Morgunblaðið - 28.02.1998, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐJÓN
ÓLAFSSON
+ Guðjón Ólafsson
fæddist í Miðhús-
um í Hrútafirði 18.
júlí 1940. Hann lést á
heimili sínu 21. febr-
úar siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ólafur Guðjónsson,
bóndi í Miðhúsum og
síðar í Bæ, og kona
hans, Kristín B. Guð-
bjartsdóttir. Systkini
hans eru Laufey, f.
20.10. 1920, Guðrún,
f. 16.7. 1927, og Þór-
arinn, f. 15.10. 1943.
Hinn 4. júlí 1965
kvæntist hann Elsu Gísladóttur
frá Svalhöfða í Dalasýslu, f. 2.10.
1945, og hófu þau búskap á
Valdasteinsstöðum 1966. Dætur
þeirra eru: 1) Sigur-
dís Erna, _ f. 29.4.
1965, gift Árna Karli
Harðarsyni, f. 3.1.
1963. Dætur þeirra
eru Elsa Margrét, f.
18.12. 1987, og
Bylgja Sif, f. 12.1.
1990. 2) Ólöf Kristín,
f. 4.1. 1967, maki
Baldur Sæmundsson,
f. 3.2. 1963. Dóttir
þeirra er Særún Erla,
f. 4.9. 1994. 3) Þórdís
Edda, f. 10.10. 1977,
maki Bjarki Björns-
son, f. 7.4. 1976.
Utför Guðjóns fer fram frá
Prestbakkakirkju í Hrútafirði í
dag, og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku pabbi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Það eru fæst orðin sem lýsa því
hversu mikið við söknum þín og
hversu mikið okkur þykir vænt um
þig. En við vitum að þú veist það þó
að við fengjum ekki að kveðja þig
eins og við vildum. Það var alltaf
svo gott að tala við þig og við gátum
ætíð leitað til þín, hvort sem okkur
vantaði aðstoð, svör við spuming-
um eða bara til þess að spjalla. Þú
studdir alltaf við bakið á okkur,
varst hreinskilinn og sagðir hvað
þér fannst eftir að þú hafðir þaul-
hugsað málið. Þú varst ætíð til
staðar fyrir okkur öll og alla og
vildir allt fyrir okkur og aðra gera.
Maður þarf að leita vel og lengi til
þess að finna jafn þolinmóðan, dug-
legan, atorkusaman og hjálpsaman
mann og þig. Við höfum alltaf litið
upp til þín og munum alltaf gera.
Elsku pabbi, þú hefur skipað stóran
sess í okkar lífi og við viljum þakka
þér fyrir allt sem þú hefur gert fyr-
ir okkur. Minningarnar um þig
verða okkur efst í huga og hjarta
um ókomin ár. Guð blessi þig,
pabbi.
M varst sem sól á vorsins degi björtum.
I straumi lífsins glæddir með oss von.
Með kveðju og þökk frá okkar döpru hjört-
um,
þú kæri faðir, Guðjón Olafsson.
(B.S.)
Erna, Ólöf, Edda, Árni, Baldur
og Bjarki.
Árið 1964 hófu ungu hjónin, Guð-
jón og Elsa, búskap á Svalhöfða í
Laxárdal í sambýli við foreldra
hennar. Árið 1966 keyptu þau jörð-
ina Valdasteinsstaði í Bæjarhreppi
og hófu búskap þar, og hafa búið
þar síðan.
Mikið starf beið þeirra á Valda-
steinsstöðum. Réðust þau í að
byggja ný fjárhús fyrir um 400 fjár
ásamt votheyshlöðu. Nokkrum ár-
um síðar byggðu þau íbúðarhús.
Ailar þessar byggingar voru vand-
aðar og hugsaði Guðjón mikið um
að haga hlutum á þann veg að öll
vinnuaðstaða væri sem best.
Auk þess að standa í þessum
byggingaframkvæmdum vann Guð-
jón að ræktun. Má segja að hann
hafði ræktað hvem blett sem rækt-
anlegur var næst bænum. Af þessu
má sjá hvað hann var mikill fram-
kvæmdamaður. Hann var mjög
hagsýnn bóndi og mikill hirðumað-
ur. Átti það bæði við vélakost og bú-
stofn. Guðjón geymdi það ekki til
morguns sem hægt var að gera í
dag.
Guðjón var einstaklega samvisku-
samur og mátti hvergi vamm sitt
vita, enda kom það vel í ljós í sam-
bandi við þau opinberu störf sem
honum voru falin. Hann sat í sveit-
arstjórn Bæjarhrepps um 20 ára
skeið og nú síðast sem oddviti. Að
öðru leyti verður ekki getið hér
þeirra trúnaðarstarfa sem honum
voru falin.
Það mun vera knapplega eitt og
hálft ár síðan hann kenndi sér al-
varlega þess sjúkleika sem varð
honum að bana. Engin átti von á því
að hann yrði kallaður svo skjótt
burtu, ef til vill vegna þess að hann
bar sig svo vel. Við sem þekktum
hann best eigum því erfitt með að
sætta okkur við að hann sé hoi-finn
af sjónarsviðinu.
Nú þegar við erum að kveðja ná-
granna minn og vin er mér efst í
huga sá góði drengur sem hann
hafði að geyma, hversu velviljaður
hann var sínu samferðafólki. Það
var gott til hans að leita ef maður
þurfti á greiða að halda. Eg minnist
þess mikla samstarfs og samvinnu
sem við áttum með þökk, þar bar
aldrei skugga á.
Ég votta eiginkonu, dætrum,
tengdasonum og barnabörnum og
öðrum aðstandendum innilega sam-
úð. Ykkar missir er mikill, því er
söknuður sár. Þið eigið minningu
um góðan dreng, sem vildi öllum
vel. Þökk sé honum íyrir allt.
Jósep Rósinkarsson,
Fjarðarhorni.
+Arnbjörg Magn-
úsdóttir fæddist
á Siglufirði 18. mars
— 1912. Hún lést í
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 16. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Dan-
fríður Hansdóttir og
Magnús Oddsson.
Arnbjörg ólst upp
hjá móðursystur
sinni, Önnu Hans-
dóttur, og manni
hennar Sigfúsi
Vormssyni. Hálf-
bróðir Arnbjargar var Baldvin
Baldvinsson, f. 22. nóvember
1918, d. 30. maí 1987. Uppeldis-
systir hennar var Lára Sigfús-
dóttir, f. 7. október 1903, d. 16.
febrúar 1971.
Eiginmaður Arnbjargar var
Engilbert Jóhannsson húsgagna-
smiður, f. 26. júlí 1905, d. 8. janú-
ar 1990, frá Brekku í Vest-
mannaeyjum. Sonur þeirra er
Friðþjófur Örn, f. 23. ágúst 1946.
Hann á tvö börn og eina sljúp-
dóttur. Fyrir átti Engilbert dótt-
Nú þegar ég kveð þig, elsku
mamma, og þú ert komin til Guðs og
allra englanna, er margra ára sjúk-
dómsstríði lokið. AUtaf varst þú
meðvituð um útlit þitt og hugsun þín
skýr. Þú fylgdist vel með öllu þínu
fólki og oft leitaði hugur þinn til
strákanna þinna sem voru á hafi úti.
Manstu mamma þegar Aníta kom
með Mola og þú lagðir hann við
brjóst þér. Þú vildir ekki láta taka
hann frá þér. Ég man hvað augu þín
» glömpuðu af gleði, en þetta var að-
eins fjórum dögum fyrir andlát þitt.
urina Erlu, f. 12.
febrúar 1934, gift
Jóni ísdal, f. 15. maí
1936. Eiga þau fjögur
börn. Áður átti Arn-
björg tvær dætur: 1)
Dana S. Arnar, f. 26.
maí 1933, gift Stein-
grími Felixsyni, f. 2.
mars 1932. Eignuðust
þau sex börn og eru
fjögur þeirra á lífi í
dag. 2) Sandra ís-
leifsdóttir, f. 31.
ágúst 1937, hennar
maður var Vignir
Sigurðsson, f. 20. des-
ember 1933, d. 5. nóvember
1978. Eignuðust þau þrjú börn.
Stjúpbörn Arnbjargar og Engil-
berts eru: 1) Marý Kristín
Coiner, f. 5. júlí 1943, gift Stein I.
Henriksen, f. 10. janúar 1942.
Eiga þau þrjá syni. 2) ísleifur
Arnar Vignisson, f. 21. janúar
1954, kvæntur Huldu Ástvalds-
dóttur, f. 9. maí 1965.
Útför Arnbjargar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Mamma mín, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín
Sandra.
Hún amma er dáin eftir langa
dvöl á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja.
Það var hún mamma sem kom til
okkar Huldu mánudagsmorguninn
16. febrúar síðastliðinn og sagði
okkur þessa sorgarfrétt.
Ég hafði verið hjá ömmu dag-
inn áður og þá hafði hún verið
mjög veik, en samt er maður
alltaf jafn berskjaldaður og óvið-
búinn þegar dauðinn ber að dyr-
um.
Elsku amma, mig langar að
segja svo margt sem mér liggur á
hjarta en þetta verður samt að
vera stutt. Ég ólst upp hjá þér,
amma mín, og Engla afa frá unga
aldri. Ég held að ég hafi verið mik-
ill dekurkrakki, þú varst gjafmild
og lést allt eftir mér.
Árið 1966 var stór stund er við
fluttum að Illugagötu 15 í myndar-
legt hús sem afi og Öddi höfðu
byggt. Heimilið á Illó var mikið
myndarheimili og þar var oft
margt um manninn. Ömmu þótti
alltaf gaman að hafa fínt í kringum
sig. Blómarækt var hennar fag og
átti hún margar fagrar inniplöntur.
Hún var mikil myndarhúsmóðir,
bakaði mikið og var alltaf gott að fá
sér mjólk og heitt bakkelsi hjá
henni. Einnig var hún amma mikill
dýravinur og mátti ekkert aumt
sjá. Eftir að amma veiktist og fór á
spítala spurði hún mig oft hvort ég
væri ekki búin að gefa fuglunum,
því ég veit að þegar hún fór á spít-
alann hafa þeir saknað hennar mik-
ið. Þrátt fyrir að amma hafi verið
mikið veik síðustu mánuðina hafði
hún sterkt hjarta og hugsunin var
alltaf skýr.
Ég veit að ömmu líður vel núna
því að hún er komin til Guðs. Engli
afí hefur tekið á móti henni þar. Ég
vil þakka starfsfólki Sjúkrahúss
Vestmannaeyja góða og hlýja um-
önnun í veikindum hennar. Elsku
amma, minning þín mun lifa í
hjarta mínu. Guð geymi þig, amma
mín.
Vertu guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
ísleifur Arnar Vignisson.
ARNBJORG (ADDA)
MAGNÚSDÓTTIR
RAGNA
SVA VARSDÓTTIR
+ Ragna Svavarsdóttir fæddist
á Akureyri 5. desember
1931. Hún lést á Sjúkrahúsi
Akraness 14. febrúar síðastlið-
inn og fór útfor hennar fram frá
Akraneskirkju 24. febrúar.
Það var fyrir hart nær fjórum
áratugum að Ragna og Skúli Ben.
fluttu til Ólafsvíkur, hvar hann
hafði ráðið sig til kennslu. Þau sett-
ust að í næsta húsi við foreldra
mína, Arngrím lækni og Þor-
björgu. Þar hófst góð vinátta og
samgangur.
Ragna og Skúli bjuggu nokkur
ár í Olafsvík. Á þeim árum stækk-
aði barnahópurinn þeirra og voru
börnin orðin átta árið sem þau
fluttu suður á Akranes. Á Akra-
nesi bjó Ragna síðan, þar til yfir
lauk. Heilsuleysi Þorbjargar
mömmu minnar varð til þess að
hún mátti dvelja langdvölum á
hinum og þessum spítölum, og þar
á meðal á Akranesi. Þá var gott
að eiga innhlaup í Stillholti 8,
bæði fyrir hana og okkur er um
hana vitjuðum. Þá var allt fyrir
okkur gert með elskusemi og
hlýju húsmóðurinnar og hennar
fólks. Það er nú meðal annars
þess vegna sem ég hripa þessar
línur, því mér finnst að við eigum
þar skuld að gjalda, sem ég veit
þó að við fáum ekki greitt. Sama
hjartahlýjan stóð dóttur okkar til
boða þegar hún hóf nám í Fjöl-
brautaskóla Vesturlands. Hún gat
komið í Stillholt nótt sem dag og
haft þar gnótt góðra ráða og gæða
heimilisins, sem gefið var eins og
um eigin börn væri að ræða.
Hjartans þakkir fyrir alla þá góðu
aðstoð.
Ragna var ekki heilsuhraust
þegar árin liðu, vann ekki utan
heimilisins en gerðist dagmamma
margra Skagamanna og -kvenna
sem nú eru orðin fullorðið fólk.
Trúað gæti ég að það væri mynd-
arlegur hópur, ef saman sæist.
Þegar maður var sestur í eldhús-
ki-ókinn með kaffið og meðlætið
iyrir framan sig leið manni vel.
Kannski vora þá nokkrir smákallar
og -kellingar vappandi á gólfinu eða
prílandi upp um dagmömmuna og
æði mikið að starfa. Jafnt fyrir því
hafði maður athygli gestgjafans lítt
sldpta. Allt of snemma er nú þess-
um stundum lokið, og söknuðurinn
ríkir.
Við minnumst ykkar, sem eftir
standið, í bænum okkar. Við minn-
umst yndislegrar, góðar konu, sem
vildi okkur öllum svo vel, þar sem
Ragna var. Blessuð sé minning
hennar.
Pálína, Jón og Jóna Kristín.
Elsku besta amma Ragna.
Við þökkum þér alla þá miklu
hlýju og ástúð sem þú gafst okkur.
Minningin um yndislega og ástríka
ömmu mun ávallt lifa með okkur.
Elsku amma, hvíl þú í friði og Guð
blessi þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þeni tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hjjóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
barnabörn.
MAGNÚS
MAGNÚSSON
+Magnús Magnússon fæddist í
Látalæti í Landsveit 14.
ágúst 1909. Hann lést á Land-
spitalanum 18. febrúar síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Fossvogskirlqu 27. febrúar.
Magnús Magnússon hefur kvatt
og verður nú lagður til hinstu
hvíldar í Skarðskirkjugarði á
Landi, þeirri sveit sem ól hann fyr-
ir meira en áttatíu og átta árum.
Það er löng dagleið að baki, sem
spannar bróðurpart aldarinnar og
gjörbreytt Island kvatt.
Það var ekki mulið undir þennan
dreng. Barn bláfátækra foreldra
og hann var ekki gamall þegar
hann þurfti að fara að vinna fyrir
sér með sínum tveimur höndum og
þannig var það upp frá því. Mögu-
leikar á því að afla sér menntunar
vora litlir og öragglega engir eftir
að skollin var á kreppa á þriðja
áratugnum. I mínum augum var
Magnús þó síður en svo fulltrúi
þrældóms og örbirgðar heldur
þvert á móti margs þess besta í
þeirri kynslóð sem öðrum fremur
skóp ísland okkar daga. Fólks sem
af dugnaði og nægjusemi sá sér og
sínum farborða af myndarskap en
byggði ekki lífsafkomu sína á kröf-
um á hendur náunganum og samfé-
laginu.
Minningar mínar um Magnús
eru jafn gamlar ævi minni. I bak-
grunninum er vitanlega það mikla
og góða samband sem ávallt hefur
verið á milli fjölskyldu minnar og
Bjallafólksins, sæmdarhjónanna
Fríðu og Ingvars, afabróður míns,
og afkomenda þeirra allra. Ég var
ekki hár í loftinu þegar ég tók að
leggja í þær langferðir sem mér á
þeim aldri fannst spölurinn neðan
af Skeggjagötu upp í Einholt vera.
í eldhúsinu fékk ég ekki bara
smáköku og mjólkurglas heldur
jafnframt þann skerf af gæðum og
umhyggjusemi sem bundu barns-
sálina ævilangri tryggð við Gauju
og Magga. Allar samverastundim-
ar austur á Bjalla; sumardagur við
heyskap, löngu fyrir daga hey-
bagga- og rúlluvéla, og Maggi á
fullri ferð um allt tún; svaðilför á
sömu slóðir að vetri til með pabba
og Magga í árdaga sjónvarpsins,
með tækið af Bjalla, sem ekki vildi
vera í lagi. Og svo að leiðarlokum.
Á nýliðnum aðfangadegi í heim-
sókn í Einholtinu. Maggi að kjá
framan í stelpu á öðru ári og löngu
liðin bemska vitjar fóður hennar.
Þannig þyrpast þær að minning-
amar og að því er mér finnst allar
góðar. Glaðsinna og greiðvikinn!
Það era þau lýsingarorð sem fyrst
koma upp í hugann, tengd Magnúsi
Magnússyni. Því er hins vegar ekki
að leyna að síðustu árin reyndust
honum ábyggilega erfið að mörgu
leyti, einkum eftir að hann hætti að
geta farið ferða sinna af sjálfsdáð-
um vegna fötlunar. Þá kom til
kasta Gauju frænku, Ingvars sonar
þeirra og fjölskyldu hans. Það hef-
ur verið aðdáunarvert að fylgjast
með þeirri ósérhlífni, natni og um-
hyggjusemi sem þau öll hafa sýnt
Magnúsi eftir að heilsu hans fór að
hraka og þannig gert ævikvöld
hans eins léttbært og kostur var.
Þá er komið að þessari síðustu
kveðjustund. Ég trúi því raunar að
vinur minn sé nú laus úr viðjum
bæklunar og elli. Hann er sjálfsagt
staddur í þeirri Landsveit sem bíð-
ur „handan vatna“, kominn upp að
Vatnagarði eða jafnvel Galtalæk og
það stimir á austurfjöllin í heið-
ríkjunni!
Karl Axelsson.