Morgunblaðið - 01.11.1997, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 1. NÓVEMBER 1997
GUÐRÚN
GUNNARSDÓTTIR
+ Guðrún Gunn-
arsdóttir var
fædd að Ásum í
Skaftártungu hinn
10. júní 1944. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 23.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Gunnar Kristinn
Þorgilsson, f. I Ör-
æfasveit 21.11.
1898, d. 14.7. 1957,
og Guðný Helga-
dóttir, f. í Þing-
vallasveit 14.9.
1913, d. 23.9. 1983.
Guðrún ólst upp i\já foreldr-
um sínum í Ytri-Ásum í Skaft-
ártungu við hefðbundin sveita-
störf. Hún fékk sína barna-
skóiamenntun i fjögurra ára
námi í sinni heimasveit. Síðan
fór hún í húsmæðraskólann að
Staðarfelli í Dölum.
Systkini hennar eru: Tryggvi,
f. 1931, hálfbróðir frá föður,
Hilmar, f. 1940, Þorgils, tví-
Hún Dúna mín er dáin - baráttu
er lokið.
Haustlaufið fellur af trjánum og
öll náttúran býr sig undir veturinn.
Kannski er það táknrænt að hún
skuli kveðja okkur að hausti og
svífa burt líkt og fuglamir. Svífa
upp í birtu og fegurð himnanna.
En best gæti ég trúað að hún hafi
komið við í Skaftártungunum og
kvatt fögru sveitina sína kæru. Hún
fæddist þar inn í birtu vorsins, þessa
birtu sem alltaf umlukti hana.
Nú þegar ég horfi á myndina af
henni í skini kertaljóssins, þá er ljósa
hárið eins og geislabaugur um hana
og brosið sem leikur um andlitið svo
bjart. Það var einmitt þessi birta sem
einkenndi hana, ekki bara hið ytra
heldur líka hið innra. Ég hef enga
manneskju þekkt, sem varðveitti
eins í sér birtu, einlægni, gleði og
jákvætt viðhorf, en hafði samt svo
mikið raunsæi gagnvart lífinu.
Það em orðin meira en þrjátíu
ár síðan við kynntumst. Þá kom hún
ung stúlka austan úr Skaftafells-
sýslu til vinnu á Hótel Tryggvaskála
á Selfossi, þar sem ég var fyrir.
burabróðir, Védís,
f. 1951, Helgi, f.
1952, og Ragnheið-
ur, f. 1954.
Guðrún giftist
31.12. 1966 Erling
Gunnlaugssyni, f.
30.8. 1944 í Vest-
mannaeyjum. For-
eldrar hans voru
hjónin Gunnlaugur
Gunnlaugsson, f.
13.10. 1906 í Vest-
mannaeyjum, d. 7.6.
1992, og Sigríður
Ketilsdóttir, f. 15.8.
1915, undir Eyja-
fjöllum. Börn Guðrúnar og Erl-
ings eru: 1) Gunnar, f. 21.5.
1967, sambýliskona Gróa Jakob-
ína Skúladóttir, f. 29.12. 1965.
Þau eiga börnin Svanhildi Æv-
arr Valgarðsdóttur, f. 3.8.1986,
og Erling Ævarr Gunnarsson,
f. 18.6.1992. 2) Sigríður, f. 30.9.
1968. 3) Hörður, f. 25.3. 1970.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mér er enn minnisstæð birtan sem
mér fannst leika um hana. Það hreif
mig einnig að hún var úr Skaftafells-
sýslu, þar sem mín föðurætt átti
rætur. Þá þegar hafði hún meiri
þroska og lífsreynslu en við hinar
stelpumar. Við höfðum ekki upplifað
stærri sorg en þá, að missa af „ör-
ugglega skemmtilegasta" sveitaballi
sumarsins. Hún var búin að vera á
húsmæðraskóla og átti saumavél.
Kannski varð einmitt þessi saumavél
örlagavaldurinn í lífí hennar. Það
var nefnilega eitt sinn á Tiyggva-
skála, að það þufti að falda stóran
stafla af viskustykkjum. Og eins og
Dúnu var líkt bauðst hún til að fara
með hann heim og falda þau á
saumavélina sína. Okkur undraði
það ekki, en hissa urðum við þegar
Erling sem þar var nærstaddur og
við stelpumar þekktum best af
stríðni við okkur, bauðst til að keyra
hana heim með viskustykkin. Ekki
nóg með það, heldur varð Dúna á
svipinn eins og sjálfur draumaprins-
inn hefði birst hjá kaffíkönnunni við
litla borðið í eldhúsinu á Tryggva-
skála, svo ijóð og sæl.
Canon BJC-240
A4 litableksprautuprentari
720 dpi upptausn
3 bls/mín

Canon BJC-4200
A4 litableksprautuprentari
2ja hylkja kerfi
720 dpi upplausn j
4,5 bls/mín rrmi
A3 litableksprautuprentari
fyrir PC & Mac
720 dpi upplausn
Canon LBP-660
Windows geislaprentari
600x600 dpi upplausn
6 bls mín
100 blaða arkamatari
_.. .Tölvukjör
rolVU,-
verslun
heimilanna
Opið til kl. 16:00
alla laugardaga!
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Og hann varð draumaprinsinn
hennar.
Hún helgaði líf sitt Erlingi, böm-
unum þeirra og heimilinu í Vallholt-
inu. Húsmóðurstarfið og uppeldi
bamanna varð hennar stolt. Starf
sem hún vann af þeim myndarskap,
samviskusemi, fórnfýsi og gleði sem
henni var gefið.
Við vomm góðar nágrannakonur
í mörg ár meðan við vomm með
bömin okkar lítil og þó að ég flytti
í burtu hélst samband okkar og varð
sterkara með ámnum. Það var ljúf
hvíld í amstri dagsins að ræða við
hana. Djúpvitra, ættfróða og minn-
uga. Kröfulausa á gæði lífsins, þeg-
ar aðrir misstigu sig í lífsgæðakapp-
hlaupinu. Finna hvað hún mat lífið
mikils með fjölskyldu sinni. Gleðina
í frásögnum hennar af ferðalögun-
um með Erlingi sínum í húsbílnum.
Ferðalögum austur í Skaftafells-
sýslu og til kærra systkina.
Eftir að ég fluttist til Svíþjóðar
höfðum við bréfasamband. Nú fletti
ég þessum bréfum sem eru mér svo
dýrmæt. Þar á meðal em bréfin sem
hún hefur skrifað mér á þessu ári.
Þessu erfiða ári, þegar krabbamein-
ið fór hamföram um líkama hennar
sem var illa fyrir kallaður eftir
margra ára baráttu við liðagigtina.
Ég les setningarnar: - Eg hefði
nú viljað hafa meira þrek, en ekki
þarf ég að kvarta, það hafa það svo
margir verra en ég. Einnig - Það
eru allir svo góðir við mig og það
gefur mér svo mikið. Hér heima
dekra þau við mig, Erling og krakk-
amir - þau em mér svo góð.
Svo em skrifuð helstu tíðindi úr
umhverfinu, fréttir af bömunum og
sögur af Iitla ömmustráknum. Gleði
yfir velgengni annarra, en samúð
með þeim ef ekki gekk allt að óskum.
Yndisleg kona er gengin, langt
um aldur fram, en hún skilur eftir
sig fjársjóði í huga okkar, sem
mölur og ryð fær ekki grandað.
Elsku Erling, Gunnar og fjölskylda,
Sirrý og Hörður; það er dimmt í
skammdeginu en megi ljúfar minn-
ingar veita ykkur birtu vorsins að
nýju. Við Þorlákur sendum ykkur,
systkinum, tengdafólki, öðram ætt-
ingjum og vinum innilegar samúð-
arkveðjur.
Kristjana Sigmundsdóttir.
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast móður okkar og tengda-
móður. Hún hét Guðrún en var
dagsdaglega kölluð Dúna.
Hún kom á Selfoss árið 1965 og
fór að vinna í Tryggvaskála. Þar
lágu leiðir hennar og föður okkar,
Erlings, saman eins og svo margra
hér á Selfossi.
Fyrir 21 ári síðan greindist hún
með liðagigt og setti það mark sitt
á hana það sem eftir var. Þrátt
fyrir langar sjúkrahúslegur og mik-
il veikindi kappkostaði hún að halda
gott heimili. Hún var ekta húsmóð-
ir af gamla skólanum, eldaði tvisvar
á dag, sá um að halda húsinu
hreinu, vann ýmsar hannyrðir og
var ætíð til staðar þegar við systkin-
in komum heim úr skólanum. Hún
var alltaf tilbúin að passa bama-
börnin og gerði allt sem hún gat
til að hafa ofan af fyrir þeim. Það
er ómetanlegt að eiga svona heimili.
Hennar mikla barátta við liðag-
igtina hefur kennt okkur að það er
ekki sjálfgefið að hafa góða heilsu.
Hún var dugleg að hjóla og minn-
ast hennar margir á hjólinu sínu.
Mamma var geysileg fróð um
marga hluti þrátt fyrir stutta skóla-
göngu. Það var gaman að fylgjast
með henni að horfa eða hlusta á
spumingakeppnir, því iðulega kom
hún með réttu svörin.
Fyrir nokkmm árum innréttuðu
pabbi og hún húsbíl. Þau ferðuðust
um allt land á honum og vom það
hennar ljúfustu stundir síðustu árin.
Hún bar ipjög sterkar taugar til
heimasveitar sinnar, Skaftártung-
unnar, og vom ferðimar ófáar sem
þau fóru þangað.
Fyrir rúmu ári fóm þau til Nor-
egs og Svíþjóðar á húsbílnum. Þar
var gamall draumur að rætast og
nutu þau ferðarinnar fram í fing-
urgóma.
Upp úr því veiktist hún mjög
alvarlega af krabbameini og var
vart hugað líf, hún reif sig upp úr
því og var kölluð „kraftaverkið".
Hún fékk eitt ár sem hún nýtti vel
og nú er komið að leiðarlokum.
Hún skilur eftir sig mikið tóma-
rúm en við yljum okkur við góðar
minningar.
Gunnar, Gróa,
Sigríður og Hörður.
Mig langar að minnast Dúnu í
fáum orðum. Hún fæddist í Eystri
Ásum í Skaftártungu 10. júní 1944
og ólst upp við öll venjuleg verk
þeirrar tíðar og að sjá um og svæfa
okkur yngri systkinin. Ekki síður
að bjarga ýmsum málum eins og
að leysa bandið af skottinu á kettin-
um þegar við höfðum beitt honum
fyrir leikfangavömbíl, svo ekki
kæmist upp um athæfið.
14. júlí 1957 missti hún föður
sinn, þá aðeins 13 ára gömul. Bjó
hún við söknuð innra með sér æ
síðan. Lýsir ljóðið hér á eftir því vel:
Ó pabbi minn,
hve undursamleg ást þín var.
Ó pabbi minn,
þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn
svo ástúðlegur eins og þú.
Ó pabbi minn,
þú ávallt skildir allt.
Liðin er tíð
er leiddir þú mig lítið bam,
brosandi blíð.
Þú breyttir sorg í gleði.
Ó pabbi minn,
ég dáði þína léttu lund,
leikandi létt.
Þú lékst þér á þinn hátt.
Ó pabbi minn,
hve undursamleg ást þín var.
Æskunnar ómar
ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson.)
Dúna bjó við hamingju í einkalífi
og bamalán, sem þrátt fyrir and-
streymi veikinda er það sem mestu
máli skiptir.
Hugheilar samúðarkveðjur til
ástvina hennar og þökkuð er ljúf
samfylgd.
Védís Gunnarsdóttir.
í dag kveðjum við með þökk og
virðingu heiðurskonuna Guðrúnu
Gunnarsdóttur, Dúnu eins og hún
var ávallt kölluð af vinum og ætt-
ingjum. Kynni okkar hófust þegar
hún hóf störf í Tryggvaskála á
Selfossi 1965. Þar kynntist hún
Erling Gunnlaugssyni eftirlifandi
manni sínúm og árið eftir byijuðu
þau búskap á Selfossi og hafa búið
þar síðan. Að Vallholti 33 byggðu
þau hús sitt og fluttu þangað 1969.
Við höfðum flutt nokkrum dögum
áður í Stekkholtið og var því
skammt á milli heimilanna og hefur
svo verið síðan í orðsins fyllstu
merkingu. Dúna varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að alast upp í víðáttu-
miklu og stórbrotnu umhverfi, um-
kringdu jökulvötnum^ sem runnu
við túnfótinn að Ytri-Ásum í Skaft-
ártungu, með fjallasýn til norðurs
en hraun og eyðisanda í suður. Þar
ólst hún upp hjá foreldmm sínum
og systkinum og tók þátt í leik og
starfi í sveitinni sinni.
Á æskuheimilinu tók hún snemma
til hendinni í störfum heimilisins,
skepnuhirðingu, heyskap og inni-
verkum og þrátt fyrir að hún hafi
aldrei kvartað mátti ráða að oft
hefur hún gengið þreytt til hvílu
eftir erfiði dagsins því hennar eigin-
leikar vom að ljúka hveiju verki án
þess að draga af sér eða slóra. Ekki
er ósennilegt að vinnan á unglings-
ámnum og sérstaklega eftir fráfall
föður hennar 1957 hafi að einhveiju
leyti markað heilsufar hennar þegar
hún fór ung að finna fyrir liðagigt
sem olli henni ómældum þjáningum.
Því næst fyrir nokkmm ámm kenndi
hún þess sjúkdóms er dró hana til
dauða. Að gefast upp hversu veik
sem hún var, kom ekki til greina.
Hennar vandamál vom ekki umtals-
verð. Margs er að minnast þegar
horft er til baka á stundu sem þess-
ari. Við sem þessar línur skrifum
áttum þess kost að vera þátttakend-
ur í mörgum gleðistundum þeirra
Dúnu og Erlings og þá var oft virki-
lega gaman. Saman bmtumst við í
ófærð til Reykjavíkur á gamlársdag
1966 til að gifta okkur, elstu bömin
okkar fæddust með nokkurra daga
millibili og vom skírð samtímis.
Samgangur á milli heimilanna var
mikill, bömin gengu saman í skóla
o.s.frv. Og víst er að aldrei lét Dúna
sig vanta ef eitthvað var að og hún
gat rétt hjálparhönd. Umhyggja
hennar var slík að þrátt fyrir eigin
veikindi hafði hún samband og
fylgdist með öðmm en lét sínar þján-
ingar liggja á milli hluta. Ferðalög
vom sú skemmtan sem var sameig-
inlegt áhugamál okkar. Minnast má
ferðar inn í Þórsmörk seinni hluta
vetrar 1967 til skoða afleiðingar
mikilla náttúmhamfara. Það var nú
sjálfsagt ekki mikið vit í þeirri ferð,
mágkonumar gengu þá með fmm-
burði sína undir belti, og að fara
með þær í slíka ferð inn á öræfi.
En eiginmennimir vom auðvitað
ábyrgðarfullir.
Hin síðari ár áttu þau hjónin
yndislegar stundir í ferðum á hús-
bílnum sínum um landið vítt og
breítt. Hápunktur ferðanna var
haustið 1996 þegar þau sigldu með
Heijólfi til Noregs og óku þaðan
um Norðurlöndin meðan skipið var
í viðgerð. Þá heimsóttu þau Gunnar
son sinn sem ásamt fjölskyldu sinni
bjó í Svíþjóð og Ragnheiði systur
hennar í Danmörku. Á síðustu dög-
um þeirrar ferðar tók sig upp hinn
illkynja sjúkdómur sem hún barðist
hetjulega gegn og vann sigur í þeirri
ormstu sem hún háði þá við dauð-
ans dyr. Lífsviljinn og hugurinn til
að komast heim bar hana yfir þann
þröskuld sem hún stóð þá á ásamt
góðu hjúkmnarfólki og styrk fjöl-
skyldunnar. Heim komst hún og
átti margar góðar stundir á því ári
sem liðið er síðan. Það er þroskandi
að hafa kynnst henni Dúnu og verð-
ur ekki þakkað eins og vera ber.
Hún skilur ekki eftir nema góðar
minningar hjá okkur, sem okkur
er hollt að muna. Minningar um
fölskvalausa vináttu hennar, vin-
semd og virðingu fyrir öllum sem
nærri henni vom. Megi góður Guð
geyma hana og gefa eiginmanni,
bömum þeirra, barnabörnunum,
tengdamóður og systkinum stýrk á
ókomnum tímum.
Erla og Ólafur.
Elsku Dúna, okkur langar að
þakka þér góðu stundirnar í gegn-
um árin og kveðja þig með þessu
kvæði:
Þig faðmi liðinn friður guðs
og fái verðug laun
þitt góða hjarta glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og rikan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt
og bjart um nafn þitt er,
og vertu um eilífð ætíð sæl
vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti)
Kæri Erling, Gunnar, Gróa,
Sirrý, Hörður og bamaböm. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð
og biðjum algóðan Guð að styrkja
ykkur.
Sigríður (Sigga) og Óttar.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASCIl-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordpcrfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
í bréfasíma 5691115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíð-
um. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað
við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sfn en ekki stuttnefni undir greinunum.
-I
(3

á
Í
c
I
(
(
(
(
(
(
I