Morgunblaðið - 30.10.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1998 43'
GÍSLI
SIG URÐSSON
munda, f. 1944, d. 1984. Hennar
börn eru Gísli Birgir, Guðrún
María, Ámi Rafn og Iða Brá,
búa þau öll í Hafnarfirði. Annað
barn þeirra hjóna er Sigurður
Haukur, f. 1946. hann kvæntist
árið 1965 Sigurieif Erlen
Andrésdóttur og eru börn
þeirra Bjarnfríður Ósk, Gísli
Ólver og Rósalind sem öll eiga
heima í Hafnarfírði. Yngsta
barn þeirra hjóna er Margrét
Gyða, f. 1954. Giftist hún árið
1975 Per Asbjörn Wangen. Eru
þeirra börn Leif Gisle, Per Ar-
ne og Lísa Persdóttir. Öll fjöl-
skyldan býr í Þrándheimi í Nor-
egi. Barnabarnabörn Gísla og
Bjarnfríðar eru orðin 15.
Árið 1964 fluttust þau hjónin
til Reykjavíkur. Gísli hóf þá
störf hjá Mjólkursamsölunni og
vann þar til sjötugs. Hann réðst
síðan til starfa á Hótel Sögu og
vann þar í ellefu ár. Árið 1995
fluttust þau hjónin til Hafnar-
íjarðar og hafa búið þar síðan.
Gísli var jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju 22. októ-
ber.
Pabbi minn og afí barnanna
minna á Islandi er dáinn. Hugurinn
reikar til æskuáranna á Vindási í
Hvolhreppi. Fyi'stu minningarnar
eru tengdar pabba og bænastund
okkar. Hann las fyrir og ég endur-
tók.
Hann kenndi mér að lesa og
prjóna. Okkar Gagn og gaman
voru íslenskar útilegumannasögur
í þjóðsögum Jóns Amasonar, fímm
þykk bindi sem pabbi hélt mikið
uppá og las oft. Þetta var ákaflega
spennandi lestrarefni fyrir sex til
sjö ára gamla telpu.
Ég fékk að fylgja pabba mikið
úti við. Við gegningar bæði í fjós-
inu og í fjárhúsunum, ég man eftir
hlýjunni frá kindunum, eftir hey-
króknum sem hvarf og sem svo allt
í einu var kominn á sinn stað - dul-
arfullt má segja.
Sterk í huga mér er einstök
minning frá sauðburðinum. Ég
gekk til kinda með pabba og við
rákumst á kind sem var nær dauða
en lífi. Lambið var veikburða og
hann tók það með sér heim á bæ.
Hann bað mömmu um að hita teppi
í bakaraofninum, sem hann vafði
svo lambið í. Ég man að að lokum
þurfti að blása lífi í litla lambið. Ég
man mér þótti þetta furðulegar að-
farir en lambið lifnaði við og var
vanið undir aðra kind. Þetta er
minning sem er mér dýrmæt og
táknræn fyrir pabba minn.
Árin á Vindási og sérstaklega
sumrin eru mér minnisstæð. Þá
fjölgaði á heimilinu, það komu
krakkar í sveitina, gjaman
frændsystkinin frá Hafnarfirði. Ég
sé fyrir mér hlý sumarkvöld um
sláttinn, fullorðna fólkið er önnum
kafið að klára gegningar í fjósinu.
Við krakkarnir rekum kýrnar út í
haga, förum svo inn að borða og
aftur út að leika. Umhverfið er
baðað í sólskini, það er gott að vera
barn. Pabbi minn er alltaf til staðar
í þessum minningum og gefur mér
öryggi og aðhald.
Eftir að við fluttumst til Reykja-
víkur og ég komst á unglingsár,
hjálpaði pabbi mér að fá sumar-
vinnu. Hann var upptekinn af
vinnusemi og skyldurækni, hugs-
anir hans á þessu sviði hafa fylgt
mér alla tíð.
Árið 1974 liggur leið mín til Nor-
egs og samverustundir okkar urðu
færri en ekki síður góðar. Fjar-
lægð getur líka skapað nánari
tengsl. Við nýttum vel stundimar
sem við áttum saman. Pabbi og
mamma voru dugleg að heimsækja
okkur til Þrándheims og við getum
litið til baka á margar ánægjulegar
samverustundir, bæði í Noregi og á
Islandi.
Bömin okkar þijú, Leif Gísli, Per
Ami og Lísa hlökkuðu alltaf mikið
til að fá ömmu og afa frá Islandi í
heimsókn. Þeim þótti mjög vænt
um afa sinn og bám mikla virðingu
fyrir honum. Þau sóttust eftir að fá
að halda í höndina á honum og það
var auðsýnilega gagnkvæmt.
Pabba þótti alltaf vænt um sveit-
ina sína, Hvolhreppinn. Enda fal-
legt útsýni frá Vindási í góðu veðri.
Vestmannaeyjar í suðri. Stóri Dím-
on og Eyjafjallajökull blasa við í
austurátt. Við sáum Seljalandsfoss
í góðu skyggni og Hekla gnæfir í
norðri.
Honum var sérstaklega annt um
leiði foreldra sinna og bróður í
Stórólfshvolskirkjugarði. Það var
fastur liður fyrir norska tengda-
soninn og barnabörnin að fylgja
afa austur í kirkjugarð, að mála og
gróðursetja blóm. Síðasta ferð
hans að leiði foreldra sinna var um
síðastliðna páska. I leiðinni heim-
sótti hann vini sína frá unglingsár-
unum, bræðurna á Uppsölum, eða
strákana eins og hann kallaði þá,
þótt þetta séu harðfullorðnir menn
í dag.
Síðastliðið vor fór heilsu hans að
hraka. Hann greindist með alvar-
legt krabbamein í nýra og dvaldist
lengri tíma bæði í vor og sumar á
St. Jósefsspítala. Hann skildi hvert
stefndi.
Honum fannst hann hafa fengið
að lifa góðu lífi og sagði að hann
væri sáttur við allt og alla. Sérstak-
lega var hann þakklátur fyrir hve
góður lífsfórunautur mamma hafði
verið honum.
Hann var ákaflega glaður yfir að
fá að vera heima í Klapparholtinu
ásamt mömmu í fjórar dýrmætar
vikur núna í sumar. Fjölskyldan
vill því sérstaklega þakka starfs-
fólki St. Jósefsspítala og heima-
hjúkruninni í Hafnarfirði fyrir
góða aðhlynningu. Eins sérstakar
þakkir til starfsliðs sjúkrahússins
Sólvangs fyrir góða aðhlynningu
og umhyggju bæði fyrir honum og
hans nánustu síðustu vikumar sem
hann lifði og á dánarbeði hans. Sú
umhyggja var til mikillar fyrir-
myndar.
Eftirminnilegast er, þegar ég
kveð þig, elsku pabbi minn, ást þín
á fjölskyldu minni, hve annt þér
var um okkur öll, bæði böm,
tengdabörn, barnaböm og barna-
barnabörn. Við eigum margar góð-
ar minningar um þig til að hlýja
okkur á þegar með þarf. Það er
gott fyrir litlu stelpuna þína.
Margrét Gyða
Gísladóttir Wangen.
Þegar ég sest niður til að rita
nokkur orð um þig, afi minn,
streyma minningabrotin fram. Ég
sit í faðmi þínum og við syngjum
vögguvísur og förum með bænir.
Síðar horfi ég á þig gera það sama
með börnum mínum og amma
alltaf nálæg með prjónana sína og
oft tókst þú líka í prjónana.
Vinnan göfgar manninn, það átti
vel við þig, vinnugleði og reglusemi
í hinu daglega lífi var mér góð fyr-
irmynd. Oft varstu okkur í fjöl-
skyldunni innan handar við leit að
starfi. Þú hættir ekki vinnu um sjö-
tugt, nei, þú bættir ellefu árum við.
Um tíma unnum við á sama vinnu-
stað. Alltaf gættir þú að því hvort
ég væri mætt í vinnu og stakkstu
þá að mér einhverju góðgæti og
höfðum við bæði gaman af.
Afi var bóndi til margra ára og
unni hann sveitinni sinni mikið og
fylgdist hann vel með gangi mála
+
Hjartkær móðir okkar, systir og tengdamóðir,
ÁGÚSTA SIGMUNDSDÓTTIR,
Mánabraut 11,
Akranesi,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju f dag,
föstudaginn 30. október kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
björgunarsveitirnar.
Þóra Marinósdóttir, Eðvarð Lárusson,
Sævar Líndal, Þórdís Garðarsdóttir,
Heimir Jóhannsson,
Árni Sigmundsson, Sigrún Ríkharðsdóttir,
Ingimundur Sigmundsson, Hjördís Björnsdóttir.
+
Ástkær faðir okkar,
HANS JÚLÍUS ÞÓRÐARSON
fyrrverandi útgerðarmaður,
Vesturgötu 43,
Akranesi,
lést á heimili sínu aðfaranótt fimmtudagsins 22. október.
Börn hins látna.
+ Gísli Sigurðsson
fæddist á Vind-
ási í Hvolhreppi í
Rangárvallasýslu
hinn 15. desember
1909. Hann lést 22.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Mar-
grét Gísladóttir, f.
1870, d. 1950, og
Sigurður Gíslason
bóndi á Vindási, f.
1878, d. 1945. Átti
Gísli tvo bræður, þá
Ólaf, f. 1905, og
Árna, f. 1911, báðir
látnir.
Gísli ólst upp á Vindási. Frá
fermingaraldri stundaði hann
vertíð í Vestmannaeyjum. Síðar
var liann sjómaður á togurum
sem gerðu út frá Reykjavík og
Hafnarfirði. Hann stundaði sjó-
inn á veturna en var
yfirleitt heima á
Vindási á sumrin.
Hann sigldi öll stríðs-
árin.
Hinn 20. júní árið
1946 kvæntist Gísli
eftirlifandi eiginkonu
sinni Bjarnfríði Guð-
mundsdóttur frá
Hafnarfírði, f. 1928.
Er hún dóttir hjón-
anna Friðriku
Bjarnadóttur, sem
býr á Hrafnistu í
Hafnarfírði, og Guð-
mundar Þorvaldsson-
ar sjómanns sem fórst með togar-
anum Max Pemberton árið 1944.
Þau Gísli og Bjarnfríður hófu bú-
skap á Vindási árið 1946 og
bjuggu þar allt til ársins 1964.
Varð þeim hjónunum þriggja
barna auðið. Elst þeirra var Guð-
austan fjalls, þótt hann væri löngu
brottfluttur. Hann var öðrum góð
fyi-irmynd í allri umgengni við
landið og önnur verðmæti. Hlutirn-
ir hans afa báru þannig af, hvort
sem um var að ræða tíu ára gamlan
bíl eða gömul húsgögn, allt var sem
nýtt. Ruslagangur og sóun á verð-
mætum var sem eitur í hans bein-
um. Amma og afi fóru á hverju ári
austur og fékk ég stundum að fara
með. Amma útbjó þá nesti sem við
neyttum á góðum stað úti í náttúr-
unni.
Margar góðar samverustundir
áttum við og alltaf var afi fyrstur
til að koma við hin ýmsu tækifæri,
þó heilsan væri ekki alltaf góð hin
síðari ár.
Ég bið guð að gæta þín og þakka
þér fyrir samfylgdina.
Guð gefi öllum ástvinum þínum
styrk í sorginni.
Kistuna góðu geymi ég vel sem
þú færðir mér og móðir þín hafði
átt.
Farðu í friði og friður Guðs þig
blessi.
Bjarnfríður Ósk.
Ég kveð elskulegan afa minn að
sinni með miklum söknuði en jafn-
framt þakklæti fyrir að hafa notið
samveru hans í svo mörg ár. Þeg-
ar ég hugsa um þær stundir sem
ég átti með honum streyma fram
margar góðar minningar. Mér er
einkar minnisstæður sá tími er afi
og amma bjuggu í Blönduhlíð og
ég var lítil stelpa, ávallt fékk ég
góðar móttökur og þótti mér alltaf
spennandi þegar afi fór að kíkja í
skápinn í stofunni, hvort þau ættu
ekki eitthvert nammi handa mér
og yfirleitt áttu þau eitthvað gott.
Stundum fékk ég að sofa hjá
ömmu og afa í Blöndó, þá sat afi
oft inni í sjónvarpsherbergi og
söng fyrir mig og kenndi mér vís-
ur eða hann sat þar inni og hlust-
aði á útvarpið og prjónaði ermar á
lopapeysur. Einnig er ofarlega í
huga mér hversu mikinn áhuga
hann hafði á öllu, lífinu og tilver-
unni. Hann hafði samband við for-
eldra mína á hverjum degi til að
vita hvernig allir hefðu það og
alltaf spurði hann um litlu börnin
og minnist ég glampans í augun-
um hans þegar hann fékk litla
fingur í stóru lófana sína, hann
naut þess að fá langafabörnin sín í
heimsókn.
í afmælisboði Friðrikku
langömmu fyrir þremur árum átt-
um við barnabörnin góða stund
með honum. Þar sagði hann okkur
frá því þegar hann sem ungur
drengur á fermingaraldri var send-
ur til sjós í Vestmannaeyjum og fór
hann þá fótgangandi frá Vindási til
Reykjavíkur í fylgd fullorðinna
manna sem voru á leið í verið.
Þessi minning hans hafði mikil
áhrif á okkur og hún segir okkur
hversu hörð lífsbaráttan var á
þessum tíma.
Ég minnist þín með virðinguj*<-
elsku afi minn. Minningin um þig
mun lifa í hjarta minu.
Elsku amma mín, þú varst hon-
um afa allt og þið voruð ávallt góð
hvort við annað. Hann verður ör-
ugglega alltaf hjá þér. Guð gefi þér
styrk í sorginni.
Láttu nú Ijósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Rósalind.
Nú er hann afi fallinn frá, sann-
ari og betri mann var erfitt að
finna. Allar okkar ævidaga komum
við til með að búa að því að hafa átt
hann að. Hann var sönn fyrirmynd
fyrir okkur afkomendur sína, hann
bjó yfir óbilandi dugnaði og þreki,
hann gat verið harður í horn að
taka en jafnframt alltaf sanngjarn.
Blíðu og glettni átti afi nóg af og
tók okkur alltaf opnum örmum.
Afi hafði upplifað tímana tvenna,
sem ungur maðm- þurfti hann að
berjast í bökkum til að færa björg í
bú. Oft leiddi maður hugann að því. __
hvernig honum fannst að hlusta á
okkur, yngi’i kynslóðina, kvarta og
kveina yfir því sem okkur fannst
stórmál, eftir allt það sem hann
hafði upplifað, en hann afi brúaði
kynslóðabilið vel og tók alltaf þátt í
gleði okkar og sorgum án þess að
dæma eða hæða.
Fyrsta minningin um afa er án
efa þegar hann tók okkur í stóran,
traustan faðminn og söng vísur há-
stöfum. Börnin okkar fengu síðar
að njóta þess sama. Hjörtu okkar
eru full af minningum um þennan
heiðursmann, hans verður sárt
saknað.
Elsku amma, Guð veri með þér í
sorg þinni.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
s\'o brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt
svo blaktir síðasti loginn. < v*
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Farðu í friði og Guð veri með
þér, elsku afi.
Iða Brá og Guðrún María.
+
Ástkær fósturmóðir okkar,
ÞÓRA JÓNSDÓTTIR
frá Stöðvarfirði,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 20. októ-
ber síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Kristrún Guðnadóttir,
Bergþór Hávarðsson,
Þóra Björk Nikulásdóttir
og fjölskyldur.
+
Hjartkær móðir okkar,
VILHELMÍNA TH. LOFTSSON,
Aflagranda 40,
Reykjavlk,
er látin.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Þeir sem vilja minnast hennar eru beðnir að láta Kvennaathvarfið njóta
þess. Fyrir hönd aðstandenda,
Synir og aðrir aðstandendur.