Morgunblaðið - 07.03.1998, Side 47
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998 47
látist þegar við vorum á heimleið úr
stuttu fríi. Hann hafði lengi átt við
erfíðan lungnasjúkdóm að stríða og
lést 25. febrúar sl. eftir að hann
fékk inflúensu. Mig langar til að
minnast þessa góða drengs og vinar
með örfáum kveðjuorðum.
Æskuár Mumma voru honum og
fjölskyldu hans þungbær. Hann átti
dugmikla foreldra, Ingibjörgu Þ.
Guðmundsdóttur og Gísla M. Sig-
urðsson. Þau eignuðust jörðina
Miðhús í Garði skömmu eftir að
Mummi fæddist. Þegar hann var á
ellefta ári skall ógæfan yfir. Móðir
hans lést og um svipað leyti upp-
götvaðist að faðir hans hafði smit-
ast af illvígum berklum. Sjálfur
fékk hann alvarlega brjósthimnu-
bólgu sem hafði varanlegan
lungnaskaða í för með sér. Foreldr-
ar hans eignuðust fjórtán böm en
þrjú þeirra létust. Þessi stóri systk-
inahópur tvístraðist í kjölfar þess-
ara áfalla. Mummi dvaldist um tíma
með föður sínum, sem var þá vist-
maður á Vífilsstöðum, en þegar
hann var um fimmtán ára að aldri
réðst hann sem vinnumaður til sr.
Eiríks Brynjólfssonar að Útskálum
í Garði. Þar kynntist hann síðar
konu sinni, Guðfinnu Jónsdóttur,
sem við í fjölskyldunni köllum jafn-
an Finný.
Þau Finný og Mummi gengu í
hjónaband um jól 1950 og settust
að í kjallara sem þau höfðu innrétt-
að í gamla húsinu á Meiðastöðum í
Garði. Þar með hófu þau að byggja
sér og bömum sínum einstakt
heimili. Bömin urðu fimm og
Mummi og Finný studdu þau til
mennta eftir því sem hugur þeirra
stóð til. Þau byggðu sér árið 1958
vandað einbýlishús í landi Meiða-
staða, sem þau nefndu Velli. Allur
bragur á smekklegu heimili þeirra
einkenndist af ástúð, samhug og
hjálpsemi. Þar var öllum sem litu
inn eða leituðu skjóls tekið tveimur
höndum. Til marks um það má
nefna að systkinin á Meiðastöðum,
kona mín Rúna, Hulda og Eiríkur,
eignuðust annað heimili hjá þeim
eftir að móðir þeirra, Marta, dó
skömmu áður en Finný og Mummi
gengu í hjónaband. Verkamaður,
Þorleifur Erlendsson, sem vann í
fiski hjá Guðlaugi, frænda Finnýj-
ar, kom þangað oft í kaffi og spjall.
Þessi hjartahlýi erfiðismaður, Stóri
Leifi eins og hann var oft kallaður,
fann sér þar öruggt athvarf og varð
eins og einn af fjölskyldunni, þótt
óskyldur væri. Eitt bama Mumma
og Finnýjar var skírt nafni hans og
tvö börn þeirra minntust hans með
því að gefa bömum sínum nafn
hans.
Þau Mummi og Finný voru sam-
hent svo að af bar og þessi afrek
unnu þau með þrotlausri elju,
reglusemi og vinnu. Fyrstu árin
stundaði Mummi sjó og vann í fiski.
Jafnframt hófu þau að nytja Meiða-
staðajörðina til fóðuröflunar fyrir
kýr, sem þau höfðu. Mjólkin kom í
góðar þarfir, einkum þegar börnin
vora yngri. Síðar stundaði Mummi
um langt árabil almenna verka-
mannavinnu hjá íslenskum aðal-
verktökum á Keflavíkurflugvelli.
Þeim Mumma og Finný féll aldrei
verk úr hendi. Það er til marks um
vinnusemina að oft fór Mummi í að-
gerð á vertíðum fram á nótt eftir
langan vinnudag á Vellinum og
sumarfrí þeirra beggja fór um
langt árabil oftast í að heyja fyrir
kýrnar.
Mummi var afar hlýr persónu-
leiki og bamgóður svo af bar, en
einn sterkasti þátturinn í viðhorfi
hans til lífsins var umhyggja fyrir
fjölskyldu og heimili. Æskuheimili
hans hafði sundrast og hann vildi
standa vörð um að slíkt henti ekki
börnin hans, ef hann gæti við það
ráðið. Þessi hugsjón hans rættist
og ég er þess fullviss að hann var
innilega þakklátur fyrir það.
Það gefur augaleið að aðstæður
voru ekki til þess að Mummi
stundaði nám í æsku, ef frá er talin
stutt barnaskólaganga. Hann var
skarpgreindur maður, víðlesinn og
svo minnisgóður að af bar. Hann
hafði mikinn áhuga á öllu sem
varðaði atvinnulíf, einkum sjávar-
útveg, og kunni skil á sögu flestra
báta sem stunduðu veiðar hvar-
vetna á landinu, einkum fyrr á ár-
um. Hann hafði brennandi áhuga á
íþróttum og fór fátt framhjá hon-
um sem gerðist í knattspyrnu og
handknattleik innan lands og utan.
Mummi var fáskiptinn og flíkaði
almennt ekki tilfinningum sínum
en við sem stóðum honum nærri
fengum þeim mun meira að njóta
einstakrar hlýju og mannkosta
þessa hægláta heiðursmanns. Okk-
ur þótti innilega vænt um hann og
söknum hans sárt. Við Rúna send-
um Finný, börnunum, Mörtu,
Ingu, Jóni, Sigrúnu, Leifa og fjöl-
skyldum þeirra dýpstu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að blessa
okkur minningu Guðmundar Gísla-
sonar.
Lárus Jónsson.
Þegar ég hringdi í Henný systur
fimmtudaginn 26. febrúar átti ég
ekki von á því að Mummi litli eins
og hann var yfirleitt kallaður, væri
dáinn. Fyrsta tilfinning mín, þegar
Henný sagði mér það, var tómleiki.
Svo komu minningar. Mummi var
maður sem skildi eftir sig sterkar
minningar, uppfullar af hlýju og
þakklæti. Ég hafði ekki mikil sam-
skipti við hann eða fjölskyldu hans
eftir unglingsárin, og það er missir
að því, en sem barn átti ég því láni
að fagna. Þangað komum við fjöl-
skyldan eins oft og var á færi föður
míns að gera. Faðir minn hafði
mikið dálæti á Mumma bróður sín-
um og hélt upp á hann.
Prédikarinn segir „eins og hann
kom af móðurlífi, svo mun hann
nakinn fara burt, eins og hann kom,
og hann mun ekkert á burt hafa
fyrir strit sitt, þ.e. að hann taki með
sér í hendi sér.“ Prédikarinn 5-14.
Hvað skiljum við eftir þegar við
föram? Mummi skildi þroskaðan
ávöxt eftir sig og frækom kærleika
og visku sem eiga eftir að bera
minningu hans ávöxt í framtíðinni.
Ég kveð þig, Mummi minn. Það era
fáir sem geta fyllt það skarð sem þú
skilur eftir.
Þakka þér fyrir allar ánægju-
stundimar og hlýjuna og birtuna
sem þú veittir fóður mínum og fjöl-
skyldu.
Guðfinna og fjölskylda. Drottinn
huggi ykkur og styrki í Jesú nafni.
Guðmundur Haraldsson.
Elsku afi, ég sakna þín. Minning-
ar um þig streyma um mig og ég
græt.
Ég hugsa um allt sem við gerð-
um saman og það gleður mig. Þú
gafst mér margt sem mun fylgja
mér.
Ég hugsa um allt sem mig lang-
aði að gera fyrir þig en ekki gafst
tími til og það hryggir mig.
Það huggar mig að þú vissir að
mér þykir vænt um þig og nú minn-
ingu þína. Betri afa er varla hægt
að hugsa sér.
Elsku amma, bestu kveðjur til
þín.
Þórleifur.
Ég kom hingað út til Connecticut
í haust. Amma kom út á flugvöll til
að kveðja mig en afi komst ekki
vegna veikinda þannig að ég kvaddi
hann aldrei. Ég hugsaði mikið til
hans, ég vissi að hann gæti farið
hvenær sem er en ég viðurkenndi
það bara aldrei. Ég vildi að ég hefði
sýnt betur og sagt hversu mikið ég
elskaði þig, afi.
Ég minnist margra smáatriða,
þau sýna líka best hversu góður
hann var. Það er erfitt að skrifa
minningar niður svo þær hljómi
rétt, en eins og ég sé afa best fyrir
mér er hann úti á traktomum að
vinna. Hann naut sín úti. Það var
oft mikið um að vera þegar maður
fór í heimsókn út í Garð, sérstak-
lega þegar öll fjöldskyldan var sam-
an komin, en það var alltaf mikil ró
yfir afa, yfirvegun og mér leið svo
vel hjá honum. Afi sá alltaf til þess
að maður fór ekki heim tómhentur
þegar maður kvaddi og kyssti hann
bless. Afi hafði gaman af að segja
skondnar sögur af fólki, hann kunni
margar sögur, enda hafði hann
upplifað margt. Afi var náttúruunn-
andi, hann naut útivera og var mik-
ill dýravinur. Ég man þegar afi og
amma tóku að sér villikettling að
afi hitaði alltaf mjólk fyrir hann svo
hún yrði volg og góð. Allt var gert
svo öðrum liði betur. Ég á eftir að
sakna hans mikið.
Amma, þetta er mikill missir fyr-
ir þig. Þú hefur alltaf verið sterk og
verður það áfram með stuðningi
ástvina. Ég samhryggist þér.
Þöll Jónsdóttir.
Elsku afi. Nú ertu kominn til
himnaríkis og líður vel. Nú getur
þú hitt alla vini þína sem era þama
líka. Allar þær minningar sem ég á
um þig vora góðar og ég þakka fyr-
ir þær. I öllu sem ég gerði bæði í
dansinum, píanóinu og skólanum
styrktir þú mig. Þú gerðir allt mér
og öllum öðrum í ættinni til góðs.
Ég þakka þér fyrir ánægjulegar
samverastundir og ég mun ávallt
sakna þín.
Þín
Hrund.
Kæri vinur. Þótt dauðinn sé það
eina sem er öraggt í þessu lífi er
maður alltaf jafn illa undirbúinn
þegar hann knýr dyra. Fyrstu við-
brögðin era sár sorg og söknuður.
Síðan hrannast upp minningar um
samtöl, um svipbrigði, um nánd og
fjölskyldufundi. Ég minnist með
þakklátum huga vináttu í aldar-
fjórðung eða frá því ég kom inn í
fjölskylduna sem tengdasonur. Þú
sagðir ekki margt en á góðum
stundum varstu hafsjór af fróðleik
um alla skapaða hluti enda lastu
töluvert þrátt fyrir langan vinnu-
dag, sérstaklega á áram áður. Ég
minnist kvöldanna sem þú eftir
langan dag í erfiðisvinnu dast út af
við sjónvarpið og gert var góðlát-
legt grín að þér fyrir. Aldrei heyrð-
ist þú kvarta en þegar þú veiktist
kom í ljós að líkaminn hefði þolað
léttari vinnu. Þrek virtistu samt
eiga nóg ásamt æðraleysi og dugn-
aði. Knúin áfram af fómfysi og
löngun til að hjálpa börnunum og
koma þeim til manns gekk ævistarf
ykkar hjóna út á að gefa. Heimilið
var þinn kastali og fjölskyldan þinn
fjársjóður. Ekki man ég að þú
skiptir skapi en þá sjaldan sem þú
hækkaðir röddina eða lagðir sér-
staka áherslu á orðin var, ef rétt-
lætiskennd þinni var greinilega
misboðið, málefnið varðaði lítil-
magnann eða ódrengskap. Það var
ekki síst fyrir alla eiginleika þína
sem góð manneskja sem böm og
dýr virtust hænast að þér.
Ég sé þig á hlaðinu heima með
tindrandi augu og blágrátt hárið.
Hann er á norðan sem svo oft áður.
Það rennur aðeins úr nefi og þú
snýtir þér um leið og þú horfir út á
sjóinn og síðan yfir skógræktar-
starf ykkar hjóna. Það nístir í
hjartað að sjá hvemig norðan belj-
andinn leikur greni og annan trjá-
gróður. En það er ögran að gefast
ekki upp og það er hluti af tilver-
unni að takast á við óblíða náttúra.
Halda áfram með hækkandi sól og
sumri. Að finna ilminn úr moldinni
í kartöflugörðunum og af nýsleg-
inni töðu á túninu. Þú gast vissu-
lega ekki notið alls þessa síðustu
árin vegna veikinda en reyndir
samt meira af vilja en mætti, því
þrautseigjuna hafðirðu, þegar fjöl-
skyldan fjölmennti til að hirða hey-
ið. Stundimar með afa á traktom-
um í heyinu era bamabörnunum
öragglega dýrmætar í minning-
anni. Þegar þú nú hefur kvatt
þessa jarðvist kurteislega, eins og
segir í Heimsljósi nóbelsskáldsins,
vitum við sem sitjum hnípin eftir
að þér líður betur þar sem þú ert
og við gleðjumst innra með okkur.
Við vitum líka að þú verður alltaf
með okkur í gleði og sorg. Getur
nokkur óskað sér betri eftirmæla
en að hafa skilað góðu ævistarfi, að
hafa verið drengur góður og að
hafa lifað í sátt við guð og menn.
Hafðu þökk, vinur, fyrir samfylgd-
ina.
Ólafur Öm Ingólfsson.
+
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
AGNES ÁGÚSTSDÓTTIR
frá Patreksfirði,
Ljósheimum 2,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 5. mars sl.
Elín Þorkelsdóttir, Ólafur E. Pétursson,
Agnes Ólafsdóttir, Gunnar Sverrir Ásgeirsson,
Pétur Ólafsson,
Rakel Ólafsdóttir, Jóhannes Ottósson
og langömmubörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA KRISTJÁNSDÓTTIR,
áður til heimilis
á Norðurbraut 9, Hafnarfirði,
Sólvangsvegi 1,
lést á heimili sínu að morgni fimmtudagsins
5. mars.
Loftur Melberg Sigurjónson, Shirin Erla Naimy,
Ólöf Melberg Sigurjónsdóttir, Lárus G. Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEINDÓR SIGHVATSSON,
lést á sjúkrahúsinu á Blönduósi föstudaginn
6. mars sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðmundur Steindórsson,
Viktoría Lára S*eindórsdóttir,
Kristín Rós Steindórsdóttir,
Sighvatur Smári Steindórsson,
Viggó Steindórsson,
Anna María Steíndórsdóttir,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir og amma,
ELÍSABET VILBORG HALLDÓRSDÓTTIR,
Suðurgötu 34,
Keflavfk,
lést miðvikudaginn 4. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristjana Vilborg Jónatansdóttir, Stefán Þormar,
og börn.
+
Bróðir okkar,
PÉTUR ÓLAFSSON,
Knarrarnesi,
Vatnsleysuströnd,
andaðist á Landspítalanum fimmtudaginn 5. mars.
Systkini hins látna.
+
Kæru vinir
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför sambýlismanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JAKOBS PÁLMASONAR,
Gilsbakkavegi 3,
Akureyri.
Sérstakar þakkir fá starfsfólk L-deildar FSA,
starfsfólk heimahjúkrunar og heimahlynningar krabbameinssjúkra.
Friðrika Gestsdóttir,
Pálmi Jakobsson, Guðrún Hermannsdóttir,
Guðný Fjóla Jakobsdóttir,
Stefán Sveinbjörnsson, Hera Hermannsdóttir,
afabörn og langafabörn.