Morgunblaðið - 07.03.1998, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998 49
atvik úr sveitinni og víðar, enda vor-
um við báðir miklir söguáhuga-
menn. Þú varst mikill húmoristi og
hafðir sérstakan húmor sem ég
kunni vel að meta. Við hlógum oft
mikið þegar við vorum að kveðast á
og þú sagðir mér sögur enda kunnir
þú mikið af skemmtilegum sögum
og bröndurum úr sveitinni. Þú varst
sá persónuleiki sem mér fínnst
mjög þægilegt að hafa í kringum
mig, þú varst aldrei æstur, skeyttir
aldrei skapi sama hvað á móti gekk
og þú varst alltaf hress og tilbúinn
að grínast þótt þú værir búinn að
vaka lengi í sauðburðinum.
Ég man að þegar mikið var að
gera vorum við oft fram á nætur að
vinna í sauðburði og heyskap og
þær stundir eru kannski skemmti-
legastar þegar við og fleiri vorum
að bjarga heyi undan rigningu og
þegar þú vaktir mig á næturnar til
að hjálpa þér í fjárhúsunum þegar
margar kindur voru að bera í einu.
En það var líka gaman að heim-
sækja þig að vetrinum og við fórum
oft á spilakvöld sem haldin voru í
sveitinni og við tefldum líka mikið
og ræddum um allt milli himins og
jarðar.
Ég man eftir því að ég og frændi
minn, Finnbogi, komum oft að
heimsækja þig og afa um páska
þegar ég var í fríi frá skólanum og
þá var oft glatt á hjalla. Það verður
skrýtið að koma í sauðburðinn í vor,
þegar enginn Asgeir er til að vaka
yfir fénu og enginn Asgeir tii að
kveðast á við og enginn Asgeir til að
segja skemmtilegar sögur úr sveit-
inni. Það er Ieitt að þú skyldir fara
svo snemma, en það er mín trú að
þú verðir hjá mér þótt ég sjái þig
ekki. Ég kveð þig með söknuði,
elsku frændi, og ég bið Guð að
blessa þig. Guð blessi einnig afa
minn sem í þessari sorg stendur sig
eins og hetja þótt hann sé á níræðis-
aldri.
Yndislega ættarjörð
ástarkveðju heyr þú mína,
þakkarklökkva kveðjugjörð,
kveð ég líf þitt, móðir jörð.
Móðir bæði mild og hörð
mig þú tak í arma þína.
Yndislega ættarjörð,
ástarkeðju heyr þú mína.
Faðir lífsins, faðir minn,
fel ég þér minn anda í hendur.
Foldin geymi fjötur sinn.
Faðir lífsins, Drottinn minn,
hjálpi mér í himin þinn
flugstjóra hjá Landhelgisgæslunni,
en við vorum þá báðir við flugnám.
Þau bjuggu þá í Tjarnargötunni
ásamt börnum sínum, Stellu og
Stefáni, en fluttu síðar á Bragagöt-
una. Stuttu síðar kynnti ég Diddu
konuna mína fyrir þeim og hefur æ
síðan ríkt mikil vinátta milli þess-
ara tveggja fjölskyldna. Þau Asta
og Ásgeir slitu samvistir og sá
Ásta upp frá því ein um uppeldi
barnanna. Nærri má geta að lífs-
baráttan hefur oft verið hörð hjá
henni Ástu, en með útsjónarsemi
og dugnaði, tókst henni að halda
heimilinu gangandi. Hún hafði lært
saumaskap hjá Einöru Jónsdóttur
kjólameistara og vann hjá henni
síðar til fjölda ára á saumastofunni
Kápunni. Hún var í einu orði sagt
snillingur á sviði saumaskapar. Allt
lék í höndunum á henni og vönduð
vinnubrögð voru ávallt höfð í fyrir-
rúmi. Af þessu naut ég góðs á ár-
unum í Tjamargötunni, því ef hún
sá á mér saumsprettu eða rifu var
gert við það eins og skot. Þeir voru
líka margir kjólarnir sem Ásta
saumaði fyrir Diddu og stelpurnar
okkar. Ástu þótti þá mun skemmti-
legra að þær Didda væru saman
við saumaskapinn, þær gætu þá
kjaftað þessu saman, eins og hún
orðaði það. Er Didda henni afar
þakklát fyrir þessar stundir og allt
sem hún lærði af henni í sauma-
skap. Oft endaði þetta með því að
Ásta fékk permanent í hárið og
ekki var það verra ef glas af sém'i
fylgdi með.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um slíkar stundir með henni
Ástu, því hún hafði alltaf frá möi’gu
að segja, var vel lesin og fróð og
helgur máttur, veikum sendur.
Faðir lífsins faðir minn
fel ég þér minn anda í hendur.
(Sigurður Jónsson frá Arnarvatni.)
Megi Guð blessa þig og varðveita,
elsku frændi.
Þinn systursonur,
Finnbogi Þorkell Jónsson.
Mig langar til að kveðja kæran
frænda og vin.
Ástvinir deyja en minningar lifa.
Guð tók þig til sín að nóttu er kyrrð
og ró hvíldi yfir. Sorgarfregnin
barst mér að morgni dags. Ekki
grunaði mig að við myndum ekki
sjást aftur þegar ég kvaddi þig á
hlaðinu í haust er ég kom í heim-
sókn. Hugurinn reikar aftur í tím-
ann er við vorum börn. Allar
skemmtilegu stundirnar hjá for-
eldrum þínum og systkinum. Það
var yndislegt að koma til ykkar á
sumrin enda var eftirvæntingin svo
mikil að ég gat vart beðið. Ástúð og
umhyggjusemi voru svo ríkjandi á
heimilinu, þær minningar ylja mér
ætíð.
Hvað við gátum hlegið og
skemmt okkur og þú reyndir eins
og þú gast að koma okkur til að
hlæja. Hlátur og köll glumdu um
bæinn, er þú reyndir að forðast
þennan kvennaskara. Er þessar lín-
ur eru skrifaðar er ég á leið vestur
að Kýrunnarstöðum. Ég á bágt með
að hugsa mér bæinn án þín, elsku
frændi, en þar munum við öll hittast
á þessari kveðjustund. Elsku
frændi og vinur, þakka þér fyrir allt
og allt. Minningin um ljúfan dreng
mun lifa í mínu hjarta. Sigga litla
sendir þér kveðju. Elsku Kalli
minn, Hrabba, Sigga, Hjördís og
Bjarni, megi Guð vera með ykkur
og fjölskyldum ykkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig.
Ellý.
fylgdist grannt með málefnum líð-
andi stundar. Ákveðin kona var
hún og sagði ávallt sína meiningu
umbúðalaust, en hún var líka sann-
ur vinur vina sinna og kunni að
gleðjat með þeim á góðri stundu. Á
Bragagötuna vorum við alltaf vel-
komin og fengum ekki að fara fyrr
en við vorum búin að fá kaffi og
pönnukökur. Þar að auki vorum við
oftast send heim með fullan poka
af kleinum. Ásta kynnti okkur fyrir
ættingjum sínum á Mýrum í
Hrútafirði. Þar voru hennar heima-
slóðir og dvaldi hún þar oft á sumr-
in ásamt börnum sínum. Þetta voru
skemmtilegar heimsóknir, sérstak-
lega fyrir dætur okkar, sem fengu
að fara þar á hestbak o.fi.
í seinni tíð hafði Ásta af sínum
alkunna dugnaði fest kaup á húsi á
Laugarbakka. Hún bauð okkur
þangað til að fara í réttirnar ásamt
barnabörnunum okkar, þremur
litlum stelpum. Þar fengu þær að
kynnast lífinu í sveitinnþ og lentu í
heilmiklum ævintýrum. Ásta dvaldi
síðustu árin á Elli- og hjúkrunar-
heimilinu á Hvammstanga. Hún
varð áttræð á sl. ári og héldu börn
hennar henni veglega veislu í til-
efni dagsins. Attum við þar
ánægjulegan dag með Ástu, ásamt
ættingjum hennar og vinum.
Við biðjum góðan Guð að geyma
hana Ástu og þökkum henni fyrir
samfylgdina í gengum tíðina. Börn-
um hennar, Stellu, Sigþóri, Stebba,
Guðninu Kristínu, fjölskyldum
þein-a og öðrum ættingjum send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Bragi Norðdahl
og fjölskylda.
+ Bjarni Þórarinn
Ólafsson fæddist
á Hlaðseyri við Pat-
reksfjörð 7. október
1905. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á Pat-
reksfirði 27. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guðrún
Guðniundsdóttir, f.
19. apríl 1874 á
Geitagili í Rauða-
sandshreppi, og Ólaf-
ur Bjarnason, f. 1870
í Rauðasandshreppi,
bóndi á Hlaðseyri við
Patreksfjörð. Alsystkini Bjarna
voru tvö: Sigríður, f. 25. júní
1904, látin, og Ólafur Gísli, f. 22.
jan. 1907, látinn. Seinni maður
Guðrúnar var Jóhannes Kjartans-
son, f. 1. des. 1882 í Kirkju-
hvammi í Saurbæjarsókn á
Rauðasandi. Börn þeirra og hálf-
systkini Bjarna voru: 1) Jóhanna
Jóhannesdóttir, f. 4. sept. 1911,
dáin. 2) Magnús Jónas Jóhannes-
son, f. 20. okt. 1913.
Hinn 2. mars 1929 kvæntist
Bjarni Valdísi Elíasdóttur, f. 16.
Bjarni Þórarinn Ólafsson kom að
Haga á Barðaströnd 1908 og ólst
upp í skjóli þeirra ágætis og merku
hjóna Bjargar Einarsdóttur og Há-
konar Jóhannesar Kristóferssonar,
bónda, alþingismanns, oddvita og
hreppstjóra.
Hann hefur verið ungur er hann
fer að taka til hendi. í dagbók Há-
konar er að finna þessa setningu
árið 1914: „Bjarni litli er farinn að
hjálpa til við heyskapinn." Hákon
sendi Bjai-na suður að Blikastöðum
á námskeið í búnaðarfræðum. Þar
lærði hann jarðvinnslu og að sá
grasfræi en það var mikið vanda-
verk þegar sá átti jafnt með hand-
dreifingu. Hann var svo vinnumað-
ur og síðar ráðsmaður í Haga á
Barðaströnd þau ár er Hákon
Kristófersson, bóndi og þingmað-
ur, sat á Alþingi. Á þessum tíma
kom að Haga heitkona hans, Valdís
að nafni. Þau gifta sig 2. mars 1929
og með því hefst búskapur þeirra
og mynda þau þar sitt fyrsta heim-
ili á dyraloftinu sem svo var nefnt
og var það annað loftið af tveimur
sem voru á gamla Hagabænum.
Þar fæðist fyrsta barnið þeirra,
Svanhvít, f. 8. des. 1929. Þangað
taka þau til sín Sigríði Jónsdóttur,
f. 6. júní 1864, föðurömmu Valdísar
og Sigríði Hjartardóttur, f. 6.
ágúst. 1924, sem ólu upp fram um
tvítugt. Þau taka sig upp frá Haga
árið 1930 og flytja að Neðra-Vaðli
til foreldra Valdísar, Elíasar og
Elínar. Þau bjuggu með þeim eitt
ár. Ári seinna fá þau Efri-Vaðal til
ábúðar og búa þar í sjö ár, til árs-
ins 1938. Árið 1938 fá þau hjónin
Moshlíð til ábúðar og fluttu þangað
um vorið. Samúel sonur þeirra
fæddist þar 11. júní 1938, skömmu
eftir að þau komu þangað. (Moshlíð
er næsti bær utan Brjánslækjar á
Barðaströnd en er nú í eyði). Þau
fá svo Neðri-Rauðsdal til ábúðar í
fardögum 1946 og búa þar myndar-
búi í rúm fjörutíu ár. Síðustu árin
bjuggu þau í sambýli við son sinn,
Elías Kjartan, og konu hans,
Bjarnheiði Ragnarsdóttur, að
ógleymdum litla snáðanum,
Bjarmari Smára, sonarsyni þeirra.
Eftir lát Elíasar Kjartans fara
gömlu hjónin að hugsa sér til
hreyfmgs og flytja til Patreksfjarð-
ar 1986. Á Patreksfirði áttu þau
sínar bestu stundir efri áranna.
Þar leið þeim vel og alltaf er ég
kom í heimsókn voru þau í sól-
skinsskapi og litu á flestallt með
björtum huga því þar sat jákvæðn-
in í fyrirrúmi. Eftir sjö ára búsetu
að Sigtúni 29 á Patreksfirði flytja
þau niður á Kamb þar sem eru
íbúðir fyrir aldraða. Þar undu þau
hag sínum mjög vel.
Eftir að Valdís dó óskaði Bjarni
eindregið eftir því að fá að vera
sept. 1909 í Rauðsdal
á Barðaströnd, d. 2.
ágúst 1994 á Sjúkra-
húsinu Patreksfirði.
Foreldrar hennar
vora Elías Ingjaldur
Bjarnason, f. 16.
ágúst 1888 á Siglu-
nesi á Barðaströnd,
lengst af bóndi á
Vaðli, og kona hans
Elín Kristín Einars-
dóttir, fædd 12. júlí
1883 á Görðum í Ón-
undarfirði. Börn
þeirra Bjarna og
Valdísar eru: 1) Svanhvít, f. 8.
des. 1929 í Haga, gift Sigurjóni
Ámasyni, f. 24. apríl 1923 í Sauð-
eyjum á Breiðafirði. Þau em bú-
sett á Patreksfirði og eiga ijögur
börn. 2) Ólafur Gunnar, f. 10.
des. 1930 á Vaðli, kvæntur Arn-
dísi Sigurðardóttur, f. 10. sept.
1924 á Nauteyri í N-Isafjarðar-
sýslu. Þau em búsett á Patreks-
firði og eiga fimm börn. 3) Elías
Kjartan, f. 26. ágúst 1933 á Vaðli,
d. 23. júlí 1985, bóndi í Neðri-
Rauðsdal til dánardægurs. Hann
áfram í íbúð þeirra á Kambi. Þessi
ósk hans var uppfyllt á þann hátt
að Bjarni var einn um nætur en
hafði aðvörunarkerfi tengt heimili
Svanhvítar dóttur sinnar. Hvem
morgun á virkum degi kom dóttur-
dóttir hans, Sigfríður, dóttir Svan-
hvítar, til hans og sinnti almennum
heimiiisstörfum fyrir hann og gaf
honum hádegismat. Um helgar
skiptu tengdadóttir hans, Arndís,
og dætur hans, Svanhvít og Björg,
með sér verkum þannig að hann
var í sjálfu sér aidrei einn nema
hánóttina. Það var alltaf einhver úr
fjölskyldum þeirra hjá honum um
helgar og á kvöldin. Mesta dálæti
hafði hann á Sigfriði og manni
hennar Agli Ossurarsyni sem var
óþreytandi við að lesa fyrir gamla
manninn þegar sjón hans fór að
daprast. Egill er góður frásagnar-
maður enda á hann ekki langt að
sækja það, til foreldra sinna að
Láganúpi í Kollsvík.
Bjarni veiktist í maí 1997 og varð
að vera á sjúkrahúsi eftir það.
Hann fór, þegar heilsan leyfði, í
helgarfrí til barna sinna á Patreks-
firði og eru ekki margir dagar síð-
an hann var í þorrablóti hjá börn-
um sínum. Hugur hans og andi var
alltaf í góðu lagi þó að Jíkaminn
gæti ekki fýlgt með. Fyrir fáum
dögum varð hann eitthvað lakari
og spurði þá ein dóttir hans hann
að því hvort honum liði illa. Hann
hvað nei við því en tveim nóttum
seinna sofnaði hann svefninum
langa með bros á vör.
Já, hann Bjarni vinur minn og
f.v. bóndi í Neðri-Rauðsdal á
Barðaströnd er dáinn. Ég á góðar
minningar um hann og konu hans,
Valdísi, í um það bil 55 ár aftur í
tímann og þar að auki gera sögurn-
ar, sem Bjarni sagði mér, tímann
enn lengri. Móðir mín og Valdís
voru bræðradætur og þess vegna
var ætíð komið við á heimili þeirra
hjóna er leið okkar lá þar hjá. Enn-
fremur var Sigríður langamma mín
hjá þeim þar tii ævi hennar lauk.
Eg man að hún var orðin blind
þegar ég man hana fyrst. Við
krakkarnir fórum upp á loftð til
hennai' svo hún gæti strokið okkur
um vangann og á þann hátt fundið
útlit okkar.
Eins og lesandi sér get ég ekki
minnst Bjama án þess að minnast
fjölskyldu hans því svo náinn vin-
skapur var á milli foreldra minna
og þeirra hjóna. Minning mín um
heimsóknir á heimili þeirra er
ávallt sú sama. Það var tekið á móti
mér eins og glötuðu barni sem birt-
ist óvænt; svo var gleði þeirra mik-
il og hlý.
Bjarni vinur minn talaði oft, hin
síðari ár, um vin sinn og fóður
minn, Magnús Sigurðsson, f. 4. júní
var kvæntur Bjarnheiði Ragn-
arsdóttur, f. 24. júní 1956, og
áttu þau eitt bam. 4) Ásgeir
Valdimar, f. 22. maí 1935 á Vaðli,
d. 11. nóv. 1941. 5) Björg, f. 25.
júlí 1936 á Vaðli, gift Karli Höf-
dal Magnússyni, f. 18. ágúst 1937
í Höfðadal í Tálknafirði. Þau eru
búsett á Patreksfírði og eiga sex
börn. 6) Samúel Bjarnason, f. 11.
júní 1938 í Moshlíð á Barða-
strönd. Hann var Iengst af bóndi
í Hvammi á Barðaströnd, en býr
nú í Reykjavík. Hann kvæntist
Kristjönu Sigurlaugu Gunnars-
dóttur, f. 2. febr. 1943 í Trostans-
firði, d. 7. apríl 1994 í Reykjavík,
en þau skildu. Börn þeirra em
fimm. Samúel átti son með Onnu
Heiðu Kvist, f. 11. febr. 1964.
Sambýliskona Samúels nú er Kol-
brún Ingólfsdóttir, f. 23. febrúar
1941. 7) Elsa, f. 11. sept. 1941 í
Moshlíð, gift Sigurði Jónssyni, f.
21. desember 1940, bóndi að
Stóra-Fjarðarhorni í Stranda-
sýslu. Þau eiga eitt barn. 8) Sig-
fríður, f. 6. sept. 1945 í Moshlíð,
d. 22. nóv. 1951. Fósturbörn
Bjarna og Valdísar vom: 9) Odd-
björn Stefánsson, f. 26. júní 1947.
10) Sigríður Hjartardóttir, f. 6.
sept. 1924.
Útför Bjarna verður gerð frá
Bijánslækjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1906 á Patreksfirði, fv. skólastjóra
í Reykjavík. Kunningsskapur
þeirra hófst er þeir voru um tvítugt
og voru um þær mundir að gera
hosur sínar grænar hvor fyrir sinni
frænkunni, bræðradætrunum
Böddu, móður minni, og Dísu. Þeir
unnu saman á vegum búnaðarfé-
lagsins að jarðrækt í Barðastrand-
arhreppi um 1929-1934. Þeir höfðu
báðir aflað sér þekkingar í jarð-
rækt og kunnu til verka. Fyrst
voru þeir með hesta ef ég man rétt
talaði Bjarni um tvö sex hesta
gengi sem þeir notu.ðu til dráttar
jarðvinnslutækjanna. Síðar höfðu
þeir traktor sem almennt var kall-
aður „þúfnabani". Faðir minn
stjómaði traktornum en Bjarni
plógnum. Þegar búið var að plægja
og herfa kom það í hlut Bjarna að
sá grasfræinu. I því var hann snill-
ingur og eftirsóttur til slíkra
starfa.
Ég vii nefna hér atburð er átti
sér stað um haustið 1949. Þá var ég
ásamt mörgum fleiri á leið með
fjárrekstur (lambarekstur) inn
ströndina og var stansað víða þar
sem bændur af Snæfellsnesi vom í
fjárkaupaleiðangri. Fénu áttum við
rekstrarmenn að koma inn að
Brjánslæk þar sem því var skipað
út í dekkbáta er fluttu það yfir
Breiðafjörðinn. Þegar við vorum í
Rauðsdai seinni hluta dags komu
þau Bjarni og Valdís að máli við
mig og tóku það loforð af mér að ég
kæmi við á heimleiðinni til að fá
eitthvað að borða. Ég taldi tor-
merki á því þar sem svo áliðið væri
dags og ég yrði mjög seint á ferð-
inni til baka. Valdís sagði það engu
máli skipta þó að nótt væri skollin
á er ég færi þar hjá. (Ég var á
heimleið ríðandi út að Hreggsstöð-
um sem er næstysti bærinn í
hreppnum og því löng leið sem ég
átti eftir að fara þá nótt).
Svo kom að því að ég er á heim-
leið og er ég nálgast Neðri-Rauðs-
dal er komið svo til svarta myrkur
og taldi ég alltof seint að fara heim
að bænum og ákvað með sjálfum
mér að fara hjá án þess að gera
vart við mig. Þegar ég er kominn á
móts við bæinn er hóað og spurt
hver sé þar á ferð. Ég segi til mín.
Þá þekld ég rödd Valdísar frænku
og hún biður mig um að koma inn
og fá mér að borða. Ég komst svo
að því að Bjami og Valdís höfðu
skipst á um að gæta þess að ég færi
ekki hjá garði án þess að fá mat og
hlýju. Það að reyna slíka vináttu og
kærleika endist mér að eilífu.
Guð blessi minningu þeii-ra og
verndi á nýrri göngu. Frænkum og
frændum mínum votta ég samúð
mína og bið góðan Guð að vernda
þau.
Sigurður Magnússon.
BJARNIÞORARINN
OLAFSSON