Morgunblaðið - 12.07.1997, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1997 35
Þegar við vorum lítil bjuggu
Hanna og Stebbi norður í Aðaldal
og var alltaf mikið tiihlökkunarefni
að heimsækja þau. Á heimili þeirra
var ávallt mikill gestagangur og
mikið um að vera. Það var ekkert
skrýtið að margir sæktu þau heim
enda voru gleði og kátína ávallt
ríkjandi á heimili þeirra. Í þessum
heimsóknum var ómissandi að fara
í beijamó, í veiði eða bara að sitja
við eldhúsborðið og spjalla.
Þegar við minnumst Hönnu föð-
ursystur okkar eru það líka lífs-
gleði, hláturmildi og hlýja sem ein-
kenndu hana umfram allt. Hún
sýndi viðfangsefnum okkar syst-
kina alltaf mikinn áhuga og þrátt
fyrir að stundum liðu mánuðir á
milli þess sem við hittumst var allt-
af eins og við hefðum síðast hist í
gær.
í huga okkar voru Hanna og
Stebbi eins og óijúfanleg heild,
enda voru þau mjög samrýnd í öllu
því sem þau tóku sér fyrir hendur.
Þá skipti ekki máli hvort um var
að ræða vinnu eða áhugamál, þar
sem ijölskylda þeirra og veiðiskap-
urinn skipuðu stærstan sess.
Elsku Stebbi, Magga arama,
Hanna Magga, Valdís, Kjartan og
fjölskyldur. Það er svo fátt hægt
að segja sem linar sorgina en allar
bestu og hlýjustu hugsanir okkar
eru hjá ykkur.
Þorgerður, Björgvin,
Anna og Magnea Björk.
Mér er minnisstæð heimsókn sem
við fengum í Ystahvamm einn sum-
ardag fyrir um 26 árum. Upp á
bankaði ung og sköruleg kona með
þtjú börn og kynnti sig sem nýja
nágrannann á Reynistað. Þarna var
Hanna mætt ásamt Hönnu Möggu,
Valdísi og Kjartani, en Stefán mað-
ur hennar var byijaður að vinna
við Laxárvirkjun og þau höfðu feng-
ið Reynistað til búsetu. Þessi heim-
sókn var upphaf að miklum vinskap
og samskiptum milli þessara
tveggja heimila. Krakkarnir voru á
sama aldri og við yngri systkinin
svo fljótlega myndaðist mikill kunn-
ingsskapur á milli okkar.
Ófáar ferðirnar hljóp ég suður-
eftir til að hitta Valdísi, stundum
ekki stórra erinda en þó var full
ástæða til að fara að, mér fannst.
Alltaf tók Hanna á móti mér með
bros á vör og gerði aldrei athuga-
semdir þó svo að þetta væri önnur
eða þriðja ferðin mín þann daginn
og Valdís kannski búin að hlaupa
yfir til mín álíka oft.
Hanna var alls staðar hrókur alls
fagnaðar, sama hvort við vorum í
helgarferð á Hafurstöðum, í reiðtúr
Engeyjarhringinn, við heyskap eða
í mannfagnaði, alltaf heyrðist
dillandi hlátur Hönnu sem var svo
smitandi.
Síðast sá ég Hönnu á Hrauns-
réttardag í fyrra, hún og Stebbi
komu við heima í Ystahvammi eft-
ir að hafa verið í beijamó í blíð-
skaparveðri. Hressilegar umræður
urðu við eldhúsborðið þegar þau
settust þar og ýmislegt rifjað upp
frá Hraunsréttardögum fyrri ára
sem við áttum saman, en þessi
dagur var einn mesti hátíðisdagur
á okkar heimili. Þegar Hanna
kvaddi skaut hún að mér skemmti-
legri athugasemd. Eg reyndi að
láta sem ég heyrði ekki, en hún
og mamma hlógu óskaplega, og
ég hugsaði með mér „þær hafa lít-
ið breyst“.
Þessi síðasta minning rnín af
Hönnu var lýsandi fyrir hana eins
og ég þekkti hana, traust og glað-
lynd kona og kannski dálítið stríðin.
Hanna mín, ég þakka þér allt
umburðalyndi og umhyggju sem þú
veittir mér og vil kveðja þig með
lítilli bæn sem ég lærði í eitt skipt-
ið sem ég fékk að gista hjá Valdísi.
Verlu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Kæru vinir, Stebbi, Hanna
Magga, Valdís, Kjartan og fjöl-
skyldur, Guð gefi ykkur styrk og
beini ljósi sínu að ykkur.
Sigþóra Baldursdóttir.
VALGARÐ Þ.
BJÖRNSSON
+ Valgarð Þor-
steinn Björns-
son fæddist í Bæ á
Höfðaströnd í
Skagafirði hinn 21.
apríl 1931. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur hinn
27. júní síðastliðinn
eftir erfiða sjúk-
dómslegu. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Kristín Ingibjörg
Kristinsdóttir og
Björn Jónsson
hreppstjóri í Bæ.
Valgarð lauk
stúdentsprófi frá Menntaskól-
anum á Akureyri vorið 1951
og kandídatsprófi í læknisfræði
frá Háskóla Islands árið 1961.
Hinn 11. desember 1956
kvæntist Valgarð Hólmfríði S.
Runólfsdóttur bónda á Dýr-
finnustöðum í Blönduhlíð Jóns-
sonar og konu hans Maríu Jó-
hannesdóttur. Hólmfríður er
látin fyrir nokkrum
árum. Þau hjónin
eignuðust fjögur
börn, sem eru: 1)
Jófríður, f. 15.7.
1957, meinatæknir.
2) Kristín María, f.
27. júní 1958,
starfsmaður Fast-
eignamats ríkisins í
Borgarnesi, maki
hennar er Sævar
Þórisson trésmíða-
meistari þar. 3) Val-
garð Sverrir, f. 1.
febrúar 1966, yfir-
lyfjafræðingur í
Vesturbæjar apóteki í Reykja-
vík, sambýliskona hans er Guð-
rún Ósk Sigurjónsdóttir lög-
fræðingur. 4) Þröstur, f. 30.
janúar 1976, nemi. Barnabörn
Valgarðs og Hólmfríðar eru
fjögur.
Utför Valgarðs fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
í dag er til moldar borinn Val-
garð Björnsson heilsugæslulæknir
í Borgarnesi. Hann hafði áður verið
héraðslæknir á Hofsósi.
Valgarð var góður fulltrúi þeirra
lækna, sem litu á störf sín á lands-
byggðinni sem þýðingarmikinn þátt
í viðhaldi byggðar þar. Hann hafði
mikinn faglegan metnað, fylgdist
vel með nýjungum í fræðunum,
einkum á sínu sviði, heilsugæslu-
þjónustunni, sem nú er orðin viður-
kennd sérgrein innan læknisfræð-
innar.
Valgarð var auk þess að vera
góður fagmaður, einstakur maður
á marga lund. Hann var ávallt boð-
inn og búinn að leysa vanda allra,
sem til hans leituðu jafnt í stóru
sem smáu. Valgarð var listhneigður
maður að upplagi og fékkst m.a.
við að mála í tómstundum sínum.
Þá var hann útivistarmaður og hafði
yndi af veiðiskap, sem hann stund-
aði einkum á æskuslóðum sínum í
Skagafirði.
Störf heilsugæslulækna í Borgar-
nesi og nágrnni eru bæði erilsöm
og erfið, þar sem aðeins þrír lækn-
ar skipta með sér vöktum allan
ársins hring. Það gefur auga leið
að til slíkra starfa er þörf á traust-
um, þolgóðum og ekki síst góðvilj-
uðum mönnum. Eg tel, að Valgarð
hafi haft þessa kosti til að bera.
En eins og allir vita eru störf þess-
ara manna ekki alltaf metin sem
skyldi.
Ég átti því láni að fagna að eiga
gott samstarf við Valgarð þau ár,
sem ég var lyfsali í Borgarnesi. En
er ég hvarf til starfa syðra, tók að
sjálfsögðu fyrir þessa samvinnu, en
ég vissi af honum og hann af mér.
Og nú þegar hann er allur, átta ég
mig á því, að ég á eftir að sakna
hans lengi.
Að lokum votta ég og fjölskylda
mín ástvinum hans innilega samúð.
Blessuð sé minning Valgarðs
Björnssonar.
Kristján P. Guðmundsson.
ÞORGEIR KR.
MAGNÚSSON
+ Þorgeir Kr.
Magnússon
fæddist í Reykjavík
21. desember 1929.
Hann lést af slys-
förum í Reykjavík
23. júní síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá kapellu
Fossvogskirkju 2.
júlí.
Nú er Þorgeir
Magnússon látinn eftir
stranga lífsgöngu. Ég
hitti hann fyrst á
Hvammstanga um kringum 1970,
hann hafði þá komið með leigubíl
úr Reykjavík og komið svo við og
fengið sér kaffisopa hjá mágkonu
minni á Tanganum. Ég tók eftir
fingurstúfunum og hún sagði mér
frá hvernig hann hafði kalið á hönd-
um, orðinn rammvilltur í norðlensk-
um hríðarbyl. Síðar skrifaði hann
um hana látna minningargrein, lát-
lausa og hlýlega eins og hans var
vandi þegar hann bast einhveijum
vináttuböndum.
Ég kynntist svo Þorgeiri betur á
næstu árum, eftir að hann fór að
vinna á bernskuheimili mínu í Víði-
dalnum, en þar var hann við bú-
skaparstörf af og til á áttunda ára-
tugnum hjá foreldrum mínum. Þor-
geir hafði sig lítt í frammi við
ókunnuga og gilti það einnig í byrj-
un um okkur ferðalanga úr fjöl-
skyldunni, sem komum óreglulega
úr Reykjavík og dvöldumst mislengi
við störf og tómstunda-
gaman í sveitinni. Svo
komust á kynni smátt
og smátt og þá lét hann
kannski viðmælandann
finna, að honum líkaði
ekki illa við hann —
það er allt í lagi með
ykkur, það fer ekkert
fyrir krökkunum þín-
um — þessu líkt komst
hann þá stundum að
orði. Én barnabörnin
voru öll í sveit á Stóru-
Borg, lengri og
skemmri tíma. Þorgeir
hafði mikinn áhuga á
öllu sem snerti æskuslóðir hans og
nágrenni og mig, sem fluttist í litla
Skeijafjörð árið 1980, spurði hann
margs af mönnum og húsum. Miklu
meiri fróðleik miðlaði hann mér þó
um fyrri tíma fólk og byggðarsögu
á þessum slóðum og það var oft
bjart yfir honum þegar hann riljaði
upp gamla daga þar.
Þorgeir var greindur maður,
skipulagður og sjálfstæður í vinnu-
brögðum. Stundum gat hann þó
ekki haldið út að vera eins lengi í
sveitinni og hann hafði hugsað sér,
en varð að svara öðru kalli. Það
skildu þeir sem hann þekktu. Móðir
mín var sálusorgari hans á heimil-
inu. Nú hefur hann óvænt þurft að
svara enn öðru kalli, því hinsta og
máttugasta. Honum fylgir hlýhugur
fjölskyldunnar allrar yfir landa-
mærin.
Guðrún Karlsdóttir
frá Stóru-Borg.
AÐALSTEINN
VÍGMUNDSSON
+ Aðalsteinn H.
Vígmundsson
fæddist á Kjalar-
nesi 17. mars 1920.
Hann lést á Land-
spitalanum 16. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Háteigskirkju 26.
júní.
Mig langar til að
minnast frænda míns
og vinar Aðalsteins
Vígmundssonar með
örfáum orðum. Hann
ólst upp hjá ömmu og
afa, Maríu og Páli, sem lengi bjuggu
á Grettisgötu 73 í Reykjavík og í
fyrstu fannst mér hann vera yngsti
bróðirinn af þeirra sonum, en í raun
vorum við bræðrasynir, hann sonur
Vígmundar föðurbróður míns.
Þeir bræður tengdust allir ungir
að árum akstri og meðferð bifreiða
og þá meðal annars mjólkurflutn-
ingum, fyrst hjá Mjólkurfélagi
Reykjavíkur og síðar Mjólkursam-
sölunni. Það var því engin tilviljun,
að Alli skyldi hefja störf á þessum
vettvangi og gera akstur bifreiða
hjá Mjólkursamsölunni í Reykjavík
að sínu ævistarfi. Þar átti hann
farsælan starfsferil allt til þess er
hann lét af störfum vegna aldurs,
naut trausts og virðingar og var í
hópi félaga sinna gjarnan nefndur
foringinn.
Þau voru ung þegar þau giftu
sig, Alli og Beta Guðjónsdóttir.
Beta var kát og elskuleg kona og
það mátti öllum vera ljóst, að þeirra
samband var mjög gott.
Þær urðu mjög góðar vinkonur
móðir mín og hún Beta, þó að milli
þeirra væri nokkur ald-
ursmunur og mér þótli
undurgott að koma í
heimsóknir til Alla og
Betu því að veitingar
sem hún reiddi fram
voru í sérflokki og af
mæli barnanna þeirra
Arnar og Önnu Maríu
voru stórviðburðir.
Eftir að hafa búið á
nokkrum stöðum, þar
á meðal í stórhýsi
Mjólkurstöðvarinnar
nýbyggðu á Laugavegi
162, byggðu þau
ásamt fleiri starfs-
mönnum fyrirtækisins, íbúðarhús i
Eskihlíð 35. Því miður naut Betu
ekki lengi við því að hún féll frá
árið 1965 fyrir vágestinum mikla.
krabbameininu. Þar missti Alli mik-
ils og skarð það sem hún skildi eft-
ir varð aldrei fyllt.
Annað reiðarslag dundi yfir þeg-
ar Örn sonur þeirra varð sömu ör-
lögum að bráð fyrir fáum árum.
Þessum áföllum tók Alli af karl-
mennsku og stillingu og bar ekki
tilfinningar sínar á torg, því hann
var þeirrar gerðar að vera ekki fjöl-
orður um sína hagi.
Hann kaus að halda áfram heim-
ili í Eskihlíðinni og mátti ekki heyrá
á það minnst að finna sér búsetu
annars staðar, og sem betur fer
tókst honum það með stuðningi síns
fólks.
Ég vil að leiðarlokum þakka hon-
um fyrir ánægjulega samfylgd, sem
við nutum, foreldrar mínir og fjöl-
skylda mín, og sendi öllum ástvin-
um hans og ættingjum innilegar
samúðarkveðjur.
Ólafur G. Karlsson.
+
Elskulegu vinir og vandamenn! Hjartans þakkir
fyrir sýnda samúð og vináttu við andlát og út-
för mannsins míns,
PÁLS ÓLAFSSONAR
efnaverkfræðings.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks á sjúkra-
deild Seljahlíðar, þar sem hann dvaldi síðustu
stundirnar.
Guð blessi ykkur öll.
Björg H. Björnsdóttir,
Ásthildur Pálsdóttir, Leifur Benediktsson
Ólafur Pálsson,
Lovísa, Marí og Fríða Björg.
+
Innilegar þakkir til ykkar allra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ELÍNAR RUNÓLFSDÓTTUR,
Laugateigi 16.
Ásta Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson,
Björk Gunnarsdóttir, Hrafn Björnsson,
Rúnar Gunnarsson, Helga Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
sonar mins,
ÞORBERGS RÚNARS SVEINSSONAR
frá Sléttu I Fljótum,
Hátúni 10.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristfn Þorbergsdóttir.