Morgunblaðið - 07.03.1998, Síða 48

48 LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ASGEIR SALBERG
KAR VELSSON
+ Ásgeir Salberg
Karvelsson
fæddist á Kýrunn-
arstöðum 19. ágúst
1941. Hann lést á
héimili sínu 23.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jens Karvel
Hjartarson, bóndi á
Kýrunnarstöðum, f.
13.9. 1910, og kona
hans, Svava Jónea
Guðjónsdóttir,
kennari og hús-
freyja, f. 20.8. 1903,
d. 20. mars 1989.
Ásgeir var elstur fimm systkina,
þau eru: Hjördís, f. 15.11. 1942,
Sigríður Guðborg, f. 13.6. 1944,
Hrafnhildur, f. 7.6. 1945, Bjarni
Ásberg, f. 26.12. 1946. Ásgeir var
ókvæntur og barnlaus og bjó all-
an sinn aldur á Kýrunnarstöðum.
Útför Ásgeirs fer fram frá
Hvammskirkju í Dölum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Hann Ásgeir á Kýrunnarstöðum
er dáinn en ég á eftir að átta mig á
því. Hann hefur bara alltaf verið
parna í sveitinni á Kýrunnarstöðum
og því hef ég aldrei leitt hugann að
því að einn daginn yrði hann
kannski ekki lengur þar þegar ég
kæmi til að taka til hendinni við bú-
störfin með honum. Nú er Ásgeir
ekki lengur hér og þá er líklegast
rétt að ég láti falla nokkur orð um
leið og við kveðjum hann öll sömul.
Sumt hefði ég mátt vera búin að
segja og þá við hann sjálfan en nú
er það að verða of seint svo ég segi
það öllum hinum.
Eitt er það atvik sem ég man vel
eftir og met mikils. Það var dag
einn þegar Ásgeir var að sá í ný-
rækt og ég stuttur horfði á og lærði
til búskapar. Við vorum bara tveir
þarna á þessari nýrækt og höfðum
flutt áburðinn og grasfræið á stað-
inn í Land Rovernum. í miðju kafi
við sáninguna kallar Ásgeir til mín
út úr dráttarvélinni og segir að ég
verði að færa Land Roverinn út fyr-
ir girðinguna. Það fór einhver und-
arleg tilfinning í gegnum mig allan
því ég hafði aldrei keyrt bíl áður
heldur bara horft á það gert. Þarna
treysti Ásgeir mér fyrir
því að keyra bflinn sinn
þó svo ég hefði aldrei
sýnt fram á það að ég
gæti keyrt bíl. Ég kom
bflnum út fyrir með
glæsibrag og sjálfs-
traustið hafði heldur
betur aukist hjá stutta
bílstjóranum. Gott vega-
nesti það til allra verka
og þess vegna þakka ég
fyrir það traust sem mér
var þama sýnt.
Það er líka annað at-
vik sem ég veit ekki
hvort ég hef nokkum
tímann þakkað Ásgeiri almennilega
fyrir. Þegar ég kom í fyrsta skipti
vestur með konuna mína hana Nad-
ine, sem þá var einungis konuefni
mitt, vildi Ásgeir endilega taka
myndarlega á móti henni. Eitthvað
vafðist kökubaksturinn fyrir honum
og svo í þokkabót var konuefnið
frönsk stúlka og því varð að tala
annað mál en íslenska tungu. Það
tókst honum svo eftirminnilega að
mér finnst rétt að það viti það allir.
Hann fór til Búðardals og keypti
stóra rjómatertu. Mér hefði ekki
sjálfum dottið neitt betra í hug,
takk fyrir okkur.
Ég verð annars að segja að þetta
dæmi með rjómatertuna var svo
sem ekkert einsdæmi. Ásgeir vildi
nefnilega vera höfðinglegur og
rausnarlegur og að sama skapi
kunni hann að meta rausnarskap
annarra.
Honum varð tíðrætt um fólk og
það var eftirtektarvert hvernig hon-
um tókst alltaf að draga fram betri
hliðina á fólkinu. Það var oft svona
aðdáunartónn í röddinni þegar hann
sagði frá einhverju í fari fólks sem
honum líkaði. Þannig var Ásgeir
hjálpfús ef leitað var til hans og lá
þá ekki á liði sínu, enda vel liðinn.
Mér verður hugsað til allra þeirra
sem þreyta sig á því að láta sér mis-
líka við fólk. Eg held að Ásgeiri hafi
tekist að leiða hjá sér það sem hon-
um mislíkaði í fari fólks og það með-
al annars gerði það að verkum að á
sama hátt líkaði fólki vel við hann.
Margt annað líkaði Ásgeiri betur
en bústörfin. Hann var safnari og
safnaði bókum og sjaldgæfum pen-
ingum. Safnið var ekki stórt en
hann hafði greinilega gaman af bók-
inni og hafði lesið þær margar. Við
bústörfin höfum við streðað saman
mörg vor og sumur. Þau áttu
kannski ekki vel við hann, enda þótt
hann væri bæði sterkur og gæti
vakað á vorin eða þegar þurfti, en
þolinmæðin við að sinna skepnunum
var áreiðanlega meiri en margur
býr yfir. Þannig saknar heimilis-
hundurinn Arthúr Ásgeirs svo ekki
verður um villst. Það eru ekki allir
sem ná slíku sambandi við málleys-
ingja.
Fyrir nokkrum árum dó amma en
henni þótti mjög vænt um Ásgeir.
Nú eru þau saman að nýju í lífi að
loknu þessu. Takk fyrir samveruna
Ásgeir.
Kveðja frá Rannsý, Karvel og
Svövu.
Ingimundur Þór Þorsteinsson.
Elsku Ásgeir frændi. Það er
erfitt að sætta sig við að þú sért
horfinn af sjónarsviðinu svo
snemma. En þú munt lifa í huga
mínum. Ég veit líka að þér mun h'ða
vel við hliðina á ömmu. En nú þegar
þú ert farinn rifjast upp ótal minn-
ingar. Við áttum margar ógleyman-
legar stundir saman. Þegar ég var
fyrir vestan unnum við mikið sam-
an. Sérstaklega var gaman í sauð-
burðinum á vorin og í heyskapnum
á sumrin. Minningarnar frá þessum
tíma eru dásamlegar og þetta er
vafalaust einn skemmtilegasti tími
lífs míns. Við gerðum mjög oft að
gamni okkar, hlógum, sungum sam-
an, tefldum og spjölluðum saman
um allt milli himins og jarðar. Við
héldum stundum upp á afmæli okk-
ar saman því við áttum sama af-
mælisdag. Það var líka einstakt að
fara með þér í bíltúr. Það voru engir
venjulegir bfltúrar því við fórum
alltaf eitthvað óvænt. Það var líka
mikil tilhlökkun þegar maður vissi
að þú værir að koma í bæinn og
myndir kannski gista heima hjá
okkur. Þá beið ég eftir að geta farið
með þér í bíltúr _um bæinn, á hina
og þessa staði. Ég man til dæmis
þegar þú komst í bæinn sumarið
1993. Þá fórum við ásamt Ingþóri í
Hvammi í bfltúr um Suðurnes um
hánótt. Ég man líka þegar ég fór
með þér vestur í júní 1992 og á leið-
inni ætluðum við í veislu á Akranesi.
En þegar þangað var komið var
engin veisla, hún hafði verið viku
áður eða átti að vera viku seinna.
Einu sinni kom ég vestur að kvöldi
til og þá varst þú að fara í Búðardal
á söngskemmtun hjá karlakórnum
Fóstbræðrum. Ég fór með þér og á
leiðinni heim stoppuðum við í
Hvammi og þar tefldum við margar
skákir við Ingþór og komum ekki
heim fyrr en mjög seint. Svona gat
þetta verið stundum, alltaf eitthvað
óvænt og skemmtilegt kom upp á.
Einmitt svona einstök atvik sem
áttu sér stað voru hvað skemmtileg-
ust. Þú varst sérstaklega þægilegur
persónuleiki og hafðir mikinn áhuga
á þjóðmálum. Tímunum saman gát-
um við spjallað saman um allt
mögulegt, jafnvel fram eftir nóttu.
Þú varst mikill húmoristi og ég
hafði mjög gaman af þínum húmor.
Það var alveg sama hvað það var,
þú gast gert grín að öllu. Ég man
t.d. á reyklausa daginn þegar þú
sjálfur sem aldrei reyktir, fékkst
þér vindil. Þú fræddir mig mikið um
allt mögulegt og hafðir góða frá-
sagnargáfu. Þú sagðir oft að ég ætti
að verða prestur, þú ætlaðir síðan
að koma og heimsækja mig, prest-
inn. Þú hafðir mikinn áhuga á námi
mínu og hvattir mig áfram. Fyrir
það er ég einstaklega þakklátur og
það gladdi mig mikið þegar þú
hringdir í mig til að óska mér til
hamingju með stúdentsprófið, dag-
inn sem ég útskrifaðist.
Elsku Ásgeir frændi. Ég get ekki
með orðum lýst hve góður frændi
þú varst. Það var alltaf gaman að
vera með þér og minningarnar eru
ótalmargar sem ég geymi. Ég sakna
þín mikið en í huga mínum verður
þú alltaf með mér. Takk fyrir allt
sem þú gafst mér.
Ég bið líka guð að blessa og
styrkja elskulegan afa minn sem
tekur þessu með æðruleysi.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er ver.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið það líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Megi góður guð blessa þig og
varðveita, elsku frændi.
Þinn systursonur,
Karvel Aðalsteinn Jónsson.
Elsku frændi. Það er erfitt að
trúa því að þú sért farinn frá okkur.
Ég var bara lítil stelpa þegar ég fór
að vera í sveitinni hjá ykkur afa.
Þegar ég læt hugann reika rifjast
upp margar góðar minningar. Alltaf
þegar við systkinin fórum vestur
með rútunni varst þú kominn í Búð-
ardal að taka á móti okkur, það
brást aldrei. Og brosandi út að eyr-
um. Ég man líka eftir því hvað þú
passaðir alltaf upp á að ég væri vej
klædd þegar við fórum í fjárhúsin. I
sauðburðinum vaktir þú yfir fénu á
nóttunni og það var svo spennandi
þegar þú komst að vekja okkur á
morgnana og sagðir okkur hvað
margar hefðu borðið um nóttina. Að
loknum erfiðum vinnudegi, sett-
umst við niður og drukkum „kvöld-
kaffi“ og þá var hlegið mikið og
spjallað og duttu upp úr þér ein-
staklega hnyttnar athugasemdir og
tilsvör. Takk fyrir allt sem þú gafst
mér.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
Egveiteinn
að aldri deyr
dómur um dauðann hvern.
(Ur Hávamálum.)
Megi guðs englar vaka yfir þér og
varðveita þig.
Þín frænka,
Guðlaug Stella.
Elsku frændi. Ég varð mjög sleg-
inn er pabbi sagði mér að þú værir
látinn, svo snögglega og ég hef
hugsað mikið um þig síðan. Ég á
margar góðar minningar um þig,
þegar ég var í sveitinni hjá þér og
við vorum að vinna saman í sauð-
burðinum, heyskapnum og mörgu
öðru. Ég man að ég var eins og far-
fugl, ég varð að komast úr bænum
og í sauðburðinn á vorin. Þá var
ekkert betra en að koma til þín í
sauðburðinn, losna frá skólabókun-
um og vinna skemmtilega vinnu úti
í náttúrunni. Ég var i sveit hjá þér
og afa stóran hluta úr níu sumrum
eða síðan ég var sjö ára og tel það
hafa verið gott veganesti fyrir mig.
Þegar við unnum saman vorum við
oft að kveðast á og þú fræddir mig
um skemmtilegt mannlíf og söguleg
INGIBJÖRG ÁSTA
STEFÁNSDÓTTIR
Elsku mamma. Með þessum bæn-
um, sem þú kenndir okkur þegar við
vorum lítil og við fórum með saman,
viljum við kveðja þig að sinni.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, Faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesú, andláts orðið þitt
í mínu hjarta ég geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna ég burt úr heimi.
(Hallgr.Pét.)
Guð geymi þig.
Stefán og Halldóra.
Mín fyrstu kynni af Ástu voru
þegar konan mín, Stella, bauð mér
heim til að kynnast móður sinni,
sem taldist sjálfsagður hlutur í þá
daga. Síðan eru liðnir þrír áratugir.
Ég var hálfsmeykur, en lét til leið-
ast. Þessi ótti var að sjálfsögðu al-
ger fjarstæða, því þótt Ásta virtist
við fyrstu kynni vera köld, þá var
reyndin önnur. Ásta var hjartahlý
kona og sérlega greiðvikin.
r 3lómat>úðin >
sKom
V*. Símh 554 0500 y
Það hefur verið erfitt fyrir konu
á þessum tíma að annast tvo ung-
linga og koma þeim til manns, en
það gerði Ásta með mestu prýði,
þrátt fyrir knöpp kjör og lítinn
munað.
Þegar litið er yfir farinn veg er
margs að minnast. Mér er afar
minnisstæð ferð sem við fórum um
Evrópu vorið 1977. Þá vorum við
hjónin svo að segja nýflutt til Lúx-
emborgar með elsta son okkar. Við
vorum að koma undir okkur fótun-
um og fjárhagurinn ekki sem best-
ur, eins og þeir þekkja sem hafa
flutt utan og byrjað upp á nýtt.
Bíllinn sem við fórum á í fyrr-
nefnda ferð var komin til ára sinna
sem og hjólhýsið sem var í eftir-
dragi. Þessi ferð var ævintýri lík-
ust, sér í lagi fyrir Ástu, því þetta
var nýr heimur og frábrugðinn
heimahögum hennar í Miðfirðin-
um. Segja má að hún hafi séð allt
það sem meginlandið hefur upp á
að bjóða, allt frá snjógangaakstri í
Ölpunum, þrumuveðri og hagli við
Como-vatnið á Italíu, gondólaferð
um götur Feneyja upp í kalda og
hráslagalega ferð niður í hella
Lubljana. Allt þetta drakk hún í sig
og naut í hvívetna og minntist oft á
þessa ferð.
Það gat kastast í kekki milli okk-
ar Ástu, því ekki var hún skaplaus.
En þegar dagur var allur, þá var
allt komið í sinn gamla farveg. Ásta
var gamansöm og gat séð hlutina í
skoplegu ljósi.
Ásta var afar handlagin. Á árum
áður vann hún við saumaskap. Hún
var mjög vandvirk og bar hand-
bragð hennar því vitni.
Síðustu árin, þegar heilsan tók
að gefa sig, dvaldi hún oft hjá Stef-
áni syni sínum og Guðrúnu Krist-
ínu í Hábænum. Ásta keypti hús
norður á Laugarbakka og þar
hugðist hún njóta elliáranna í ná-
lægð við æskustöðvar þeirra systk-
ina, en mikill samgangur var á milli
þeirra. Oft sá hún um heimilið hjá
Páli bróður sínum þegar mikið var
um að vera, svo sem við heyskap
eða sláturgerð.
Síðustu árin, þegar heilsu Ástu
tók að hraka það mikið að hún var
ekki fær um að vera ein lengur,
fluttist hún á sjúkra- og elliheimil-
ið á Hvammstanga. Vil ég, fyrir
okkar Stellu hönd, færa öllu starfs-
fólki þar hjartans þakkir fyrir
elskulega viðkynningu og alla þá
aðstoð og hjúkrun sem Ásta fékk á
heimilinu. Þegar við fórum þaðan
eftir heimsóknir okkar varð okkur
alltaf að orði hvað Ásta væri í góð-
um höndum.
Ég bið algóðan Guð að taka
þessari góðu konu opnum örmum
og veita henni frið, eftir oft á tíðum
erfitt strit hér á meðal vor. Hvfl í
friði, Ásta mín.
Sigþór.
Vertu yfir 6g allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson.)
Elsku amma. Guð geymi þig.
Ásta Björk.
Ástu kynntist ég á fimmta ára-
tugnum, í gegnum þáverandi mann
hennar, Ásgeir Þorleifsson, síðar
+ Ingibjörg Ásta
Stefánsdóttir
fæddist á Mýrum,
Vestur-Húnavatns-
sýslu 24. aprfl 1917.
Hún lést á Elli- og
hjúkrunarheimilinu á
Hvammstanga 25.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar Ástu voru
Stefán Ásmundsson,
f. 8. september 1884,
d. 3. ágúst 1976, og
Jónúia Pálsdóttir, f.
14. maí 1888, d. 15.
nóvember 1955.
Systkini hennar eru
Páll, f. 6. mars 1918, Ása Guðlaug,
f. 7. júlí 1925, Helga Fanney, f. 11.
júlí 1926, og Erla, f. 27. júm' 1929.
Sambýlismaður Ástu var Ás-
geir Þorleifsson, en þau slitu sam-
vistir. Börn þeirra eru: 1) Stefán
Ásgeirsson, f. 9. júlí 1947, vél-
sljóri hjá Cargolux,
maki Guðrún Kristín
Antonsdóttir, f. 27.
október 1945, kenn-
ari, dóttir þeirra er
Aðalheiður Stella.
Börn Stefáns: Jóhann
Ingi, verkstjóri, og
Þórunn Elfa, nemi.
Barnabarn Hjörtur
Freyr. 2) Halldóra
Ásgeirsdóttir, f. 2.
maí 1949, flugfreyja,
maki Sigþór Óskars-
son, f. 9. febrúar
1949, flugsljóri hjá
Cargolux. Börn
þeirra eru Óskar Bragi, Ásgeir
og Ásta Björk, nemar. Barna-
börn: Sigþór og Eh'sa Björk.
Útför Ingibjargar Ástu fer
fram frá Melstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14. Jarðsett
verður í heimagrafreit á Mýrum.
Crjíírykhjur
Upplýsingar í símum
9 562 7575 & 5050 925
Glæsileg kaffihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
1 HOTEL LOFTLEIÐIR
a * ICCt-AMOAI* HOTELS
(
(
(
(
<
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(