Morgunblaðið - 07.03.1998, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 7. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNHILDUR LÍNDAL
ARNBJÖRNSDÓTTIR
Elsku besta Gunnhildur mín, þig
hef ég þekkt lengst og best allra
vinkvenna minna eða þau rúmu
sautján ár sem þú varst með okkur.
Við gerðum óteljandi yndislega
hluti saman í gegnum árin, hvort
sem það var uppi í sumarbústað, í
veiðitúrum, í hesthúsinu, í íþrótta-
húsinu eða bara í daglega lífinu al-
mennt og þessar minningar um þig
munu halda í mér lífinu í gegnum
erfiða tíma framundan. Alltaf varst
þú til staðar fyrir mig þegar eitt-
hvað var að og öfugt, oft þurftir þú
að reyna að koma vitinu íyrir mig
þegar ég var í endalausri flækju og
það gerðir þú alltaf, sama hversu
vitlaus ég var, og hafðir oftar en
ekki rétt fyrir þér. Við gátum sagt
hvor annarri allt, enda var það ekk-
ert sem við vissum ekki hvor um
aðra og alltaf vissum við hvað hin
var að hugsa.
Ef núlifandi vinkonur mínar elska
mig bara hálft á við það sem ég
elska þig er ég ánægð. Elsku Gunn-
hildur mín, ég vil þakka þér fyrir öll
þessi yndislegu en alltof fáu ár sem
við áttum saman og þú hefur alltaf
verið, ert og munt alltaf verða mín
besta vinkona, því enginn getur
komið í þinn stað og það vissirðu.
„Fallegt er það sem við sjáum,
fallegra er það sem við skiljum en
langfallegast er það sem er ofvaxið
skilningi okkar.“ (Niels Steensen.)
Að lokum vil ég biðja Guð að
styrkja Sólveigu, Abba, Biddý,
Gunna, Hafdísi Hildi, Halla, Þóru,
Fjólu ömmu, Gulla og fjölskyldu og
alla aðra ástvini Gunnhildar á þess-
um erfiða tíma.
Elsku Gunnhildur mín, ég elska
þig meira en orð geta lýst og megi
Guð geyma þig á nýjum og ókunn-
um slóðum, þar sem ég veit að þú
munt taka á móti mér, brosandi að
venju, þegar minn tími kemur.
Þín besta vinkona að eilífu.
Birna.
Af hverju hún? Svona ung og með
allt lífið framundan. Glæstir draum-
ar og glæstar vonir en örlögin gripu
í taumana og hrifsuðu hana úr líf-
inu. Alveg sama hversu oft ég hugsa
um þetta þá er bara eitt orð sem
hugurinn staldrar við, „ósanngirni".
Það er ekki annað hægt en að velta
því fyrir sér hvort „sá sem ræður“
sé grimmur? Við erum í raun kerti
frá skaparans hendi, ekkert kerti er
eins og birtan sem þau stafa frá sér.
Ljós Gunnhildar var ætíð bjart og
logaði skært, enda þótt hún hafi
ekki lýst tilveruna upp lengi hérna
þá er birtan ennþá til staðar eftir
hana. Ljós Gunnhildar lýsir nú hin-
um megin og mega þeir vel njóta
sem komast í snertingu við það.
Huggunin er sú að þeir deyja ungir
sem guðirnir elska, á því er enginn
vafi nú þar sem Gunnhildur er horf-
in. Það þarf svo mörg orð til að geta
komist nálægt því að lýsa þessu
andrúmslofti sem ríkir í skólanum.
Hugar dofnir, hjörtu reið og full af
söknuði.
Fjölskylda Gunnhildar, megi Guð
styrkja ykkur í gegnum þessa
djúpu sorg. Lifi minningin um
Gunnhildi í hjörtum okkar allra.
Fh. N.F.S.
Brynja Magnúsdóttir, formaður.
Það er þyngra en tárum taki að
missa svona unga, skemmtilega og
góða vinkonu eins og Gunnhildi.
Síðasta skólavika Gunnhildar var
einmitt þemavikan. Þar vorum við
vinkonurnar allar saman í danskri
smurbrauðsgerð. Eg man að síðasta
daginn var ég að kenna henni að
skera ananas sem hafði gengið
fremur brösuglega hjá henni. Eg
man er við vorum að fara heim þá
brosti hún fallega með húfuna á
höfðinu sem ég hafði lánað henni
daginn áður og sagði sjáumst.
En á æfingu um kvöldið fékk ég
þær fregnir að hún Gunnhildur
hefði dáið I hræðilegu bflslysi. Ég
trúði þessu ekki, hún, sem var svo
lífsglöð og brosmild, hafði kvatt
þennan heim aðeins 17 ára gömul.
Það voru óteljandi spumingar
sem kviknuðu í huga mínum en ég
fékk engin svör. Það er ótrúlegt
hvað það er stutt milli hláturs og
gráts. Fyrir nákvæmlega þremur
vikum urðum við bikarmeistarar og
þar var hún hrókur alls fagnaðar.
En í dag syrgi ég hana sárlega. Ég
er svo þakklát fyrir allar okkar
samverustundir. Ég man þegar við
ákváðum í skyndi klukkan hálfellefu
að fóstudagsmorgni að fara á þjóð-
hátíð í Eyjum, bara tvær, en þar
áttum við frábærar samverustund-
ir. Líka öll samtölin þegar ég keyrði
hana heim eftir æfingar þegar hún
var ekki með bílprófið, þeim gleymi
ég aldrei.
Gunnhildur gaf svo mikið af sér,
hún var alltaf brosandi og lét ekkert
vesen slá sig út af laginu og var hún
alltaf sjálfri sér samkvæm. Hún var
mikil íþróttamanneskja og tók þátt í
öllu sem viðkom körfunni. Hún var
svo stolt af honum Gulla sínum og
ástin geislaði af þeim báðum. Ég
man þegar hún kom æðandi að mér
á bikarleiknum og sagði Gulli skor-
aði þriggja stiga körfu langt fyrir
utan 3ja stiga línuna, stoltið og
hamingjan skein frá henni.
Gunnhildur kenndi mér mikið um
lífið en það er dýr lærdómur að
missa hana til að læra að meta allt
það sem maður á í lífinu. Það hvarfl-
aði aldrei að mér þegar við vorum
að tala um tvítugsafmælið mitt með
tilhlökkun, sem halda átti í kvöld, að
í staðinn fyrir það skuli ég nú i dag
fylgja henni til grafar. Ég mun
ávallt minnast hennar sem lífsglaðr-
ar, brosmildrar, skemmtilegrar og
góðrar vinkonu. Gunnhildur mun
ætíð lifa í hjarta mínu og mun ég
sakna hennar sárlega.
Eg hugsa þig hjá mér
sem farinn ert frá mér,
og faðminn út breiði,
en auðninni kaldri ég atlotin greiði.
Með tárum ég kalla,
þau titra og falla
á tregans vegi.
Hvort heyrir þú mig eða heyrir þú eigi?
En sorgbitinn huga
má harmur ei buga,
sú huggun er stærri,
að Herrann þig geymir og Hann er mér
nærri.
(Ingibjörg Sumarliðad.)
Elsku Gulli, Sólveig, Ambjöm og
fjölskyldur og aðrir aðstandendur,
Guð blessi ykkur og veiti ykkur
styrk í þessari miklu sorg.
Guð blessi þig, Gunnhildur mín.
Þín vinkona,
Erla Þorsteinsdóttir.
Hún Gunnhildur mín er dáin,
þessi besti æskuvinur sem nokkur
hefði getað óskað sér. Ég átti yndis-
leg æskuár með henni og ekkert
nema góðar minningar koma upp í
hugann, þessar ótal stundir sem við
eyddum saman við leik í Heiðar-
garðinum. Hún Eyja mín var sú
besta, við vomm sannkallaðir perlu-
vinir og ekki hefði ég ímyndað mér
að hún færi svona snöggt. Hún sem
alltaf var svo kát og lífsglöð og allt
gekk henni í haginn. Það er alitaf
ósanngjarnt þegar Guð tekur mann-
eskjur til sín svona ungar.
Eg vil því þakka þér, Gunnhildur,
fyrir það eitt að hafa þekkt þig og
bið Guð að geyma þig og vemda.
Elsku Sólveig, Arnbjöm, Haraldur,
Bryndís og aðrir aðstandendur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Eyjólfur Alexandersson.
Það er erfiðara en orð fá lýst að
fá fregnir um að hún Gunnhildur
hafi svo sviplega horfið úr þessum
heimi, sorgin nístir inn að hjarta,
tárin renna niður hvarmana og
manni verður tregt um tungu. Þessi
unga, fallega og efnilega stúlka hef-
ur verið hrifin burt úr faðmi ást-
ríkrar fjölskyldu, unnusta og stórs
vinahóps.
Margar spurningar vakna en
engin svör fást. Það er erfitt að
skilja tilganginn nú á þessum erfiða
tíma, en einhver hlýtur hann að
vera. Gunnhildur hefur verið kvödd
til starfa í æðri heimi þar sem allt er
svo gott, eitt er víst að í öllum heim-
um er þörf fyrir persónuleika þann
sem Gunnhildur hafði að bera, alltaf
brosandi, lífsglöð, hress, kát og
hjálpsöm. Hún var augasteinn allra
í kringum sig, þessi yndislega
stúlka. Minningamar verða að gulli
og enginn getur tekið þær frá okk-
ur, við munum geyma þær um aldur
og ævi í hjarta okkar.
Elsku Solla, Abbi, Bryndís, Halli,
Gunni, Þóra, Gulli, Hafdís litla,
Fjóla amma og aðrir ástvinir, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Við biðjum Guð að styrkja ykkur og
blessa.
Megi allar minningarnar um
elsku Gunnhildi ykkar verða ljósið
sem lýsir ykkur veginn úr dimmum
dal sorgarinnar.
Elsku Gunnhildur, við þökkum
samveruna og biðjum góðan Guð að
taka þig í faðm sinn, blessa þig og
varðveita.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Kristín, Eyjólfur, Ása og Helena.
I dag kveðjum við Gunnhildi Lín-
dal Arnbjömsdóttur. Mig langar að
minnast Gunnhildar með nokkrum
orðum. Ég kynntist Gunnhildi og
fjölskyldu hennar fyrir nokkrum ár-
um í gegnum hestamennskuna og
var Gunnhildur vel virk á því sviði,
bæði í keppni og í almennum reið-
túrum.
Arið 1996 bauðst Hestamannafé-
laginu Mána að taka þátt í sýningu í
Reiðhöllinni í Reykjavík og var
ákveðið að hafa tvo úr hverjum ald-
ursflokki og var Gunnhildur fulltrúi
unglinga ásamt Mörtu. Sýning þessi
var hin glæsilegasta og Mána til
sóma. Næst lágu leiðir okkar Gunn-
hildar saman á fjórðungsmóti á
Hellu og þar var Gunnhildur kepp-
andi í unglingaflokki fyrir hönd
Mána, og naut ég þeirrar ánægju að
vera valinn liðsstjóri fyrir börn,
unglinga og ungmenni.
Mér er minnisstætt þegar Abbi
kom til mín og sagði: „Lalli, hér er
stelpan, ég tek við henni þegar mót-
ið er búið.“ Mikið þótti mér vænt
um þessi orð, að Abbi skyldi treysta
mér alveg fyrir henni.
Mikið var ég stoltur þegar Gunn-
hildur var búin að sýna hestinn með
miklum ágætum, og í ljós kom að
hún var komin í úrslitakeppnina og í
verðlaunasæti. Það var mikil
ánægja að geta afhent stoltum fóð-
ur dóttur sína með verðlaunapening
um hálsinn.
Elsku Abbi, Sólveig, Bryndís,
Gunnar, Halli og Þóra og aðrir að-
standendur, ég og fjölskylda mín
biðjum guð að gefa ykkur styrk í
ykkar miklu sorg.
Blessuð sé minning hennar.
Lárus Þórhallsson.
Vinir heilsast, vinir kveðja,
valt er líf um tímans höf.
Sorg og gleði saman vefjast
sæla og tár frá vöggu að gröf.
Þannig vorar liggja leiðir
lýsir fyrsta árdagsskin.
Eitt hið besta í okkar lífi
er að hitta góðan vin.
Minningamar margar ljúfar
merla skini um sorgarrann.
Þín nú, vinkona, sárt er saknað,
seint við bætum missi þann.
Stíg þú heil á ljóssins landi,
lífið voryl til þín ber.
Vertu sæl og guð og gæfan,
góða vinkona, fylgi þér.
Aldrei bjóst ég við á þessum unga
aldri að rita minningarorð um góða
æskuvinkonu mína hana Gunnhildi
Líndal. Það er ennþá ferskt í huga
mér er við hittumst fýrst. Við vor-
um á sjötta ári og ég var að flytja í
Heiðargarðinn. Ég flýtti mér bakvið
húsið mitt til að kanna aðstæður og
kem þá auga á tvær dekkjarólur.
Ég var hæstánægð og hélt að þær
væru í eigu minni. Þegar ég er búin
að róla í góða stund kemur Gunn-
hildur út úr húsinu við hliðina og til-
kynnir mér það að hún eigi þessar
rólur en býður mér þó afnot af þeim
hvenær sem mig lysti. Þarna rólaði
ég með henni í langa stund og má
segja að við höfum verið góðar vin-
konur ætíð síðan.
Leikirnir eru fáir sem ég og
Gunnhildur höfum ekki leikið okkur
í. Ég man eftir mörgum sumar-
kvöldum þar sem við vinkonumar
lékum okkur með öðrum krökkum
úr hverfinu og ef veðrið var ekki
gott var bara farið inn í hús og leik-
ið sér í dúkkó, barbie eða búðarleik.
Ég held að við vinkonurnar höfum
leikið okkur að dúkkum til tólf ára
aldurs og höfðum gaman af. Ég
man hvað við þóttum líkar, skiptin
eru ófá þegar við vorum spurðar
hvort við væmm ekki systur eða
tvíburar og til em mörg spaugileg
atvik í kringum það. Ég tók því
alltaf sem hrósi er ég var spurð að
þessu, að svona góð og vönduð
stúlka væri á einhvern hátt lík mér.
Arshátíðin í tíunda bekk er mér of-
arlega í huga þegar ég minnist
Gunnhildar, hún var svo glæsileg í
brúðarkjól mömmu sinnar. Pabbi
hennar tók myndir af okkur báðum
saman áður en við héldum af stað.
Eins og svo oft áður stal Gunnhild-
ur athygli árshátíðargesta, bæði
var það hennar glæsilega fram-
koma og hennar einstaka lífsgleði
sem geislaði alltaf frá henni.
Þannig mun ég ætíð minnast henn-
ar.
Elsku vinkona, ég þakka fýrir
dýrmætar samverustundir sem ég
mun ætíð geyma í hjarta mínu.
Elsku Sólveig, Arnbjöm, Guðlaug-
ur, Haraldur, Bryndís og Fjóla, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
María Pálsdóttir.
Elsku Gunnhildur, af hverju,
hvers vegna þú? Svona gerist ekki í
alvörunni, bara í bíómyndum. Þetta
vom fyrstu hugsanir okkar, þegar
okkur barst þessi ótrúverðuga frétt
að þú værir dáin, ein af okkar bestu
vinkonum. Við sem áttum eftir að
gera svo margt saman. Við trúðum
þessu ekki og trúum ekki enn, við
bíðum bara eftir því að einhver segi
að þetta sé ekki satt. Dauðinn, sem
okkur öllum var svo fjarlægur, hef-
ur nú myndað stórt skarð í vinahóp
okkar sem aldrei verður fyllt upp í
nema af minningum okkar um þitt
fallega bros, þinn frábæra persónu-
leika og allar þær samverustundir
sem við voram svo heppnar að fá að
njóta með þér.
Þú munt alltaf vera með okkur,
sama hvað við gerum, því minning-
ar um þig leynast í hverju homi,
hvort sem það er uppi í matsal, þar
sem kringla og kókómjólk blasa við
okkur, þegar við heyrum lög í út-
varpinu en þú kunnir alla texta þó
að við hinar skildum ekki orð eða
þegar við einfaldlega sitjum heima
og horfum á sjónvarpið. Það er
alltaf einhver eða eitthvað sem
minnir okkur á þig.
Þú varst alltaf svo lífsglöð, sást
góðu hliðarnar á öllu og komst
þannig þeim sem í kringum þig voru
í gott skap. Gaman var að geta
fylgst með hversu hamingjusöm þú
varst með Gulla þínum og mátti sjá
hamingjuna skína úr augum ykkar
beggja. Þess vegna skiljum við ekki
af hverju Guð valdi þennan tíma til
að taka þig frá okkur en huggum
okkur við að hann hafi haft annað
mikilvægt hlutverk fyrir þig hjá sér,
hlutverk eins og þú hafðir hjá okk-
ur.
Sagt er „sá óttast dauðann
minnst, sem á dýrmætasta lífið“, en
það var einmitt þannig sem þú leist
á lífið. Augun þín voru alltaf ótta-
laus og ljómuðu af gleði. Þú lést
ekkert stöðva þig og má segja að
þau 17 ár sem þú varst með okkur
hafir þú nýtt til fullnustu.
Elsku Gunnhildur, þótt þessi fáu
orð séu aðeins brot af tilfinningum
og minningum okkar um þig, þá
viljum við þakka þér fyrir allt sem
við áttum með þér, hlátur okkar
verður aldrei sá sami án þíns, við
munum ætíð elska þig og verður þín
sárt saknað.
Að liðnum öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfiðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyijum við þrátt fyrir allt
þegar því er skyndilega loldð:
Hvers vegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag!
(Halldóra B. Bjömsson.)
Við viljum biðja Guð að styrkja
Abba, Sólveigu, Biddý, Gunna, Haf-
dísi Hildi, Halla, Þóru, Fjólu ömmu,
Gulla og fjölskyldu og aðra aðstand-
endur Gunnhildar í gegnum þessa
erfiðu tíma.
Þínar vinkonur,
Marin Rós og Guðbjörg Elsa.
Elsku Gunnhildur. Ég er sann-
færð um að þú varst tekin frá okk-
ur því að það er meiri þörf fyrir þig
og bros þitt annars staðar. Ég er
samt svo eigingjörn að ég vil frekar
hafa þig hjá mér, því ég á eftir að
sakna þín svo hræðilega mikið. Það
var alveg sama hvað þú varst að
gera, það var alltaf jafn gaman hjá
þér og hjá öllum þeim sem vora í
kringum þig. Það var svo gott að
tala við þig því þú varst svo
brosmild og hlý og leist alltaf á
björtu hliðarnar í lífinu.
Ef maður lítur til baka og skoðar
líf þitt sést að þú lifðir góðu og inni-
haldsríku lífi. Þú áttir frábæra fjöl-
skyldu og kærasta sem þótti vænt
um þig og gerðu nánast allt fyrir
þig. Vinahópur þinn var risastór og
það vora aldrei nein leiðindi í kring-
um þig. Ég vona að þér líði vel
þama hinum megin og ég veit að
þar era margir sem passa upp á þig
fyrir okkur hin sem erum héma
megin. Ég hlakka til að hitta þig,
elsku Gunnhildur, og ég skal passa
hestana þína. Sjáumst.
Þín vinkona,
Marta.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar okkur að kveðja og minnast
elskulegrar vinkonu dóttur okkar
og okkar allra, Gunnhildar Líndal,
sem kölluð var burt frá okkur svo
óvænt og ótímabært.
Það er okkur mannlegum veram
óskiljanlegt að slíkir hlutir þurfi að
gerast, andstætt öllum væntingum
og framtíðarvonum ungrar stúlku í
blóma lífsins. Það er sárara en orð
fá lýst, að sjá það blikandi bjarta
ljós sem hún var slokkna svo
skyndilega.
Við getum ekki flúið þá dimmu
daga og þann söknuð sem umlykur
okkur í kjölfar þessa hörmulega at-
burðar og fáum þar engu um breytt.
Okkar hlutverk er að reyna að
sætta okkur við orðinn hlut og veita
hvort öðra stuðning í minningu um
hana. Það yljar okkur að við höfum
átt því láni að fagna að eiga hana og
fjölskyldu hennar meðal okkar
bestu vina um langan tíma. Það
mun verða okkur huggun að hugsa
til þeirra fjölmörgu gleðistunda sem
dóttir okkar og við öll áttum með
henni og fjölskyldu hennar bæði á
okkar heimili og hennar ásamt sam-
verastundunum í sumarbústöðum, í
veiðitúram, á ferðalögum og í hesta-
mennsku.
Við biðjum góðan Guð að blessa
ykkur og styrkja í ykkar þungu
sorg. Megi ljós lífsins leiða ykkur í
dimmunni og veita huggun í minn-
ingunni um ykkar yndislegu dóttur,
systur, mágkonu, dótturdóttur,
frænku og unnustu.
„Og þegar einhver ykkar fellur,
þá fellur hann fyrir þá, sem á eftir
ganga, og varar við steininum í göt-
unni.“
Elsku Gunnhildur, við þökkum
þér samfylgdina hér í jarðlífínu og
óskum þér guðs blessunar á æðri til-
verastigum. Blessuð sé minning þín.
Rakel og Guðmundur.
Það var sárt að missa þig svona
fljótt, en þó að þú sért ekki lengur á