Morgunblaðið - 07.02.1998, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigurður Haralds-
son, b. í Kirkjubæ,
Rangárvallahreppi,
Rangárvallasýslu,
fæddist 20. apríl 1919
á Tjörnuni í Vestur-
Eyjafjallahreppi,
Rangárvallasýslu.
Hann lézt á Sjúkra-
húsi Suðurlands 28.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Haraldur Jónsson b. á
Tjörnum og síðar í
Miðey, Austur-Land-
eyjahreppi, Rangár-
vallasýslu, d. 1974, og
fyrri konu hans, Sig-
ríðar Tómasdóttur, d. 1926, bæði
ættuð undan Eyjafjöllum. Sigurð-
ur var einn þriggja barna foreldra
sinna. Systur hans, Bergþóra og
Guðrún, eru báðar látnar. Sigríður
átti tvö börn af fyrra hjónabandi,
Sigpáði Bergsteinsdóttur og Berg-
stein Bergsteinsson. Systkini Sig-
urðar, samfeðra, eru Sigurður Eh',
kaupmaður í Reykjavík, Ólafur,
trésmíðameistari í Hafnarfirði,
Sigríður, húsfreyja á Búðarhóli í
A-Landeyjum, Sigurveig, hús-
freyja í Reykjavík, Grétar, bóndi í
Miðey í A-Landeyjum, og Jónheið-
ur, sem lézt ung. Síðari kona Har-
aldar var Járngerður Jónsdóttir.
Sonur Sigurðar með Sigurbjörtu
Kristjánsdóttur er Kristján, f. jan-
úar 1942, trésmiðameistari í
Keflavík, kvæntur Ingunni Guð-
bjartsdóttur. Þeirra börn eru Sig-
urbjört, Iris og Hlynur.
Sigurður var þríkvæntur.
Fyrsta kona hans var Una Huld
Guðmundsdóttir, dóttir Guðmund-
ar Jóhannssonar, verkamanns í
Hafnarfirði, og konu hans Júhönu
Guðmundsdóttur. Þeirra börn eru:
1) Haraldur, f. 5. júni' 1942, auglýs-
ingastjóri hjá Eiðfaxa, kvæntur
Ragnhildi Ólafsdóttur, skrifstofu-
manni. Þeirra dætur eru Ólöf Una
og Helga Dögg. Haraldur á Jó-
hönnu Báru. 2) Valgarður, f. 14.
maí 1943, hæstaréttarlögmaður í
Reykjavík, kvæntur Ehsabetu
Kristjánsdóttur, húsmóður. Þeirra
synir eru Kristján, Pétur og Sig-
urður. 3) Hermóður, f. 26. septem-
ber 1945, prentsmiður í Reykjavík,
fráskilinn. Hans börn eru, Inga
Huld, Hávarr og Bergljót. 4) Þór-
hallur, f. 20. janúar 1947,
skemmtikraftur í Reykjavík,
kvæntur Sigfríði Rut Thorarensen.
Synir Þórhallar af fyrra hjóna-
bandi eru Marteinn Böðvar, Ivar
Öm og Þórhallur. Sigurður og
Una Huld skildu.
Önnur kona Sigurðar var Sig-
ríður Ágústsdóttir, dóttir Ágústar
Kristjánssonar, b. á Snotru í A-
Landeyjum, og konu hans Guð-
bjargar Guðjónsdóttur, húsfreyju.
Þeirra böm em: 1) Guðjón, f. 7.
febrúar 1954, trésmíðameistari á
Hellu, kvæntur Guðbjörgu Óskars-
dóttur, umboðsmanni VIS á Hellu.
í dag er til moldar borinn frá
Stóradalskirkju undir Eyjafjöllum
Sigurður Jónsson Haraldsson frá
Tjömum, en þangað átti æskuheimili
hans ldrkjusókn. Og þar liggja faðir
hans og móðir, eða kannske frekar
tvær mæður, því átta ára gamall
missti hann móður sína. Og þó hann
taiaði ekki oft um það, fann ég ákveð-
ið tómarúm í sál hans frá þessum
tíma. En faðir okkar eignaðist aðra
konu, móður okkar yngri systkin-
anna sem kom honum í móður stað
eins og hægt var. Þau voru ákaflega
góðir vinir eins og fram kom í skrif-
um hans við andlát hennar.
Ungur fór hann í bændaskólann á
Hólum og útskrifaðist með hæstu
einkunn. Og langaði til að læra
meira, en út í heimi geisaði styrjöld
svo af því gat ekki orðið. Þá kom
hann heim með nýjan blæ í búskap-
inn. Eftir á efast ég ekki um að hug-
ur hans stóð þá til að gerast bóndi.
Hann talaði um betri kindur og hross
og silkigljáandi kýr, og svo prufaði
hann líka svínarækt. En fljótlega
eignaðist hann fjöiskyldu, á Tjömum
var ung kaupakona úr Hafnarfirði,
og þau urðu hrifin hvort af öðru, og
saman fluttu þau vestur yfir fjall þar
Þeirra börn eru, Hall-
dór, Davíð, Andri og
Sandra. 2) Sigríður, f.
24. september 1955,
bankafulltrúi í
Reykjavík, gift Ingvari
Elíassyni, verksljóra
hjá ISAL. Þeirra börn
eru Hildur Sjöfn, Da-
víð Örn og Sigríður
Sara. 3) Guðbjörg, f. 2.
nóvember 1958, nemi í
Keflavík, gift EHert
Eiríkssyni, bæjarstjóra
í Iteykjanesbæ. Þau
eiga dótturina Guð-
björgu Ósk. Guðbjörg
á Sigurð, Unu Björk
og Pál af fýrra hjónabandi. 4)
Ágúst, f. 31. október 1964, doktor í
búQárerfðafræði, kvæntur Unni
Óskarsdóttur, leikskólakennara.
Þeirra börn eru Hjörvar og Assa.
Fyrir átti hann soninn Elvar. Sig-
urður og Sigríður skildu.
Þriðja og eftirlifandi kona Sig-
urðar er Eveline Haraldsson,
sjúkranuddari. Stjúpbörn Sigurð-
ar og börn Eveline eru Ulf Denn-
er, lög^fræðingpir í Þýzkalandi, Nils
Denner, verkfræðingur í Þýzka-
landi og Ann-Linda Denner,
sjúkraþjálfari í Stykkishólmi.
Sigurður ólst upp undir Eyja-
Qöllum. Hann var við nám í Bún-
aðarskólanum á Hólum í Hjaltadal
1937-1939, útskrifaður búfræðing-
ur. I iðnskólanum í Hafnarfirði
1943-1947. Byggingarmeistari
1950 og hefur auk þess sótt nokk-
ur kennaranámskeið. Sigurður var
kennari í Barnaskóla Vestur-Eyja-
fjalla 1939-1940, Bændaskólanum
á Hólum í Hjaltadal 1962-1967,
skólastjóri á Strönd á Rangárvöll-
um 1967-1972 og kennari við
Gagnfræðaskólann á Hellu 1973-
1986. Hann var byggingarmeistari
í Reykjavík og í Rangárvallasýslu
1950-1962, bústjóri á Ilólum í
Hjaltadal 1962-1967 og til skamms
tíma bóndi í Kirkjubæ á Rangár-
völlum. Sigurður var formaður
nemendafélags Hólaskóla 1938-
1939, Ungmennafélagsins Trausta
undir Vestur-Eyjafjöllum 1939-
1941, Hestamannafélagsins Geysis
á RangárvöIIum 1957-1962,
Hrossaræktarsambands Norður-
Iands 1964-1966, Hagsmunafélags
hrossabænda frá stofnun 1975-
1978. Hann var ritari Landssam-
bands hestamanna 1979-1985,
hreppsnefndarmaður í Rangár-
vallahreppi 1970-1978, forseti Rot-
ary-klúbbs Rangæinga 1978-1979
og formaður útgáfustjórnar Eið-
faxa 1977-1980. Sigurður hlaut
gullmerki Landssambands hesta-
mannafélaga árið 1989 og Félags
tamningamanna árið 1990. Hann
var sæmdur riddarkrossi Hinnar
íslenzku fálkaorðu árið 1991.
Útför Sigurðar fer fram frá
Stóra-Dalskirkju undir Vestur-
EyjafjöIIum í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
sem hann lærði húsasmíði. Svo komu
þau aftur að Tjörnum til að búa. Þá
var Markarfljótið í öllu sínu veldi
báðumegin við bæinn, og fjölskyldan
flúði eftir hálft annað ár. Svo slitu
hjónin sambandi sínu, og hann kom
austur að Miðey til að byggja nýtt
íbúðarhús hjá föður sínum. Synir
þeirra eru fjórir og auk þess átti
hann einn son áður. Okkur heima var
vel Ijóst hve mikið allt þetta fékk á
hann. Jafnframt því að vera skap-
heitur, sem hann fór vel með, þá var
hann mjög næmur og viðkvæmur til-
finningamaður, sem hann faldi bak
við oft fá orð við daglegt amstur.
Þegar húsið í Miðey var búið, tóku
við fleiri hús í héraðinu. Fjós, félags-
heimili, kaupfélagshús og skóli með
meiru. Nú var hann kominn í hið
fagra Rangárhérað til að vera, utan
hann fór heim að Hólum stuttan
tíma. I sveitinni kynntist hann ungri
fallegri stúlku, sem varð konan hans.
Þau eignuðust fjögur börn, margt
áttu þau sameiginlegt, og oft voru
gleðistundir, en þau voru samt ólík
hvort öðru, og seinna skildu leiðir.
Á þessum árum áttu sér stað
mestu breytingar sem orðið hafa í
landbúnaði á íslandi. Hesturinn sem
verið hafði manninum svo nátengdur
og nauðsynlegur í alla staði, var að
breyta um hlutverk, úr vinnudýri í
tómstunda- og gleðigjafa fyrir svo
marga. Á æskuheimilinu var hestur-
inn í hávegum hafður, töluverður
spölur á næstu bæi og yfir ár að fara,
sem stundum voru vatnsmiklar. Og
þá var oft þrek og þor hestsins sem
bjargaði manninum. Þeir sem ólust
upp með hann sem nauðsynlegan
förunaut, og líka sem unaðsgjafa og
gæðing, urðu tengdir honum ákaf-
lega sterkum böndum. Sigurður tal-
aði á mannfundum af sinni alkunnu
mælsku fyrir því að hlutverki hests-
ins væri alls ekki lokið gagnvart
manninum, en nú hæfist nýr kapituli
og betri fyrir báða aðila. Hann lagði
mikla áherslu á mál sitt sem vissu-
lega gekk eftir, alveg eins og hann
hafði sagt fyrir. Enda helgaði hann
sig alfarið þessu starfi, og mér er
nær að halda að hann hafi fórnað
miklu fyrir áhugamál sitt. Af framan-
sögðu má vera ljóst að hann gat haft
góða afkomu af meistararéttindum
sínum, en áhuginn var við annað.
Hann stóð fyrir með fleirum að
byggja fyrstu tamningastöðina í hér-
aðinu og vann þar við tamningar,
sem var alveg nýtt hér.
Þegar kynbótabúið í Kirkjubæ var
til sölu ákvað hann að taka þar við
starfi. Og mér finnst að hans verði
lengst minnst fyrir brautryðjanda-
starf við hrossarækt og mótun svo
margskonar í sambandi við skipu-
lagningu fyrir hrossasýningar og
hrossadóma. Og samfylgdin með
hestunum sveik hann ekki. Það verð-
ur manni ljóst þegar hugsað er til
gæðinga hans eins og Rauðhettu,
sem ég leyfi mér að segja að er ein af
allra bestu reiðhrossum sem Island
hefur fóstrað, og þar komu líka í Ijós
þjálfunarhæfileikar hans. Þá ber að
nefna hinn stórkostlega hvíta gæðing
hans Dag. Knapinn og gæðingurinn
voru eitt, hver einasta hreyfing
hestsins var samspil við manninn.
Tilþrif hestsins ósk í huga mannsins.
Svo þurfti hann að fá auka vinnu-
afl, og þá kom Eveline sem hafði
áhuga á hestum. Á milli þeirra þróað-
ist kærleikur sem þau ákváðu að
staðfesta með hjónabandi. Hún
reyndist honum góður félagi og vin-
ur. Studdi hann vel þegar ellin færð-
ist yfir. Það var svo gaman að sjá þau
og hitta saman. Enda finnst mér
táknrænt mat hans á sambúð þeirra,
þegar hann á liðnu ári leitaði um allt
land að hvítum hesti handa henni.
Það bar henni, í sama lit og Dag. Og
þegar því var lokið og kominn nýárs-
dagur nýs árs bað hann Eveline að
aka með sig austur undir Eyjafjöll á
æskuslóðimar, í síðasta sinn. Svo liðu
fáir dagar, og hann var fluttur á
Sjúkrahús Suðurlands.
Og einn dag sat ég stutta stund við
sjúkrabeð bróður míns án þess að ná,
að mér fannst, sambandi við hann. Þó
var ég aldrei viss, ég fann hann
kreisti hönd mína en kannski var
ekki ákveðin meining í handtakinu,
ólíkt sem var, því aldrei þurfti neinn
að efast um meiningu þessa manns
meðan hann hafði mátt til að tjá. Og
nú sat ég bara og horfði á þetta stíl-
hreina andlit, þennan sterka svip
ættarinnar þar sem einbeitnin lýsti
sér í hverjum drætti. Hannes hinn
írski á Lambafelli um 1600, sá mikli
ættfaðir, var varla sterkari á sínum
sjúkrabeði. I sinni mestu eymd átti
þessi maður sína persónutöfra. En
kannski var ég ekki alveg réttur
dómari, ef hann er annars nokkur til,
á nokkuð. Bara í fullri einlægni frá
mér sjálfum get ég sagt þér sem lest
þessar línur, og mig langar til þess,
svo oft hreifst ég af hæfileikum hans.
Ailt sem hann sá og heyrði mundi
hann svo ótrúlega vel, og gat fært í
svo hreinan og skýran búning þegar
hann sagði frá, og hugmyndir sínar
gat hann gert svo ljóslifandi í ræðum
sínum. Það var nánast sama hvað
hann tók sér fyrir hendur, meðal-
mennska var ekki til. Hann skrifaði
nýlega um aðdraganda og uppfærslu
leikritsins Skuggasveins þar sem
hann lék útilegumanninn. En gat
ekki um að litla samkomuhúsið pötr-
aði af raddstyrk hans, og áhorfend-
um þótti ógnvænlegt afl Skugga-
sveins. Tii margra ára á eftir reypdu
ungir menn á þessum slóðum radd-
styrk sinn með þvi að kveða. „Gekk
ég norður kaldan Kjöl, kosta fárra
átti völ.“ o.s.frv. Eitt kvöld fyrir
löngu tók hann sögina sína milli
hnjánna og fór að spila, enginn af
heimilisfólkinu hafði séð hann gera
það fyrr, en áhrif þessarar stundar
man ég til enda. Þó ég vissi ekki
hvort hann skynjaði mig þessa stund
á sjúkrahúsinu, þá hafði hún svo mik-
il áhrif á mig að ég fór að segja þér
lesandi góður frá litlum hluta af Úfs-
hlaupi mannsins, sem gat svo margt,
en mat hestinn mest. Þar sem ég sit
við rúm Sigurðar sé ég hvar maður-
inn sem lá í sömu stofu, rís upp af
sínu rúmi, kemur að rúmgaflinum til
okkar og segir um leið. „Hann opnar
stundum augun og horfir á mig, hann
þekkir mig ekkert. En ég man eftir
þessum víkingi þegar hann var að
fást við hesta. „
En þó beinin hvíli í mold, trúum
við að aftur munum við mætast hand-
an við móðu sem hylur okkur sýn.
Eins og við sjáum í hug okkar það
sem var, gæti sál okkar vakað. Kæra
Eveline og börnin hans, ykkur votta
ég samúð mína.
Grétar Haraldsson.
Að kvöldi miðvikudags 28. janúar
sl. andaðist sá landskunni hestamað-
ur og hrossaræktandi Sigurður Har-
aldsson, oftast kenndur við Kirkju-
bæ, á sjúkrahúsinu á Selfossi eftir
fárra vikna sjúkralegu. Sigurður
fæddist árið 1919 á Tjörnum undir
Eyjafjöllum og ólst þar upp við
hestamennsku frá blautu barnsbeini.
Faðir hans, Haraldur Jónsson, var
hestamaður í besta lagi og af honum
hefur sonurinn ábyggilega margt
lært sem honum átti eftir að gagnast
síðar . I búskap á Tjömum var hest-
urinn þarfur þjónn og bærinn þannig
staðsettur milii hvísla við ósa Mark-
arfljóts að ófært var til annarra bæja
nema ríða Fljótið. Sigurður hefur því
snemma kynnst fjölbreytilegum
kostum íslenska hestsins og lært að
meta. Sigurður stundaði nám um
tveggja ára skeið við bændaskólann á
Hólum í Hjaltadal og var til þess tek-
ið hve góður námsmaður hann var.
Hann lauk þaðan prófi tvítugur að
aldri. Eftir vistina á Hólum stóð hug-
ur hans til framhaldsnáms við land-
búnaðarháskólann í Kaupmannahöfn
og hafði hann tryggt sér þar skóla-
vist. Atvikin höguðu því hinsvegar
svo að af því gat ekki orðið og hefur
heimsstyrjöldin síðari eflaust valdið
mestu þar um. Hann fluttist þess í
stað til Reykjavíkur, lærði þar húsa-
smíði og starfaði sem byggingar-
meistari um ára bil við góðan orðstír.
Eftir það lá leið hans enn á ný að
Hólum í Hjaltadal. Hann hafði verið
beðinn að taka þar við bústjóm. Þar
átti hann farsælan feril sem ráðs-
maður í mörg ár og sagðist seinna
hafa átt erfitt með að slíta sig þaðan
aftur þegar hann var hvattur til þess
af stofnendum og velunnumm
Kirkjubæjarbúsins að taka þar við.
Treystu þeir engum eins vel og Sig-
urði til að vinna að framgangi rækt-
unarinnar þar. Sigurður brást heldur
ekki því trausti eins og margsinnis
hefur sannast með ótvíræðum hætti
og ekki þarf að fjölyrða um. Nú hafa
synir Sigurðar, Ágúst og Guðjón,
tekið við búi af föður sínum eins og
var hans vilji, því hjá þeim vissi hann
það í góðum höndum.
Sigurður var alla tíð mikill félags-
málamaður og gegndi mörgum trún-
aðarstörfum sem honum fómst af-
burðavel úr hendi. Ekki síst eiga
hestamenn honum mikið að þakka á
þeim vettvangi. Þegar hann samdi á
sínum tíma einkunnastiga fyrir gæð-
ingadóma hafði skilningur manna á
íslandi á því hve mikilvægur gæðing-
urinn er þessari þjóð, mjög daprast
og reiðmennsku farið aftur. Því
merkilegra er þetta framtak Sigurð-
ar og átti mikinn þátt í þeirri endur-
reisn hestamennskunnar, sem við nú
njótum ávaxtanna af. Sigurður hlaut
margar viðurkenningai- fyrir störf
sín sem vert var og má þar m.a.
nefna: Gullmerki Landssambands
iðnaðarmanna 1977, Landssambands
hestamannafélaga 1989, Félags
tamningamanna 1990 og riddara-
kross Hinnar íslensku fálkaorðu
1991. En af öllum þeim viðurkenning-
um sem honum hlotnaðist hygg ég
þó, að vænst hafi honum þótt um við-
brögð Rauðhettu við endurfundi
þeirra á Hellumóti þegar hún að lok-
inni verðlaunaafhendingu stakk höfði
í fang hans. Fór þá hrifningarbylgja
um áhorfendabrekkuna alla og
ógleymanleg er þessi stund öllum er
upplifðu. Fyrir mér vakti þetta atvik
upp nær þrjátíu ára minningu. Við
SIGURÐUR
HARALDSSON
höfðum komið ríðandi neðan úr
Landeyjum og sprettum af reiðskjót-
um okkar í Kirkjubæ, þeir skyldu
njóta frelsis, Sigurður af Snældu
sinni - dýrstyggu tryppi sem hann
var að temja. Hrossin virtust í fyrstu
frelsinu fegin en sem við hugðumst
bera hnakka og beisli í hús kom
Snælda óvænt til húsbónda síns og
þáði stroku á snoppu og háls. Að því
búnu þaut hún til hinna hrossanna
fullviss þess, að nú væri fundi
frestað. Já, mikið oft komu hrossin
líka til hans í haganum til að heilsa
honum með þessum hætti - örstutt
snerting virtist nægja. Aldi-ei vissi ég
til þess að hann gæfi hestum sinum
brauð. Sníkjur voru honum ekki að
skapi.
Þegar ég kynntist Sigurði nafna
mínum fyrst var ég algjör byrjandi í
hestamennsku og leitaði til hans um
kaup á hrossum fyrir sjálfan mig og
nokkra nána vini en við höfðum þá
ákveðið að hestamennska gæti verið
ánægjulegt tómstundagaman. Hann
tók mér ljúfmannlega og mér fannst
hann þá og alla tíð síðan laus við
ímjmd hestaprangarans - hann vakti
strax með mér traust. Það kom líka á
daginn að af honum höfðum við
dyggan stuðning og góð ráð. Ekki lét
hann þar sitja við orðin tóm, heldur
heimsótti okkur nýliðana til Húsavík-
ur, leiðbeindi okkur og hvatti. Hann
kenndi mér jafnvel gegnum síma og
bréf. Ég hef oft undrast það síðan,
hversu þolinmóður fræðari hann var,
því honum hlaut að þykja spumingar
mínar fáránlegar stundum þó aldrei
léti hann mig finna það.
Atvikin höguðu því svo, að ég vann
hjá honum við undirbúning Lands-
móts hestamanna 1966 að Hólum.
Vorið eftir vann ég þar einnig við
sauðburð og ullarskráningu lamba.
Þetta voru yndisleg vor. Seinna vorið
fluttist hann að Kirkjubæ og fylgdi
ég hrossum hans suður og dvaldist
þá nokkurn tíma á heimili hans sem
ég fann mig ætíð velkominn á. Með
okkur og fjölskyldu hans tókst vin-
átta sem aldrei bar skugga á. Sú vin-
átta er mér ómetanleg. Heimsóknir
mínar í Kirkjubæ urðu margar og
ógleymanlegar em mér vornæturnar
í haganum þegar farið var að huga að
hryssum og bjóða nýfædd folöld vel-
komin í heiminn. Við nánari kynni af
Sigurði var mér ljóst hvílíkur hug-
sjónamaður hann var, gæddur ríku
fagurskyni og fádæma glöggskyggni
á hross eins og hvað annað sem hann
hefði tekið sér fyrir hendur. Fyrir
honum var hrossarækt listgrein, sem
bar að stunda með alúð og auðmýkt
listamannsins. Samstæði hrossanna í
Kirkjubæ bera vitni vönduðum
smekk hans án undanláts. Hann var
haldinn þekkingarþrá og óþreytandi í
leit sinni að hverju því sem hann
hugði til framfara og heilla íslenska
hestinum. Vandvirkni hans og snilli í
ræðu og riti þekkja flestir. En senni-
lega vita færri hve ríkri kímnigáfu
hann var gæddur. Grandvarleiki
hans og heiðarleiki settu henni þó
vissar skorður, en þá sjaldan hann
gaf sér lausan tauminn og leyfði sér í
fárra vina hópi að láta gamminn
geisa höfðu fáir meiri yfirferð. Um
leið og ég sendi eiginkonu hans og
fjölskyldu mínar dýpstu samúðar-
kveðjur, þakka ég langa samfylgd og
leiðsögn. Hjartans þökk!
Sigurður Hallmarsson.
Kveðja frá Tónlistarskóla
Rangæinga
Menning - hvað þá list - í dreifbýli
Islands er hvorki auðvelt mál né
sjálfsagt. Það er í raun með ólíkind-
um hvað fólk leggur á sig til að fara
ekki á mis við þau lífsins gæði sem
felast í því að stunda listnám út um
byggðir landsins og það þarf einstakt
og fórnfúst fólk til að styðja við bakið
á slíkri starfsemi ef vel á til að takast.
Tónlistarskóli Rangæinga hefur átt
því láni að fagna að njóta stuðnings
margra góðra manna og kvenna og
einn af slíkum stuðningsmönnum var
Sigurður Haraldsson. Hann var um
11 ára skeið formaður skólanefndar,
á árum þar sem unnið var mikið og
erfitt uppbyggingarstarf, ár sem
skiptu sköpum fyrir framtíð skólans
og þar með menningarlíf í sýslunni.
Sigurður var mikill áhugamaður
um hvers kyns uppeldi, hvort sem
menn eða hestar áttu í hlut, og hafði
ríkan skilning á því uppeldishlutverki
sem tónlistarskólar hafa að gegna.
Því var honum það kappsmál að veg-