Morgunblaðið - 12.07.1997, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Guðmundur
Gunnar Pálsson
fæddist á Eyrar-
bakka 3. nóvember
1919. Hann lést á
Vífilsstöðum 4. júlí
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Páll Guðmundsson,
f. 26.9. 1895, d. 5.4.
1927, og kona hans
Guðbjörg Elín
Þórðardóttir, f.
A 4.12. 1896, d. 25.11.
1983. Systkini hans
eru: Þórður, f.
1921; Ingileif, f.
1923, d. 1924; Guðjón, f. 1924;
Sigurður, f. 1925, d. 1981; Erl-
ingur, f. 1926, d. 1973; Pálína,
f. 1927.
Hinn 1. nóvember 1947
kvæntist Guðmundur Margréti
Jónsdóttur, f. 11.5. 1916 í Vest-
mannaeyjum, d. 24.6. 1985.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
__ vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Elsku afi.
Þá er komið að kveðjustund. Þó
að dauðinn sé alltaf jafn sorglegur
getur hann líka verið líkn fyrir veikan
líkama og nú ert þú laus allra þján-
inga og líður vel. Margs er að minn-
ast hjá okkur systkinunum þegar við
rifjum upp stundirnar með afa.
Fyretu minningarnar eru frá Sætúni
þar sem við bjuggum á efri hæðinni
hjá ömmu og afa. Þá var gott að
- 'fgeta trítlað niður á sunnudagsmorgn-
um og fengið heitt kakó og súkkulaði-
köku sem var alltaf fastur liður og
var mikið látið með okkur krakkana.
Afi keyrði olíubíl hjá Skeljungi í Vest-
mannaeyjum fyrir gos. Afí og amma
fluttu ekki aftur eftir gos og bjuggu
þau í Reykjavík þar sem afi vann
hjá Skeljungi þar til hann lét af störf-
um vegna aldurs. Það var alltaf gam-
an að kom í helgarferðir til ömmu
og afa, þá var oft tekinn einn rúntur
austur á Eyrarbakka og æskustöðvar
afa skoðaðar. Þaðan átti hann góðar
minningar frá æskuárum sínum sem
hann miðlaði til okkar af mikilli gleði.
Aldrei var staldrað lengi við á hveij-
um stað heldur brunað áfram til að
j sjá sem mest, þannig var afi. Ekki
má gleyma ferðunum í lakkrísgerðina
þar sem við fengum fulla poka af
lakkrís til að hafa með heim. Sorgin
knúði dyra hjá ömmu og afa er amma
fékk heilablóðfall árið 1982 og náði
hún sér aldrei eftir það og lést árið
1985. Afi fylgdist alltaf mjög vel
með öllu sem gerðist hjá okkur syst-
kinunum og setti sig inn í það sem
við vorum að gera og einnig fylgdist
hann vel með börnunum okkar sem
hann hugsaði alltaf hlýtt tii.
Á síðustu árum átti afi góða vin-
konu, Þorbjörgu Bjarnadóttur, sem
reyndist afa mjög vel.
Að lokum viljum við þakka afa
allt það sem hann var okkur. Minn-
ingin um hann mun fylgja okkur
alla ævi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir íiðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Börn þeirra: dreng-
ur, f. andvana 19.3.
1948; Adda, f. 23.1.
1949, d. 24. sama
mánaðar. Fóstur-
börn: bróðursonur
Guðmundar: Guð-
mundur G. Erlings-
son, f. 7.2. 1957.
Kona hans er Sigur-
rós Sigurhansdótt-
ir, f. 15.3. 1958.
Börn þeirra eru,
Sigurhans, Helga
Hrund, og Andri.
Systurdóttir Mar-
grétar: Fríða Ein-
arsdóttir, f. 12.6. 1941. Maki
Sigurður Georgsson, f. 1.3.
1941. Börn þeirra Jón Ingi, Sig-
urbára, Adda Jóhanna, Vigdís
og Lilja.
Utför Guðmundar fer fram
frá Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Við kveðjum þig, elsku afi, og
þökkum fyrir allar góðu stundirnar.
Jón Ingi, Bára, Adda,
Vigdís og Lilja.
Nú þegar afi hefur kvatt okkur í
hinsta sinn, viljum við afabörnin,
minnnast hans í örfáum orðum. Það
er sárt að kveðja afa sinn og kom
strax upp tómleiki hjá okkur, að nú
tæki hann ekki lengur á móti okkur
þegar við heimsæktum hann.
En nú vitum við að honum líður
vel og erum við fegin að hann þurfti
ekki lengur að kljást við hinn illvíga
sjúkdóm sem alltof fáir ráða við.
Afi hafði rólegt yfirbragð og var
fastur á sínum skoðunum.
Þegar við hugsum til baka koma
margar ljúfar minningar upp í hug-
ann, sérstaklega þegar hann sagði
okkur sögur úr bernsku sinni. Og
var það oft góð áminning fyrir okk-
ur. Og segir það okkur hvað við
höfum það gott í dag.
Við geymum minninguna um góð-
an og hlýjan afa. Guð blessi minn-
ingu hans.
Sigurhans, Helga Hrund
og Andri.
Elsku afi, þá er komið að síðustu
kveðjustund okkar. Þær hafa nú
verið margar frá því að ég fór í
skóla í Reykjavík og flutti inn til
þín, en þessi mun verða sú erfiðasta.
Það verður skrýtið að koma suður
í haust og hafa þig ekki til að taka
á móti mér og vera með mér yfir
veturinn.
Þessi tvö ár sem við bjuggum
saman verða mér mjög minnisstæð
og þakka ég guði fyrir að fá að
kynnast þér svona vel. Ég naut þess-
ara tveggja ára og vona ég að þú
hafir notið þeirra jafn mikið og ég,
þó að ég viti nú að þú hafir ekkert
verið of ánægður þegar ég var búin
að plata ofan í þig poppkorn og þú
gast varla talað því fölsku tennurnar
voru eiginlega ekki hannaðar fyrir
poppkorn. En það var oft sem aldurs-
munurinn sýndi sig, t.d. þegar ég
eldaði pizzu og þú sauðst þverskorna
ýsu, þá litum við oft hvort á annað
með hryllingssvip og sögðum hvort
við annað: Hvernig geturðu borðað
þetta?
Eða þegar ég fékk þig til að keyra
mig á sjálfskipta bílnum mínum en
þá hafðir þú aðeins keyrt beinskiptan
í 60 ár. Þá hélt ég nú að þetta yrði
okkar síðasta.
Elsku afi, ég veit að þér líður mun
betur núna, laus við allar þjáningar
og kominn á vit nýrra heima hress
og glaður.
Elsku Bogga, Rósa, Mummi,
mamma og pabbi, ég bið góðan guð
að styrkja ykkur í sorg ykkar.
Vigdís.
Með nokkrum orðum vil ég minn-
ast míns góða frænda Guðmundar
Pálssonar sem kvaddur verður frá
Eyrarbakkakirkju í dag.
Þegar hugurinn leitar til baka á
kveðjustundum sem þessum eru
minningarnar svo margar og góðar
að manni fallast hendur. Hvað af
þessu öllu er mikilvægast og hvað
lýsir honum best? Hann gaf okkur
systkinunum fyrstu rafmagnsjóla-
ljósin (jólaseríuna) á jólatréð, stór-
kostlegar litríkar stjörnur, sem
skreyttu jólatréð öll árin sem ég var
í foreldrahúsum, og í mörg ár eftir
að ég fór að heiman. Þegar ég minn-
ist jólanna minnist ég einnig til-
hlökkunarinnar við að opna pakkana
frá Mumma frænda og Möggu, þeir
komu alltaf á óvart. En það eru
ekki aðeins minningarnar um verald-
legar gjafir sem fylla hugann heldur
enn frekar þær sem ryð og mölur
fá ei grandað. Minningar um hlý
bros, glettni í augum og væntum-
þykjuna sem streymdi til manns frá
honum. Mummi frændi var einstak-
lega barnelskur og ég þakka forsjón-
inni fyrir það að börnin mín og nú
síðast barnabörnin hafa fengið að
njóta þess að vera í návist hans,
kynnast þétta handtakinu hans og
létta hlýja klappinu á kollinn.
Ég var svo lánsöm að fá að fara
til Mumma og Möggu í Vestmanna-
eyjum, þegar ég var unglingur og
dvelja hjá þeim part úr sumri, það
var góður tími. Heimili þeirra þar er
í minningunni yndislega fallegt hvítt
hús með sérstaklega fallega grænu
grasi í kring og ajls staðar sólskin,
bæði úti og inni. I gosinu 1973 fór
þetta fallega hús undir hraun og
Mummi og Magga fluttust upp á
land. En hugurinn var löngum úti í
eyjum og mér er minnisstæður til-
hlökkunarglampinn í augum
Mumma í vor, þegar hann sat hjá
okkur uppi í sumarbústað og sagðist
vera að fara til Eyja, því nú væri
„lundinn að setjast upp“. En nú er
hann farinn í lengri ferð svo stuttu
eftir þessa og eftir sitjum við frænd-
fólk hans og vinir svolítið ráðvillt
og tóm, en rík af því að hafa fengið
að eiga samleið með svo góðum
manni og frænda.
Reinhold, ég og börnin okkar
sendum aðstandendum öllum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Elín Þórðardóttir.
Ég kynntist Guðmundi Pálssyni
fyrir um það bil 15 árum, en hann
var góður vinur móður minnar síð-
ari ár,
Guðmundur kom oft í heimsókn
á heimili mitt og kom þá glöggt í
ljós góðmennska hans og hversu
barngóður hann var, þegar yngstu
meðlimir fjölskyldunnar hlupu til
hans, buðu koss og settust í kjöltu
hans. Stundum dvaldist hann hjá
okkur á aðfangadagskvöld, var þá
glatt á hjalla og hafði hann gaman
af spenningi barnanna sem jafnan
er á því kvöldi.
Guðmundur var góður bílstjóri og
var alltaf boðinn og búinn að skjót-
ast bæjarleið með móður minni, og
dáðist ég að dugnaði hans, því túr-
inn gat verið allt frá því að skjótast
niður í sundhöll upp í að renna norð-
ur á Krók og allt þar á milli. Er ég
ekki í neinum vafa um að þessar
ferðir gátu krafist jafnaðargeðs og
biðlundar hans.
Guðmundur var ekki sú mann-
gerð, sem barði sér á bijóst og
hreykti sér af eigin ágæti né bar á
torg vandamál sín, það kom glöggt
í ljós í hans erfiðu veikindum, þegar
hann var oft sárþjáður.
Hann var vandaður maður og
mátti ekki vamm sitt vita, skilvís
og vildi hafa allt sitt á hreinu, enda
sjálfsagt af þeirri kynslóð, sem alin
var upp við að afla áður en eytt
var. Hann sagði mér eitt sinn frá
kröppum kjörum sínum í uppvextin-
um og hafa þau án efa mótað hann
á lífsleiðinni.
Ég þakka Guðmundi fyrir sam-
fylgdina og vináttu við móður mína
og okkur í fjölskyldu hennar.
Ég votta fjölskyldu hans samúð
mína. Hvíl í friði.
Marinó Björnsson.
Hinn 5. apríl 1927 reru allir bátar
frá Eyrarbakka og Stokkseyri í
sæmilegu veðri, en ekki var farið á
sjó í Þorlákshöfn þennan dag.
Um morguninn hafði verið austan
strekkingur og útlit heldur vindlegt.
Þegar á daginn leið fór hann að
hvessa og gerði allskarpa austan
kviku, „hornriða" eins og menn köll-
uðu þegar áttin var slík og aðeins
farið að brima.
Margir fylgdust nú með því þegar
bátarnir fóru að tínast inn um sund-
ið, og sjá þegar sæfarinn leggur á
það og þegar ólagið nær honum og
hvolfir sér yfir þessa litlu tíu tonna
fleytu sem hverfur í svarrandi brim-
ið með átta menn innanborðs, alla
á besta aldri.
Þann dag var þungt yfir Eyrar-
bakka er nærri tuttugu börn urðu
föðurlaus og konur sáu eftir mönn-
um sínum í djúpið kalda.
Guðmundur var þá aðeins átta ára
gamall er faðir hans drukknaði
þarna, og þá elstur af fimm systkin-
um sínum, en móðir hans ófrísk að
því sjötta.
Þetta var atburður er greypti sig
í hug drengsins og gleymdist aldrei.
Elín móðir hans sat nú uppi með
sex föðurlaus börn og engar bætur
né tryggingar voru til staðar á þess-
um árum, sem fólk átti rétt á. Þá
var atvinna heldur ekki mikil, og ég
er enn í dag að furða mig á því
hvernig fólk fór bara að því að draga
fram lífið við þessar aðstæður og
koma upp börnum sínum.
Húsnæði var oft lítið og lélegt,
en samhjálp fólksins var og er víst
alltaf til staðar þegar mest á reynir
og fólk hleypur undir bagga eftir
því sem hægt er, og öll komust þessi
systkin vel til manns hvert á sínu
sviði.
Tvö barna sinna varð hún samt
að láta frá sér, Erling til bróður síns
Tómasar er bjó í Reykjavík, og Sig-
urð til vina og frændfólks síns Guð-
rúnar og Einars í Eyfakoti á Eyrar-
bakka.
Strax og Guðmundur hafði getu
og kraft til fór hann að vinna og
hjálpa móður sinni, og eins og flest-
ir ungir menn á Bakkanum sá hann
þrátt fyrir allt ekkert nema sjó-
mennskuna, enda úr fáu öðru að
velja.
Hann byrjaði sína sjómennsku
með Jóni Helgasyni á mb. Frey á
Eyrarbakka og fljótlega tók hann
mótoristapróf, og vann við það mest-
an partinn meðan hann stundaði sjó.
Hann reri í Sangerði og Kefiavík
á mb. Ægi er þeir lentu á honum í
miklum hrakningum í byijun stríðs-
ins, og þeir urðu að ausa með línu-
stömpum upp úr lestinni til þess að
halda bátnum á floti. En fyrir „tilvilj-
un“ (eða hvað?) þá festist þang í
rifunni sem hafði komið á bátinn og
bjargaði þeim frá drukknun því þeir
voru alveg að þrotum komnir er tog-
arinn Óli Garða fann þá og bjargaði
þeim.
Guðmundur var harðduglegur og
góður sjómaður, óvílinn á hveiju sem
gekk, hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og lét þær í ljós er honum
þótti við þurfa, annars hægur og
fáskiptinn um annarra hagi, og hafði
engan áhuga á að troða sér fram.
Hann var hér í Eyjum bæði á
vertíð og síldveiðum, og eitt haustið
er komið var af síldinni greindist
hann með berklasmit í lungum og
varð að leggjast inn á Vífilsstaða-
hælið og var þar í tæpt ár, fékk
góðan bata og náði sér að fullu. Hér
í Eyjum hefur hann svo fasta búsetu
er hann giftir sig 1949 Margréti
Jónsdóttur Hjálmarssonar og Fríðar
Ingimundardóttur í Sætúni.
Þau byija að búa með Fríði, sem
þá var orðin ekkja og ólu svo upp
Fríðu Einarsdóttur sem var systur-
dóttir Margrétar, en móðir Fríðu
Árna Jóhanna hafði dáið frá henni
ungri á Vífilsstöðum. Fríða launaði
þeim báðum uppeldi sitt með sér-
stakri prýði og umönnun sem besta
dóttir og var honum sérlega góð og
nærgætin alla tíð.
Þá ólu þau líka upp bróðurson
Guðmundar og nafna Erlingsson,
sem einnig reyndist þeim sem besti
sonur.
Þá urðu þau fyrir þeirri þungu
sorg að missa tvö börn sín við fæð-
ingu en annað náði aðeins skemmri
skírn. Þetta var þeim báðum mjög
þungt áfall því þau voru bæði mjög
barngóð.
Við Guðmundur vorum nú kunn-
ugir utan frá Eyrarbakka og jókst
nú kunningsskapur okkar og vinátta
eftir að við vorum báðir búnir að
stofna hér heimili, og konur okkar
urðu vinir, og það var komið saman
á hátíðum og öðrum tyllidögum.
Stundum var gripið í glas og þá
kannski farið að kíkja á hvernig
kartöflurnar væru nú sprottnar í
garðinum vestur í Hrauni.
Þeir dagar voru langir og bjartir!
Guðmundur fór nú að vinna hjá
Tómasi Guðjónssyni í Höfn, sem sá
um Shell, og fór að keyra olíubíl og
það var oft ansi erfitt og kalsamt
að koma olíu í bátana, og ekki síður
í húsin þegar snjór og gaddur var,
en þá voru nærri öll hús hér í Eyjum
kynt með olíu. Útköll á nóttu sem
degi, og hann hlífði sér hvergi í því
fremur en öðru er hann þurfti að
gera. Þarna vann hann fram að gosi
með örstuttu hléi eins og þegar hann
vann hjá okkur í bakaíinu í hálft ár.
En hann fann sig ekki í því starfi
og byijaði strax í olíunni aftur. Eft-
ir að þau fluttu suður fór hann að
vinna á bensínstöð hjá Shell og þar
vann hann þar til hann var kominn
á aldur og vel það.
Þau voru nýbúin að kaupa sér
fallega íbúð við Gautland í Fossvogi
er Margrét missti heilsuna og lá hér
á spítalanum um árabil og lést hinn
24. júní 1985. Seinna eignaðist Guð-
mundur góða vinkonu, Þorbjörgu
Bjarnadóttur, er reyndist honum
sérlega vel alveg þar til yfir lauk.
Guðmundur var einstaklega rækt-
arsamur, kom oft til Eyja og kom
þá við hjá mörgum gömlum vinum
og kunningjum. Við héldum alltaf
góðu sambandi hvor við annan, og
föstudaginn viku áður en hann lést
hringdi ég til hans upp á Vífilsstaði
og þá var hann orðinn ansi slappur,
en sagði samt að best væri að ná í
hann milii 11 og 12 á hádegi. En
það var seinasta samtal okkar.
Það var sérlega mikill Eyrbekk-
ingur í honum alla tíð og vildi hann
veg Bakkans ætíð sem mestan,
heimsótti hann oft og fylgdi þar
mörgum vinum og kunningjum til
grafar. Nú verður hann sjálfur lagð-
ur þar til hinstu hvíldar eins og hann
hafði sjálfur lagt fyrir áður en hann
dó.
Vertu sæll, kæri vinur. Við hjónin
sendum vinum og vandamönnum
innilegar samúðarkveðjur.
Sigmundur Andrésson.
Okkur langar að minnast gamals
félaga og samstarfsmanns, . Guð-
mundar Pálssonar. Hann vann í 20
ár hjá Skeljungi í Vestmannaeyjum,
fyrst hjá Tómasi i Höfn og síðan
hjá Martin syni hans. Eftir gos flutt-
ist Guðmundur til Reykjavíkur og
vann fyrst í fjögur ár hjá Trésmiðj-
unni Víði, en hóf svo störf á Shell-
stöðinni, Skógarhlíð 16. Þar vann
hann í rúman áratug.
Guðmundur var vel liðinn af sam-
starfsmönnum, mætti manna fyrstur
og vann vel. Hann sá m.a. um
þvottaplanið við stöðina og var eftir
því tekið hve snyrtilegt það var.
Guðmundur var afar lipur við við-
skiptavinina og lét sig ekki muna
um að gera meira en ætlast var til,
enda létu þeir ánægju sína og þakk-
læti iðulega í ljós.
Eftir að Gumundur lét af störfum
fyrir aldurs sakir árið 1990 hélt
hann tryggð við vinnustaðinn, kom
og verslaði og hjálpaði til, en lét sér
nægja kaffisopa að launum.
Við þökkum Gumundi fyrir sam-
starfið og sendum öllum ættingjum
hans og aðstandendum innilegar
samúðarkvejur. Blessuð sé minning
hans.
Samstarfsfólk
Shell-stöðinni,
Skógarhlíð 16.
t
Ástkær móðir mín,
SIGRÍÐUR AXELSDÓTTIR
fyrrv. bankamaður,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 14. júlí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólafur Sigurðsson.
GUÐMUNDUR
GUNNAR PÁLSSON