Morgunblaðið - 17.09.1998, Side 52

■Jí 52 FIMMTUDAGUR 17. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNB LAÐIÐ
GUÐRUN HJORDIS
ÞÓRÐARDÓTTIR
. Hún sagðist vera bjartsýnismann-
eskja og ætlaði ekld að gefast upp
fyiir hinum illskeytta sjúkdómi. Eins
gaf það henni mikinn styrk að
tengdasonur hennar Guðmundur
Ólafsson læknir var vakinn og sofinn
að tryggja henni bestu hugsanlegu
meðferð og umönnun. En ég skynjaði
það samt að hún var við öllu búin.
Hún sagðist hafa farið fram á það að
engu væri leynt fyrir henni varðandi
sjúkdóminn, og hún vissi því vel að
framundan var erfið og óviss barátta.
Ég fann það líka að hún var sann-
færð um tilvist æðri máttarvalda og
trúði því að eitthvað nýtt og frjótt
biði mannsins að loknu þessu lífi.
Pessi stund sem við áttum saman var
mér dýnnæt og hjálpar mér nú þeg-
ar ég kveð Hjördísi hinsta sinni.
Pótt fallegt sumar sé að baki og
hausti að, er engu að kvíða. Haustið
á sína fegurð, þegar litasinfónína
náttúrunnar skartar fölnandi skrúði
sínu, eða hvít mjöllin skríður niður
fjallatoppa að byggð og bæ.
Ég á þá ósk að tign og fegurð
haustins fylgi þér, Hjördís, á vit
nýrra heimkynna. Vilhjálmi afa, sem
mest hefur misst færi ég innilegustu
samúðarkveðjur frá mér og fjöl-
skyldu minni og eins börnum þeirra
og barnabörnum, vinum og
vandamönnum.
Sigurður Magnússon.
Á kveðjustund vil ég þakka þér,
elsku Hjödda, þau 35 ár sem við höf-
um átt samleið. Ég var aðeins sex
ára þegar hún Laula þín kom inn í líf
mitt og kynnti mig fyrir þér, þessari
frábæru mömmu. Þér sem alltaf
varst með húmorinn í farteskinu, til-
búin að taka þátt í hinum ýmsu upp-
átaekjum okkar og alltaf til staðar.
Á seinni árum, eftir að við vinkon-
urnar urðum fullorðnar, hafði ein-
hvern veginn ekkert breyst. Þú
alltaf jafn glæsileg og enn með
húmorinn í lagi. Jafnframt svo hlý
sem hefur m.a. sýnt sig í öllum þeim
hlýju kveðjum sem þið hjónin hafið
sent okkur jafnt á sorgar- sem gleði-
stundum í lífi okkar.
Hafðu þökk fyrir allt. Guð geymi
þig-
Elsku Laulu vinkonu minni, Villa
þínum og öllum öðrum ástvinum
sendi ég kveðju með ósk og von um
að minningarnr góðu sem þau eiga
um þig ylji á erfiðum stundum og
mildi sorgina.
Jóna Dóra Karlsdóttir.
í dag kveðjum við hana Hjöddu,
sem var nágrannakona okkar í tæp
30 ár. Okkar vinskapur byrjaði þeg-
ar við vorum að byggja í Breiðholt-
inu. Það tókst strax gott samband á
milli okkar hjónanna. Mennirnir
okkar höfðu sama áhugamál, þ.e.
golf, og við Hjödda höfum ákaflega
gaman af því að fara í búðir, hún var
mjög smekkleg og hafði gaman af að
hafa fallega hluti í kringum sig, það
þýddi ekkert að bjóða henni með á
útsölur því hún var búin að kaupa
hlutinn ef henni fannst hann fallegur
löngu áður en útsalan byrjaði.
Það var mikill söknuður þegar
Hjödda og Villi fluttu úr götunni
fyrir nokkrum árum. Hún hafði
alltaf verið svo umhyggjusöm gagn-
vart börnum okkar og barnabörnum
sem er best lýst með orðum sem
dótturdóttir okkar sagði þegar hún
heyrði að Hjödda væri dáin: „Hún
var alltaf svo góð“, og ömmu Mörthu
sem hún hafði alltaf samband við og
kom þegar við hjónin vorum ekki
heima, færði henni eitthvað allt frá
pönnukökum til blóma.
Við viljum þakka fyrir allar stund-
irnar sem við höfum átt saman.
Elsku Villi, börn, barnabörn og
barnabarnabarn, þó svo að við séum
úti í Orlando þá er hugur okkur hjá
ykkur og við biðjum Guð að veita
ykkur styrk í sorginni.
Oskar og Brynja.
í dag kveðjum við elskulega og
trygga vinkonu okkar, Hjördísi, með
miklum söknuði. Ekki óraði okkur
hjónin fyrir því að það væri okkar
síðasta símtal 8. sept sl. Erfitt er að
sætta sig við fráfall hennar sem bar
svo snöggt að. Okkar vinskapur
spannar rúma hálfa öld og aldrei
hefur borið skugga þar á. Hjödda,
eins og hún var oftast kölluð af sín-
um nánustu vinum, var ein af glæsi-
legustu stúlkum Reykjavíkur. Hvar
sem hún fór vakti hún eftirtekt fyrir
fegurð, fágaða framkomu og smekk-
legan klæðnað sem hún bar með
reisn. Hjödda var mjög einlæg,
skapgóð og bjó yfir sérstaklega góð-
um „húmor“ svo auðvelt var að láta
sér líða vel í návist hennar enda oft
hlegið dátt. Minningarnar brjótast
fram, sem aldrei gleymast, eins og
„Þorláksmessuballið" í Sjálfstæðis-
húsinu árið ‘47, Hjödda í grænu
angórupeysunni, sem vakti mikla
kátínu, því flestir voru komnir með
grænar angóruflyksur á sig þegar
ballinu lauk. Við minnumst allra
ferðalaganna að Húsafelli, Galtalæk,
í Þjórsárdal og víðar með allan
barnahópinn okkar, þá var oft glatt
á hjalla og Hjödda hrókur alls
fagnaðar. Svona gætum við haldið
áfram endalaust, því samverustund-
irnar voru svo margar og frábærar.
í maí á síðasta ári hringdi Siggi tO
ykkar hjóna og erindið var að fá
ykkur með til Spánar í sumarhúsið
okkar. Eftir aðeins tveggja tíma um-
hugsun ákváðuð þið að koma með
okkur, sem lýsir hversu samtaka þið
voruð að taka ákvarðanir með stutt-
um fyrirvara. Spánarferðin er okkur
ógleymanleg. Við keyrðum eftir
Costa Blanca-ströndinni, til
Benidorm, Calpe, litla fallega fiski-
mannaþorpsins, því næst upp í fjöll-
in til Guadalest þar sem við sungum
afmælissönginn fyrir Villa. Ekki má
gleyma ferðalaginu á La Manga-
golfvöllinn, þar var Villi kominn á
heimaslóðir. Oftast var dagurinn
skipulagður er við sátum við morg-
unverðarborðið í sólinni á verönd-
inni. Við áttum saman dýrmætar
samverustundir, sem ylja okkur um
ókomin ár. Hjödda minntist oft á
þetta ferðalag okkar með þakklæti
og gleði. Eiginmann sinn, börn og
barnabörn umvafði hún ástúð og
umhyggju, enda helgaði hún sig
heimilinu sínu til hinstu stundar. Við
minnumst þess er þau hjón bjuggu
þröngt í Ásgarði með barnahópinn
sinn, hve allt var í röð og reglu,
fágað og fínt, alveg út á götu. Síðar
byggðu þau sér glæsihús við Brúna-
stekk, þar ræktuðu þau fallegan
garð af mikilli natni og snyrti-
mennsku, sem einkenndi hennar líf.
Fyi-ir nokkrum árum fluttu þau í
Arnarsmára. Þar sem annars staðar
bjuggu þau sér yndislegt heimili.
Villi og Hjödda voru samrýnd hjón,
sem báru virðingu hvort fyiár öðru.
Kæra vinkona, við kveðjum þig með
söknuði og þökkum samfylgdina og
ógleymanlegar samvei-ustundir. Við
vitum að þú hefur hlotið góða heim-
komu. Elsku Villi, Birna, Óli, Öddi,
Laula, tengdabörn og barnabörn,
við sendum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur frá okkur, börnum okkar
og fjölskyldum þeirra. Biðjum góðan
guð að styrkja ykkur á þessum erf-
iðu tímamótum og geyma dýrmætar
minningar um yndislega eiginkonu,
móður og ömmu um aldur og ævi.
Hin fegursta rós í runni þú varst,
þú rólegi prúði svanni.
Og kærleikans ilminn blíða barst
og birtu í foðurranni,
því þú áttir auðlegð - andans skart,
varst elskuð af hveijum manni.
Að vita þig dána vina mín,
það veldur mér sárum harmi.
Á leiði þitt sólin sæia skín
og signir það ljóssins armi.
En þegar ég hugsa heim til þín
þá hrynja mér tár af hvarmi.
Þín minning sem sólin skæra skín,
það skal okkar söknuð lina.
Já, þökk fyrir æskuárin þín
og aila dagana hina.
Eg legg þessi visnu laufblöð mín
á leiði þitt, elsku vina.
(Herdís og Ólína Andrésd.)
Við biðjum þér guðs blessunar.
Dóra og Sigurður.
Elskulegur bróðir okkar, mágur og frændi,
GUÐMUNDUR SVEINSSON,
sem andaðist í heimaborg sinni, Las Vegas,
verður jarðsettur í Fossvogskapellu á
morgun, föstudaginn 18. september,
kl. 13.30.
Fjölskyldan.
+
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
elskulegs fööur okkar, afa og langafa,
ODDGEIRS SVEINSSONAR
málarameistara,
áður Brú við Suðurgötu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Droplaugar-
staða, III. hæðar, fyrir alúð og umhyggju.
Sigrún Oddgeirsdóttir,
Tómas Oddgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
FANNEYJAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Nesbala 12,
Seltjarnarnesi.
Starfsfólki Heimahlynningar Krabbameins-
félagsins eru færöar sérstakar þakkir fyrir hlýju
og góða umönnun við hina látnu.
Friðjón Guðmundsson,
Heimir Hávarðsson, Þuríður Magnúsdóttir,
Haraldur Friðjónsson,
Magnús Örn Friðjónsson, Elín Árnadóttir,
Guðmundur V. Friðjónsson, Þórlaug Sveinsdóttir,
Héðinn Friðjónsson
og ömmubörn.
ÁSMUNDUR
HALLGRÍMSSON
+ Ásmundur Hall-
grímsson fædd-
ist í Reykjavík 29.
nóvember 1937.
Hann lést á heimili
sínu 7. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grensáskirkju 15.
september.
Kveðja frá Stýri-
mannaskólanum
Ásmundur Hall-
grímsson, fyrrverandi
kennari við Stýri-
mannaskólann í Reykjavík, er lát-
inn langt um aldur fram. Hann
hafði ekki gengið heill til skógar
um allnokkurt skeið og þjáðist af
hjartveiki. Ásmundur fór ungur til
sjós eins og ættfeður hans höfðu
gert í áranna rás. Hann stundaði
sjó á bátum, togurum og farskip-
um. Um tíma, meðan hann var
kennari við Stýrimannaskólann,
gerði hann ásamt öðrum út trillu á
sumrin.
Ásmundur lauk farmannaprófi
1959, en áður hafði hann lokið
verslunarprófi. Hann varð kennari
við Stýrimannaskólann 1965 og var
það til ársins 1983, en 1969 lauk
hann prófi úr varðskipadeild skól-
ans.
Ásmundur hvarf til annarra
starfa 1983 en kom aftur að skólan-
um sem kennari 1985 og vai' það
þar til hann varð að láta af störfum
vegna veikinda árið 1997.
Asmundur er ógleymanlegur
öllum þeim sem honum kynntust
fyrir margra hluta sakir. Hann
var slíkur dugnaðarforkur, að
honum féll aldrei verk úr hendi.
Hendur voru látnar standa fram
úr ermum að hverju sem hann
gekk. Nemendum hans er það í
fersku minni að um leið og klukk-
an gall birtist Ásmundur í dyrum
kennarastofunnar á leið í tíma, og
er hann kom inn í stofuna svipti
hann af sér jakkanum, bretti upp
ermarnar og hófst handa við
kennsluna.
Ásmundur var kröfuharður við
nemendur eins og sjálfan sig.
Hann ætlaðist til, og
gekk eftir því, að
nemendur undir-
byggju sig fyrir
tímana. Það gerði
hann sjálfur af sam-
viskusemi og
nákvæmni. Það voru
fáir nemendur sem
komu tvisvar ólesnir í
tíma hjá Ásmundi.
Allt líf Ásmundar
var í mjög föstum
skorðum. Hann mætti
til vinnu tímanlega á
hverjum morgni og
lagði síðustu hönd á
undirbúning kennsludagsins væri
því ekki lokið daginn áður.
Það var alger undantekning ef
Ásmundur mætti ekki til vinnu,
helst töldu menn að náttúruham-
farir heftu fór hans eins og raunin
varð á einu sinni. Þegar farið vai'
að grennslast fyrir um hví hann
mætti ekki á mánudagsmorgni ein-
um kom í ljós að hann hafði
skroppið upp að Hvítárvatni eins
og svo oft áður, þótt vetur væri
genginn í garð, og hafði ekki kom-
ist leiðar sinnar sökum ófærðar.
Það var því Vetur konungur sem
hefti fór hans til byggða.
Ásmundur var mikill náttúru-
unnandi og ferðamaður. Hann var
rammur að afli og hafði gaman af
að takast á við náttúruöflin. Eins
og oft er með sterka menn þá var
Ásmundur jafnlyndur og rólegur
maður og stóð ekki í deilum við
fólk en hann var hins vegar
ákveðinn og fylginn sér þegar
honum fannst við eiga. Ásmundur
gat við fyrstu kynni virst hrjúfur
og fráhrindandi en það var aðeins
skel sem hann brynjaði sig með
en undir niðri var hann Ijúf-
menni og drengur góður og vildi
hvers manns götu greiða. Sam-
starfsfólk hans í Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík saknar nú vinar
í stað.
Stýrimannaskólinn í Reykjavík,
stjórn og starfsfólk sendir innileg-
ustu samúðarkveðjur til systkina
og fjölskyldu Ásmundar.
Vilm. Víðir Sigurðsson
skólameistari.
SIGRÍÐUR
EINARSDÓTTIR
+ Sigríður Einars-
dóttir fæddist á
Bakka á Akranesi
28. október 1913.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 6.
september síðast-
iiðinn og fór útför
hennar fram frá
Akraneskirkju 14.
september.
Elsku Sigga. Nú er
víst komið að kveðju-
stund, því nú ertu á
leið til landsins eilífa
þar sem við lendum öll
að lokum. Þar áttu eftir að hitta
marga ástvini eins og systur þínar
og á eflaust eftir að verða glatt á
hjalla hjá ykkur systrunum, loks-
ins sameinuðum að nýju, en ekki er
nema ár síðan elsta systirin í hópn-
um kvaddi þetta jarðlíf. Biðjum við
Guð að blessa ykkur öll þama hin-
um megin.
Sigga frænka eins og við kölluð-
um hana ætíð var ein af þeim ljúf-
ustu og skemmtilegustu mann-
eskjum sem við höfum kynnst.
Alltaf stóðu dyr hennar í Grundar-
túninu opnar fyrir hverjum þeim
sem þangað vildi leggja leið sína
og það gerðum við svo sannarlega
oft. Sigga var góð heim að sækja,
alltaf með hlaðin borð af kræsing-
um og skondnar sögur í pokahorn-
inu að segja frá, og þá var sko kátt
á hjalla og mikið hleg-
ið. Ljúfa hlátursins
hennar eigum við eftir
að sakna mikið. Vil ég
sérstaklega minnast
stundanna sem við
áttum saman siðla
sumars ‘96 en þá
dvöldum við Stebbi og
barnabarn hennar
Hjalti hjá henni í
nokkra daga. Þessir
dagar voru yndislegir,
spjallað saman og
tekið í spil á kvöldin
og snerum við
frænkumar þá saman
baki og unnum strákana í sífellu í
spilunum, þannig að þeim var
hætt að lítast á blikuna. Þökkuð-
um við þó þessa heppni í spilunum
„sjötta sansinum" en hann var
mikið ákallaður. Grínuðumst við
Sigga alltaf með „sjötta sansinn"
þegar við hittumst og hlógum óg-
urlega af því okkur fannst við svo
sniðugar, enda hjálpaði hann okk-
ur mikið.
Sigga mín, við viljum þakka
þér fyrir allt, allar stundirnar
sem við deildum saman og hvað
þú varst okkur alltaf góð, því
munum við aldrei gleyma. Minn-
ingin um þig verður alltaf björt í
hugum okkar. Guð blessi þig og
varðveiti.
Þín frænka og vinir
Vala og Stefán Óli.