Morgunblaðið - 17.04.1996, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 17. APRÍL 1996 21
LISTIR
Þorri blótaður
í einmánuði?
LEIKLIST
Leikfclag Kcflavíkur
SAMEINAÐIR STÖNDUM
VÉR! (SUNDRAÐIR...)
Leikfélag Keflavíkur frunisýndi
fóstudaginn 12. apríl Sameinaðir
stöndum vér! (sundraðir...) eftir
Ómar Jóhannsson í Félagsbíó Tún-
götu. Leikstjóri Þórarinn Eyfjörð.
ÁRLEG skólasýning hefur verið opnuð í Safni Ásgríms Jónssonar.
Að vei\ju eru sýndar myndir sem tengjast þjóðsögum og ævintýrum.
Drottinn
blessi heimilið
KVIKMYNPIR
Iláskólabíó
HEIM í FRÍIÐ (HOME
FOR THE HOLIDAYS)
★ ★
Leikstjóri Jodie Foster.
Handritshöfundur W.D. Richter.
Kvikmyndatökusljóri Lajos Koltai.
Tónlist Mark Isham.
Aðalleikendur Holly Hunter,
Robert Downey Jr., Anne Ban-
croft, Charles Duming, Geraldine
Chaplin, Dylan McDermott, Claire
Danes, Cynthia Stevenson.
Bandarísk. Paramount. 1995.
FJÖLSKYLDUBÖNDIN eru í
forgrunni í Heim í fríið, nýju
myndinni hennar Jodie Foster.
Hér er þó ekki um að ræða hina
dæmigerðu, bandarísku vísitölu-
fjölskyldu (ætla ég rétt að vona),
enda fátítt að meðaljóninn fái
Hollywoodmeðferð. Aðalpersóna
þessa vandamálapakka er dóttirin
Claudia Larson (Holly Hunter),
einstæð móðir, listfræðingur, sem
sagt er upp störfum í þann mund
sem hún er að halda heim í for-
eldrahús um þakkargjörðarhelg-
ina. Gildir einu þótt hún hafi ver-
ið að lúlla hjá öldruðum húsbónda
sínum. Ekki bætir það sálar-
ástand Claudiu að gjaiVaxta dótt-
ir hennar hættir við ferðina,
hyggst frekar glata meydómnum
um hátíðarnar. Sonurinn Tommy
(Robert Downey Jr.,) er hommi
sem, öllum að óvörum, mætir með
nýjan kærasta í eftirdragi. Hin
systirin, Joan (Cynthia Steven-
son), er á mörkum þess að halda
vitglórunni en Walther (Steve
Guttenberg), maður hennar, er
smáborgaralegur uppi. Þá eru
höfuð íjölskyldunnar ótalin;
mamman (Anne Bancroft) og
pabbinn (Charles Durning), bæði
svona léttrugluð, hann þess utan
byijaður að kalka. Gladys móður-
systir (Geraldine Chaplin) slær
þó alla aðra fjölskyldumeðlimi út
í keppninni „hver er skrýtnastur".
Veisluhelgin líður ekki átaka-
laust, flestir halda hana út, aðrir
fara í fússi. Sjálfsagt mæta þó
allir að ári.
Reiddar eru fram miklar kræs-
ingar - á veisluborðinu: Kalkún,
trönubeijasósa, graskeijakaka,
öll þessi háamerísku herlegheit.
Og handritshöfundurinn W.D.
Richter kryddar og kryddar
myndina sína með endalausum
árekstrum milli persónanna.
Sumar uppákomurnar fyndnar,
gjarnan meinfyndnar, fleiri
dramatískar, allar orðmargar,
jafnvel svo að setningum lýkur
ekki eða þær renna út í sandinn.
Flestar fara viðstöðulaust fram
hjá áhorfandanum. Að líkindum
hefði mátt spara orðgnóttina því
stóri gallinn við Heim í fríið er
ofhlæði á öllum sviðum.
Ætli það hafi ekki vakað fyrir
Richter og Foster að bijóta upp
umfjöllunina um þessa stóru
stund bandarísku þjóðarsálarinn-
ar með því að láta Heim í fríið
ganga fyrir stanslausum mistök-
um og árekstrum á milli fjöl-
skyldumeðlima og gera þá alla
heldur undarlega. Sýna á grát-
broslegan hátt að það er innan-
tómt Hollywoodraunsæi að halda
að fjölskyldumeðlimir fallist í
faðma eina helgi þótt samskipti
þeirra séu lítil og bágborin aðra
daga ársins. Þessi hugmynd er
fjári góð, en svelgist oftast á í
gassaganginum og drukknar að
endingu í lokaatriðum sem eiga
sjálfsagt að segja okkur eitthvað
um seiglu bandarísku þjóðarsálar-
innar á hveiju sem gengur en eru
fyrst og fremst væmin og vellu-
leg. Líkt og önnur ástarmálaum-
ræða á þessum bæ.
Persónurnar eru yfirleitt vel
túlkaðar, enda leikhópurinn litrík-
ur. Mest ber á Holly Hunter, sem
hér er rétt eina ferðina mun betri
en myndin sem hún leikur í.
Downey Jr. ofleikur í klúðurslegu
hlutverki samkynhneigða góða
bróðurins, sem kemur áhorfand-
anum engu að síður fyrir sjónir
sem e.k. hommi úr Undralandi.
Kvikindisleg karlremba og leið-
indagaur. Ekki aðeins við Downey
að sakast heldur Richter. Það
hefur átt að hressa upp á gamla
Hollywoodhommann og útkoman
verður hálfgert afstyrmi. Ban-
croft og Durning eru sjarmerandi
að venju, hitt ögn óvenjulegra að
Chaplin stelur senunni. Aðrir
skilja lítið eftir sig. Foster á óvenu
vammlítinn feril sem leikari og á
eina mynd að baki. Því miður
fyrir alla viðkomandi var strákur-
inn Teitur mun áhugaverðari en
Larsonfjölskyldan eins og hún
lagði sig.
Sæbjörn Valdimarsson
Skólasýn-
ing í Safni
Asgríms
ÁRLEG skólasýning hefur verið
opnuð í Safni Ásgríms Jónssonar
að Bergstaðastræti 74 í Reykjavík.
Að vei\ju eru sýndar myndir sem
tengjast þjóðsögum og ævintýrum.
Auk mynda Ásgríms Jónssonar eru
að þessu sinni einnig verk eftir
Guðmund Thorsteinsson, Jóhannes
S. Kjarval og Jón Stefánsson sem
öll eru í eigu Listasafns Islands.
Verkin tengjast sögum og ævin-
týrum bæði beint og óbeint og er
með vali þeirra reynt að sýna
mismunandi sýn listamannanna á
viðfangsefnið.
Sýningin stendur til 19. maí og
er opin laugardaga og sunnudaga
kl. 13.30-16, en skólahópar geta
pantað heimsóknartíma á virkum
döguin hjá Listasafni íslands og
Safni Ásgríms Jónssonar.
LEIKFÉLAG Keflavíkur frum-
sýndi föstudaginn 12. apríl Samein-
aðir stöndum vér (sundraðir ...). Þar
eru atburðir í sveitarfélaginu ný-
sameinaða skoðaðir í spéspegli í tíu
aðskildum hlutum. Gert var grín
að nánast öllu sem gerzt hefur í
„Keflavík" (er komið eitthvert nafn
á sameininguna?) upp á síðkastið;
löggum í ígulkeravinnslu, óásætt-
anlegu gengi í knattspyrnu, póst-
vandamálum á Vellinum og allra-
handa kosningum. Höfundurinn,
Ómar Jóhannsson, hefur áður sam-
ið verk (revíur) fyrir leikfélagið.
Hann er búsettur í Reykjavík og
sér lífið í „Keflavík“ því með auga
aðkomumannsins, ef svo má segja.
Brandararnir voru þ.a.l. ekkert of
innansveitarlegir, þó á stundum
skildi ég, heimskur utanbæjarmað-
urinn, hvorki upp né niður í þeim.
Töluvert var lagt upp úr söng.
Hin ýmsu lög fengu nýja texta, allt
frá Eg er að baka Ómars Ragnars-
sonar til It’s a Heartache Bonniar
Tyler.
Leikfélagið þarf ekki að hafa
áhyggjur af leikaraskorti. í röðum
þess eru margir hæfileikaríkir leik-
arar, þó ekki hafi reynt mikið á þá
í þessu verki, en nokkrir mættu
aðeins huga að raddbeitingu, það
er ekki það sama að tala við fólk
og tala fyrir fullan sal af fólki. Þó
engir leiksigrar hafi verið unnir
verð ég að minnast á Ómar Ólafs-
son í hlutverki Sprella býmæsters.
Honum tókst að hefja brandara
Sprella yfir allar vísanir í orð og
gjörðir fyrirmyndarinnar. Aðrir
mega hafa sína skoðun á því hvort
það hafi verið gott eða slæmt, en
þar sem ég þekki ekki til „mannsins
með hakann" hlýtur mér að finnast
það gott.
Hefði verið boðið upp á hákarl
og hrútspunga í hléi hefði þetta
verið hið bezta þorrablót, þó eflaust
mætti deila um tímasetningu.
Heimir Viðarsson
Fyrirmæli dagsins
Hvemig drepa
skal pöddur
EFTIR JOHN BALDESSARI
EFNIVIÐUR: tvö tréborð,
1x4x18 tommur, kölluð hér tré-
borð AogB.
1. Setjið pödduna á endatré-
borðs A.
:£ í mynd: padda >
2. Sláið með tréborði B á það
svæði tréborðs A þar sem paddan
er.
3. Fjarlægið leifar pöddunnar
af báðum borðum og endurtakið
eins oft og þörf er á.
I Fyrirmælasýning í sam vinnu við Kjarvalsstaði og Dagsljós.
Rangeyskar raddir
TONLIST
Víðistaðakirkja
KÓRTÓNLEIKAR
Vortónleikar Rangæingakórsins í
Reykjavík. Stjómandi: Elín Ósk
Óskarsdóttir. Einsöngvarar: Guð-
mundur Þ. Gíslason, Kjartan Ólafs-
son, Bjöm H. Guðmundsson og
Maríanna Másdóttir. Píanóleikur:
Lára Rafnsdóttir. Orgelleikur: Pavel
Manásek. Einnig kom fram Strengja-
kvartett úr Tónlistarskóla Hafnar-
fjarðar. Víðistaðakirlqu, Hafnarfirði,
laugardagiim 13. apríl kl. 16:30.
ATTHAGAKORARNIR fara nú
hver af öðrum að skila vetrarstarfi,
og eins og gengur er upp úr og
ofan, hversu mikið hefur verið í
lagt, allt frá hreinni tómstundaiðju
og í metnaðarfulla og krefjandi
vinnu. Stendur tilhöfðun til ókunn-
ugra hlustenda að vanda oftast í
beinu hlutfalli við elju kórfélaga og
stjórnenda.
Einn slíkur kór, Rangæingakór-
inn í-Reykjavík, efndi til vortónleika
í Víðistaðakirkju sl. laugardag við
allþokkalega aðsókn. Dagskráin var
nokkuð mótuð af hefðbundnum við-
fangsefnum átthagakóra, en var
þó miðað við það sæmilega fjöl-
breytt, og var ekki að heyra annað
en að áheyrendur skemmtu sér vel.
Kirkjan hjálpaði þar til með nota-
legu umhverfi og hlýlegum hljóm-
burði.
Kórinn söng fyrst við píanóundir-
leik Láru Rafnsdóttur I dag skein
sól og Vögguvísu eftir Pál ísólfs-
son, sem tókust vel burtséð frá ögn
þreytulegum hljómi. Sefur sól hjá
ægi eftir Sigfús Einarsson var
sungið a cappella og hljómaði fersk-
ar, enda vel mótað af stjórnanda.
í friður á jörðu eftir Árna Thorst-
ensson söng Maríanna Másdóttir
sópran einsöng og opinberaði efni-
lega og þegar furðu mótaða óperu-
söngrödd miðað við ungan aldur.
Lofsöng Bjarna Böðvarssonar söng
kórinn við orgelundirleik Pavels
Manáseks; hefði þar mátt stemma
betur, enda tók kórinn heldur að
síga í tónhæð. Heyr himna smiður
eftir Þorkel Sigurbjörnsson heppn-
aðist betur, en tenórinn gerðist þó
til vanza óhreinn á köflum.
Locus iste eftir Bruckner og Ave
verum corpus eftir Mozart voru síð-
ust fyrir hlé, hið síðara flutt með
aðstoð strengjakvartetts úr Tónlist-
arskóla Hafnarfjarðar. Þessi ágætu
tónverk eiga sér, ásamt örfáum
öðrum sígildum smáperlum kórbók-
mennta, aðeins einn annmarka, sem
þau eiga að vísu ekki skilinn: of-
flutning. Varla verður orðið á söng-
fund æskulýðs-, áhugamanna- og
átthagakóra komið öðruvísi en að
annað hvort verkanna eða bæði séu
reifuð, og fer að verða mál til kom-
ið að setja sóknarmark á þessar
annars prýðilegu tónsmíðar meist-
aranna, því þær eru ískyggilega
farnar að bera keim af Síðasta lagi
fyrir fréttir. Rangæingakórinn söng
verkin sæmilega, en aftur gætti
nokkurrar þreytu í hljómi hans,
ekki sízt í karlaröddum.
Eftir hlé söng kórinn fyrst Undir
Dalanna sól eftir Björgvin Þ. Valdi-
marsson, dæmigert „útilegulag“,
við ágætan tvíforsöng Guðmunds
Þ. Gíslasonar tenórs og Kjartans
Ólafssonar barítons, er sungu
áfram tvísöng, í þetta sinn aðeins
við píanóundirleik, í næsta lagi, Ég
sé þig eftir Áskel Jónsson. Virtist
framlag tvísöngvarana hafa vakið
kórinn aftur til dáða, því upp frá
því tók Eyjólfur að hressast og tón-
hæð að haldast betur. Det var en
lordag aften í útsetningu Ottos
Mortensens hljómaði létt og ljúft,
og sömuleiðis Næturljóð vísnajöf-
ursins látna, Everts Taubes.
í 0 Isis und Osiris úr Töfraflautu
Mozarts söng Björn H. Guðmunds-
son Sarastró æðstaprest við bak-
grunnskarlakór og píanóundirleik.
Björn var svolítið andstuttur og
röddin fremur ómótuð, en greini-
lega efnilegt hljóðfæri, eins og sagt
er. Inngöngukórinn úr óperu
Mascagnis, Cavalleria Rusticana,
var á mörkum hins mögulega fyrir
Rangæingakórinn, en slapp fyrir
horn. Loks sungu þeir Rangeyingar
Fangakórinn úr Nabucco eftir
Verdi, og gekk það allvel, utan
hvað maður saknaði aðeins meiri
hrynþunga í undirleiknum. Kórinn
hlaut dágóðar undirtektir að laun-
um og söng nokkur aukalög; bar
hæst gullfallega svissneska þjóðlag-
ið Þú spyrð mig koparlokka í álíka
fallegri þýðingu Þorsteins Valdi-
marssonar.
Ríkarður Ö. Pálsson