Morgunblaðið - 30.10.1998, Side 48

FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
4
MINNINGAR
HERA
NEWTON
i
i
i
i
í
i
-L> Hera Newton
I fæddist í
Reykjavík 12. maí
1942. Hún lést á
| heimili sínu, Garða-
torgi 7, 20. október
siðastliðinn og fór
'j útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
1 29. október.
Ég kynntist Heru
^pegar við vorum 14 ára
I gamlar. Við vorum
fæddar sama ár. Þegar
ég sá hana fyrst hafði
ég aldrei séð fallegri
stúlku, með dökkt hár og falleg
augu. Hera var ekki bara falleg í
I útliti, hún hafði mikinn persónu-
, leika og stórt hjarta. Það var alltaf
gott að leita til hennar þegar eitt-
| hvað bjátaði á.
Við urðum góðar vinkonur þegar
, þau hjónin fluttu í sömu götu og
I við, Hjarðarhaga. Báðar orðnar
mömmur, hún búin að eignast sitt
fyrsta bam og ég nýbúin að eignast
j son minn. Það var alltaf gott að fá
j Heru í heimsókn, hún kom oft við á
.4 ‘ '“téið úr vinnu. Síðan höfum við alltaf
haldið vinskap. Hera var aðeins 55
ára þegar hún lést, á besta aldri,
búin að koma upp stelpunum sínum
þremur og búin að eignast fjögur
ibarnabörn.
Hún átti fallegt heimili og allt
gekk vel þegar það uppgötvaðist að
hún væri með krabbamein.
Mér þótti mjög vænt um það,
þegar Hera bað mig að koma með
| sér á kaffihús síðustu vikurnar sem
J hún lifði, ákveðin í að njóta tímans
I ’*r"!sem hún hefði til að hitta og sjá fólk.
Hún var þá komin í hjólastól og það
fannst henni ekkert mál, lét það
ekkert aftra sér, hélt alltaf í vonina.
Viku áður en Hera
lést sagði hún mér að
þau hjónin ætluðu til
Kanaríeyja í febrúar
og sagði að það væri
gaman ef við gætum
komið með. Hún ætl-
aði líka að halda upp á
það með okkur hjón-
unum þegar við vær-
um flutt inn í nýja
húsið okkar, það mun-
aði bara tveim vikum
að við næðum því.
Alltaf hringdi hún
öðru hvoru til að
spyrja hvernig gengi
með húsið, þó að hún væri svona
veik.
Elsku Palli, þú missir góða konu
og þú stóðst þig eins og hetja að
annast hana, hættir að vinna til að
geta það. Við biðjum Guð að varð-
veita þig og fjölskyldu þína.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Aðalheiður og Hafþór.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Hera mfn, þú barðist hetjulega
við þinn illvíga sjúkdóm og var upp-
gjöf ekki til í þínum huga. Bjartsýni
þín var ótrúleg og þrátt fyrir þverr-
andi mátt, varstu farin að undirbúa
ferð til Kanaríeyja í febrúar á næsta
áiu.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund viljum við Gummi þakka þér
fyrir þær góðu minningar sem við
eigum írá samverustundum okkar í
gegnum árin.
Elskulega fjölskylda, Stanley,
Sigga Rut, Hólmar og börn, Ás-
laug, Sif, Axel og litli Stanley Örn,
þið takist nú á við sorg og söknuð
vegna missis eiginkonu, móður,
tengdamóður og ömmu. Þegar
fram líða stundir, getið þið hugsað
til þess með stolti að ykkur tókst
með mikilli ást og umhyggju að
veita Heru stærstu ósk sína, að fá
að vera heima allt til enda. Ykkar
hlutur í bjartsýni hennar og bar-
áttuþreki var stór.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú
ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.“
(KahlD Gibran)
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar, einnig til systk-
ina Heru og annarra ættingja.
Jóna og Guðmundur.
Kallið er komið,
komin er stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
i |
I
f

i
?
AGUSTA
SIGMUNDSDÓTTIR
+ Ágústa Sig-
mundsdóttir
var fædd á Akra-
nesi 11. ágúst 1958.
Hún lést 24. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigmundur
Ingimundarson, f.
11.2. 1929, d. 22.11.
1994, og Sæunn
Árnadóttir, f. 10.6.
1940, d. 25.6. 1996.
Ágústa eignaðist
fjögur börn. Þau
eru: 1) Þórey Guð-
ný, f. 24.10. 1976. 2)
Sævar, f. 15.9. 1978. 3) Þórdís
Anna, f. 27.11. 1985. 4) Heimir
Andri, f. 30.10. 1997. Systkini
Ágústu eru: 1)
Árni Þór, f. 3.10.
1956, kvæntur
Sigrúnu Rík-
harðsdóttur, f.
18.4. 1962. Árni á
fjögur börn. 2)
Ingimundur Svan-
ur, f. 17.6. 1970.
Hann er giftur
Hjördísi Bjöms-
dóttur, f. 31.7.
1974. Ágústa
stundaði ýmis
störf, m.a. við
fískvinnslu. _
títför Ágústu
verður gerð frá Akranes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Eftir að hafa fest kaup á nýjum
bfl leggur ung kona leið sína úr
aPæykjavík. Ferðinni er heitið heim
á Ákranes þar sem hún er fædd og
uppalin. Þar hefur hún einnig alið
börnin sín. Hún hlakkar til ferðar-
innar og ætlar að njóta nýja bíls-
ins. Hún hefur ekki keyrt mikið
undanfarin ár. Því ætlar hún ekki
að fara þessi nýju göng. Nei, hún
ætlar að aka fyrir Hvalfjörðinn
sem oft nýtur sín best þegar lýsir
af tungli. En röng beygja er tekin.
Hugurinn er ekki eins skarpur og
hann var þegar heilbrigðis naut
við. Áfram er ekið. Veðrið fer
^’ersnandi en bíllinn er heitur, hlýr
og nýr. Snjór fer að falla og byrgir
hann þau kennileiti er ættu að
þekkjast bílstjóranum. Enn þyngir
færð og loks er svo komið að bif-
reiðin situr fóst. Beðið er einhvers
sem hugsanlega á leið um. En eng-
inn kemur. Því er ekki um annað
að ræða en ganga af stað. Líkam-
inn er máttlítill sökum langvarandi
veikinda. En unga konan er ákveð-
in og gengur í átt að ljósglætu er
hún greinir í fjarlægð. Veður tepp-
ir torfæra leið. Leið hennar er löng
en hún liggur beint í átt að ljósinu,
yfir hraun, hóla og girðingar. Kuld-
inn bítur á og mátturinn fer minnk-
andi. Unga konan er ákveðin. Hún
þekkir af mikilli reynslu sinnar
stuttu ævi að uppgjöf er ekki til í
hennar huga. Hún hefur í lífi sínu
orðið að takast á við svo marga
örðugleika að hún hlýtur að sigrast
á þessum.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
fiðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
reina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Hún gerir hvfld á för sinni. Enn
er langt í ljósið. Það þarf mikla
þrautseigju til að standa upp aftur
og halda áfram för, en það gerir
hún af sínum veika mætti. En þar
kemur að kraftar þrjóta. Veikur
líkaminn gefst upp. Unga konan
sest niður til hvfldar þar sem enn
er langt að ljósinu. En þegar liðin
er dálítil stund sér hún ljós svo
undurskært. Hún þarf ekki að
ganga lengra því ljósið kemur til
hennar. I þetta ljós gengur hún og
með þessu ljósi kveður unga konan
þetta jarðlíf.
Þessi unga kona var Ágústa Sig-
mundsdóttir. Hún var fædd á Akra-
nesi á afmælisdegi langömmu sinn-
ar, miðbarn foreldra sinna. Ágústa
þótti snemma ákveðin. Hún byrjaði
ung að vinna fyrir sér eins og
gjarnan tíðkaðist á þessum árum.
Hún vann við ýmis störf, þó lengst
af við fiskvinnslu. Ung eignaðist
hún sitt fyrsta barn, Þóreyju.
Seinna fæddust Sævar, Þórdís og í
fyrra eignaðist Ágústa dreng sem
skírður var Heimir Andri. Ágústa
bjó lengi við vanheilsu. Því var mik-
ill harmur að henni kveðinn er hún
missti báða foreldra sína og ömmu
með stuttu millibili. Til þeirra hafði
hún sótt mikinn styrk í veikindum
sínum. En hún hafði hlotið mikla
þrautseigju í arf. Léttleiki hennar
og hispurslaus húmor áttu sinn þátt
í því að hjálpa henni við að takast á
við örlög sín. Heilsu sinnar vegna
var henni ekki fært að annast ný-
fæddan dreng sinn sem heldur upp
á árs afmæli sitt á útfarardegi móð-
ur sinnar. Var það henni mikil sorg.
Var drengurinn því settur í fóstur.
Ágústu reyndist þó betur að takast
á við þá sorg sína er hún kynntist
því fólki er fóstrar barnið og sá að
hjá því býr hann við ástríki og gott
atlæti.
Ágústa bjó með Garðari Garð-
arssyni rafvirkja í rúm 10 ár eða
þangað til leiðir þeirra skildi fyrir 5
árum. Hafa Garðar og fjölskylda
hans sýnt Ágústu mikinn stuðning
æ síðan.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast elskulegrar vinkonu
minnar, Heru Newton. Við kynnt-
umst í lok ágúst 1969 um borð í ms.
Gullfossi, en þá voru Hera, Stanley
og Sigga Rut, elsta dóttir þeirra,
ásamt hópi námsmanna á leið til
Lundar í Svíþjóð. Þar hófst vinátta
okkar sem óx og dafnaði eftir því
sem árin liðu. Hera var góður vinur
vina sinna og lét sér annt um þá.
Hún var hreinskiptin og sagði alltaf
það sem henni fannst en það kunni
ég vel að meta. Við áttum margar
skemmtilegar stundir er við vorum
nágrannar í Furugerði og Espi-
gerði, en þá leið vart sá dagur að
ekki væri haft samband eða við
hittumst. Margar fórum við bæjai--
ferðimar þegar þurfti að kaupa fót
eða annað til heimilisins, en Hera
var einstaklega smekkleg og
hugguleg í klæðaburði og fasi.
Hera var ákaflega flughrædd, en
á seinni áram hafði sú hræðsla
minnkað verulega. Við gerðum með
okkur samkomulag um að ég skyldi
alltaf hugsa til hennar þegar hún
væri að ferðast, á leið út og á leið
heim, en svo fór að ég ferðaðist
heldur aldrei öðravísi en að gefa
henni líka upp mína flugtíma.
Á síðastliðnum þremur áram
kom glöggt í ljós sá óbilandi kjark-
ur og bjartsýni sem einkenndi
Hera þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm
og meðferð, og dáðist ég að því
hversu vel Stanley annaðist hana
og hjúkraði gegnum þetta tímabil
með dyggri aðstoð dætranna.
Við fráfall góðrar vinkonu er
stórt skarð höggvið í vinahópinn og
söknuðurinn er sár. Það er erfitt að
hugsa til þess að við getum ekki
lengur rætt saman um þau mál
sem voru efst í huga, en ljúfar
Það er trú mín að tilgangur sé
með svo torfæru lífi sem Ágústa
fékk að reyna. Væri ekki svo, væri
erfitt að skilja hvers vegna svo mik-
ið er lagt á suma, en jafnvel ekkert
á aðra. I ljóði sínu, Einræður St-
arkaðar, segii' skáldið Einar Bene-
diktsson:
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Megi Guð styrkja fjölskyldu
Ágústu í sorginni. Eftir lifir minn-
ing um glaðlynda manneskju sem
öllum vildi vel.
Eyþór Eðvarðsson.
Veturinn napur hrifsaði okkur út
úr sumrinu, enginn fyrirvari, ekk-
ert haust, bara ískaldur veruleik-
inn. Mín kæra vinkona Gústa er dá-
in, mér finnst það svo óraunvera-
legt að ég trúi því varla enn að hún
sé horfin frá okkur. Hún hljómar í
huganum og minningarnar dansa
fyrir augunum - skynfærin neita að
bregðast við, já haustið kom aldrei,
hún var bara fertug.
Það er nánast óbærilegt að geta
ekki tekið upp símann, hringt í
hana eða skroppið upp á Skaga í
kaffi og spjall eins og ég gerði svo
oft. Vinátta okkar Gústu hófst er
við byrjuðum skólann saman í
tímakennslu á Akranesi og hélst
traust gegnum öll árin fram á
þennan dag. Á unglingsárunum
brölluðum við margt saman, vorum
oftast þrjár vinkonurnar Gústa,
Valla og ég. Alltaf vorum við mjög
svo samtaka við að „mæla göturn-
ar“ eins og foreldrar okkar kölluðu
það, þ.e. ganga rúntinn á Akranesi
þess tíma. Frá BSA-sjoppunni (við
hliðina á pósthúsinu) þrömmuðum
við niður á hótel með viðkomu í
„huldarskoti" en þar var oft stopp-
að, - eða þá að farið var í herbergið
hans Dadda á Suðurgötunni í kjall-
aranum hjá ömmu og afa hennar
Gústu.
minningar verða mér alltaf mikils
virði.
Fjölskyldan var Hera allt, enda
helgaði hún eigimanni sínum, dætr-
um, tengdasonum og barnabörnum
tíma sinn og huga og við vottum
þeim dýpstu samúð okkar.
Við biðjum góðan Guð að blessa
Heru og vernda á nýjum stað.
Dúa og Snæbjörn.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og uppMminn fegri en auga sér
mót öUum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Þegar ég frétti lát Hera komu
upp í hugann myndir frá liðnum
dögum. Ég sá Heru fyrst heima á
Akureyri, þá var hún ung stúlka að
sunnan að kenna dans hjá Dans-
skóla Heiðars Ástvaldssonar. Ég
man hvað mér þótti hún glæsileg,
dökk á brún og brá með hárið upp-
sett, samkvæmt nýjustu tísku.
Allmörgum áram síðar lágu leiðir
okkar Hera saman úti í Lundi. Þá
upphófst vinátta okkar sem síðan
hefur haldist. Við defldum gleði og
sorgum á árunum okkar í Svíþjóð,
eftir á að hyggja vora það aðallega
gleðistundir sem við áttum saman.
Það er svo stutt síðan við hitt-
umst á fallega heimilinu þeirra
Heru og Stanleys og rifjuðum upp
liðna tíma, Hera þá orðin mikið
veik, en gerði að gamni sínu og var
svo jákvæð og andlega hress. Ég
átti ekki von á að það yrði í síðasta
skipti sem við myndum hittast.
Hera var gædd góðri kímnigáfu,
hún var vinur vina sinna, það hef ég
fundið þegar eitthvað hefur bjátað
á. Hera var alla tíð glæsileg, meira
að segja í erfiðum veikándum sín-
um.
Ég veit að missir fjölskyldu
hennar er mikill og að orð eru lítils
megnug í sorginni.
Elsku Stanley, Sigga Rut, Ás-
Árin liðu og þroskinn færðist yfir
og Gústa var alltaf sjálfstæð og
órög að fara sínar eigin leiðir. Til
dæmis þegar við fengum bflprófið
var alveg ljóst að Gústa ætlaði ekki
að vera neinum háð með bflkostinn
- nei hún var eina stelpan í öllum
árganginum sem safnað hafði fyrir
bfl, rauðum kagga - Mustang, og
nutum við hinar góðs af og gátum
rántað um með henni á tryllitæk-
inu.
Allar þrjár eignuðumst við okkar
fyrsta barn á sama árinu, við Valla
stráka en Gústa eignaðist stelpu.
Og enn halda forlögin í sömu hend-
ur því tveim áram seinna eignumst
við Gústurnar aftur börn, þá báðar
stráka. Þessir tveir drengir hafa
alla tíð verið miklir vinir, nánast
eins og bræður, og hefur vinskapur
okkar Gústu sjálfsagt þar miklu
valdið.
Um þetta leyti var ég flutt upp í
sveit, en fór oft út á Skaga og var
þá fastur liður að koma við hjá
Gústu í kaffi og hressilegt spjall. Á
sama hátt kom hún oft upp í sveit-
ina til mín og þá með börnin sín
Þóreyju og Sævar, sem oftar en
ekki urðu eftir hjá mér í sveitinni,
en Sævai-i líkaði sveitalífið betur en
systur hans og var í sveit hjá mér í
mörg sumur og skólafríum. Þannig
var vinátta okkar Gústu; ef ég
þurfti á hjálp að halda gat ég reitt
mig á að þar var hana að finna, hjá
henni og Garðari barnsföður henn-
ar og þáverandi sambýlismanni.
Síðar urðu þau fyrir þeim sára
missi að drengurinn þeirra dó í
fæðingu, en ári síðar eignuðust þau
aðra dóttur sem þau skírðu Þórdísi
eftir ömmu sinni.
Þegar á reyndi og ég þurfti á
hjálpinni að halda var Gústa strax
komin og útvegaði mér húsnæði hjá
sér í húsinu þeirra Garðars. Við
bjuggum þarna saman í sjö mánuði
og brá aldrei skugga á og höfum við
alla tíð síðan verið nánast eins og
systur. Dagarnir vora fljótir að líða
þegar maður var í návist Gústu og
uppátækin mörg. Á hverjum
4