þar
til þau hjónin fluttu til Siglu-
fjarðar 1961. Á Siglufirði starf-
aði Sigríður við Sjúkrahúsið
sem gangastúlka og leysti einn-
ig af ljósmóðurina þar. Árið
1967 fluttu þau hjónin til
Sauðárkróks þar sem Sigríður
vann við sjúkrahúsið, þá orðin
sjúkraliði. Fyrir 3 mánuðum
fluttu þau til Maríu dóttur
sinnar á Akureyri.
Útför Sigríðar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Kveðja frá dóttur
Það er svo margs að minnast
en svo lítið sem maður getur sagt
á svona stundu en minningin um
þig lifir. Um allt sem þú gerðir
fyrir okkur börnin þín og alla sem
þú komst nálægt. Maður skilur nú
svo margt sem var í kringum þig,
t.d. klukkuna, hvað þér fannst
gott að heyra hana slá og vita
hvað tímanum leið, eins og mér
leiddist hún áður. En nú er ég
vaki og hugsa bíð ég eftir því að
hún slái, til að gera það sama og
þú gerðir, vita hvað tímanum líð-
ur. Við sem áttum svo margt eftir
og tilhlökkunin eftir vorinu og
sumrinu í garðinum. Hvað þér
fannst gott að vera komin til okk-
ar og hvað okkur fannst gott að
þið pabbi skylduð flytja til okkar.
Það var svo gott að skreppa niður
og drekka kvöldkaffið með ykkur
og gera það sem þurfti að gera
áður en að svefni kom. Nú kemur
lítill kútur í heimsókn og engin
langa, en samt er leitað og spurt
og það gerum við öll. Þín er sárt
saknað, því það er svo mikið sem
við höfum misst. Óli minn, sem
þið tókuð að ykkur svo ungan, á
eftir að sakna þín mikið. Þið höfð-
uð svo margt sameiginlegt að tala
um, hestana ykkar og margt fleira.
Ég veit að það hefur verið tekið
vel á móti þér, feðgarnir ungu sem
fóru of fljótt, móðir sem þú misstir
svo ung og allir vinirnir sem eru
farnir á undan þér.
Elsku mamma mín, þakka þér
allt sem þú gafst. Guð blessi minn-
ingu þína og haldi verndarhendi
yfir þér og okkur öllum.
Þín dóttir,
María.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast ömmu Siggu sem lést þann
23. nóvember sl. eftir erfið veikindi
síðstu ár. Það er erfitt að koma
hugsunum sínum á blað þegar svo
nákomin manneskja kveður okkur,
margar minningar streyma fram í