Morgunblaðið - 12.07.1997, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Bjarghildur
Margrét Ein-
arsdóttir fæddist á
Egilsstöðum 22.
júní 1963. Hún lést
á heimili sínu á
Seyðisfirði hinn 6.
júli síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Gerður Ara-
dóttir og Einar
Halldórsson.
Bjarghildur gift-
ist 25. mars 1989
Sigurði Ormari
Sigurðssyni, og
eignuðust þau tvö börn, Davíð
Þór, f. 20. sept. 1983, og Önnu
Kristínu, f. 6. janúar 1985.
Að loknu skyldunámi lá leið
Elsku Bjarghildur systir mín er
dáin.
Þú sem varst alltaf stóra, sterka
systir mín, sem alltaf var hægt að
treysta. Alltaf varstu tilbúin að
bjarga og hjálpa ef þú hafðir grun
um að eitthvað væri að, þá varst
þú fyrst til að reyna að lagfæra
það. Oft fannst mér það vera af-
skiptasemi en þú varst svo heil í
væntumþykju þinni til okkar syst-
kina þinna og foreldra okkar, að þú
fékkst oft bágt fyrir góðar hugsanir.
Alltaf hafðir þú Brynjar Frey, son
minn, efstan í huga, þegar þú
skrappst suður, aldrei kom frænka
tómhent úr Reykjavík eða útlönd-
um. Ef Brynjar Freyr vissi að von
væri á þér, sagði hann með eftir-
væntingu og gleðibjarma í augum
að Bjarghildur frænka væri að
koma og kannski væri hún með
eitthvað handa sér. Aldrei brást
það. Ef hann var spurður hver
væri best, þá var svarið alltaf:
Bjarghildur frænka á Séyðisfirði.
Innilega er ég sammála syni mínum
um það.
Elsku systir, ég sakna þín. Þó
við værum oft ekki sammála voru
samt sterkar tilfinningar á milli
okkar. Ég var svo rík að eiga svona
sérstaka og góða systur. Þegar
bróðir okkar hringdi í mig og sagði
að þú værir dáin, dó partur af mér.
Ég man þegar ég var að læra
að segja nafnið þitt sem er ekki
þjált í munni lítilla barna, kom
ýmislegt skoplegt út úr því.
Þú varst alltaf svo ábyrg og
traust.
Ég man þegar foreldrar okkar
skruppu suður og skildu okkur eft-
ir með litla bróður okkar, þau ætl-
uðu að koma heim daginn eftir, en
það var ófært, þá tókst þú alla
stjórn í þínar hendur og varst hús-
móðirin og allt var í lagi. Svona
varst þú. Alltaf til taks og tilbúin
að bjarga öllu við.
Elsku Siggi, Davíð Þór og Arna
Kristín.
Mikill er harmur ykkar og sökn-
uður, sem enginn skilur nema sá
einn sem þekkir af eigin raun.
Mamma, pabbi, afi, ömmur, Örv-
ar, Anna Dís og við öll sem syrgjum.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta,
á grænum gi'undum lætur hann mig hvílast
leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal
óttast ég ekkert illt, því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum
mínum;
Þú smyrð höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafultur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Elsku Bjarghildur, þakka þér
lyrir að vera þú sjálf, eins og þú
varst og verður alltaf í dýrmætri
minningu um bestu systur í heimi.
Bjarghildar í
Verslunarskóla fs-
lands, og þaðan í
Menntaskólann á
Egilsstöðum þaðan
sem hún útskrifað-
ist vorið 1983.
Bjarghildur var
virk í bæjarmálum
Seyðisfjarðar, í
nefndum og ráðum
fyrir Framsókn-
arflokkinn. Bjarg-
hildur sá um og
annaðist um árabil
bókhald fyrir ýmis
fyrirtæki á Seyðisfirði.
Útför Bjarghildar fer fram
frá Egilsstaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Mér þótti svo undurvænt um þig.
Þín systir,
Erla Sigrún.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgr.)
Hún Bjarghildur systir, mágkona
og frænka okkar, er dáin.
Stórt skarð er komið í fjölskyld-
una á Túngötunni. Það er svo stutt
síðan við fórum niður á Seyðisfjörð
og var boðið í mat heim til Bjarghild-
ar.
Þessari síðustu samverustund
okkar munum við aldrei gleyma.
Bjarghildur var svo góð og yndisleg
manneskja. Allt sem hún tók sér
fyrir hendur gerði hún einstaklega
vel. Það er erfitt að hugsa til þess
að samverustundirnar með henni
verði ekki fleiri.
Við erum þakklát fyrir allt það
sem hún gerði fyrir okkur. Hún var
sannur vinur vina sinna. Betri mann-
eskju en Bjarghildi er erfitt að finna.
Élsku Siggi, Davíð og Arna, minn-
ingin um góða og skemmtilega konu
mun lifa áfram með okkur. Við
stöndum við hlið ykkar í sorginni.
Örvar, Anna Dís
og Antoníus Bjarki.
Bjarghildur frænka okkar er látin
langt um aldur fram. Hún fæddist
á Egilsstöðum fyrir þrjátíu og fjór-
um, árum elst systkinabarna okkar,
og fyrstu mánuði ævi sinnar bjuggu
foreldrar hennar með hana heima
hjá okkur. Eftir stöndum við hnípin
og skiljum ekki hvers vegna ung
kona í blóma lífsins er ekki lengur
á meðal okkar.
Síðustu helgina í júní hélt Egils-
staðabær upp á 50 ára afmæli sveit-
arfélagsins. Heimamenn og brott-
fluttir komu saman í mýrinni á bak
við æskuheimili okkar og rifjuðu upp
gamlar minningar. Það viðraði ekki
vel þennan dag en í minningunni var
alltaf sól og gott veður í æsku. Eins
eru minningar okkar um Bjarghildi
tengdar birtu og yl. Hún fæddist i
júní þegar sól er hæst á lofti, „sum-
arbarn“, snaggaraleg rauðhærð
stelpa, fljót til svara, eftirtektarsöm
og hún hafði ætíð nóg fyrir stafni.
Við munum hana litla að leik með
Erlu Sigrúnu systur sinni að smíða
með foreldrum sínum þegar þau
voru að byggja húsið sitt við Arskóg-
ana. Hamarshöggin dundu svo að
nágrannarnir héldu að margir smið-
ir væru þar við vinnu.
Árin liðu og við stofnuðum okkar
heimili. Á unglingsárum Bjarghildur
var hún mikill aufúsugestur heima
hjá okkur. Hún var ætíð tilbúin að
rétta hjálparhönd og leggja eitthvað
gott til málanna og ekki spillti það
fyrir að oft fylgdu skemmtilegar
sögur af ættingjum með.
Af sömu eljuseminni og hún vann
við húsbyggingu foreldra sinna í
æsku endurbyggðu þau Sigurður
með hjálp foreldra hennar hús við
Túngötu á Seyðisfirði, þar sem heim-
ili þeirra stóð. Heimili sem bar þeim
fagurt vitni.
Elsku Sigurður, Arna Kristín,
Davíð Þór, Gerður, Einar, Örvar og
Erla Sigrún, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra. Minningar
um góða konu mun lifa í hjarta okk-
ar ailra.
Bergljót og Ingibjörg
Aradætur.
Enn einu sinni hefur maðurinn
með ljáinn vitjað okkar, og enn einu
sinni kemur það okkur í opna skjöldu,
eins og oft áður finnst okkur heim-
sókn hans algjörlega ótímabær.
Mánudagurinn 7. júlí hófst eins
og aðrir sumardagar, ég vitjaði veð-
urs, athugaði skýjafarið, og sólin
skein, skyldi sólin fá að skína daginn
á enda? Yrði ég þeirrar ánægju að-
njótandi að skokka í lok vinnudags
í þessu fallega veðri? Þetta voru
hugrenningar mínar á þessum ann-
ars fallega sumarmorgni.
Ekki óraði mig fyrir því, þegar
mamma hringdi í mig snemma þenn-
an morgun, að hún færði mér þær
sorgarfréttir að systurdóttir mín
Bjarghildur Margrét hefði orðið
bráðkvödd daginn áður.
Það dró fyrir sólu í hjarta mínu.
Tómleikinn tók við. Ég spurði: Af
hveiju er ung móðir hrifin svo fyrir-
varalaust í burtu í blóma lífs síns
frá eiginmanni og börnum? Hver er
tilgangurinn? Ekki á ég svarið.
Ég var tíu ára þegar Bjarghildur
fæddist, fyrsta barnabarn foreldra
minna. Ég var talsvert spennt, það
var að fæðast lítið barn, en jafn-
framt dálítið kvíðin, ég var jú yngst
okkar systkina og hafði alltaf verið
örverpið.
Þegar ég sá hana fyrst fannst
mér hún svo agnarsmá með sitt
rauða hár, og gullfalleg. Það kom
fljótt í ljós að þarna fór sterkur og
ákveðinn persónuleiki. Hún var
hreinskiptin og lá ekki á skoðunum
sínum, var hún mjög svo hnyttin í
tilsvörum og hafði góðan húmor.
Hún átti það til að stjórna okkur
frænkum sínum og ekki vorum við
nú alltaf eins og hún vildi hafa okk-
ur. Hún var ekki há í loftinu þegar
hún hafði skoðun á því hyeija við
völdum sem Iífsförunauta. Á þessum
árum var henni alls ekkert óviðkom-
andi. Ég var nýorðin móðir og fannst
henni pilsið mitt vera heldur stutt,
þar sem ég væri nú orðin kona. Lít-
il áhrif höfðu þessar umvandanir
hennar, þar sern pilsin mín hafa lítið
síkkað síðan. Ýmsir gullmolar liggja
eftir Bjarghildi sem ekki verða rifj-
aðir upp hér, heldur munum við
geyma þá í minningunni um hana.
Ég vil að endingu gera orð Kahl-
ils Gibran að mínum orðum: Þá sagði
kona ein: Talaðu við okkur um gleði
og sorg. Og hann svaraði: Sorgin
er gríma gleðinnar. Og lindin, sem
er uppspretta gleðinnar, var oft full
af tárum.
Elsku Gerður, Einar, Siggi, Davíð
Þór og Arna Kristín, innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra. Megi
góður guð styrkja ykkur í sorginni.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur hug þinn, og þú munt
sjá þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín. (Kahlil Gibran.)
Guðný Aradóttir.
Það er ávallt erfitt að skilja þegar
góður vinur er svo skyndilega kallað-
ur á brott frá okkur, eins og var
nú þegar okkur barst fregnin um
að Bjarghildur væri öll. Eftir sitja
spurningarnar og sorgin sem við
verðum að yfirvinna með tímanum.
Bjarghildur var ein merkilegasta
manneskja sem ég hef kynnst. Vilja-
styrkur og ákveðni voru lýsandi
skapgerðareinkenni hennar. Hún
háði hetjulega baráttu við sjúkdóm
sinn án þess að æðrast, þó að oft
mætti hún skilningsleysi og fordóm-
um hjá samborgurum sínum. En hún
átti líka góða að. Fjölskyldan var
bakhjarl hennar og stoð alla tíð.
Siggi, Davíð og Arna voru allt henn-
ar líf og hún gaf þeim líka mikið.
Hún bjó þeim gott og fallegt heimili
og undirbjó þau undir lífið af sinni
miklu trúfesti og heilbrigða metn-
aði. Davíð og Arna eru vel upp alin
og falleg börn og voru augasteinar
móður sinnar.
Bjarghildur var mér ávallt góð
vinkona. Þegar við störfuðum saman
í Fiskiðjunni Dvergasteini kynntist
ég því hversu ótrúlega góður starfs-
maður hún var. Hún hafði alla þá
kosti sem einn starfsmann mega
prýða. Þegar hún byijaði í fyrirtæk-
inu var það af hjálpsemi við mig sem
hún kom til starfa á álagspunktum
við bókhald. Smám saman var hún
orðin algjörlega ómissandi og bætti
sífellt á sig störfum, enda þótt hún
hefði ærin verkefni önnur og gengi
alltof nærri sér. Hún var mikil ná-
kvæmnismanneskja og vildi hafa
alla hluti eins rétta og fullkomna
og nokkur kostur var. Hún lagði
alúð og metnað í stór verk sem
smá. Trúmennska hennar var ein-
stök gagnvart starfi sínu og trúnað-
ur hennar við þá sem hún starfaði
með og fyrir. Hún starfaði á mörgum
stöðum í einu, en hélt ævinlega full-
an trúnað við hvert og eitt fyrir-
tæki. Við störfuðum mjög náið sam-
an og áttum trúnað hvor annarrar.
En aldrei svo mikið sem hvíslaði hún
einhveiju um önnur fyrirtæki sem
hún vann hjá. Þrátt fyrir nákvæmn-
ina var hún hamhleypa til verka og
afkastaði meiru á sinni stuttu ævi,
heldur en hægt er að ætlast til að
venjulegt fólk afkasti á heilli starfs-
ævi.
Ávallt var hún hress og kát og
lagði jákvætt til málanna. Illt umtal
um annað fólk leyfði hún sér ekki
og gat ekki þolað öðrum. Hún var
hrein og bein og ef henni mislíkaði
eitthvað var hægt að treysta því að
hún segði það við mann sjálfan, en
léti kyrrt liggja að öðrum kosti. Ef
maður stóð í stórræðum heima fyrir
og fannst allt ganga á afturfótunum,
þá var líklegast að Bjarghildur finndi
það á sér og mætti með góðar kök-
ur til gleðja og hressa upp á mann-
skapinn. Ef maður var stressaður
og átti mikið fyrirliggjandi í vinn-
unni þá skrapp Bjarghildur og náði
í eitthvert góðgæti og sagði: „Svona
slappaðu nú af og dragðu djúpt and-
ann, við klárum þetta allt.“ Ég bað
dóttur mína að segja mér hvað væri
það fyrsta sem henni dytti í hug
þegar minnst væri á Bjarghildi og
það stóð ekki á svarinu: „Alltaf hress
og tilbúin að hjálpa öðrum, alveg
sama hvernig stendur á hjá henni
sjálfri." Og það eru orð að sönnu.
Þetta var hennar einkennismerki.
Við lok samleiðar okkar eru góðar
minningar það sem dýrmætast er
af öllu og svo mikið er víst að um
Bjarghildi á ég góðar minningar og
margt hefur hún kennt mér. Missir
Sigga, Davíðs og Örnu er mikill og
sár. Þau munu eiga minningar um
góða móður og veganestið sem mun
leiða þau í gegnum lífið. Því minn-
ingarnar eru mesti fjársjóðurinn við
leiðarlok. Megi guð styrkja fjölskyld-
una í sorginni.
Arnbjörg Sveinsdóttir.
Sæl Bjarghildur.
Það er orðið of langt síðan ég
ætlaði að koma mér að því að senda
þér nokkrar línur og þakka þér fyr-
ir stuðninginn og allt gamalt og
gott.
Þetta eru upphafsorð bréfs sem
var loksins klárað og tilbúið þegar
Gulli hringdi í mig sl. sunnudag og
færði mér þær sorgarfréttir að
Bjarghildur væri dáin.
Kynni okkar Bjarghildar hófust á
áliðnu hausti 1993. Þá kom hún til
starfa við afleysingar á skrifstofu
Fiskiðjunnar Dvergasteins hf. Síðar
var hún ráðin þar sem fastur starfs-
maður og starfaði þar allt fram á
síðasta dag.
Það þarf ekki að fara mörgum
orðum um störf Bjarghildar, þau
einkenndust af dugnaði, samvisku-
semi og umfram allt ósérhlífni. Það
geta margir betur en ég borið að
Bjarghildi féll sjaldan verk úr hendi.
Ásamt störfum sínum hjá Dverga-
steini hf. starfaði hún í hlutastörf-
um, oft hjá tveim og stundum þrem
vinnuveitendum og þegar heim var
komið var því sinnt sem þurfti að
sinna. Einhvern tíma og í ljósi þeirra
aðstæðna sem Bjarghildur bjó við,
spurði ég hana að því hvernig hún
færi að þessu og yfir höfuð hvort
hún gæti þetta eða mætti það. „Jú,
sjáðu. Þetta er allt skipulagt, þegar
ég er búin að klára það sem liggur
fyrir hér, fer ég til Adda og klára
þar, síðan koll og kolli.“ Þannig var
BJARGHILD UR MAR-
GRÉT EINARSDÓTTIR
vikan skiuplögð. Að lokum sagði
hún: „Það er allt í lagi með mig.“
Þessi mál voru ekki rædd frekar í
það sinn.
í ljósi þeirra veikinda sem Bjarg-
hildur átti við að stríða, þá um-
hyggju sem hún sýndi sínum, þeirri
ástundun og ögun sem hún ávallt
sýndi, var ekki erfítt að sjá að hér
fór sterk persóna og fyrirmynd í
flestu því sem hún tók sér fyrir
hendur. Mig langar í þessum fáu
kveðjuorðum að minnast á einn eig-
inleika sem mér fannst Bjarghildur
vera afar rík af. Þessi eiginleiki fólst
í því að hún var ávallt tilbúin að
hjálpa til. Hvort sem það var til
þess að gleðja einhvern eða hjálpa
þar sem hjálpar var þörf. í svo stóru
fyrirtæki sem Dvergasteinn hf. er,
kom það fyrir að hún leitaði álits
hjá mér um það hvort ekki ætti að
gera þetta og/eða hjálpa þar. Við
vorum kannski ekki alltaf sammála,
en hún hafði oftar en ekki sitt fram.
Óafvitandi nutu margir þessa góða
eiginleika Bjarghildar. Á hinn bóg-
inn fór það ekki hátt, að Bjarghild-
ur þurfti sinn stuðning. Ekki efast
ég um að þegar henni leið ekki eins
vel og hún vildi vera láta, að þá
stóðu Siggi og krakkarnir, hennar
nánustu og að ég held fáu góðu
vinir fast við hlið hennar.
Ég vil að lokum þakka þér, Bjarg-
hildur, fyrir samvinnuna hjá
Dvergasteini hf. Fyrir þann ómet-
anlega stuðning og hlýjug sem þú
sýndir mér, Bergrúnu og Gísla, þeg-
ar þér fannst vera þörf á því síðast-
liðið sumar.
Þó að það komi vafalaust fram
annars staðar þá ætla ég að færa
þakkir og hlýhug frá öllum þeim
starfsmönnum Dvergasteins hf. sem
störfuðu með þér þann tíma sem
okkar samstarf stóð.
Ykkur, Siggi, Ama og Davíð, biðj-
um við góðan Guð að styrkja á þess-
um erfíða tíma og leiða ykkur til
þeirrar framtíðar sem við eigum öll.
Finnur H. Sigurgeirsson.
í dag kveðjum við með söknuði
vinkonu okkar Bjarghildi Einars-
dóttur. Frá fyrstu kynnum okkar
skapaðist traust og vinátta sem við
vorum svo lánsamar að njóta til
þess síðasta þrátt fyrir að búsetu-
skipti yrðu til þess að þó nokkrar
fjarlægðir í kílómetrum talið að-
skildu okkur síðustu árin. { fari
Bjarghildar nutum við þess er ein-
kenndi hana mest, sem var trygg-
lyndi, nærgætni og umhyggjusemi.
Bjarghildur bar sig ávallt með reisn
og kvartaði ekki þótt hún ætti við
erfíð veikindi að stríða. Starfsorka
hennar var með eindæmum og var
hún eftirsóttur starfskraftur. Hún
var góður bókari, þar sem skipu-
lagshæfileikar hennar, nákvæmni
og samviskusemi nutu sín vel enda
gegndi hún að jafnaði nokkrum
störfum samtímis, lét hún ekki bíða
til morguns það sem hún gat gert
í dag. Þrátt fyrir mikla vinnu höfðu
börnin og heimilið þó alltaf forgang
og báru umhyggju hennar og natni
glöggt vitni Börnunum okkar reynd-
ist Bjarghildur góður vinur sem þau
munu minnast með hlýju. Hún naut
þess að gleðja unga vini sína á allan
hátt, gaf sér ávallt tíma fyrir þau,
var minnug á afmælisdaga og fylgd-
ist með atburðum í lífi þeirra. Það
er sárt að börnin hennar, Arna og
Davíð, fái ekki að njóta lengur þeirr-
ar takmarkalausu umhyggju sem
hún bar fyrir þeim, en sú umhyggja
og alúð sem hún lagði við uppeldi
þeirra frá fyrstu tíð verður þeim nú
það besta veganesti sem nokkur
móðir getur gefið börnum sínum.
Siggi og Bjarghildur studdu hvort
annað alla tíð og er missir hans
mikill. Kveðjustundin er sár en fal-
leg minning um góða stúlku lifir í
hjarta okkar allra. Við minnumst
okkar góðu vinkonu með virðingu
og biðjum Guð að styrkja fjölskyldu
hennar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesú, í þína hönd,
sfðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Kristín og Kristjana
Bergsdóttir.