Morgunblaðið - 07.03.1998, Side 50

50 LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Dóttir okkar, móðir, fyrrum eiginkona og
systir,
ÞÓRA MARGRÉT FRIÐRIKSDÓTTIR,
er bráðkvödd varð á heimili sínu fimmtu-
daginn 26. febrúar sl., verður jarðsett frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í dag, laug-
ardaginn 7. mars, kl. 16.00.
Anna Jóhanna Oddgeirs, Friðrik Hjörleifsson,
Borgþór Ágústsson, Guðrún Ágústsdóttir,
Sigfús Ágústsson, Aurora Ágústsdóttir,
Ágúst Borgþórsson,
Aurora G. Friðriksdóttir, Bjarni Sighvatsson,
Hjörleifur Friðriksson, Auðbjörg Sigurþórsdóttir,
Jón Rúnar Friðriksson, Friðrik Þór Friðriksson
og fjölskyldur.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar eiginkonu,
móður okkar, dóttur, systur og tengdamóður,
BJARKAR AÐALHEIÐAR BIRKISDÓTTUR,
Búhamri 13,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til allra þeirra, sem hjúkruðu
henni á Landspítalanum, Borgarspítalanum
og Sjúkrahúsi Vestmannaeyja, sem og öðrum
fyrir margháttaðan og ómetanlegan styrk og hlýhug.
Guð blessi ykkur.
Bernódus Alfreðsson,
Þórður Ólafur Rúnarsson,
Ragnar Birkir Bjarkarson,
Guðný Bernódusdóttir,
Birkir Jónsson,
Guðmundur Birkisson,
Hrefna Birkisdóttir,
Helga Birkisdóttir,
Sólrún Bragadóttir,
Erla Helgadóttir,
Erla Guðjónsdóttir,
Gísli Garðarsson,
Ólafur Sólmundsson.
Katrín Briem, Hugi Ármannsson,
Ólöf Briem, Kári Leivsson Petersen,
Brynhildur Briem,
Hugi Baldvin Hugason.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
BALDVINS PÁLMASONAR,
Álfabyggð 1,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á
B-deild dvalarheimilsins Hlíðar.
Valgarður Baldvinsson, Sigrún Björgvinsdóttir,
Gunnar Ingvi Baldvinsson, Jónína Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, er auðsýndu
okkur samúö og hlýhug við andlát og útför
móður minnar og tengdamóður,
HÓLMFRÍÐAR ÁSBJARNARDÓTTUR,
Hringbraut 69,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund fyrir hlýhug og velvild
fyrr og síðar.
Dóra Snorradóttir og Hans Christiansen.
ÞÓRA MARGRÉT
FRIÐRIKSDÓTTIR
+ Þóra Margrét
Friðriksdóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 14. febrúar
1955. Hún lést á
heimili sínu í Blika-
hólum 6 í Reykjavík
26. febrúar síðastlið-
inn. Þóra var önnur í
röðinni af sex systk-
inum, en áður höfðu
foreldrar hennar
misst dreng á fyrsta
ári, hann hét Hjör-
leifur Arnar. For-
eldrar Þóru eru
Friðrik Ágúst Hjör-
leifsson, bflstjóri, f. 16.11. 1930,
og kona hans Anna Jóhanna Odd-
geirs, sjúkraliði, f. 30.10. 1932.
Systkini Þóru eru: Aurora Guð-
rún, Ujörleifur Arnar, Jón Rúnar
og Friðrik Þór.
Þóra Margrét giftist eftirlif-
andi barnsföður sínum, Ágústi
Kæra vinkona. Mig rak í
rogastans þegar hún Helga hringdi
í mig seinnipart fimmtudagsins 26.
febrúar, 12 dögum eftir að við Villý
vorum í afmæli hjá þér, heima hjá
pabba þínum og mömmu í Keilu-
felli. Hún sagði: „Kiara, ég færi þér
ekki góðar fréttir." „Nú,“ sagði ég.
„Hvað?“ „Hún Þóra Margrét er dá-
in.“ „Nei, það getur ekki verið.“
„Jú, ég var að heyra það.“ Eg bara
fraus, ég vissi ekki hvað ég átti að
gera: Ég fór að gráta en síðan titr-
aði ég bara. Eins og þú veist, Þóra
mín, þá er ég svona, byrgi bara inni
í mér sárindi og sorg, ætli við höf-
um ekki svipað hjarta. Hún svil-
kona mín var hjá mér og ég sagði
henni tíðindin, og sagði: „Þetta get-
ur ekki verið satt.“ Ég hringdi í
Auðbjörgu. „Jú, Klara, það er satt,“
sagði hún. Seinna kom Aurora syst-
ir þín, og mér finnst hún hetja.
Mikið fannst mér vænt um að hún
skyldi koma, ég held að hún hafi
súperkraft. Ég veit að hún er dug-
leg og góð eins og þú sagðir. Þóra,
ég er að spila uppáhalds diskinn
okkar, Hærra til þín og lag númer
10 Hærra minn Guð til þín, sem við
hlustuðum svo mikið á og ég tala nú
ekki um spóluna sem þú áttir með
söngnum hennar Gunnu þinnar eða
okkar. Mikið vildi ég að þú hefðir
arfleitt mig að henni, en við vorum
ekki að fara að deyja, þó að við töl-
uðum mikið um dauðann og vor-
kenndum fólki mikið sem lenti í því
sem þín fjölskylda á við að glíma,
þó að þessi dauðdagi hafi verið þín
ósk, en ekki svona snemma. Hann
Hjörleifur afi var eilífur og við
hestaheilsu eins og þú sagðir.
Þóra, þú veist að ég er enginn
penni, en við töluðum mikið um
dauðann, sorgina og dulræn mál-
efni, það átti hug þinn allan. Ég
held að ég hafi lært af þér. Ég var
ekki gömul þegar þú heillaðir mig.
Jú, við vorum frænkur en við áttum
heima í sömu götu fyrir gos.
Þóra mín, við hvern á ég að tala,
þú ert farin, eina trúnaðarvinkona
mín sem ég hef átt og getað sagt
allt við og þú varst svo úrræðagóð
og trygg. Það var alveg sama hvað
var að hjá mér í daglega lífinu eða
hjónabandinu, þú gast hjálpað
okkur, enda talaðir þú af reynslu
þinni.
Þóra mín, þú varst, eða ert, sú
þrifalegasta manneskja sem ég hef
þekkt, enda hlógum við oft að því
þegar þú „stereliseraðir" með
eyrnapinnum eða tannbursta
heimilið þitt eða annarra. Þá á ég
við heimili mitt þegar þú hjálpaðir
mér við flutninga mína, sem eru
ekki fáir, eða eins og þú sagðir við
mig í mínum síðustu, Klara mín,
ekki klára ég er að koma heim til
Eyja og ég skal hjálpa þér, slapp-
aðu bara af yfir jólin, ég kem og
hjálpa þér, ekki tapa alveg heilsu á
því.
Og Þóra mín, þú sagðir alltaf,
Klara mín, vinir manns eru þeir
sem hjálpa manni í raun, en ekki
Heiðari Borgþórs-
syni, f. 3. aprfl 1952,
hinn 27. september
1975. Þau slitu sam-
vistir. Börn þeirra
eru: Borgþór Frið-
rik, f. 3. janúar 1974,
Guðrún Ágústa, f. 17.
febrúar 1976, Sigfús
Gunnar, f. 9. ágúst
1981, og Aurora
Anna, f. 18. október
1984. Þóra var alltaf
útivinnandi við fisk-
vinnslu nema síðast-
liðin ár var hún
heima vegna veik-
inda og sinnti að hluta heimilis-
hjálp eftir að hún fiuttist frá
Vestmannaeyjum til Reykjavíkur
í ágúst sl.
Utför Þóru Margrétar fer fram
frá Landakirkju í Vestmannaeyj-
um í dag og hefst athöfnin klukk-
an 16.
þeir sem dæma mann eftir kjafta-
sögum. Vinur í raun er vinur
manns, enda veit ég að þú flokkaðir
niður í þinni raun. Þeir sem ekki
geta talað við mann í raun eða
treyst manni, hlusta bara á kjafta-
gang, geta bara gleymt manni eins
og þeir gera. Elsku vinkona, ég
þarf svo að gráta, en eins og þú
veist þá bít ég á jaxlinn, ég er sterk
eins og mér hefúr alltaf verið sagt,
nema með þér, þú leyfðir mér að
gráta og við grétum saman. Við eig-
um, eða áttum, svo mikið sameigin-
legt, sem átti ekki alltaf upp á pall-
borðið hjá Pétri. Við vorum svolítið
misskildar, en við vildum engum
vont, langt í frá.
Þóra mín, við hvem á ég að tala
þegar þú ert farin? Ég á engan
trúnaðarvin lengur. Ég veit að ég á
góðan, eða eins og þú sagðir, ein-
stakan eiginmann. Hann leyfði okk-
ur að hlusta á Hærra minn Guð til
þín og í bljúgri bæn. Þóra mín, ég
vona að þér hafi verið ætlað annað
og meira starf hinum megin og ég
vona að góður Guð styrki bömin,
foreldra þína og aðra ástvini.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarlmoss þú hjjóta skalL
(V. Briem.)
Far þú í friði, elsku vinkona, og
friður Guðs þig blessi. Kveðja, þín
vinkona.
Klara og fjölskylda í Eyjum.
Ég kynntist Þóm Margréti sum-
arið 1972, þá kom hún á heimili mitt
á Seyðisfirði með Ágústi syni mín-
um, sem síðar varð eiginmaður
hennar.
Við Þóra urðum góðar vinkonur,
maður vissi alveg hvar maður hafði
hana, hún sagði umbúðalaust hvað
hún meinti. Ætíð var gott að koma
á heimill þeiRra, hún var góð hús-
móðir, heimilið þeirra bar öll merki
um natni, góðan smekk hennar.
Þó svo að við værum ekki alltaf
sammála um lífið og tilveruna slett-
ist nú ekki upp á vinskapinn, fyrr
en fyrir svona u.þ.b. 3^1 árum, að
ég fór að skipta mér af því sem mér
kom í raun ekkert við, en það kom
við mig. Þóru líkaði ekki þessi af-
skiptasemi mín, þannig að það
kólnaði heldur á milli okkar.
En ég veit að í dag er hún laus
við allar þrautir, því Þóra var mikið
þrjáð daginn sem hún lést. Þann
dag var hún hjá lækni, án þess að fá
bót meina sinna.
Þóra Margrét og Ágúst giftu sig
og eignuðust fjögur mannvænleg
böm. Kæra Þóra, ég vil þakka þér
fyrir öll árin Sem við áttum saman,
og kærar kveðjur fylgja þessum fá-
tæklegu línum frá Lilju og Viktori.
„I æsku lærum við, með aldrin-
um skiljum við,“ sagði einhver ein-
hvers staðar. „Hluti vandans er að
ég hef aldrei skilið til fulls að sum
ógæfa hleðst upp, að hún kemur
ekki öll í einu.“ (Janet Burrow
1937). „Ohöpp eru hluti lífs þíns, og
ef þú deilir þeim ekki, þá veitir þú
þeim sem elskar þig, ekki nauðsyn-
legt svigrúm til að elska þig nóg.“
(Dinah Shore 1917). „Við getum
ekki gert neitt mikilsvert, einungis
smámuni með miklum kærleik."
(Móðir Theresa.) „Tár þoma, en
hjartað aldrei." „Ég held að hvert
sem leiðin liggur, þá bíði þín nýir
guðir í áfangastað, guðdómlega þol-
inmóðir og hlæjandi." (Gullkorn úr
lífi fólks.)
Með sálminum nr. 619 í sálma-
bókinni vil ég kveðja þig, Þóra mín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hjjóta skalL
(V. Briem.)
Góður Guð varðveiti þig og megi
hann halda sinni almáttugri vemd-
arhendi yfir öllum ástvinum þínum
og börnum í þessari erfiðu sorg
þeirra. Og Guð almáttugur varð-
veiti Ágúst, því þetta em erfiðir
tímar hjá honum.
Guðrún Andersen, Seyðisfirði.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um langar mig að kveðja Þóra Mar-
gréti með Ijóði eftir langömmu
mína, Guðríði S. Þóroddsdóttur.
Takk fyrir allt.
Oft vonir bregðast vilja
oss veitir þungt að sldlja
Guðs voldugt vísdómsráð
þú Guð, sem gleði vekur,
þú gefúr og þú tekur,
en öll þín stjóm er einskær náð.
Oft falla fljótt að jörðu
ífrostiogveðrihörðu
hér fingerð, fógur blóm
þú forsjón Guðs ert falin
ogfegristaðurvalinn
vér skiljum ei vom skapadóm.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu hennar.
Þóra Hrönn.
Hún kom eins og köld vatnsgusa
fregnin um lát þitt, Þóra mín, alltof
skjótt og óvænt. Það fyrsta sem
kom upp í huga minn var að það var
svo margt óuppgert, svo margt sem
við áttum eftir að ræða um í góðu
tómi.
Þegar öldunar hefðu róast bjóst
ég við að við myndum saman sigla
á lygnum sjónum, og tala um allt
sem skiptir máli. En það verður því
miður ekki, en ég trúi því að við fá-
um tækifæri þegar við hittumst
aftur. Upp í hugann hrannast
minningabrot frá liðnum samveru-
stundum. Ég man þegar ég sá þig
fyrst, sætu kærustuna hans Gústa
bróður, hérna á Seyðisfirði eftir
gosið í Eyjum. Æltaf hlakkaði ég til
að hitta ykkur. Ég dvaldi hjá ykkur
í Breiðholtinu þegar ég var sextán
ára og fór í aðgerð út af vinnuslysi