Morgunblaðið - 06.11.1996, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 6. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SKÚLI
SIGURÐSSON
+ Skúli Sig’urðs-
son lögfræðing-
ur fæddist í
Stykkishólmi 12.
desember 1943.
Hann lést í Reykja-
vík 25. október síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Fossvogskirkju 4.
nóvember.
Á köldum vetrar-
morgni fyrir u.þ.b. 29
árum ókum við Arn-
mundur Backman á
sameign okkar bílnum •
Grána eftir Hringbrautinni á leið í
skólann. Sem við ókum fram hjá
Hljómskálagarðinum sáum við mann
stika eftir gangstéttinni. Frost var
og norðan skafrenningur en maður-
inn gekk teinréttur sinn kúrs með
brúna loðhúfu ljóta á höfði. Var
ekki að sjá að á honum biti norðan-
garðurinn hið minnsta. Við kenndum
þarna einn skólafélaga okkar úr
lagadeildinni og buðum honum far.
Eftir þetta varð hann okkur iðulega
samferða í skólann. Tókust þá með
okkur kynni við Skúla Sigurðsson
sem entust til æviloka hans.
Urðu þau Gráni gamli og húfan
ljóta oft tilefni til galsafenginna at-
hugasemda á göngum skólans og
kaffistofu.
Er við vorum útskrifaðir úr Há-
skóla íslands voru samskipti okkar
þó aðallega á öðrum nótum en þeim
faglegu. Allir lékum við badminton
um tíma og allir lékum við golf.
Fengum við reyndar golfbakteríuna
á sama tíma og eru sumir illa haldn-
ir af henni ennþá. Var Skúli án vafa
okkar fræknastur í golfi og má full-
yrða að hann hafi verið
í hópi betri kylfinga
landsins þegar hann
var bestur.
Á hinum síðari árum
sóttum við saman
ásamt fleiri félögum
tónleika, óperur og
leiksýningar. Var Skúli
áhugamaður um allar
fagrar listir. Má segja
að hann hafi verið fag-
urkeri. Hann kunni vel
að meta góðan mat og
hafði fræðilegan áhuga
fyrir vínum þó hann
drykki þau ekki sjálfur
hin síðari ár. Ég minn-
ist þess að þegar hann var nýlega
útskrifaður úr skóla keypti hann
flösku af rauðvíni, eðalvíni. Kvaðst
hann myndi drekka flösku þessa við
sérstakt tækifæri. Ekki lét hann
uppi hvert það tækifæri væri. Er
flaskan ódrukkin enn þann dag í
dag. Geta bara forhertustu golfarar
getið sér til um hvert tilefni væri
nægilega merkilegt til þess að
drekka flöskuna.
Skúli var snyrtimenni og bar sig
ávallt vel. Hann var ætíð hress í
framgöngu og fasi og hafði munninn
fyrir neðan nefið. Gat hann stundum
látið meinlegar athugasemdir falla,
einkum um stjórnmál. Hafa það ver-
ið kratar sem helst hafa kveinkað
sér undan honum.
Hann var eldheitur sjálfstæðis-
maður alla sína tíð. Var haft á orði
þegar hann sat í stúdentaráði að
hann væri hægra megin við hægri-
sinnuðustu stjórnmálamenn í Amer-
íku.
Aðeins eitt hliðarspor tók hann í
pólitíkinni en það var þegar hann
ásamt Haraldi Blöndal og fleirum
stofnaði royalistafélagið í háskólan-
um sér til skemmtunar. Voru þá í
skólanum tvö félög, Vaka og Verð-
andi, sem börðust um völdin í stúd-
entaráði.
Var fylgi þeirra svo jafnt að
stundum þurfti hlutkesti til þess að
ákveða oddamann í ráðinu. Stofnun
royalistafélagsins olli því miklum
félagslegum titringi í skólanum eink-
um meðal Vökumanna þar sem
stofnendur komu flestir úr þeirra
röðum. Gekk maður undir manns
hönd til þess að fá royalista til þess
að hætta við framboð til stúdenta-
ráðs. Varð það úr og gekk Skúli af
fullum krafti til liðs við sína menn
aftur.
Fyrir um það bil einu ári greind-
ist Skúli með illan sjúkdóm sem nú
hefur lagt hann að velli. Hefur þetta
verið erfíður tími fyrir hann og fjöl-
skylduna.
Hefur Kristín kona hans sýnt
óvenjulegan styrk þennan tíma sem
og Skúli sjálfur. Hefur hann gengið
að mestu jafnhnarrreistur í gegnum
þennan byl og forðum daga í gegn-
um norðan skafrenninginn á leiðinni
í skólann þótt leið hans hafi legið
annað nú.
Við Margrét biðjum þess að Guð
gefi Stínu og strákunum áfram þann
styrk sem þau hafa haft og verum
minnug þess að öll él styttir upp um
síðir.
Far þú í friði, gamli vinur.
Orn Höskuldsson.
Skúli vinur minn var glaðbeittur
og léttur á fæti í lagadeild Háskól-
ans forðum. Við vorum ungir og
ætluðum okkur að verða menn með
mönnum. Þess vegna vöidum við
að lesa lög. Brosmildur og uppörv-
andi, bjartur og skínandi, lagði hann
heilmikið af mörkum til þess að
gera laganámið bærilegt hvað mig
og mína varðar. Þeir sem til þekkja
vita nefnilega að lögfræði er að
jafnaði ekki verulegt hlátursefni
fyrir venjulegt fólk og júridískur
húmor ekki heldur. Þess vegna var
ekki síður í laganáminu en í lífinu
sjálfu svo mikil þörf fyrir hina innri
gleði, sem Þórarinn heitinn Björns-
son skólameistari innprentaði okkur
í MA í denn tíð. Þá innri gleði sem
aðeins sumir hafa af eðlishvöt. Gleði
sem geislar út. Flestir hafa hana
ekki. Hana hafði vinur minn Skúli
í ríkum mæli. Þar lágu einkum hans
töfrar. Og enda þótt við Skúli vær-
um svo miklir andstæðingar í póli-
tík á þeim árum, sem verða má við
íslenskar aðstæður og stundum svo
að mann verkjaði í raddböndin, varð
það aðeins til þess að færa okkur
nær hvor öðrum. Hann var þannig
maður. Við snerum bökum saman
í lagadeildinni og upp frá því. Með
okkur tókst traust og ævarandi vin-
átta þar til yfir lauk. Hann heim-
sótti mig í vor til þess að vita hvern-
ig ég hefði það eins og gengur og
var þá fræðilega séð fárveikur sjálf-
ur. En það sást ekki á honum.
Hann var eins og hann átti að sér,
brosandi og bjartsýnn. Sagðist eiga
í tímabundnum erfiðleikum en svo
yrði þetta í lagi. Blessaður vinurinn
var þá að berjast við krabbamein á
háu stigi. Óbugaður. En svona er
lífið. Enginn veit hver annan gref-
ur. Nú er hann Skúli allur og eftir
situr minningin um góðan dreng og
traustan vin. Hann átti sem betur
fer góða að, konu og efnilega syni.
Konu sem af hetjuskap gat veitt
honum styrk í öllu mótlæti.
Ég og konan mín vottum þeim
og öðrum vinum og vandamönnum
samúð okkar og þökkum fyrir það
að leiðir okkar lágu saman forðum.
Arnmundur Backman.
Mig langar að minnast vinar míns
Skúla Sigurðssonar nokkrum fátæk-
legum orðum. Það er alltaf sorglegt
er ungir menn falla í valinn fyrir
erfíðum sjúkdómum langt fyrir aldur
fram. Kunningsskapur okkar hófst
fyrir allmörgum árum er hann gerð-
ist lögmaður minn og íjolskyldu
minnar og urðu þau bönd traustari
með hverju árinu sem leið og héld-
ust allar götur síðan. Skúli var einn
víðsýnasti maður sem ég hef kynnst,
geysilega vel að sér og víðlesinn, vel
skapi farinn og húmoristi mikill. En
umfram allt traustur og góður félagi.
Á erfiðum tímum í lífinu læra
menn að þekkja hvetjir eru raun-
verulega vinir manns. Ég kynntist
því sjálfur og var þakklátur fyrir
vinskap og traust Skúla í gegn um
árin. Mér gafst tækifæri til að end-
urgjalda honum vinskapinn og
traustið síðar.
Það þarf sterkan, mjög sterkan
vilja til að standa af sér ósanngjarn-
ar mótbárur sem stundum geta kom-
ið upp í lífínu, og það hafði Skúli
svo sannarlega. Hetjuleg framganga
hans við erfiðan sjúkdóm er aðdáun-
arverð, og gott betur.
Skúli var mikill áhugamaður um
golfíþróttina eins og svo margir sem
ánetjast þeirri bakteríu. Við eyddum
oft löngum tíma í að skoða golfvör-
usíðurnar í nýjustu póstlistunum,
þegar við áttum kannski að vera að
vinna, ef ske kynni að þar væri eitt-
hvað nýtt og áhugavert. Ef ég man
rétt vann hann það afrek eitt sinn
á brautinni að næla sér í soðið, er
hann spilaði nálægt sjónum á Nes-
inu, og þykir það afrek út af fyrir sig.
Mér er þakklæti efst í huga er
ég minnist Skúla, þakklæti fyrir að
hafa verið þess heiðurs aðnjótandi
að fá að vera samferðamaður hans
á lífsleiðinni. Þó að okkar kynni
hafi varað stutt, eða um 12 ára skeið,
gáfu þau mér mikið.
Ég votta eiginkonu hans og ijöl-
skyldu mína dýpstu samúð á þessum
sorgartímum. Megi drottinn veita
þeim styrk.
Hólmgeir Baldursson.
Minning mín um Skúla Sigurðsson
lögfræðing er minning um traustan
félaga, skeleggan baráttumann og
góðan dreng. Þegar ég hóf nám í
lagadeild Háskóla íslands fyrir um
ELINBORG
ÓLADÓTTIR
+ Elínborg Óla-
dóttir fæddist í
Reykjavík 25. nóv-
ember 1928. Hún
lést á Landspít-
alanum 28. október
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 5.
nóvember.
Elsku amma.
Kallið er komið og
í dag munum við sem
eftir sitjum fylgja þér
síðasta spölinn. Það er svo óraun-
verulegt að þú skulir vera farin frá
okkur. Allra síst datt mér það í hug
að hún amma mín fengi krabba-
mein, þú sem aldrei reyktir eða
neyttir áfengis og lifðir svo heil-
Erfidrykkjur
Gíæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
sallr og mjóg
þjónusta
'Jpplýsingar
i síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÓTEL LOFTkEIBfI
brigðu lífi. En krabba-
mein getur heijað á
alla, það veit ég núna.
Það er svo margs að
minnast á stundu sem
þessari, allar stundirn-
ar sem við bamabömin
vorum hjá ykkur þegar
þið afí bjugguð í Arn-
arbæli, en þær voru
ófáar. Þar lærðum við
að skíða á hólnum,
skauta á ánni, veiða
„niðri í pytti“, sitja hest
og svo margt, margt
fleira. Fyrir þetta þökk-
um við í dag.
Ekki er hægt að láta hjá líða að
minnast á myndarskap þinn, en
enginn var eins laginn í höndunum
og hún amma. Það vafðist ekki
fyrir þér að sauma nokkra kjóla á
barnabörnin, kannski eina fimmtán,
annað eins af buxum, skyrtum,
vestum, jökkum eða að hekla
nokkra hatta svona fyrir utan allt
„smápunteríið" fyrir hver jól! Það
eru fáir sem leika þetta eftir, enda
hún amma engri lík.
í einni af heimsóknunum til þín
á sjúkrahúsið talaðir þú um ættar-
mótið sem haldið var nú í sumar.
Þú sagðir mér hve þakklát þú varst
fyrir að geta komið þar og hitt allt
fólkið þitt. Þú talaðir um mikilvægi
þess að halda slík mót með reglu-
legu millibili til þess að halda uppi
tengslum innan fjölskyldunnar. Við
sem eftir erum höfum það í huga.
Það er með söknuði og eftirsjá
sem ég kveð þig, amma mín, en
þakka jafnframt fyrir þann tíma
sem við fengum að hafa þig hér
með okkur. Kristrún Iitla
langömmustelpa biður fyrir kveðju
til þín.
Elsku afi, Guð veri með þér á
þessum erfiðu tímum og gefi þér
styrk til þess að horfa fram á veg-
inn. Ég votta þér og börnum ykk-
ar, ellefu talsins, svo og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Kristín Ólafsdóttir.
Nú er kveðjustundin upprunnin,
svo allt, allt of fljótt. Það var svo
margt eftir að segja, gera og þakka.
Frá því við kynntumst í Kvennó
19.44 hefur okkar samband og vin-
átta verið yndisleg. Það er svo
margs að minnast, allar stundir
okkar sem ungar stúlkur í leit að
gleði, á heimilum hvor annarrar. Á
Laugarásvegi 24 var yndislegt að
koma og foreldrar hennar, Adda
og Óli, voru sérstök og tóku mér
sérlega vel og oft gistum við hvor
hjá annarri. Þetta voru yndislegir
og áhyggjulausir tímar sem ég mun
aldrei gleyma og mun heiðra í minn-
ingu hennar.
Hún var sérstök, elsku vinkonan
mín, dekurbam, tískudama og flug-
freyja, sú fyrsta hjá Loftleiðum og
kynnti okkur nýju tískuna, síðu pils-
in og sé ég hana í anda í síðu brúnu
pilsi og köflóttum jakka, hárið dreg-
ið aftur og bundið í hnút með slæðu,
sem var fátítt í þá daga. Allt þetta
er yfirborðskennt en manneskjan
var hún sem varð yfir sig ástfangin
af Hermanni og ekkert gat breytt
því. Þau eignuðust saman elskulega
og fallega dóttur, Öddu, og síðan
giftu þau sig og eignuðust tíu börn
til viðbótar sem öll eru vel af Guði
gerð og hafa komið sér vel áfram
í lífínu og verið þeim til hamingju
og sóma.
í lífi þeirra skiptust á skin og
skúrir en hún tók öllu með jafnaðar-
geði og eins var í gegnum erfið
veikindi hennar, aldrei var kvartað.
Börn þeirra 11 hafa verið þeim.
mikill styrkur og ást þeirra Her-
manns hvors til annars hefur staðið
af sér storma lífsins.
Elsku Hermann, þinn missir er
mikill og barnanna ykkar, en minn-
ingin um þessa góðu konu sem allt-
af tók mann sinn og börn fram
yfir allt annað verður ykkur til
huggunar. Maður eignast góða vini
í gegnum lífíð. Sumir verða manni
kærari en aðrir og erfitt að sætta
sig við skilnað. Ég er þakklát og
hreykin yfir að hafa átt hana fyrir
vinkonu. Ég bið góðan Guð að
blessa og varðveita hana og fjöl-
skyldu hennar og gefa þeim styrk
í sorg sinni.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Drottinn, lát hið eilífa ljós lýsa
þér. Hún hvíli í friði.
Þín vinkona
Björg.
Elskuleg vinkona hefur kvatt
okkur að sinni. Það er okkur ávallt
áfall þótt við vitum að hveiju stefni,
en elsku Bogga mín, við komum
öll á eftir, þótt mislangur tími líði,
en mest um vert er að nú líður þér
vel því þau sem sóttu þig hafa tek-
ið vel á móti þér og læknað öll þín
mein.
Minningarnar eru svo margar
sem safnast saman á tæpum sextíu
árum að þær er ekki hægt að telja,
það væri nóg í heila bók. Báðar
höfum við átt marga og góða vini
en að öðrum ólöstuðum stóðst þú
mér alla tíð næst hjarta og næst
móður minni þá varst þú stórfeng-
legasta og stórbrotnasta persóna,
móðir, eiginkona, amma og vinur
sem ég hef fyrirhitt á lífsleiðinni. Á
okkar yngri árum varst þú alltaf
til staðar og aldrei var farið neitt
án þess að athuga hvort ég gæti
ekki komið með.
Bogga mín, það má segja að þú
hafir verið auðug og það fannst þér
áreiðanlega sjálfri, ekki þó af ver-
aldlegum auði heldur af þínum stóra
og fallega barnahópi sem þú varst
svo stolt af og máttir með sanni
vera. Elsku vinkona mín, nú er
komið að ferðinni minni sem ég
fékk í afmælisgjöf frá fjölskyldunni
og get því ekki fylgt þér síðustu
sporin. Vona ég að mér sé fyrirgef-
ið það. Raunar held ég nú að það
hefði verið þinn vilji. Ég ætla því
að kveðja þig í bili, elskan. Ég óska
þér góðrar heimkomu og bið góðan
Guð að geyma þig þangað til við
hittumst aftur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ólína Tómasdóttir (Lilla).
Heima á íslandi er hún Elínborg
amma mín dáin. Það er erfitt að
hugsa til þess að á þessum stutta
tíma, að því er manni fínnst síðan
við vorum í heimsókn um síðustu
jól, hafi amma þurft að beijast við
þungbær veikindi sem nú hafa bor-
ið hana ofurliði. Það er einhvern
veginn þannig að þegar maður í
blóma lífsins bregður sér í nokkurra
ára nám erlendis þá er eins og
maður búist við því að tíminn bíði
aðeins eftir manni og að maður
komi að lífinu heima eins og maður
fór frá því. Svo er víst ekki. Inni-
lega hefði ég samt viljað að amma
hefði fengið fleiri ár til að njóta
með eftirlifandi afa mínum og
þeirra stóru fjölskyldu.
Þó svo að amma og afi hafi búið
í Reykjavík síðastliðin 15 ár, þá var
ég varla hættur að kalla hana
„ömmu í sveitinni". Það var þar, í
Árnarbæli í Ölfusi, að ég sem barn
man eftir ömmu. Þaðan eru fyrstu
minningarnar mínar um hina um-
hyggjusömu og sterku konu, sem
amma var. Það er sama hvar borið
er niður í huganum, alls staðar ber
við myndin af ömmu sem við mis-
jafnar kringumstæður hafði það
fremsta markmið að hlúa sem best
að börnum sínum og barnabörnum
ef því var að skipta, jafnframt því
alla tíð að standa sem stoð við hlið
eiginmanns síns og taka fullan þátt
í þeim búskap sem stundaður var
hveiju sinni. Allt var á sínum stað
í sveitinni; nestispakki handa strák-
unum á leið í skólann, síðdegiskaffi