Morgunblaðið - 06.11.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 6. NÓVEMBER 1996 31
GUÐMUNDUR
HREINN
EMANÚELSSON
+ Guðmundur
Hreinn Emanú-
elsson var fæddur í
Ólafsvík 10. ágúst
1946. Hann lést á
Landspítalanum 27.
október síðastliðinn.
Guðmundur var son-
ur hjónanna Emanú-
eis Guðmundssonar
og Astu Krisljáns-
dóttur. Guðmundur
var yngstur þriggja
systkina. Hin eru
Eilert, f. 27.11.1933,
og Sunna, f. 29.12.
1942.
Eftirlifandi kona Guðmund-
ar er Svava Guðmundsdóttir,
fædd 15. febrúar 1947. Börn
þeirra eru: Ásta, fædd 14. jan-
úar 1972, sonur hennar er Hálf-
dán Bjarnason, fæddur 12.
september 1995; Emanúel Geir,
fæddur 7. nóvember 1975, og
Eva Rún, fædd 10. ágúst 1987.
Útför Guðmundar fer fram
frá Seljakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Baráttunni er lokið, hún var mis-
kunnarlaus og hann barðist af þraut-
seigju til síðasta andartaks. Það var
í febrúar á þessu ári að okkur barst
véfréttin; pabbi með sjaldgæfan
taugasjúkdóm.
Sjúkdóm sem myndi með tíman-
um skerða krafta hans og getu,
smám saman valda lömun og svo
að lokum draga hann til dauða.
Læknavísindin voru fátæk af
svörum, enginn vissi hvaða stefnu
sjúkdómurinn tæki, enginn vissi hve
langur tími var til stefnu, það eina
sem vitað var, var það að ekkert
var hægt að gera, engin lækning til.
Þetta eru þung tíðindi að taka á
móti, þessa byrði þarf styrk til að
bera en styrkinn vantaði hann ekki.
Hlutir sem áður höfðu verið sjálf-
sagður hluti daglega lífsins voru
allt í einu ekki svo sjálfsagðir lengur.
Hann hafði alla tíð unnið mikið,
verið vélstjóri á sjó og í landi en
stærstan hluta starfsævinnar var
hann á sjónum, vildi það helst á
meðan heilsan leyfði. Væri hann
ekki heima með fjölskyldunni þær
fáu frístundir sem gáfust vildi hann
helst standa með stöngina sína á
árbakkanum og bíða þess að biti á.
Hann var náttúrubarn sem naut
útivistar og sínar bestu stundir átti
hann með félögunum í laxveiði.
Margt af því sem hann taldi lífíð
hafa best upp á að bjóða var frá
honum tekið síðasta hálfa árið. Að-
spurður um hvers hann saknaði
mest sagði hann það tvímælalaust
vera að geta ekki unnið lengur og
komast ekki í veiði. En þvílíku og
öðru tók hann með æðruleysi og
þessum mikla styrk sem kenndi okk-
ur hinum svo óti-úlega margt.
Tíminn reyndist stuttur, styttri
en nokkurn renndi í grun og nú
hefur hann yfirgefið þetta líf.
Sorgin er mikil og söknuðurinn
sár og tómarúmið sem hann skilur
eftir sig virðist óendanlegt. Við sem
eftir stöndum verðum að halda
áfram, dagarnir halda áfram að
koma og fara þó hann sé ekki leng-
ur hjá okkur. Við verðum að halda
jól og afmæli án hans og Dalli afa-
strákur fær víst aldrei að fara með
afa í veiðitúr.
Það er alltaf erfítt að kveðja en
ég hef ekkert val, pabbi minn, þján-
ingunum er lokið, þú hefur fengið
hvíld, minningin um tímann sem við
áttum saman er minn fjársjóður,
takk fyrir allt.
Þín
Ásta.
Eftir að Eva Rún hafði hjúfrað
sig að þér og kysst þig bless snéri
ég mér að þér og sagði; „Við sjáumst
þá í kvöld.“ Þú kinkar koili og
,jammar“. Þegar ég
sagði þessi orð vissi ég
ekki að þetta væru
okkar síðustu kveðjur,
því síður að þú myndir
ekki lifa annan dag,
að þetta yrði „kvöldið
þitt“.
Þegar ég svo kom
til þín aftur var aug-
ljóst hvert stefndi,
dauðinn er óumflýjan-
legur og saman upp-
lifðum við augnablik
samruna lífs og dauða.
Elsku pabbi, ég véit
þú heyrir hugsanir
okkar og ert okkur nálægur. Guð
geymi þig.
Við sjáumst þá „kvöldið mitt“.
Emanúel.
Elsku Gúndi frændi.
Ekki óraði mig fyrir því að þú
færir svona fljótt frá okkur. En þessi
illvígi sjúkdómur sem þú barðist við
síðustu sjö mánuðina hafði því miður
betur. Þó svo að við vissum að hverju
stefndi, þá var fréttin um andlát
þitt mikið áfall. Við vorum varla
búin að átta okkur á alvarleika sjúk-
dómsins, þegar við fengum andláts-
fregnina. Það er alltaf svo sárt og
erfítt að horfast í augu við þær sorg-
ir og þá erfiðleika sem okkur öllum
er úthlutað á ævinni. Sumir fá stóra
skammta en aðrir minni. En hversu
stór eða lítill skammturinn er, þá
verðum við að reyna að horfa fram
á veginn. Við höfum að vísu fengið
erfíða lífsreynslu í veganestið en við
höfum vonandi einnig fengið reynslu
sem eykur þroska okkar og lífssýn.
Elsku Svava, Ásta, Emmi Geir
og Eva Rún, orð mega sín lítils á
stundum sem þessum, en við hugs-
um til ykkar og vonum að Guð
megi gefa ykkur styrk í sorginni.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þín bróðurdóttir,
Soffía Ellertsdóttir
og fjölskylda.
Nú hefur hann Gúndi lotið í lægra
haldi fyrir ógnvænlegum sjúkdómi
sem við mannfólkið höfum engin
svör við. Þegar við sem fylgdumst
með úr fjarska fengum fréttirnar,
stóðum við eftir niðurlút og ýmsar
erfíðar spurningar komu upp í hug-
ann. Því miður er lítið um svör, þetta
er eitthvað sem við verðum að kljást
við en getum ekkert gert í þótt okk-
ur þyki það sárt.
Þegar ég minnist Gúnda er mér
efst í huga virðing og þakklæti. I
uppvexti mínum var gott samband
milli mín og fjölskyldunnar að Sand-
holti 24 og síðar í Flúðaselinu. Mér
verður hugsað til þess með hlýju
þegar ég og feðgarnir fórum í veiði-
túra og fórum síðan heim til Svövu
og fengum heitar sk-onsur eða ást-
arpunga. Þá sem og æ síðar var
fróðlegt að vera með Gúnda því
hann hafði skoðun á öllum hlutum
en var jafnframt mjög opinn fyrir
annarra manna skoðunum. Þessi
eiginleiki gerði það að verkum að
það var alltaf mjög gaman að vera
í kringum hann og heyra hvað hon-
um fannst um hin ýmsu mál. Þetta
var ennþá mjög einkennandi þegar
ég sá hann í síðasta skipti nú í haust,
þrátt fyrir augljós veikindi. Þá datt
mér ekki í hug að svona stutt væri
í endalokin og maður hugsar ósjálf-
rátt til þess að ýmislegt fleira hefði
mátt fara okkur á milli, en svona
er nú lífið. Þegar ég sem 16 ára
unglingur fluttist til Reykjavíkur í
þeim tilgangi að afla mér menntun-
ar tóku Gúndi og Svava mér ákaf-
lega vel og voru mér stoð og stytta
á þessum fyrstu mánuðum við nýjar
aðstæður. Fyrir þær viðtökur sem
ég hlaut þá er ég mjög þakklátur.
Það sem eftir stendur er þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast
Gúnda en mér verður hugsað til
þess hvers vegna þessi kynni fengu
ekki að vera lengri. Blessuð sé minn-
ing hans.
Mér verður einnig hugsað til
þeirra sem næst honum standa.
Svava, Ásta, Emmi Geir og Eva
Rún, við Bryndís sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og megi
Guð styrkja ykkur í þeirri miklu
sorg sem nú hefur dunið yfír.
Að lokum vil ég láta fylgja með
erindi sem birtist í minningargrein
um tengdaföður Gúnda fyrir rúm-
lega tiu árum. Þetta erindi hefur
síðan skipað sérstakan sess hjá mér
og fínnst mér við hæfí að kveðja
Gúnda með þessu sama erindi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Guðmundur Olason.
Það var á árunum 1959-60 að
tvær fjölskyldur settust að hvor í
sínum enda í einu elsta húsinu í
Ólafsvík, sem alla tíð hefur verið
nefnt Borg, og hinir mörgu íbúar
þess hafa löngum verið kenndir við.
Annars vegar bjuggu Stefnir og
Jóhanna sem komu með allan
krakkaskarann úr Kópavoginum og
hinum megin Ásta og Emanúel sem
komu innan úr Bug með Sunnu og
Guðmund, sem við Kópavogsstelp-
urnar kölluðum alltaf Gúnda. Ellert
var fluttur að heiman.
Það gekk á ýmsu í sambúðinni
sem entist í mörg ár, enda samsetn-
ingin ólík, oftast ríkti sæmilegur
friður, en aldrei nein lognmolla.
Ásta og Emmi voru besta fólk sem
kom sér vel saman við skarann.
Gúndi var um fermingu þegar þetta
var. Hann var bjartur yfirlitum, lít-
ill og ljóshærður með stríðnislegt
bros og hann varð aldrei stór, þótt
hann fermdist og fullorðnaðist.
Hann giftist Svövu og þau eignuð-
ust Ástu, Emma Geir og Evu Rún
og bjuggu í Ólafsvík.
Mestan hluta starfsævi sinnar
vann Gúndi sem sjómaður og vél-
stjóri og var vel látinn enda hress
og skapgóður en sannarlega ekki
skaplaus.
Pfyrir nokkrum árum tóku þau sig
upp og flutt til Reykjavíkur og
bjuggu þar síðan, lengst af í Flúða-
seli, en nýlega fluttu þau í einbýlis-
hús í Hálsaseli, sem var sérstaklega
lagað að þörfum Gúnda, en heilsu
hans hafði hrakað mjög síðustu
mánuði, enda sjúkdómurinn óvæg-
inn. Þótt eðlilega losnaði um sam-
bandið á milli „endanna" á Borginni
í rás tímans rofnaði það aldrei alveg
og það var eins og við hefðum sést
í gær ef við hittumst.
Gúndi var kankvís að vanda og
heilsaði okkur með gamla glettna
brosinu sínu þegar við heimsóttum
hann eftir fimmtugsafmælið hans í
sumar. Það lifír í minningunni. „Það
tókst,“ sagði hann stoltur, en hann
var veikur, veikari en við vissum.
Harður nagli hann Gúndi.
í hinum
yldunni,
ívu litlu
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090
og litla dóttursyninum, Hálfdáni, og
honum Emma í Ólafsvík einlæga
samúð okkar.
Nína og Fanný.
Gleðji þig guðs stjörnur,
sem gladdi bezt
mig, og mörgu sinni,
vegstjarnan fagra
vizku þinnar,
ástjarðar Ijúfasta ljós.
(Jónas Haligr.)
í dag kveð ég vin minn, Guðmund
Emanúelsson, Gúnda eins og hann
var oftast kallaður. Undanfarna
mánuði barðist hann við erfið veik-
indi og sýndi þar þrautseigju mikla
og æðruleysi.
Það er alltaf tregafullt að kveðja,
jafnvel þó vitað sé að einhvem tíma
á lífsleið okkar, fyrr eða síðar, ber
dauðinn að dymm og enginn kemst
undan því að hlýða kalli hans. Sökn-
uður eftir látinn ástvin er ætíð sár,
og það er stórt skarð sem Gúndi
skilur eftir sig, skarð sem aldrei
verður fyllt. Orð mega sín lítils, en
minningamar em margar.
Oss héðan klukkur kalia,
svo kallar Guð oss alla
til sin úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(V. Briem)
Við vegalok kveð ég vin minn
með virðingu og þökk, en minning-
in mun lifa björt og hrein.
Elsku Svava og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur.
Pétur, Karin, Bjarki og Vignir.
Elsku Guðmundur.
Með þessum fáu línum vil ég
þakka þér fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér þó ég
hefði svo sannarlega viljað óska - -
þess að það hefði verið undir öðrum
kringumstæðum. En þú varst orð-
inn veikur þá. Við áttum okkar
góðu stundir í ættfræði og höfðum
gaman af og alltaf varst þú reiðu-
búinn að leiðbeina mér er ég leit-
aði til þín með eitthvað sem ég
átti erfitt með að leysa sjálf. Og
alltaf var þín yndislega fjölskylda
efst í huga þér. Enda stóðu þau
ávallt við hlið þér með ást og styrk
til að veita þér. Þú tókst þessum
veikindum af svo miklu æðruleysi
og kjarki og kemur upp í huga
mér þegar eitt sinn ég sagði við "
þig: „Guðmundur, ef þig langar
að fá útrás fyrir reiði eða beiskju
í garð þessa sjúkdóms þá skaltu
bara láta það flakka, ég skal taka
á móti því.“ En svarið hjá þér var:
„Gunný mín, ég er ekki reiður.“
Óg finnst mér æðruleysisbænin
hafa verið þinn styrkur:
„Guð, gefðu mér æðruleysi til
að sætta mig við það sem ég fæ
ekki breytt, kjark til að breyta
því, sem ég get breytt og vit til
að greina þar á milli.“
Nú kveð ég þig kæri vinur með
þá vissu í hjarta mínu að nú líður
þér betur. Og það verður tekið vel
á móti þér. __ ' -
Elsku Svava, Ásta, Emmi Geir,
Eva Rún og Hálfdán. Megi Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg,
kæru vinir.
Kristín Gunný Jónsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓLAFURJENSSON
prófessor
og fyrrv. forstöðumaður
Blóðbankans,
Laugarásvegi 3,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 7. nóvember kl. 15.00.
Erla Guðrún ísleifsdóttir,
Arnfríður Ólafsdóttir, Þórður Sverrisson,
ísleifur Ójafsson, Erna Kristjánsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir, Þorkell Sigurðsson
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
KRISTÍN JÓHANNESDÓTTIR,
dvalarheimilinu Seljahlíð,
Reykjavík,
sem lést þriðjudaginn 22. október,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju
fimmtudaginn 7. nóvember kl. 13.30.
Jóhannes Árnason,
María Árnadóttir,
Helga Kristfn Friðriksdóttir,
Áslaug J. Friðriksdóttir,
Kristin Friðriksdóttir,
Ólafur Einar Friðriksson,
Elín Ásta Friðriksdóttir,
Sveinjón Jóhannesson,
Árni Jóhannesson,
Kristín Andrea Jóhannesdóttir,
og fjölskyldur.
Guðrún Sveinjónsdóttir,
Hafsteinn Halldórsson,
Kristján Ólafsson,
Þórdi's Zoega,
Helena Albertsdóttir,
Stella Hjörleifsdóttir,
Sigurður S. Pálsson
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
ÁSGRÍMS ALBERTSSONAR,
Vogatungu 6,
Kópavogi.
Anna Jóhannsdóttir,
Sólveig Ásgrímsdóttir,
Hafliði Ásgrímsson,
Páll Halldórsson,
Hallgerður Pálsdóttir,
Páll Skfrnir Magnússon.