Morgunblaðið - 07.03.1998, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
HELGIGÍSLASON
+ Guðmundur
Helgi Gíslason,
Völlum, Garði, var
fæddur á Brekku í
Garði 7. október
1926. Hann lést á
Sjúkrahúsi Keflavík-
ur 25. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru: Ingibjörg
Þorgerður Guð-
mundsdóttir, f. 3.8.
1898 á Brekku í
_ Garði, d. 28.9. 1936
og Gísli Matthías
Sigurðsson, bóndi, f.
13.7. 1895 í Reykja-
vík, d. 7.7. 1982. Þau hjónin
bjuggu í Miðhúsum, Garði. Systk-
ini hans voru: 1) Jóhanna Guðný,
f. 24.6. 1920, d. 20.7. 1923. 2) Þór-
ir Guðmundur, f. 1922, d. 14.11.
1923. 3) Guðmundur Jóhann
Sveinn, f. 26.8. 1923. 4) Haraldur
Helgi, f. 19.9. 1924, d. 27.4. 1974.
5) Þórhildur, f. 12.9. 1925. 6)
Svava, f. 1.12. 1927. 7) Alla Mar-
grét, f. 28.12. 1928. 8) Ingibjörg,
f. 13.1. 1930. 9) Reynir, f. 20.4.
1931. 10) Magnús, f. 5.8.1932. 11)
Eyjólfur, f. 28.4. 1934. 12) Ingi-
björg Anna, f. 15.6. 1935. 13)
Stúlkubarn, f. 28.9. 1936, d. 28.9.
1936.
Hinn 22. desember 1950
kvæntist Guðmundur Helgi Guð-
flnnu Jónsdóttur frá Miðhúsum í
Garði, f. 30.1. 1925. Foreldrar
hennar voru: Marta Jónsdóttir
frá Einholti 1 Biskupstungum, f.
16.11. 1902, d. 3.2. 1948 og Jón
Guðlaugur Kristinn Eiríksson,
útvegsbóndi, frá Meiðastöðum í
Garði, f. 25.10. 1902, d. 14.12.
1983. Guðmundur Helgi og Guð-
finna bjuggu á Völlum í Garði.
Börn þeirra eru: 1)
Marta, f. 17.9. 1950,
kennari, gift Kjart-
ani Steinbaeh raf-
magnstæknifræð-
ingi, f. 16.12. 1949.
Börn þeirra eru:
Karólína, f. 13.4.
1974, Brynjar, f.
29.1. 1979, og Örvar,
f. 6.8. 1993. 2) Ingi-
björg Jóhanna liús-
móðir, f. 9.12. 1951,
gift Ólafi Erni Ing-
ólfssyni hagfræð-
ingi, f. 9.6. 1951.
Barn þeirra er
Hrund, f. 6.5. 1985. 3) Jón, f. 14.3.
1953 plöntulífeðlisfræðingur,
kvæntur Jónínu Margréti Sæv-
arsdóttur, myndlistarmanni og
kennara, f. 7.8. 1954. Börn þeirra
eru: Þórleifur, f. 14.11. 1975, og
Þöll, f. 12.10. 1978. 4) Sigrún, f.
3.8. 1955, sagnfræðingur, gift
Einari Inga Magnússyni sálfræð-
ingi, f. 6.10. 1953. Börn þeirra
eru: Guðmundur Helgi, f. 9.11.
1980, Magnús Sigurjón, f. 13.7.
1982, Þorleifur, f. 23.3. 1989 og
Atli Þór, f. 3.5. 1993. 5) Þorleifur
Stefán, 1.2. 1957 líffræðingur,
kvæntur Ingibjörgu Sigurðar-
dóttur kennara, f. 21.7. 1957.
Börn þeirra eru: Sigurður James,
f. 20.12. 1980, Elín, f. 21.7. 1984,
Kári, f. 21.7. 1984, Bjarki, f. 22.3.
1993 og Bjartur, f. 5.1. 1995.
Guðmundur Helgi starfaði við
bústörf og sjómennsku framan af
og sem verkamaður hjá Islensk-
um aðalverktökum á Keflavíkur-
flugvelli fram til ársins 1988.
Utför Guðmundar Helga fer
fram frá Útskálakirkju, Garði, í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
„Mamraa, segðu okkur sögur frá
því þegar þú varst lítil," eru yngri
synir mínir vanir að segja þegar
lagst er til hvflu að kvöldi. Og oftar
en ekki þurfti að segja frá afa; það
var nefnilega svo ótrúlegt að afí
hefði getað þetta og hitt í gamla
daga, og þeir vildu heyra meir og
meir. Þeir höfðu þekkt afa sinn alla
sína tíð með súrefniskútinn í eftir-
dragi og því ótrúlegt að hann hefði
nokkum tíma verið öðruvísi. En
þrátt fyrir þær hömlur var lundin
svo ljúf að hann laðaði að sér ung-
viðið, tók upp greiðuna sína greiddi
hár á höfði, stakk tyggigúmmíi upp
í litla munna, gantaðist, lét pening í
vasa, hafði böm í fangi og skildi og
skynjaði þarfir þeirra svo vel.
Aldrei mátti mismuna eða misbjóða
þeim. Einhverju sinni birtist hann
með nýtt bamahjól. Jú, eitt barna-
barnið hafði aldrei fengið nýtt hjól
og úr því vildi hann bæta. Þannig
var pabbi, fjölskyldan var honum
allt og fyrir hana lifði hann. Hann
kaus að veita, þá var hann sæll.
Já, þegar ég var lítil og pabbi
gat allt, það vildu börnin nú heyra.
Þegar pabbi tók sumarfrí, þá viss-
um við að sumarið og sólskinið var
komið. Nú var hægt að fara að slá
og störfín voru stórra og smárra.
Við vorum ekki há í loftinu þegar
við fengum þá virðingarstöðu að
ganga á eftir sláttuvélinni og
sparka slægjunni frá óslægjunni,
svo að ljárinn ætti greiðan aðgang
að næsta „hring“ og ekki þyrfti að
stoppa. En þegar þess reyndist
GUÐJÓN
HALLDÓRSSON
+ Guðjón Halldórs-
son fæddist í
Reykjavík 5. júní
1915. Hann lést á
Landakotsspítala 18.
febrúar síðastliðinn
og fór útfor hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 26. febrúar.
Foreldrar Guðjóns
voru Halldór Sigurðs-
son úrsmiður, ættaður
úr Rangárþingi, og
kona hans, Guðrún Ey-
mundsdóttir, ættuð úr
Vopnafirði. Að loknu bamaskóla-
námi réðst Guðjón starfsmaður í
banka og vann á þeim vettvangi síð-
an meðan aldur leyfði. Hann hófst
fe- þar til mannvirðinga og trúnaðar og
varð skrifstofustjóri og seinna að-
stoðarforstjóri Fiskveiðasjóðs ís-
lands. Naut hann álits og trausts yf-
irboðara sem viðskiptavina enda
prýðilega verki farinn, skrifaði gull-
fallega rithönd og var allra manna
háttprúðastur og samviskusamast-
ur. Guðjón kom og mjög við sögu í
■» félagslífí bankamanna.
Skólaganga Guðjóns
Halldórssonar reynd-
ist stutt, en að henni
lokinni varð hann sér
úti um ágæta menntun
með tímakennslu og
sjálfsnámi. Hann var
ritfær vel og hagorð-
ur, las mikið og eign-
aðist stórt og vandað
bókasafn sér til fróð-
leiks og skemmtunar.
Af fagurbókmenntum
las hann einkum ljóð,
og var Stefán frá
Hvítadal eftirlætis-
skáld hans alla tíð. Hann unni og
leiklist og myndlist en þó sér í lagi
tónlist. Munu kunnugii- einróma
um hversu listrænn og smekkvís
hann var og geðfelldur í samskipt-
um.
Guðjón Halldórsson var ekki
mikill á velli, fremur lágur vexti og
grannur, en hann eins og stækkaði
í fjölmenni, sviphreinn og fagur-
eygur, mæltur manna best í ræðu
og lestri og söngmaður góður.
Hann var alvörugefinn, stilltur og
hófsamur en gerðist léttur í skapi
ekki þörf var klifrað upp á traktor-
inn, sest hjá pabba og tekið í stýrið
með sælubros á vör. Og allar frí-
stundir vildi hann eiga með okkur.
Hann kenndi okkur öllum að tefla
og alltaf var hægt að hlaupa til
hans og biðja um aðstoð í hverju
sem var. Svo uxum við systkinin úr
grasi og við hlutverki okkar í hey-
skap tóku frændur og frænkur, þá
nágrannabörnin og loks barna-
börnin. Hvenær sem pabbi var á
traktornum sást lítið andlit ein-
hvers staðar í nánd, sem fylgdi
honum svo inn í kaffi. Allt var gert
að leik, ekkert þras og fjas. Fjöl-
skyldulífið gaf honum allt. Hann
mundi tímana tvenna og vissi hvað
það var að standa aleinn. Ef til vill
þess vegna hafði hann ríka þörf
fyrir að skapa stórt og líflegt
heimili, því auk fjölskyldunnar,
dvaldi annað fólk á heimilinu, af
ýmsum ástæðum, í lengri eða
skemmri tíma. AJlt slíkt þótti sjálf-
sagt, þótt róðurinn hafi oft verið
þungur.
Hann ólst upp í Miðhúsum,
Garði. Foreldrar hans voru Gísli
Matthías Sigurðsson úr Reykjavík
og Ingibjörg Þorgerður Guðmunds-
dóttir frá Brekku í Garði. Þau eign-
uðust 14 börn. Tvö elstu bömin dóu
með stuttu millibili, er þriðja bamið
var nýfætt. Síðan komu þau hvert
af öðru og var pabbi fjórða elsta
barn þeirra sem lifðu. Tóku þau öll
snemma virkan þátt í hinu daglega
amstri og í stað þeirrar tækni sem
við þekkjum nú gegndu hestarnir
því hlutverki og nautið „Geysir“ var
tamið og notað til ýmissa þarfa-
verka, m.a. beitt fyrir plóg. Allt
gekk sinn vanagang þar til að ógæf-
an dundi yfir. Amma deyr af bams-
fómm ásamt nýfæddu barni frá 11
litlum börnum og eiginmanni, að-
eins 38 ára gömul. Þá var elsta
barnið aðeins 13 ára gamalt.
Langamma, Jóhanna Sólveig Hern-
itsdóttir, móðuramma barnanna,
kom þeim til hjálpar en tveimur ár-
um síðar kom annað áfall: Berklar.
Pabbi var fluttur helsjúkur með
brjósthimnubólgu á St. Jósefs spít-
ala í Hafnarfirði. Samtímis kom í
ljós að afi var með berkla og þurfti
að leggjast á Vífilsstaðaspítala. Þar
af leiðandi leystist heimilið upp og
yngstu börnunum, sem ekki höfðu
sýkst, var komið fyrir á öðrum
heimilum í Garðinum. A spítalanum
i Hafnarfirði lá pabbi svo máttfar-
inn að mánuðum saman sté hann
vart fram úr rúmi. Þar var hann al-
einn og yfirgefinn, lítill drengur og
óviss um alla sína framtíð enda
tæpast hugað líf. Smám saman náði
hann sér þó á strik og var hann þá
fluttur á Vífilsstaðaspítala. Þar náði
hann að styrkjast líkamlega og
andlega en annað lunga hans hafði
og glaður í bragði á vinafundi. Víst
var hann stundum einþykkur og
alltaf staðfastur og róttækur, en
framganga hans og atferli ein-
kenndist af kurteisi og siðfágun.
Hygg ég leitun á betra dreng, ein-
lægari og raunsannari en Guðjóni
Halldórssyni.
Við Guðjón kynntumst fyrir
röskum sextíu árum og urðum
strax aldavinir. Treystust þau bönd
einnig við það að konur okkar voru
jafnaldra stöllur og skólasystur af
Snæfellsnesi. Sennilega hefur Guð-
jón verið mér nálægastur og hug-
þekkastur allra vandalausra
manna.
Ekkja Guðjóns Halldórssonar er
Hallbjörg Elímundardóttir frá
Hellissandi. Böm þeirra eru þrjú:
Guðrún Margrét, Gylfi Már og
Guðný Sigurlaug.
Guðjón Halldórsson gekk í félag-
ið Akóges í Reykjavík 26. febrúar
1951. Starfaði hann þar eins og
best verður á kosið í 47 ár og vald-
ist að lokum heiðursfélagi. Guðjón
naut mikilla vinsælda félaganna í
þessum margbreytta hópi. Hann
unni Akóges af heilum hug og taldi
sig jafnan eiga þeim félagsskap
þakkarskuld að gjalda.
Sárt er að sakna hans en gott að
hafa þekkt slíkan mann og verið
honum samferða.
Helgi Sæmundsson.
þó skaðast varanlega. Félagsskap-
urinn var mikill og góður og sam-
skipti milli sjúklinga, starfsfólks og
lækna með ólíkindum jákvæður.
Pabbi átti sér þó þann draum að
einhvern daginn næði fjölskyldan
saman á ný í Miðhúsum. En svo átti
ekki eftir að verða. Það varð honum
áfall, þótt segði hann fátt, er jörðin
var seld, því þá fyrst átti hann
hvergi heima. Afi átti eftir að verða
lengi á Vífilsstöðum og gerðist þar
vinnumaður, þegar hann hafði náð
heilsu. Þar sem hugur hans allur
var hjá sjúklingunum, lagði hann
alla sína orku í að stytta þeim
stundir og gleðja. Hann setti upp
innanhússhljóðkerfi og spilaði plöt-
ur fyrir sjúkiinga, sem segja má
fyrstu einkavæddu útvarpsstöð á
landinu.
Þegar pabbi útskrifaðist af Vífils-
stöðum, 15 ára gamall, eignaðist
hann heimili hjá séra Eiríki Brynj-
ólfssyni, presti á Utskálum í Garði
og konu hans, Guðrúnu Guðmunds-
dóttur frá Gerðum í Garði. Þau
reyndust pabba afskaplega vel. Þar
urðu líka fyrstu kynni hans af
mömmu, Guðfinnu Jónsdóttur frá
Meiðastöðum í Garði. Hún átti eftir
að verða hans besti vinur og félagi
út h'fið og standa sem klettur við
hlið hans í gegnum öll hans veik-
indi. Þau reistu sér hús í landi
Meiðastaða og þar eignaðist hann
fjölskyldu, sem hann hlúði að með
svo undurblíðri lund. Hann lagði
áherslu á mikilvægi menntunar og
studdi börn sín heils huga til náms.
Hann sjálfur hafði misst af því
tækifæri. Þess í stað var sjálfs-
menntun hans mikil; hann las mikið
og fylgdist grannt með heimsmál-
unum, var fjölfróður um menn og
málefni og hafði unun af því að
segja frá. Þótt pabbi gengi aldrei
fyllilega heill til skógar hlífði hann
sér aldrei við vinnu. Lengst af
stundaði hann sitt aðalstarf hjá ís-
lenskum aðalverktökum á Keflavík-
urflugvelli. Auk þess tók hann tii-
fallandi aukastörf til að drýgja tekj-
ur heimilisins og ekki má gleyma
tímaírekum og bindandi búrekstri,
þótt ekki væri hann stór í sniðum,
því á Völlum voru nokkrar mjólk-
andi kýr í áratugi og vaxandi kart-
öflurækt.
Arið 1988 gaf hitt lungað sig og
hann missti alveg heilsuna en þurfti
þó ekki að dvelja langdvölum á
sjúkrastofnunum, þótt hann hafi
þyrft að fara þangað ótal sinnum.
Heima við fékkst hann við margt
eftir því sem heilsa og kraftar
leyfðu. En aldrei var hann þó sælli
en þegar hann fékk börn og barna-
börn í heimsókn og það brást ekki
að þótt við börnin kæmum færandi
hendi, fórum við klyfjuð til baka.
Þannig var það fram á hans síðasta
dag.
Elsku mamma, við öll söknum
hans svo sárt en þinn missir er
mestur. Og eins og þú sagðir sjálf
áttir þú ekki þá hugsun sem hann
vissi ekki um. Slíkt var ykkar sam-
band. Það mun ylja þér.
Guð blessi minningu hans.
Sigrún.
Elskulegur tengdafaðir minn er
látinn. Mig langar í örfáum orðum
að þakka fyrir hlýju og kærleik
hans sem ég og mínir nutu frá
fyrstu kynnum.
Mummi, eins og hann var kallað-
ur í fjölskyldunni, var hæglátur
maður og dulur og flíkaði ekki til-
finningum sínum, en hafði ríka
kímnigáfu og oft brá fyrir stríðnis-
glampa í augum. Hann var einstak-
lega laghentur og allt lék í höndum
hans og vinnusamur var hann alla
tíð. Það sem þó skipti hann mestu
máli var fjölskyldan, eiginkonan,
börnin og tengda- og barnabörnin.
Það leyndi sér ekki að þar fór mað-
ur með hjarta út gulli. Börn úr öll-
um áttum hændust að honum, þau
fundu hlýju hans og í ófá skipti
laumaði afi tyggjópakka eða góð-
gæti í lófann. Og ekki gleymdi hann
yngstu barnabörnunum. Allir áttu
að vera jafnir. Oft var greiðan hans
afa dregin upp úr vasanum og
rennt blíðlega í gegnum mjúkt hár-
ið á einhverri lítilli manneskju sem
leitaði til hans.
Mummi var afar stoltur af börn-
unum og barnabömunum og gladd-
ist yfir öllum afrekum þeirra, stór-
um sem smáum, og fylgdist vel með
lífi hvers og eins. Hann veitti okkur
öllum ríkulega af ljúfmennsku
sinni. Nú hefur lúinn líkami fengið
hvfld og samfylgd okkar við Guð-
mund Helga er lokið.
Elsku Finný mín, ég kyssi þig og
faðma. Missir þinn er sár en ljósið
og ylurinn frá fallegum og björtum
minningum um góðan mann munu
geymast eins og glitrandi perlur í
hugum ókkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ingibjörg Sigurðardóttir.
Elsku afi okkar.
Fráfall þitt kom eins og reiðar-
slag yfir okkur öll. Þú varst búinn
að vera slappur í nokkur ár og við
þökkum fyrir þau ár sem við höfð-
um þig hjá okkur. Þú náðir að
kynnast yngstu barnabörnunum
og þau munu eflaust minnast þín
sem afans með tyggjópakkana og
greiðuna. Við eldri krakkarnir
munu ætíð minnast þín með sökn-
uði um góðan og yndislegan afa
sem gerði allt fyrir okkur og sást
til þess að allir fengju jafnt af öllu.
Það var alltaf einn punktur sem
við hlökkuðum til á sumrin en það
var þegar við hjálpuðum þér og
ömmu í heyskapnum og sátum á
kerrunni. Við elstu fengum stund-
um að sitja í fanginu á þér og stýra
traktornum. Það voru yndislegir
tímar. Þú varst mikill áhugamaður
um íþróttir, það var ósjaldan sem
þú sast uppi í kvistherbergi að
horfa á hinar margvíslegu íþróttir
í sjónvarpinu. Þú horfðir oft á okk-
ur í fótbolta og hafðir gaman af.
Það var synd að þú skyldir aldrei
hafa getað stundað íþróttir sjálfur
en þó upplifðir þú þær í gegnum
okkur og sjónvarpið. Við gleymum
aldrei sögunum, bröndurunum og
prakkarastrikum sem þú sagðir
okkur frá unga aldri. Ferðirnar út
á Garðskaga voru alltaf eftirminni-
legar þegar við lékum okkur í fjör-
unni og sendum flöskuskeyti svo
og ferðirnar út á bryggjuna til að
dorga með þér. Þú varst alltaf til
staðar og hugsaðir fyrst og fremst
um alla aðra en sjálfan þig. Öryggi
okkar var þér alltaf mikilvægt og
við gátum alltaf leitað til þín ef
eitthvað var að. Þú leyndir á þér
og vissir alltaf meira en þú lést í
ljós, hlustaðir og leyfðir okkur að
tala.
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Eg er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár, snertir mig
og kvelur, þótt látinn þig mig hald-
ið. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug. Sál mín lyftist
upp í mót til Ijóssins. Verið glöð og
þakklát fyrir allt sem lífið gefur og
ég þótt látinn sé tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.“
Það er sárt að hugsa til þess að
við eigum aldrei eftir að sjá þig aft-
ur eins og þegar þú stóðst alltaf úti
á tröppum og vinkaðir þar til við
vorum farin. Þú munt alltaf lifa í
hjarta okkar og við vitum að þú
munt vaka yfir okkur. Við vitum að
þér líður betur núna eða eins og
Kahlil Gibran sagði: „Og hvað er að
hætta að draga andann annað en að
frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins svo hann geti risið upp í
mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund Guðs síns.“ Megir þú hvfla í
friði.
Fyrir hönd barnabarna þinna,
Brynjar, Magnús, Guðmundur
og Sigurður.
Það var sárt að fá fréttir af and-
láti svila míns, Guðmundar Helga
Gíslasonar frá Völlum í Garði. Þótt
við í fjölskyldunni höfum um árabil
getað hvenær sem er átt von á slík-
um fréttum af Mumma, eins og við
kölluðum hann alltaf, snerti það
okkur Rúnu djúpt að hann hafði